NT - 13.03.1985, Blaðsíða 9

■ Mynd þessi var tekin á æfíngu á Hollendingnum fljúgandi. Manfred Schenk og Lisbeth Balslev eru glæsilegir söngvarar. Klauspeter
Seibel StjÓrnar. NT-mynd: Sverrír.
Miðvikudagur 13. mars 1985 9
Elísabet F.
Eiríksdóttir söng
■ Hádegistónleikar íslfensku
óperunnar á þriöjudögum ætla
að takast mjög vel. Og meðal
hinna bestu hingað til voru tón-
leikar Elísabetar F. Eiríksdótt-
ur og Ólafs Vignis Albertssonar
26. febrúar. Elísabet Eiríks-
dóttir er miklu betri söngkona
en ég hafði gert mér í hugarlund
og þessir tónleikar fyrir fullu
húsi voru verulegur sigur fyrir
hana. Elísabet hefur mjög mikla
rödd, ef hún vill það við hafa,
en kann vel að fara með hana,
og flytur söngva og aríur af
mikilli semkkvísi og músíkalí-
teti. Á þessum tónleikum söng
hún einungis „heimsbók-
menntaverk", eftir Hándel,
Donaudy, Durante (Danza,
danza), Boito, Mascagni, Pucc-
ini, Verdi. Fyrir mér hefur, eftir
þessa tónleika, bætst mjög góð
söngkona í hópinn. Ólafur
Vignir spilaði með af sinni al-
kunnu kunnáttu og öryggi.
Sig. St.
Hollendingurinn fljúgandi
■ Sá tónlistar- og menn-
ingarsögulegi atburður
skeði hinn 7. mars 1985 að
flutt var í fyrsta sinn hér á
landi heil Wagner-ópera.
Að flutningnum stóð Sin-
fóníuhljómsveit íslands,
ásamt Söngsveitinni Fíl-
harmóníu og Karlakór
Reykjavíkur, og sex ein-
söngvarar. Auðvitað var
hér um konsert-uppfærslu
að ræða, sem hvergi komst
í hálfkvisti við sviðs-upp-
færslu, en þrátt fyrir það
var þetta stórkostlegur
viðburður og ánægjulegur
- líka vegna þess hve vel
tókst til. Klauspeter Seibel
frá Hamborg stjórnaði.
Mjög góð samvinna hefur
tekist með honum og
hljómsveitinni, ogárangur
eftir því.
Wagner-óperur eru
næsta einstæðar að því
leyti, að textinn skiptir
meginmáli, enda leit tón-
skáldið (sem jafnframt var
textahöfundur) á verk sín
sem sungin leikrit. Þeir
sem voru svo heppnir að
skilja þýskuna - en söngv-
ararnir sungu allir mjög
skýrt - eða vera með texta
með sér, þurtu ekki að
láta sér leiðast eina sek-
úndu, jafnvel þótt þeir
þekktu hið mikla verk
ekki fyrir, en öðrum gæti
þótt svona konsertupp-
færsla nokkuð langdregin.
Því nánast ekkert var gert
til að koma leik-tilþrifum
inn íflutninginn: t.d. hefði
Hollendingurinn auðveld-
lega getað hlaupið út af
sviðinu þegar hann á að
stökkva um borð í skip sitt
í lokin, eða Daland skip-
stjóri í sama þætti þegar
hann gengur út úr her-
berginu þegar þau hittast,
Hollendingurinn og
Senta, en í báðum tilfell-
um settust þeir einfaldlega
á stól. En því geri ég úr
þessu mál, að sagt er að
Metrópólitan-óperan hafi
tekið það upp að varpa
textum á tjald ofan við
sviðið, þannig að óperu-
gestir geti fylgst með í
öllum smáatriðum, og í
Kína er þetta gert líka, til
að brúa bilið milli mál-
lýska í Peking og Sjanghæ.
Hinir útlendu söngvarar
voru flestir hver öðrum
betri. Danska söngkonan
Lisbeth Balslev var í einu
orði sagt stórkostleg í hlut-
verki Sentu. Kunnáttu-
menn segja mér að hún
„sé á hraðri uppleið“ sem
söngkona úti í heimi, og
þarf engan að undra. Hún
sameinaði geysimikinn og
fínan söng, og ieikræn
tilþrif. Þjóðverjarnir
Hartmut Welker og Man-
fred Schenk sungu Hol-
lendinginn og Daland,
báðir stórkostlega vel.
Einnig að útliti hæfðu þeir
hlutverkum sínum vel,
Schenk sem róbúst norsk-
ur sjóari og Welker fölur
og knálegur, eins og hæfir
slíkum örlagamanni sem
Hollendingurinn fljugandi
Mozartkvintett
frumfluttur
■ Á háskólatónleikum
27. febrúar frumfluttu
Daði Kolbeinsson og
strengjakvartett óbókvint-
ett Mózarts K.406, því
talið er að hér á landi hafi
þessi gerð verksins, þ.e.
fyrir óbó og kvartett, ekki
verið flutt fyrr. Um upp-
haf verksins segir skráin
þetta: „Mozart samdi
strengjakvintettinn í C-
moll K. 406 árið 1787 upp
úr serenöðu sinni fyrir 8
blásara K. 388 frá árinu
1782, en sú serenaða er
talin með bestu verkum
meistarans.“ Óbókvintett-
inn er sem sagt þannig til
orðinn, að óbóið leikur
rödd fyrstu fiðlu, en önnur
hljóðfæri eru fiðla, tvær
lágfiðlur og knéfiðla.
Kvintett þessi er auðvit-
að meistaraverk hið
mesta, og sýnir hina furðu-
legu tæknikunnáttu
skáldsins. Athyglisverður
í því viðfangi er 4. kaflinn,
menúett, sem er keðju-
söngur hinna ýmsu hljóð-
færa frá upphafi til enda.
Þar er tríóið al rovescio
eða með speglun, þannig
að stef tveggja hljóðfæra
er spegilmynd stefa ann-
arra tveggja. Svona lagað
heyrir maður nú ekki, þótt
um megi lesa í fræðibók-
um þaðan sem viskan
seytlar á síður tónleika-
skránna, en athyglisvert
á að vera. Bandaríkja-
maðurinn Ronald Hamilt-
on söng Erik veiðimann af
rniklum krafti og umslætti,
og Sigurður Björnsson
sýndi ennþá einu sinni hve
prýðiiegur söngvari og
margreyndur hann er með
því að gera ágæt skil hlut-
verki stýrimanns. Hlut-
verk Mary er vanþakklátt,
a.m.k. í konsertupp-
færslu, því lengstu aríu
sína syngur hún í kapp við
kvennakór, enda hvarf
söngur Sylvíu Stone að
mestu inn í hljóð kórs og
hljómsveitar.
Kórarnir, Fílharmónía
og Karlakór Reykjavíkur,
stóðu sig með mestu prýði.
í upphafi 3. þáttar syngjast
á þrír hópar: stúlkur,
skipshöfn Dalands og
skipshöfn Hollendingsins.
Þetta var leyst á furðuleg-
an hátt með spilverki
gegnum hátalara - ég hélt
að upptökukerfi hússins
hefði bilað, og undraðist
„sang froid“ stjórnandans
að halda árum eins og ekk-
ert hefði í skorist. En svo
leið þetta hjá, og allt féll í
Ijúfa löð. Þessi uppfærsla
er meðal hinna ánægjuleg-
ustu sem hér hafa heyrst
lengi.
Sig. St.
er að bak við yndislega
tónlist skuli leynast brögð
af þessu tagi (sem Mozart
var raunar fullur af).
Daði Kolbeinsson er,
ásamt Kristján Stephen-
sen, helsti óbisti vor, en
strengleikarar voru þær
Júlíana Elín Kjartansdótt-
ir (fiðla), Helga Þórarins-
dóttir og Sesselja Hall-
dórsdóttir (lágfiðlur) og
Carmel Russill (knéfiðla),
allar margreyndir
kammertónlistarmenn.
Enda voru þetta skemmti-
legir og göfgandi tónleik-
ar.
Sig. St.
IS,í!i!ifn BRAGAKAFFI250 gr
SMJÖRLÍKI500 gr
.vöruverð í
r
HRINGIR 1%,
MEÐ BEIKONBRAGÐI
HRINGIR
MEÐ PAPRIKUBRAGÐI
SKRÚFUR
MEÐ PAPRIKUBRAGÐI