Heimilistíminn - 10.04.1975, Qupperneq 34

það kjólnum. Mjaðmirnar voru eitthvað breið-
ari líka, en maginn tók þó út yfir allt. Mamma
kvartaði og kveinaði og pabbi brosti. Honum
fannst mamma lita reglulega vel út svona.
,,Ég er eins og síldartunna að springja,”
væidi mamma.
„Segðu heldur eins og pylsa að springa,”
sagði pabbi og brosti í barm sér.
„Maginn á mér stendur beint út i loftið,”
kjökraði mamma.
„Hefur hann ekki gert það lengi?” spurði
pabbi.
„Jú,-ú,” svaraði mamma, þvi að þetta er al-
veg rétt, sem pabbi sagði, en maginn á henni
átti nú ekki að vera svona stór, þegar ekkert
var i honum nema matur!
Mamma reyndi að draga að sér andann og þá
var maginn á henni flatur og finn. Svo þurfti
mamma að anda aftur og maginn á henni varð
stór og hvelfdur eins og himinhvolfið.
„Ég verð að fá nýjan kjól,” sagði mamma.
„Oft var þörf, en nú er nauðsyn og nauðsyn
brýtur lög.”
„Við höfum ekki efni á því,” sagði pabbi og
það var nú það.
Mamma varð að rekja upp alla saumana á
fína og fallega kjólnum sínum og færa þá út.
Hún varð að vikka kjólinn.
Hún spretti og spretti og pressaði saumana
og loksins var kjóllinn eins og nýr að sjá. Það
er að segja efnið, þvi að þetta var ekki kjóll
lengur. Mamma setti tituprjóna hér og þar og
snéri sér fyrir framan spegilinn i baðherberg-
inu. En, því miður var spegillinn ekki nægilega
langur og ekki nægilega stór til að hún gæti séð
sig alla i honum.
Mamma prilaði upp á stól og svo þurfti titu-
prjón hér og tituprjón þar, sem stungust i hana,
þegar hún varð að spretta i irafári ofan af
stólnum, ef Lúsinda grét.
Loksins fór mamma að þræða.
Hún þræddi og þræddi.
„Þetta verður aldrei kjóll,” sagði hún mæðu-
lega við pabba. „Ég er búin að vikka út brjóst-
saumana og hliðarsaumana og baksaumana,
en hann er eins og tjald samt.”
..Mér finnst þú alltaf jafnfalleg,” sagði pabbi
og þar rataðist honum lokst rétt orð á munn.
Mamma hélt áfram að þræða og máta, en nú
söng hún og var glöð. Pabba fannst hún falleg,
þó að hún væri með magann út i loftið og
brjóstin í allar áttir.
„Ég jafna mig, þegar ég hætti að hafa
Lúsindu á brjósti,” sagði mamma við sjálfa
sig. „Blessað barnið á að fá að njóta móður-
mjólkurinnar eins lengi og unnt er. Það eru
alltof margar konur, sem geta ekki gefið börn-
unum sinum að drekka og þvi skildi ég þá
kvarta, sem er svo heppin að mjólka eins og
verðlaunabelja? ’ ’
Nú var kjóllinn til og hárið á mömmu lá i fin-
um liðum um allt höfuðið. Litla stelpan hún
Lúsinda hafði fengið skirnarkjól úr tjulli og
blúndum með stórum bleikum borðum. Pabbi
var í sparifötunum og kökurnar biðu i isskápn-
um, en brauðterturnar í ofninum.
Svo fóru þau út i bil öll þrjú. Pabbi, mamma
og Lúsinda. Pabbi vissi ekki, að sá fjórði var í
förinni. Hann Dabbi litli.
Mamma vissi það ekki. Lúsinda vissi það
ekki og presturinn, sem átti að skira Lúsindu
litlu vissi það heldur ekki. Aðeins tveir vissu
það. Maginn á mömmu og Dabbi, sem beið inni
i maganum hennar.
Inni hjá prestinum var svo fallegt á að líta.
Hann hafði sett dúk á borðið og ofan á dúknum
voru fallegir stjakar og i þeim stjökum voru
hvit kerti. Á miðju borðinu var stór skál. Það
var skírnarskál.
Ég er nú anzi hrædd um, að kona prestsins
hafi séð um alla skreytinguna í herberginu, en
þó veit ég ekki. Prestar eru svo góðir menn, að
það má vel vera, að þeir hjálpi konunum sinum
alltaf og lagi lika til inni hjá ser. Mamma benti
að minnsta kosti pabba á allt, þvi að pabbi vildi
aldrei hjálpa henni neitt að ráði eftir að hún
hætti að vinna i mjólkurbúðinni.
Presturinn vildi tala við pabba og mömmu
saman. Hann vildi fá að vita hvað litla barnið
ætti að heita og hann hló, þegar hann heyrði, að
hún ætti að heita Lúsinda af þvi að hún hefði
alltaf verið kölluð „litla Lús”, þegar hún var
innan i maganum á henni mömmu sinni.
„Þið hefðuð þá skirt hann Lúsifer, ef þetta
hefði orðið strákur,” sagði hann að gamni sinu.
„Hvers vegna ekki?” spurði pabbi. „Lúsifer
þýðir Ljósberi og hann var einn af englum
Drottins. Ég geri ekki ráð fyrir þvi að börnin
min verði betri en hann. Sumir gera þetta og
aðrir hitt, hver um sitt.”
Presturinn leit á pabba og svo skrifaði hann
aðeins niður nafn, heimilisfang og fæðingardag
foreldra. Mamma brosti til hans, þegar pabbi
sá ekki til og presturinn brosti á móti. Hann
skildi eins og mamma, að pabbi var aðeins
Framhald
34