Heimilistíminn - 27.04.1980, Qupperneq 10

eftir Marcella Thum
vindurinn hefði rifið þær upp. Svo heyrði ég
fótatakið á hesthúsgólfinu, fann að karlmanns-
hendur gripu um axlir minar, og neyddu mig til
þess að snúa mér við, og ég stóð augliti til aug-
litis fyrir framan hann.
Ég starði beint inn i reiðileg, blá augu Johns.
Andlitið var eins og meitlað i stein, og krafta-
legur likaminn lokaði undankomuleiðinni fyrir
mér, eins og væri hann múrveggur.
—Hvert hafðir þú hugsað þér að fara? spurði
hann lágt.
— Ég.. ég hélt, að þú værir enn úti á ökrun-
um.
— Sid kom og sótti mig. Hann sagði að þú
værir veik.
Fáeinar minútur til viðbótar, hugsaði ég i
örvæntingu, aðeins fáeinar minútur til viðbótar
og svo hefði mér tekizt að komast undan.. Mér
til mikillar skelfingar varð mér nú ljóst, að ég
var farin að gráta, fann saltbragðið af tárunum
á vörum minum, þegar ég hrópaði i vonleysi:
— Þú getur ekki neytt mig til þess að vera
hér um kyrrt! Ég vil komast héðan, heyrir þú
það, ég hef fundið ferðaföt Celiu og það er blóð i
þeim. Núveitég, núskilégþettaallt....
Andlit hans hvarf eins og i þoku, og röddin,
sem var nú rólegri kom úr fjarska.
— Vertu róleg, Jenny. Segðu ekki meira. Þú
ert veik. Ég skal bera þig aftur upp i herbergið
þitt. Þér mun liðamiklu betur, eftir að þú hefur
hvilt þig svolitið.
Þegar hann reyndi að taka mig upp, barðist
ég á móti og vildi losa mig. Ég barði krepptum
hnefunum á brjóst hans. Það var þó ekki til
neins. Það var eins og að berja á steinvegg.
Handleggir hans vöfðust utan um mig, og and-
lit mitt þrýstist upp að hans. Svo heyrði ég
hann segja lágri, næstum bliðlegri röddu:
—Ég get ekki látið þig fara leiðar þinar, vina
min. Það veiztu.
Svo bar hann mig i gegn um trjágarðinn og
upp mjóar tröppurnar, rétt eins og hann hlaut
að hafa borið Celiu þarna um kvöldið, endur
fyrir löngu. Liflausan likama Celiu....
Að lokum fann ég að ég var komin i rúmið, og
hné niður i mjúka koddana, niður i myrkrið,
enheyrði John segja um leið:
— Hvildu þig nú, Jenny.
Rödd hans var veik og mjög fjarlæg. Hann
hafði kallað mig Jenny og þá hlaut ég auðvitað
að vera Jenny en ekki Celia, ég lifði og ég mátti
alls ekki gefast upp.
Svefnherbergisdyrnar lokuðust og nú var
steinhljóð, nema hvað heyrðist i vindinum sem
hvein i húsinu. Ég neyddi sjálfa mig til þess að
opna augun, setjast upp en ég varð að gripa um
rúmstólpann til þess að rjúka ekki um koll. Allt
hringsnerist fyrir augum minum.

10