NT - 26.06.1984, Blaðsíða 8

Plötudómar
Þriðjudagur 26. júní 1984 8
Herslumuninn
vantar hér...
-Cyndi Lauper -
She’s so unusual
Epic/Steinar
■ Cyndi Laupcr stcndur nú
á þrítugu að cg hcld og er
loksins orðin vinsæl cftir að
hafa þrætt crfiðán slóða í átt
að toppnum, blessunin. Það cr
orðið eilítið langt síöan plata
hennar, She’s so unusual, kom
út, cn við skrifum nú urn hana
samt hérna á NT, núna, því
„betra er seint cn aldrei”, sagði
hænan og hló. Laupcr vakti
fyrst verulega athygli mcð lag-
inu Girls just want to have fun
sem er reyndar samið 1979.
Þar cr á ferðinni hinn hnyttn-
asti smellur í hverjum hin háa
rödd Lauper fær að njóta sín.
Lagið hcfur nú veriö raulað á
hverju heimili á íslandi í
nokkra mánuöi, við cldhús-
vaskinn, í sturtum ogviðstofu-
píanóið, jafnvel á meðan á
skák við páfann stendur. En
það gefur auga lcið aó fleiri lög
eru á breiðskífunni, cn Girls
just want to havc fun. Nú er
svo komið að annað lag af
plötu þessarar „gangandi
amerísku málverkasýningar"
licfur slcgið í gegn í heimalandi
Laupcr og cinnig hcr á klakan-
um kalda. Það cr auðvitað
ballaðan gctnaðarlcga Time
aftcr Time.
Scrstaða Lauper er kannski
fyrst og fremst rödd hennar
scm er óvenjuiega há. Þó
stelpan klifri upp hina erfið-
ustu tónstiga upp í topp, þá
þart' hún vart að bcita fyrir sig
„falsettu" tckníkinni (botniði
eitthvað í þessu??). Laupercr
dulítið mjóróma þannig að
stelpulcger röddin í meira lagi.
Snúum okkur þá að Shc’s so
unusual, cn svo hcitir platan
eins og ég hef minnst á.
Þctta er ágætis plata, lögin
flcst einföld og grípandi. Ut-
setningarnar cru þannig úr
höndum gcrðar að samspil rif-
ins rafmagnsgítars og cinfaldra
svuntuþeysa lína er mest áber-
andi.
Á lilið citt cru fjögur lög og
þar af er aðeins eitt eftir Cindy
Lauper, það er lagið Timc
after Tirnc og finnst mér það
besta lag plötunnar (svona cr
maður nú rómó). Fyrsta lagið,
Money changes evervthying,
leiðist mér því það cr Bonnie
Tylcr yfirbragð á því, svona
hundleiðinlegt amcrískt rokk.
Þá kemur Girls just want to
have fun sem er hið ágætasta
lag, hressilegt og jákvætt lag.
Lagið Wlicn you were miue er
skrambi nett. Það er samið af
súkkulaðibarninu Prince. Síð-
asta lagið á hlið eitt er svo
Timc after Timc sem ég hef
lýst áliti mínu á nú þegar.
Hlið tvö er ekki nærri eins
sterk og lögin ekki nógu gríp-
andi að mínu áliti og ekki
heldur nógu tormelt. Þau eru
einhvers staðar mitt á milli.
Undantckning er lagið AU
throught the night, það gæti
smellt í gegn einhversstaðar.
Cyndi Lauper er sérstök
söngkona sem á skilið að á
hana sé hlustað annað slagið,
en herslumuninn vantar.
-Jól
(6 af 10)
Jackson er
pottþéttur |
- Joe Jackson -
Body and Soul
A&M/Steinar.
■ Heillandi, cr réttasta orðið
yfir nýjustu plötu Joe
Jacksons, þess sprenglærða og
hæfilcikamikla söngvara
píanóleikara, saxófónleikara
og útsetjara. Maður gengur
ekki svo langt að segja að
platan sé eitthvert tímamóta-
verk en hún er virkilega góð,
já mjög góð.
Body and Soul heitir platan
og hún er kannski einlægasta
plata Jacksons. Textarnirfjalla
llestir um ástina, en þeir eru
samt ekkert I love you and you
love me cða svoleiðis, heldur
mun betur ortir.
Á Brrdy and Soul cru 9 lög,
og alls kyns stílbrigði cr að
finna á plötunni. Suður amcr-
ísk áhrif eru þó ansi áberandi
og stutt er í jazzinn á köflum.
Platan hefst á lagi sem samið
er undiráhrifum frá kvikmynd-
inni The Vcrdict sem Paul
Newman fer á kostum í og
lagið heitir reyndar Thc
Verdict. Þá kemurcha-cha-cha
lag ansi skcmmtilegt og í því
lagi sem öðrum lögum plöt-
unnar eru blásturshljóðfæra
útsetningar ansi áberandi og
skrambi góðar hjá Jackson.
Not here, Not now, er mjög
falleg ballaða í hægum bolero
takti þar sem cinfaldleikinn
situr í fyrirrúmi og Jackson fer
á kostum í söngnum. Þá kemur
lagið You can’t get wliat you
want sem hefur fönkað yfir-
bragð á sér og hefur notið
nokkurra vinsælda.
Lagið er grípandi og útsetn-
ingin alveg til fyrirmyndar.
Gítarinn er hraður og diskóbít-
ið cr ckki ýkja fjarri. Hlið eitt
endar á laginuGo for it sem cr
í Motown takti og þaó er fullt
af bjartsýni. Það finnst mér
hinsvegar vera sísta lagið á
hlið eitt.
Hlið tvö hefst á instrúmental
lagi sem heitir Louisaida. Það
gæti alveg verið klassískt lag,
þ.e. cftir einhvern gömlu
meistaranna. Þá kemur lagið
Happy Ending, vinsælasta lag
plötunnar hingað til. Þar fær
Jackson til liðs við sig frábæra
söngkonu, Elaine Caswell.
Hún syngur dúett á móti hon-
um í svona „strákur og stelpa
tala saman" lagi. Melódían er
einstaklega skemmtileg, gríp-
andi og orginal að mínu áliti.
Caswell þessi syngur einnig
bakraddir á plötunni ásamt
Ellen Foley. Be my number
■ two er rólegt lag, ástarsöngur
Jacksons við eigin píanóundir-
leik. Síðasta lagið á plötunni
er svo Heart of Ice sem er
mestmegnis lcikið. Kraftmikið
lag í þeim stíl sem Jackson
virðist vera hvað hrifnastur af |
í dag. Hann virðist gjarna vilja
spreyta sig á löngum lögum
með miklum útsetningum og
honum tekst vel upp. Platan er
víst mikið tekin upp „læv" og
sándið er pottþétt. Ég mæli ,
hiklaust með Body and Soul I
og það er greinilegt að Jackson
er enn í sókn. Þetta er gæða-
popp!
-Jól I
Frábært
Frankie goes to
Hollywood - Two
Tribes
Zang Tuum Tumb
■ Frankie goesto Hollywood
varð fræg hljomsveit með
fyrsta lagi sínu, Relax. Lagið
var dúndrandi diskó, en bresk-
um útvarpsmönnum þótti text-
inn of grófur og bönnuðu lagið.
Þrátt fyrir það og kannski af
þvi náði lagið í 1. sæti breska
vinsældarlistans og var þar
lengi. Lagið er enn á listanum
og sýnir engin merki þess að
það sé á förum þaðan.
Þrátt fyrir það hefur hljóm-
sveitin nú gefið út annað lag
sitt. Heitir það Two Tribes og
fjallar um valdabaráttu risa-
veldanna tveggja. Annar
söngvara hljómsveitarinnar
hefur yfir þessa viðvörun frá
bresku stjórninni: „Þegar
komið er í kjarnorkuskylið, og
ef amma þín eða einhver annar
úr fjölskxIdunni skyldi deyja.
skaltu merkja líkið og fleygja
því útfyrir.“ Ýmislegt Oeira
segja þeir drengir, en lagið
sjálft er eins og Relax dúndr-
andi diskó. Takturinn er mjög
danshæfur og fjörugur, og ber
uppi lagið, allar 8 mínúturnar.
Þar yfir og undir eru ýmiskon-
ar hljóð úr synthesizerum.
Þegar fer að liða á það kemur
loks söngvarinn og syngur það
sem sungið er. Eg get ekki
annað en gefið þessu lagi bestu
meðmæli, þetta er þrælgott.
Það er fyrirtækið Zang
Tuum Tumb sem gefur plötuna
út, en það fyrirtæki er í eigu
Paul Morleys frá NME og
Trevor Horn, sem hefur orðið
frægur fyrir upptökustjórn
sína. Á þessari plötu er hún
aðdáunarverð.
ÁDJ
(9 af 10)
Einkunnaskali plötudóma NT:
10 Meistaraverk
9 Frábært
8 Mjöggott
7 Gott
6 Ágætt
5
4
3
2
1
Sæmilegt
Ekkert sérstakt
Lélegt
Afburða lélegt
Mannskemmandi
Ágætis
dægurpopp
- Nik Kershaw - i
won’t let the sun go
down on me
MCA/Skífan
■ I won't let the sun go down
on me er bráðskemmtilegt
dægurlag með suðrænum blæ,
allavega í viðlaginu sjálfu. Nik
Kershaw er glúrinn lagasmið-
Kýldu á
eintak
Style Council-
Groovin/12”
Polydor/Fálkinn
(8 af 10)
■ Ég fer ekkert ofan af því
að mér þykir Style Council
dúettinn með því besta sem
fyrirfinnst á þessum svokallaða
dægurlagamarkaði. Paul Well-
er og Mick Talbot hafa haslað
sér völl með ákaflega vönduðu
poppi sem kalla má létt djassað
án þess að ýkja nokkuð. Lagið
ur. Fyrst kemur svona hálf
þungur kafli í lögum hans en
svo er skipt vfir í lauflétt viðlag
sem allir læra um leið og þeir
heyra það. Þetta er sama for-
múlan og í Wouldn’t it be
good. Þeir sem hafa gaman af
grípandi dægurlögum ættu að
hafa gaman af þessari plötu.
Hitt er svo annað að Kershaw
er ákaflega ófrumlegur popp-
ari að mínu áliti og þess vegna
gefum við honum ekki alveg
bestu einkunn.
- Jól.
(6 af 10)
Groovin (You’re the best
thing) er dágott og ég kemst
aldrei yfír það hve skemmtilegt
er hvað Weller er alltaf frum-
legur. Hann leiddi Jam á sínum
tíma i hráu rokki en nú er hann
leiðandi i létt djössuðu róm-
antískri tónlist. Groovin er
fallegt iag sem smýgur inn í
goílurshús mitt án teljandi erf-
iðleika. Ég mæli hiklaust með
þessari 12” plötu. Á hlið B er
svo lagið the Big Boss Groove,
eldhresst í miklum fíling. Svei
mér þá ef Burt Bacharach er
langt undan. Kýldu á eintak
lesandi yndislegur.
- Jól.
(8 af 10)
Vantar betri
lög
Dúkkulísurnar -
Dúkkulísurnar
Útg. Skífan
■ Fyrsta nýja hljómsveitin
sem gefur út plötu á þessu ári
er Dúkkulísurnar. Dúkkulís-
urnar eru kvennahljómsveit
frá Egilsstöðum sem kom fram
á síðasta ári. Þær urðu efstar í
hæfileikakeppni SATT, og
vöktu töluverða athygli upp úr
því, svo mikla, að þær fengu
plötusamning við Skífuna.
Dúkkulísurnar er semsagt
önnur kvennahljómsveitin sem
gefur út plötu á landinu.
Hin íslenska kvennahljóm-
sveitin, Grýlurnar, hafði óneit-
anlega nokkuð sjálfstæðan stíl
og húmor í starfi sínu. Aðrar
kvennahljómsveitir, utan-
lands, hafa annaðhvort farið
út í ákaflega sérstæða rokk-
tónlist, eins og Slits og Rain-
coats, eða verið popphljóm-
sveitir ýmist með blöndu af
rokki eða bara hreint popp,
eins og Go Go’s og Belle Stars.
Þannig er komin töluverð hefð
á þessa tónlist, og hún hefur
ákveðna sérstöðu.
Hvar falla Dúkkulísurnar
inn í þetta munstur?
Þær eru ekki eins litríkar og
Grýlurnar, og þær hafa tekið
sér tónlistarlega stöðu sem
nálgast Go Go’s. Ef einhver
hefur einhverntímann hlustað
á fyrstu plötu Go Go’s, Beauty
And The Beat, þá kannast sá
hinn sami áreiðanlega við ýmsa
takta á sex laga plötu Dúkku-
lísanna. Þetta er popprokk,
með léttum og hröðum takti,
rythmagítarleikur er áberandi
og í heild er þetta ákaflega
hefðbundið rokk, bæði hjá
Dúkkulísunum og Go Go’s.
Þetta má þó engan veginn
skilja sem svo að Dúkkulísurn-
ar séu að stæla Go Go’s, frekar
en að Þeysararnir stældu Kill-
ingJoke. Popprokk Dúkkulís-
anna er nokkru þyngra og ekki
eins bjartsýnislegt og hjá Go
Go’s. Textarnir eru alvarlegri.
Lagasmíðar Dúkkulísanna
mættu vera meira grípandi.
Það er ekkert lag sem stendur
upp úr á plötunni, ekkert lag
sem maður heldur að muni
verða vinsælt í útvarpi. Til
þess eru þau of mónótónísk,
og of lítið af skemmtilegum
laglínum. En þetta er ágætlega
spilað hjá stelpunum, og stíll-
inn sem þær eru með er í sjálfu
sér ágætur. Það vantar bara
betri lög. Það er reyndar karl-
maður sem er í lykiihlutverki í
lagasmíðunum, Karl Erlings-
son að nafni.
í heild má segja að platan
valdi nokkrum vonbrigðum.
Manni fannst hljómsveitin
ferskari á hljómleikum, og það
er eitthvað sem á vantar til að
platan geti talist góð. En lík-
lega eiga stelpurnar eftir að
slípa vankantana af hjá sér og
gera betri plötu næst.
ÁDJ
(5 af 10)
Svæfandi
hljómsveit
TheSmiths-
The Smiths
Útg. Rough Trade
■ The Smiths heitir hljóm-
sveit, sem á síðasta ári skaust
skyndilega upp á frægðarhim-
ininn. Hljómsveitin var m.a.
kosin besta nýja hljómsveitin
af lesendum NME árið 1983.
Á þessu ári hefur hún orðið æ
þekktari hér á landi og er
töluvert spiluð í útvarpi.
Aðalmenn hljómsveitarinn-
ar eru þeir Johnny Marr, gítar-
leikari og stofnandi hljóm-
sveitarinnar, og Morrisey,
söngvarinn, sern m.a. hefur
orðið þekktur fyrir það að
ganga alltaf með blóm í rass-
vasanum.
Undanfarna daga heféghaft
undir höndum plötuna The
Smiths, fyrstu LP-plötu hljóm-
sveitarinnar. Ég hef margspil-
að hana, og ég veit að platan
er mikið keypt hér á landi, en
þrátt fyrir það hefur mér ekki
tekist að finna út af hverju
hljómsveitin er svo vinsæl sem
raun ber vitni. Ég komst að
þeirri niðurstöðu að líklega
væri eitthvað að mér, ég búinn
að missa smekk fyrir góða
tónlist, eða það sem verra er,
orðinn gamall og ófær um að
meta hvað ungu fólki finnst
skemmtilegt nú til dags. Ég hef
nefnilega ekkert gaman að
þessari plötu, ef undan eru
skilin tvö ágæt lög. Ég held að
það verði bara að hafa það ef
ég er orðinn gamall og hættur
að vita hvað góð tónlist er.
Tónlistin á þessari plötu er
ákaflega bragðdauf. Þetta er
svona rólegt lull og söngvarinn
vælir yfir, að vísu dálítið sér-
kennilegri og skemmtilegri
röddu, um ástarsorgir sínar og
vandamál. Undirleikurinn ein-
kennist af gítarleik Marrs, sem
er rólyndislegur og laus við öll
átök. En eins og ég sagði áðan
eru tvö góð lög á plötunni sem
lyfta henni nokkuð. Þetta eru
lögin Reel Around The Foun-
tain og What Difference Does
It Make. Síðarnefnda lagið
hefur skemmtilegan rythma
sem byggður er á rokkabillý,
og einnig skemmtilegan söng.
Það fyrrnefnda er róleg og
falleg ballaða.
Önnur lög eru síðri, það eru
helst tvö lög á hlið tvö sem
vekja mann af svefni, Suffer
Little Childrcn og I Don’t
Owe You Anything. Annars
stóð ég sjálfan mig oftast að
því þegar ég var að hlusta á
plötuna að gleyma því að ég
væri að hlusta á hana. Hún
hvarf inn í bakgrunn dagsins
eins og bílaskarkið fyrir utan
eða ryksugan hjá nágrannan-
um. Dómurinn hlýtur að vera
sá að hér sé um fremur leiðin-
lega plötu að ræða, sem ég
myndi aldrei kaupa sjálfviljug-
ur. Ef þetta er bjartasta von
Breta, þá eru þeir illa staddir.
En Thatcher er nú líka búin að
stjórna þeim í bráðum sex ár.
svo ekki er von á góðu.
ÁDJ
(6af 10)