NT - 05.05.1985, Blaðsíða 10

■ Eitt sinn þegar einn af
vinum Robert Benchely benti
honum að hin stöðuga drykkja
hans væri orðin vandamál og
sagði: „Bob, veistu ekki að
áfengi er hægdrepandi eitur?“,
svaraði Bentley: „Það gerir
ekkert til. Mér liggur ekkert á.“
Fáir vilja ræða mikið um
það, en áfengi gegndi stóru
hlutverki í I1T1 margra síðari
tíma rithöfunda. Af sex Nó-
belsskáldum Bandaríkjanna
voru þrír alkóhólistar, William
Faulkner, Sinclair Levvis og
Eugene 0‘Neill. Tveir aðrir
drukku scr til óbóta, þeir Ern-
est Hemingway og John Stein-
beck.
- Dylan Thomas -
Fjöldi drykkfelldra rithöf- 1
unda er mikill. Sem dæmi má
nefna Jack Kerouac, John
0‘Hara, Jack London, Ring
Lardner, Truman Capote,
Dashiell Hammett, Brendan
Behan og Dylan Thomas svo
nokkrir séu nefndir. Flestir
þeirra afköstuðu miklu, bæði í
skrifum og drykkju, en margt
skelfilegt kom í ljós þegar
ævisögur þeirra voru kannað-
ar. Fitzgerald dó niðurbrotinn
maður 44 ára gamall, Ladner
dó 48 ára og Behan og Thomas
létust vegna ofneyslu áfengis
fyrir aldur fram. 0‘Hara hætti
að drekka 48 ára, eftir að hafa
verið dauða nær vegna blæð-
andi magasárs.
Leikarinn W.C. Fields, sem
var forfallinn drykkjumaður,
skrifaði kvikmyndahandrit að
mörgum þeim myndum sem
hann lék í og er sagt að hann
hafi drukkið tvo lítra af gini á
dag öll sín fullorðinsár. Þrátt
fyrir þessa miklu drykkju á-
vann hann sér hylli fjöldans
fyrir leik sinn. Nokkrum dög-
um fyrir dauða sinn á jóladag
árið 1946 sagði læknir hans
honum að hann hefði þá
skemmdustu lifur sem hann
hefði augum litið. Fields sam-
þykkti: „Auðvitað, þú hefur
neytt mig til að drekka mjólk
undanfarna daga.“
Fields var ekki einn um að
vegsama flöskuna og kæra sig
kollóttann um afleiðingarnar.
Þegar Brendan Behan lést,
41 árs, var skrifað í minningar-
grein um hann í London Daily
News: „Hann var of ungur til
. að deyja, en of drukkinn til að
Sunnudagur 5. maí 1985 10
lifa.“ Þessi ólæknandi drykkju-
maður byrjaði að drekka stans-
laust 10 ára. Hann hélt sig á
ölstofum, vegna þess að hon-
um þótti vænt um fólk og það
fólk sem hann skrifaði um
safnaðist saman á kránum.
Borstal Boy, sem var fyrsta
bók hans, náði miklum vin-
sældum, og leikrit hans Gísl,
varð heimsfrægt. Hann þjáðist
af taugaveiklun og var hreyk-
- inn af því. „Taugaveiklun mín
er sú festa sem heldur mér
gangandi. Væri ég ekki tauga-
veiklaður, væri betra fyrir mig
að gerast húsamálari."
Velska skáldið Dylan Thom-
as var enginn eftirbátur Behan
í drykkjunni. Annar veikleiki
hans var sú ástríða að vera
sístelandi. Eitt sinn þegar hann
var matargestur hjá velþekkt-
um geðlækni, stóð hann upp
frá borðinu og kom aftur,
klæddur fötum doktorsins.
Hann trúði því að skáldgáfa
sín gæfi sér bessaleyfi til að
haga sér að vild. Thomas fór í
fyrirlestrarferðir til Bandaríkj-
anna og í síðustu ferðinni árið
1953, kom hann til Greenwich
Village. Útúrdrukkinn féll
hann meðvitundarlaus á gólfið
í hótelherbergi sínu. Honum
var komið á spítala, þar sem
hann lést 4 dögum síðar. Dán-
arorsökin var mikil heila-
skemmd vegna áfengiseitrun-
ar.
-JackLondon-
Fjórum árum síðar lést
Malcolm Lowry á Englandi,
aðeins 47 ára, eftir langvarandi
drykkjutörn. En það verk sem
hann er þekktastur fyrir er
Under the Volcano, sem er
saga drykkjumanns. Lowry var
kominn af efnaðri enskri fjöl-
skyldu, en öll sín fullorðinsár
var hann auralaus og
drukkinn. Hann var fastagest-
ur, bæði í fangelsum og á
geðsjúkrahúsum. En vel-
gengni hans í skáldskap gat
ekki dregið hann uppúr vesöld-
inni. Þegar hann lést var hann
farinn að drekka rakspritt og
vanilludropa.
Annað þekkt dæmi um
sjálfseyðingu er Jack London,
sem var orðinn stórlega ímynd-
unarveikur um þrítugt.
London trúði því að tóbaks-
hósti einn stafaði af berklum
og bólur væru krabbamein, en
endaði sem ístrubelgur, þjak-
aður af nýrnaveiki, gigt, fóta-
bólgu og svefnleysi. Hann úð-
aði í sig morfíni, ópíum, her-
óíni og áfengi. Hann dó fertug-
ur, eftir að hafa tekið inn of
stóran skammt af morfíni.
London lýsir á áhrifamikinn