Heimilistíminn - 10.04.1975, Qupperneq 36

hennar höföu nú verió takmarkaöar viö eitt skipti i
viku, þegar dagarnir voru orðnir stuttir, en þau
reyndu aö nýta þessa fáu tíma saman sem bezt og
hlökkuðu mjög til aö hittast. Melissu datt aldrei í
hug, aö þetta ágæta fyrirkomulag gæti ekki varað
eilíf lega, en hann vissi betur og kveið þeim degi, að
hún gat ekki lengur komiö til Pedlar's Fair. Þau
Gaybrielle höföu ekki hitzt undanfarnar vikur, en
hann minntisf ennþá öryggisleysisins í svip hennar,
þegar hann kom út af skrifstofu Logie Maitland.
Hann vissi að framkoma hans hafði ruglað hana í
ríminu og samræður þeirra í bíl Gaybrielle slysa-
kvöldið höfðu ekki verið nefndar síðan.
— Hefurðu nokkurn tíma þekkt pabba minn,
Cobby?
Hann stífnaði. Þetta var í fyrsta sinn, sem Me-
lissa hafði minnzt á þetta. — Nei, ég hef aldrei hitt
hann, svaraði hann rólega.
— En þú þekktir mömmu, áður en ég fæddist?
Hún mætti rannsakandi augum hans. — Ég heyrði
hana einu sinni segja Fran það.
— Ertu hissa á því?
— Nei, ekki beint. Heldurðu að þú vildir ekki_vera
pabbi minn.....í staðinn f yrir David f rænda, nieina
ég? Bænarrómurinn skar hann í hjartað.
— Það verður betra fyrir þig að hafa David þegar
til lengdar lætur. Einn góðan veðurdag langar mig
til að fara aftur og maður með svona flökkueðli
hæfir ekki sérlega vel sem pabbi.
Melissa setti upp skelf ingarsvip. — Áttu...áttu
við að þú farir héðan? Úr þessu húsi? Farir f rá mér
og Candy og mömmu?
— Væri það svo Ijótt af mér? sagði hann stríðnis-
lega. — Bráðum, þegar þú og David og mamma þín
hafa eignazt hús, geturðu haft Candy og folaldið
hjá þér og verið með þeim á hverjum degi.
Melissa velti þessu svolítið fyrir sér. — Mér þykir
ósköp vænt um Candy, en ég vildi heldur sleppa því
að sjá hana á hverjum degi ef ég fengi að koma til
þín í staðinn, því....hönd hennar læddist inn í
hans....mér þykir vænst um þig, næst á eftir
mömmu. Ég hef þekkt hana lengur, skilurðu. Hún
kyngdi. — Meira að segja vænna en um Candy og ég
myndi vilja sjá af henni, ef þú færir ekki. Dökku
augun vöknuðu. — Mundir þú ekki sakna okkar ef
við færum burt? Ég mundi sakna þín hræðilega.
— Þú mátt ekki hugsa svona, vina mín, sagði
hann blíðlega. — Þú verður að læra að lifa Iff inu án
þess að vera of mikið upp á aðra komin.
— Ég vil ekki læra það. Ég vil ekki að þú farir.
Aldrei!
— Við fáum ekki allt sem við viljum í þessu lífi,
vina mín.
— Skrítið. Þetta sagði mamma einu sinni líka.
— Það er rétt hjá henni. Forlögin geta verið duttl-
ungaf ull.
Melissa hrukkaði ennið. — Hvað eru forlög?
— Venjulegast eitthvað gott. Við kennum yf irleitt
forlögunum um, þegar eitthvað er ekki gott.
— Hefur þú átt slæm forlög?
— Það höfum við öll, Melissa.
— Hvernig þá? Hvenær?
Hann losnaði við að svara, því nú kom Chapman.
— Hér er dýralæknirinn. Þau gengu saman út að
hliðinu og heilsuðu honum. Hann tók töskuna sína úr
aftursætinu og fylgdi Nicholas og Melissu að hest-
húsinu. Öll voru þau svo upptekin af að tala um
Candy, að þau tóku ekki eftir bláa bílnum, sem nam
staðar í skjóli limgerðisins. Eftir nákvæma rann-
sókn gaf dýralæknirinn Nicholas merki um að
fylgja sér.
— Vertu hérna hjá Candy, sagði Nicholas. — Við
þurfum að sækja svolítið út í bíl.
Chapman hallaði sér upp að jeppanum. — Það
þýðir ekki, Nick. Hryssan er búin að vera.
— En folaldið?
— Við getum kannske bjargað því ef við verðum
snarir i snúningum.
Nicholassló höndinni í bílinn. — Það verður erf itt
fyrir barnið. Hún tilbiður hestinn.
Chapman laut höfði. — Folaldið snýr öf ugt og það
er ekki hægt að bjarga hryssunni núna. Ég skal taka
fram í og reyna að bjarga folaldinu.
— Allt í lagi. Ég skal koma Melissu burtu.
Bláklædd mannvera hljóp á eftir þeim að hest-
húsdyrunum og ólýsanleg blíða breiddist yfir svip
Gaybrielle, þegar hún sá dóttur sína krjúpa við hlið
hryssunnar, sem lá endilöng á básnum.
— Heyrðirðu það? spurði Nicholas án þess að
heilsa fyrst.
— Já, Melissa kemst ekki yfir það.
Hann yppti öxlum. — Það eru fleiri smáhestar í
heiminum. Ef við erum heppnir getum við bjargað
folaldinu.
Kaldlyndi hans fékk á hana. — Þessi hestur er
Melissu allt, hvíslaði hún. — Ég hélt að þú skildir
það.
— Það geri ég. Þetta ætti að vera þér kærkomin
lausn á vandamálum þínum. Þegar Candy er horf-
in, þarf Melissa ekki að koma hingað framar. Það
eru litlar líkur á að folaldið lifi, svo ennþá er von
fyrir þig. Hann gekk næstum hranalega framhjá
henni. — Farðu inn og bíddu með mömmu þinni,
Melissa. Ég skal láta þig vita, þegar þið hnegið
koma aftur.
— Ég vil vera hjá Candy. Hún þarfnast min núna.
Hann beygði sig til að reisa hana upp og blótaði,
þegar hann rakst á vatnsf ötuna. — Gerðu eins og ég
segi. Því lengur sem þú verður hér, þeim mun leng-
ur þjáist Candy.
Melissa horfði með sársauka á hryssuna, vafði
síðan handleggjunum um hálsinn á þjáðri skepn-
unni og kyssti hana á ennið. — Vertu ekki hrædd,
elsku Candy, það verður allt í lagi. Cobby og Chap-
man hugsa um þig og hjálpa þér. Barnið þitt fæðist,
svo vertu bara róleg. Gaybrielle tók í handiegg
henni og dró hana með sér, en karlmennirnir lutu
yfir hryssuna.
— Cobby! hrópaði Melissa úr dyrunum og leit
stórum trúnaðartraustsaugum á Nicholas. —
Mundu, að ef það verður strákur, á hann að heita
Blue Skies, og ef það er stelpa þá Gay Enchant-
ment, eins og mamma.
— Ég skal muna það, sva: aói hann hásri röddu.
36