Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Blaðsíða 14

46
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
gikkinn. En auðvitað gérðist ekki
neitt, að undanteknu því, að kven-
maður við eitt aí borðunum féll í
ómegin. Matty þekkti þetta svo
scm vcl: þetta var gamalt lög-
reglubragð. Barþjónar hafa það
einnig fyrir reglu, að hafa tómt
skothylki í skammbyssu sinni til
öryggis því, ef einhver gestanna
skvldi ná henni. Þegar Roy tók í
gikkinn, og Matty brosti einung-
is að því, fauk í Roy.
„Nú,“ sagði hann, „þú heldur
þig vera fyndinn!“ Og þar með
skaut hann fimm skotum. Tvö
þeirra evðilögðu spegilinn bak við
barinn, og Matty vissi ekki fram-
ar hvað gerðist fvrr en hann lá á
gólfinu milli vonar og ótta. Roy
hrópaði: „Bölvaður ekki sem pútu-
sonurinn þinn!“ Svo renndi hann
whiskyflöskunni milli flasknanna
í barnum og gekk á brott.
Frú Dore, konan, sem fallið
hafði í ómegin, komst til ráðs,
um leið og skotin kváðu við, og
maður hennar kallaði: „Skrifið
veitingarnar hjá mér, Matty, við
förum núna.“
„Hann kemur liingað ekki aft-
ur, en þið skulið bara fara,“ sagði
Matty. „Hann fer á alla hugsan-
léga staði aðra í bænum en hing-
áið, en farið þið.“
Þau fóru út, og nú hafði Matty
næði til þcss að meta tjónið, og
reikna. hve tnikið viðgerðin
mvnrii kosta. Hnnum var ljóst að
það mvndi kosla svo mikið ;ið
hinn ógreiddi reikningur Dores
mundi lítið segja upp i það og þess
vegna rcif hann reikninginn í
tætlpr. scttist. niður og beið lög-
rcglubílsins, scm hann vissi að
myndi koma.
Þegar lögreglubíllinn kom,
sagði Lawrence — lögregluþjónn
sem Matty þckkti : ..Okkur lciðist
l'CÍI-'l 'íflfrjri rnjUí A Malt.v. fi'n
t ’.i5 hcfur” VU 'jrl.t uii'Ju*
lás og sla. Lögreglustjórinn eða
einhver annar mun áreiðanlega
koma til þín á morgun.“
En það var ekki lögreglustjór-
inn, sem kom morguninn eftir,
heldur lögregluþjónn að nafni
Fredericks, sem sendur var til
þess að hafa tal af Matty. „Við
höfum stungið upp í dagblöðin,
Matty. Hve mikið heldurðu þetta
muni kosta til samans ?“
„Eigið þér við Johnny Dore og
konu hans ?
„Johnny Dore vinnur hjá bæn-
um, hann heldur kjafti. Við lán-
um Morley pninga úr styrktar-
sjóðnum.11
„Allt í lagi, ég skal ekki gera
neinn hávaða út af þessu, aðeins
ef ég fæ tjónið bætt. Hundrað
sjötíu og fimm dollarar myndu
nægja.“
,.Og þá cr allt klappað og
klárt ?“
„AUt klappað og klárt!" svar-
aði Matty.
Þeir liandsöluðu þetta með sér.
— Fredricks þakkáði Matty, og
þar með átti þessi atburður að
vera úr sögunni.
En það var hann ekki. ’
Þegar margar vikur höfðu liðið
svo, að enginn lögregluþjónn
hafði litið inn til Matty til þess
að selja honum happdrættismiða
fyrir styrktarsjóð lögrcglunnar,
þótti lioiitóri eiítfivað bogið ýið
l'iii !* j'11 • 1!'j:Jð.! ***' < *■ ■ 'i
kannske y aeri það einungis dreng-
skaparbragð af lögreglunnar
hálfu, að láta hann í friði, vegna
þess hve vel hann hafði komið
fram út af hneyksli Roys Morleys.
Fyrsta vísbendingin um erfið-
leika þá sem nú fóru í hönd fyr-
ir Matty, var sú, að dóttir hans
var kærð fyrir ólöglegt bílastæði.
Hann hringdi til Fredericks til
þess að reyna að koma þessu í lag,
en Frederick, kvaðst ekkert geta
í málinu gert, sjálfur borgarstjór-
inn hefði gefið fyrirskipun um
herferð gegn ólöglegum bílastæð-
utn; þannig væri málið vaxið.
Síðar fór Matty að veita því
eftirtekt, að þeir lögregluþjónar,
sem hann þekkti, sneiddu hjá hon-
um. „Maður gæti næstum hald-
ið, að ég hefði af yfirlögðu ráði
gengið inn á lögreglustöð og skot-
ið þar til hægri og vinstri,11 sagði
Matty við konu sína.
Fyrsta áreitnin sem Matty varð
sjálfur fyrir persónulega, var
stefna út af broti á lögreglusam-
þykktinni um umfrðatruflun á
almannafæri. Ölvagn, hafði aí-
fermt vörur sínar á götuna úti
fyrir veitingastofunni. Þessi sami
vagn hafði með nákvæmlega sama
hætti skilið vörur sínar þarna
eftir þrisvar sinnum í viku í fimm.
ár, en nú var þetta allt í einu orð-
ið lögbrot. Matty mótmælti. Öl-
vagninn var raunar eign ölgerðar-
innar, og því þá ckki hcldur að
slefna ölgerðiuni ? Ilonum var
svarað því lil að lögrcglúsalri-
þykktina mætti túlka á tvo vegu.“
Og hann varð að greiða sektina.
Þcgar hann ræddi þctta vanda-
mái við fulltrúa ölgerðarinnar,
sagði hann : „Hvað leggið þér til
að ég taki til bragðs ?“ Og þegar
Matty ympraði á því að skipta
við nýja ölgerð, sagði fulltrúinn.
„Nú hvað bætið þér fyrir vður
með því ? Raunar horgar sig ck.ki
fyrír okkur að láta ölvéjgn gka
^11 j 1' tr* ^ J’jJ* ^ nn ■jjv 1»c.f
heyrt, að vinir vcrir í Iögreglu-