NT - 19.04.1985, Blaðsíða 8

„Höfum staðið okkur illa
sem leiðandi aðili í mál-
efnum íslenska hestsins“
- Rabbað við Eyjólf ísólfsson um reiðkennslu,
dómaramál og útflutning íslenskra hesta
„Jú, það er aldeilis nóg að
gera þegar þessi tími er
kominn. Mér sýnist vera mikill
hugur í fólki enda stórt mót
framundan. Auk þess er Evr-
ópumót í sumar og það eykur
alltaf enn meira á spennuna,“
sagði Eyjólfur ísólfsson þegar
blaðamaður NT króaði hann
af fyrir skömmu til að ræða
lauslega um hestamennsku og
ýmislegt henni tengt.
Eyjólf er óþarfi að kynna
þeim sem á annað borð eru
eitthvað inni í hestamennsku.
Hann hefur lengi verið at-
vinnumaður í tamningum og
þjálfun og leitt margan gæðing-
inn til sigurs í keppni. Einnig
rúmum 10 árum þegar ég var
að byrja að kenna og nýja-
brumið var á þessu þá drifu
menn sig á námskeið til að læra
en skorti alla þolinmæði til að
æfa og þjálfa hvert atriði, og
urðu að fá eitthvað nýtt og
spennandi í hverjum tíma
þannig að maður varð að
byggja námskeiðin svolítið
upp eftir því, annars hafði fólk
enga eirð í sér til að standa í
þessu. Ég fann fyrir því á
þessum árum hvað það var
öðruvísi að kenna erlendis þar
sem reiðskólahefðin er miklu
meiri, það var allt annað
viðhorf. En þetta hefur breyst
mikið hérna - á seinni árum,
fólk vill leggja töluvert á sig til,
unni án þess að þurfa að fjárf-
esta í stórum stíl áður. Það er
mun þægilegra fyrir kennarann
að hafa þjálfuð hross sem reið-
skólinn á og hann þekkir og
veit hvers hann getur krafist af
þeim og þar af leiðandi hvers
hægt er að krefjast af nemend-
um. Það vill alltaf brenna við
að fólk sem kemur á námskeið-
in er með afar misjafna hesta,
þæga hesta kannski en erfiða í
ganglagi og lítið hægt að gera
fyrir þannig að fólk fær ekki
það úr út námskeiðinu sem
það annars gæti gert.“
Það er mikil starfsemi hjá
eigendum íslenskra hesta í
Evrópu?
„Já sennilega gera fáir sér
sterkt úti að þá eigi að banna
útflutning á kynbótahrossum.
Það yrði til þess að drepa alveg
niður alla sölumöguleika á
hrossum héðan. Ef ekki hefði
verið leyft í byrjun að selja
kynbótagripi út þá hefði þetta
ævintýri með útbreiðslu ís-
lenska hestsins aldrei orðið
svona mikið. Það er mikið
talað um takmarkanir og höft
en minna um að við verðum að
herða okkur í ræktuninni hér
til að vera betur samkeppnis-
færir við útlendingana."
En svo við snúum okkur að
dómurum. Hvernig er staðan í
þeirra málum? 1
„Dómaramálin hafa alltaf
verið mjög erfið. Það sem fyrst1
■ f snörpum skeiðspretti á fjórðungsmótinu á Hellu ’81.
að ritari skrái niður á viss
eyðublöð athugasemdir, hvað
dómarinn finnur að, og láta
síðan knapann fá þessar at-
hugasemdir á eftir svo að hann
geti séð hverju var ábótavant
og geti þá kannski bætt það.
Síðan er það ljóst að dómarar
þurfa að vera strangir. Það
kemur alltaf illa niður á öllum
ef mönnum er gefið meira en
þeir eiga.“
■ Eyjólfur, Kristján Birgisson og Lúter Guðmundsson ræða málin.
hefur hann oft setið í dómara-
sætinu og ennfremur mikið
lagt af mörkum til að bæta
reiðmenningu mörlandans og
frænda vorra norrænna, með
reiðnámskeiðum og bókaút-
gáfu.
„Aðal vandamálið í þessu
starfi er hvað það er árstíða-
bundið. Þegar þetta fer al-
mennilega af stað með hækk-
andi sól er allt of mikið að gera
og engin leið að anna eftir-
spurn. Þetta kemur allt á sama
tíma, tamningar og þjálfun,
kennslan og járningar en svo
ekkert að gera í annan tíma.
Að sjálfsögðu spilar svo veðr-
áttan inn í þetta alltsaman. Ég
hef stundum reynt að brúa
bilið með því að kenna erlendis
þann tíma sem minnst er að
gera hér.
Er mikill munur á að kenna
úti eða hér heima?
„Það get ég varla sagt nú
orðið. Að vísu var hér fyrir
að ná góðum árangri. Æfingin
skapar meistarann. Ég hef t.d.
verið með helgarnámskeið í
vetur þar sem ég hef sett fólki
fyrir verkefni til að þjálfa yfir
vikuna og við höfum svo skoð-
að næstu helgi.
Annars er það sem vantar
hér það er inniaðstaða til þess
að hægt sé að dreifa'þessu á
lengri tíma, taka minna fyrir í
einu en oftar. Ég hef þá'trú að
reiðhöll eða skemma eigi eftir
að koma víðast hvar þar sem
einhver hestamennska er að
ráði. Það er engin hæfa í því að
menn séu að byggja sér hesthús
fyrir hundruð þúsunda og nota
þau svo ekki nema stuttan
tíma af árinu. Reiðhöll eða
hús lengir þann tíma sem hægt
er að stunda hestamennsku til
muna auk þess sem þar opnast
margir nýir möguleikar. Þar
væri t.d. hægt að bjóða fólki
upp á reiðnámskeið þar sem
það gæti kynnst hestamennsk-
grein fyrir því hversu mikill
fjöldi af íslenskum hestum er
til utanlands. Það er sennilega
álíka há tala utanlands og inn-
an og t.d. rækta Þjóðverjar
mikið af íslenskum hestum,
enda samkeppnin orðin nokk-
uð hörð við þá. Við íslendingar
höfum staðið okkur illa í því
að vera leiðandi aðili í þessum
málum, t.d. að halda ræktun-
arráðstefnur og dómararáð-
stefnur. Það gefur auga leið að
það er feiknarleg starfsemi í
kringum jafn stóran félagsskap
og Evrópusamband íslenskra
hesteigenda og við höfum ekki
sinnt þessu nógu mikið. Þarna
gæti verið mun meiri land-
kynning og sala á hestum og
vörum frá okkur.
Hitt er annað mál að ég er
ósammála þeim röddum sem
hafa mikið heyrst upp á síð-
kastið eftir að menn fóru að
gera sér grein fyrir því hvað
ræktunarstarfið var orðið
og fremst er að er að það er
ekki gert nóg fyrir þá og þeim
ekki nógu mikill sómi sýndur.
Fyrir utan það að þeir fái að
eta þegar þeir eru við störf,
sem jafnvel hefur nú orðið
misbrestur á, þá er ekki leitað
til þeirra með ýmis mál, og
óánægðir menn skamma þá oft
mikið þannig að þetta verður
óvinsælt starf. Ég held að það
verði að koma því á að dómar-
ar fái einhver laun og í tengsl-
um við það verði komið upp
eftirlitskerfi þar sem dómurum
eru gefin stig sem hækki þá í
flokkum þannig að þeir fái
leyfi til að dæma stærri mót ef
þeir standa sig vel. Síðan er
það mjög góð regla sem dóm-
arafélagið hefur komið á að
hver dómari verði að dæma
svo og svo mörg mót til þess að
halda sínum réttindum. Þetta
er mikið þjálfunaratriði að
setja sig inn í þessi mál.
Éinnig þyrfti að koma því á
■ Eyjólfur ísólfsson, tamningamaður og reiðkennari.