Heimilistíminn - 01.03.1981, Blaðsíða 8

SONVR
ÞINNER
MONGÓLlTI
Lowell og Camille sem hafði áður verið
einkaritari manns sins tóku barnið með
sér heim af sjúkrahúsinu i Washington,
enda þótt margir hefðu ráðlagt þeim, að
setja það á stofnun. Þau segja hér frá til-
finningum sinum við fæðingu barnsins og
einnig eins og þær nú eru þremur árum
eftir fæðinguna.
Camille: A leiðinni til sjúkrahússins
fannst mér, sem eitthvað ætti eftir að fara
öðru visi en ætlað var. Þetta var 12. júni
1978. Veðrið var voðalega vont bæði
þrumur og eldingar. Ég man að ég var að
hugsa um það að ég vildi ekki að barnið
mitt fæddist þann 13. Lowell var viðstadd-
ur fæðinguna og við fengum bæði að halda
á litla drengnum strax eftir að hann var
kominn i heiminn. H-ann var bústinn i
framan og mjög likur föður sinum.
Lowell:Hann f æddist milli klukkan 2 og
3 um nóttina. Ég fór heim fljótlega eftir að
fæðingin var afstaðin. Svo hringdi siminn
milli klukkan 5 og 6. Það var Camille. Hún
var greinilega mjög æst.
Camille: Læknirinn hafði komið til min
og sagt: — það er eitthvað að drengnum.
Við erum ekki alveg vissir en við höldum
að eitthvað sé að honum. Innan klukku-
stundar var svo kominn til min einn af
yfirlæknum erfðafræðideildarinnar og
hann sagði: — Það er engin ástæða til
þess aðveraaðblekkja þig. Það mun taka
okkur tvo eða þrjá daga að fá niðurstöður
úr krómosómrannsókninni en af reynslu
minni get ég nú þegar sagt þér að
drengurinn er mongóliti. Þegar læknirinn
sagði þetta fannst mér þvi likast, að hann
hefði slegið mig i andlitið.
Lowell:Þetta er mikið áfall. Ég held að
fyrst hafi ég hugsað — guð minn góður,
mikið er þetta voðalegt fyrir Camille.
Camiiie: Hann grét. Hann getur svo
sem neitað þvi, en hann gerði það nú
samt.
Lowell: Viö grétum yfir sjálfum okkur,
ekki barninu. Þegar ég kom aftur á
sjúkrahúsið sat Camille á rúminu og grét.
Læknirinn var hjá henni. Hann sagði: —
Þiö hafið um ýmislegt að velja: að skilja
barnið við ykkur nú þegar, aö hugsa svo-
litið um þetta og skilja það svo eftir hér,
eða fara með það heim með ykkur. 1 min-
um huga var ekki um neitt val að ræða.
Mér datt aldrei i hug annað en fara heim
með drenginn.
Camille: Við töluðum og töluðum og svo
snérum við okkur að lækninum og
sögðum honum, að þetta væri stærsta
striö I lifi okkar og við myndum berjast.
Ég hafði reyndar hugsað um það i alvöru,
hvort ég ætti nokkuð að fara heim með
barnið. Ég hélt að með þvi að setja hann á
einhverja stofnun gæti ég látið sem þetta
hefði aldrei gerzt, og byrjað upp á nýtt.
Þessi hugsun entist með mér i fimm
minútur, en svo varð mér ljóst að við átt-
um hann og við bárum ábyrgð á honum.
Ef maðurinn minn vildi reyna þá myndi
ég gera það lika.
Lowell: Frá þeirri stundu höfum við
aldrei litið aftur. Lifið heldur áfram og
vinnan lika.
Camille: Við ákváðum að skira hann
Sonny. Svo kom Lowell heim einn dagmn
og sagði: — Camille, þetta er svo erfitt i
vinnunni. Fólk talar ekki við mig. Það
veit ekki hvað þetta er, sem við höfum
fætt i þennan heim. Ef við förum með
hann á skrifstofuna gæti þessi afstaða
fólksins breytzt. Þess vegna vöfðum við
teppi utan um Sonny og fórum með hann i
vinnuna til Lowells. Nú sá fólk þennan
litla dreng og gladdist yfir tilkomu hans úr
þvi það sá að við gerðum það sjáif. V'ið
þurftum að sanna fyrir svo ótalmörgum,
að við værum glöð yfir að eiga Sonny,
þrátt fyrir allt. Meira að segja þurftum
viðað sýna okkar eigin fjölskyldu fram á
að svo væri.
Lowell: 1 flestra hugum eiga mongó-
litabörn að vera feit og með útstandandi
tungu. Fita er þó ekki neitt, sem er sjálf-
sagt meðal mongólita. Hins vegar var það
svo um árabil, að fólk taldi að þessi börn
gætu ekkert gert. Þess vegna voru þau
látin sitja einhvers staðar úti i horni. Ef
við sætum öll úti i horni sólarhringinn út
og alltaf væri verið að troða i okkur mat
værum við liklega ekki siður feit en þessi
börn hafa verið oft á tiðum. Tungan er
heldur stærri en eðlilegt er, en það má
kenna börnunum að stjórna henni. Allt
verður að kenna og það er einmitt það,
sem baráttan stendur um.
Camiiie: Ég átti vin sem sagði einu
sinni við mig: — Camille ef þú getur ekki

8