Heimilistíminn - 08.02.1981, Blaðsíða 12

„Verð ég að gera það?” spurði Tommi von-
svikinn og horfði til pabba. „Ég er viss um, að
Kola-Pési kemst ágætlega af án min. Hann get-
ur auðveldlega fundið annan dreng i staðinn
fyrir mig”.
„Jæja, við skulum ekki hugsa meira um
þetta i bili, ” sagði pabbi. „Farðu nú heldur nið-
ur með Óla matsveini og fáðu þér eitthvað að
borða. Þú hefur vist þörf yfir það, góði minn.”
„Skal gert, skipstjóri,” sagði Óli matsveinn
og tók i hönd Tomma.
Og pabbi gat ekki stillt sig um að horfa á eftir
þeim, þessum litla, granna blökkudreng og Óla
matsveini, svo feitum og föngulegum, þar sem
þeir leiddust um þilfarið i glampandi morgun-
sólinni.
7.kafli
NAFN TOMMA
Þegar Tommi hafði borðað nægju sina hjá
Óla matsveini, var hann sendur til hásetanna,
12
Halla og Billa, til að fara i bað. Halli lét renna
hæfilega i baðkerið, en Billi þvoði Tomma
vandlega hátt og lágt og sparaði ekki sápuna.
Tommi sýndi enga mótspyrnu i neinu.
Þáð hafði vægast sagt verið mjög óþægilegt
að liggja i hinni hörðu farangursgeymslu i
bilnum. Og það var lika engan veginn laust við,
að hann hefði verið hræddur, þvi að þarna var
aldimmt að kalla, og honum fannst hann ákaf-
lega einmana, eftir að skipið hafði lagt af stað.
Tomma fannst þvi mikið til um að fá að baða
sig i hlýju vatni í fallegu baðkeri, i björtu og
snyrtilegu herbergi, og njóta mikillar umönn-
unar og fyrirgreiðslu. Og lyktin af sápunni,
sem drengurinn hafði harla litið kynnst til
þessa, fannst honum fjarka góð. Halli og Billi
voru báðir nærgætnir við hann og tillitssamir,
og alltaf kátir og fjörugir. Þeir voru lika
simasandi, bæði á hans eigin máli og einnig
norsku, sem hann auðvitað skildi ekki.
,„,Og þá eru bara eyrun eftir” sagði Billi „ég
hef það alveg eins og þegar mamma baðaði
mig, þegar ég var litill,” sagði hann hlæjandi
og bar sápu i þvottapokann.
„Já, ekki máttu gleyma eyrunum,” sagði
Halli með kvenmannsrödd og benti á Tomma
með visifingrinum. Og þó að Tommi skildi ekki
eitt orð af þvi, sem þeir sögðu og þó að það væri
óþægilegt að láta þvo á sér eyrun, þá hló hann
engu að siður, þvi að það var svo gaman að
vera með piltunum og hlæja með þeim.
Or þegar hann var loksins orðinn hreinn,
settu þeir hann undir kalda steypu og þá
hljóðaði Tommi hástöfum.
„Þetta er mjög heilsusamlegt,” sagði Billi
og hélt honum lengur undir steypunni, og þá
hljóðaði Tommi enn þá hærra. En nú kom óli
matsveinn á fleygiferð og spurði mjög
ákveðinn, hvort þeir ætluðu að gera út af við
Tomma. Siðan tók hann alveg við stjórninni,
vafði drenginn innan i stórt handklæði, þurrk-
aði hann vandlega og klæddi siðan i hreina
skyrtu og buxur, sem hann kom með frá skip-
stjóranum.
„Þetta er nú meiri munurinn, drengur minn,
— nú getum við verið þekktir fyrir að hafa þig
hjá okkur,” sagði Óli matsveinn glaðlega og
fór með hann upp til skipstjórans á ný. Og
pabbi kinkaði kolli og var hinn ánægðasti,
þegar hann virti fyrir sér svarta andlitið hans
Tomma, sem nú var miklu ljósara en fyrr, og
hárið hans hrokkna og hreina, sem angaði af
sápu.
4