Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Blaðsíða 2

34
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
átta, en barátta, þar sem valdið
er ekki þeirra megin, sem fleiri
eru. Því að svona er baráttan,
sem vestrænir menn verða að
heyja í Algier, eins og í Kenya, í
Rif, eins og í Indó-Kína; þetta
eru berfættir hermenn sem borða
ólívur, skera börn og fénað á háls,
hermenn, sem búa í hellum og
hafa frá byrjun yfirhöndina. Við
höfum nokkra brynvarða bíla, en
þeir hafa það, sem betra er : rétt-
inn til að reka rýting í hvern sem
er, hvar sem er og hvenær sem
er, Þeir eiga í stríði á meðan við
framkvæmum í rauninni í Algier
„lögregluaðgerðir“ samkvæmt
ströngustu ákvæðum hegningar-
laganna. Hvað er annað hægt að
gera ? Algier er, samkvæmt
stjórnarskránni, stórt hérað í
Frakklandi. Ef uppreisn brytist
út í einhverju héraði í Ölpunum,
mundum við ekki fara með stríð
á hendur Alpahéruðunum, við
kæinum ckki á „friði“ (því að um
það væri ekki að ræða), heldur
aðcins „reglu“. Þess vegna eru
þessir 200.000 menn, sem nú eru
í Algier, ckki þar, nema til að
ynna af höndum sömu störf og
lögreglan mundi gera í hverju
því héraði Frakklands, þar sem
alvarlcg verkföll stæðu yíir. Það
er vegna þessa, sem ekki er opin-
bci*t stríð í Algicr, þrátt fyrir
sannaða íhlutun Arababandalags-
ins, þrátt fyrir augljósar aðgerðir
kommunista, þrátt fyrir hina
lcynilegu útscndara Nassers, þrátt
fyrir vopnascndingarnar frá Tri-
poltaníu, þrátt fyrir hin eyddu
þorp, fyrirsátirnar á vegunuxp,
drápin í Kabylíu og bardagana í
Aurés-fjöllum. Hernaðarástandi
hefur ekki verið lýst yfir.
Þó afsannar allt, sem maður
sér eða snertir á Constantinois
básléttunni allt að mörkum
v>a]»arf>, 1‘Kiinnau friði;ð.nig. lilbúiV'
ijtg. JíU'ðsprengjusvæði, skofpr,
sem breytt hefur verið j virki,
vopnaðir verðir o. f 1.; járnbraut-
arlestin fer jafnvel ekki nema
með þrjátíu kílómetra hraða á
klukkustund af ótta við, að tein-
arnir hafi verið teknir burtu og
klefi eimreiðarstjórans er þryn-
varinn.
BÆNDURNIR GREIÐA SKATT
TIL AÐ FÁ AÐ VERA í FRHOI.
Þrátt fyrir opinbert bann við
því að hafa með höndum skot-
vopn, dettur engum í hug að fara
nokkuð, án þess að hafa með sér
skammbyssu í beltinu. Enginn
bílstjóri hættir sér út fyrir borg-
imar, án þess að vera vopnaður,
og ef um lengri leið er að ræða,
þá biður hann herinn um vernd.
En bezta tryggingin fyrir því
að vera í friði úti í sveitinni —
og það gera flestir Arabarnir —
er að hafa greitt uppreisnarmönn-
unum skatt. Með þessu móti hafa
sumir bændur í Algier komið því
til vegar, að býlum þeirra er
þyrmt. Þetta er sigur fyrir and-
stæðinginn, sem með þessu lætur
líta svo út, sem hann sé tekinn
við af embættismönnum Frakka.
Fellagharnir veita ■ sér jafnvel
þann munað að gefa kvittanir
mcð stimpibnerkjum, sem á er
mynd hins íslamska hálfmána.
Þeir, sem neita að greiða, eru
t.eknir af lifi innan sólarhrings.
Eigandi langferðabíla hafði ekki
grcitt fellaghönum þá hálfu mil-
Ijón franka, sem þcir heimtuðu,
en þá voru tveir af bílum hans
sundurskotnir og kveikt í þeim,
en annar þcirra var að koma frá
því að flytja pílagríma til Mekka.
Þetta er raunveruleikinn og
þetta er umhverfið, sem komið er
út í, og það gerir háfleygar orð-
ræður franskra hugsuða um ný-
lendumál og stefnu Araba gagns-
jausar. Það var barnalegt að gera
Algier að aðalmáli kosninganna,
þvi ^ð það er ekki lejigvjr um þaö
sð ræða að vita hvort hægt sé
að „komast hjá“ bardögum. Hlut-
irnir hafa gengið hræðilega hratt
fyrir sig. Ef til vill er það vegna
þess, að uppreisnarmennirnir hafa
lært lexíurnar úr stríðinu í Indó-
Kína; ef til vill er það vegna þess,
að við höfum gleymt þeim. Ófar-
irnar í Indó-Kína snertu yztu
taugar Frakklands, en það, sem
gerist í Algier — 4 tíma flug frá
París —, það kemur við hjartað.
ískaldur og hvass norðanvind-
ur hafði frá dögun ætt um svæð-
ið, sem líkist mest tunglinu í
ringulreið sinni, og nefnist Aures-
fjöll. Aðgerðirnar höfðu hafizt
um nóttina. Það var aðfaranótt
1. janúar. Graal ofursti, sem ver-
ið hefur í bardögunum í Indó-
Kína, var fyrirliði. Menn hans
höfðu verið á göngu 72 klukku-
stundir með tveggja daga matai'-
forða, þegar fyrstu skotunum var
hleypt af. Þeim létti nánast, því
að þetta var sönnun þess, að loks-
ins höfðu þeim verið gefnar rétt-
ar upplýsingar. Baxdaginn stóð í
þrjá daga og þrjár nætur í hræði-
legu öngþveti í návígi og mcð
hnefahöggum, sem minnti allt á
riddaratímana. Síðan, þegar steini
var ýtt burtu, komu í ljós djúp
göng, sem nokkrir menn gengu
inn. í með skammbyssur í hönd-
um. Hvert herbergið tók við af
öðru, þar til þeir komu inn í mitt
fjallið og fundu þar risastóran
helli, er líktist mcst helli Alí
Baba, þar sem gat að líta tx’öll-
auknar lu'úgur vista, klæða og
vopna, tvö tonn af svkri, eitt tonn
af kaki-klæði, fjögur tonn af
kaffi, 6 000 riffilskot, grímu úr
gasbindi, 500 kíló af sápu, nægar
vistir til að standast mánaða um-
sát. í einum af hliðarhellunum
fundust í'afmagnslampar, gólf-
teppi, varalitur. ritvél, skjalasafn
— sennilega ætlað einbverjum
foriugjaiujm til íbúðar. Aðgcrðir
Gra^ls ofpj'sta og manna liaus
eru ekki nema einn þáttur í