Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Blaðsíða 12

44
SUNNUDAGrSBLAÐIÐ
uin að þá sé alit með feldu. Mað-
ur ætti að hugleiða af hverju
höfuðverkurinn stafar, og hvort
maður muni ekki hafa lagt held-
ur mikið að scr undanfarið.
Annars er höfuðverkurinn alls
ckki cina mcrki þcss, að eitthvað
sc í ólagi.
Þegar þú dag nokkurn lætur
þér ckki nægja að ásaka þig fyrir
hvc mikið þú reykir, en spyrð
þig í þcss stað, livcrs vcgna þú
rcykir svona mikið, þá ertu á lcið
að lausninni.
Nikotínið er deyfandi og róandi,
eitt af hinum mildustu deyfilyfj-
um til að slæfa dómgreind þína
um það, Itvc mikið þú mátt bjóða
þér. Þú rcykir til þess að róa
taugarnar, cn hefurðu gert þcr
það Ijóst, hvers vegna taugar þín-
ar cru í slíku uppnámi, að þú
þurfir aö reykja svo mikið, scm
]>ú gerir ? Þetta cr einmitt byrj-
unin á lucttulcgu ástandi, sem
getur leitt til þess að þú þurfir á
aulcnúm deyfilyfjum að lialda til
]>ess standast yfir-álag á taugum
þínum, cn gættu þess þá að
„deyfingin" glepji þig ekki, svo
að þetta yfir álag vaxi sífellt, því
þá getur illa farið einn góðan
veður dag.
Gengdarlaus tóbaksnotkun,
áfengi, svefnlyf — og þegar
lengra cr haldið enn skaðlegri
eiturlyf — og þið þekkið sjálf
framhaldið—. Það er leiðin, sem
liggur fyrir þeim, scm ekki stynga
við fótum í taika tíð, hugsar sig
um, og gerir sér það ljóst, að það
eru önnur vcrðmæti til í lífinu cn
sífelld vinna og peningar.
Líttu yfir hin daglegu störf þín,
og aðgættu nákvæmlcga hvort
ekki eru tök á því, að vinna þau
dálítið léttara án þess það hafi
veruleg áhrif á starfið sjálft eða
tekjurnar. Mcð öðrum orðum
eiidurskipulegðu vinnudaginn, ef
þú með nokkru ínóti getur lcomið
því við, og sértu ekki þimi eigimi
húsbóndi, þá reyndu samt sem
áður að koma því til leiðar hjá
atvinnuveitanda þínum. NötaðU
frítíma þína vel og til alls annars
cn erfiðis. Þú hefur vissulega
þörf fyrir þá.
Og cnn þá ein aðvörun, þótt
hún láti ef til vill illa í cyrum
einhvers: Kærðu þig kollóttann,
þótt þú gangir ekki á liverju
kvöldi heim frá gljáfægðu skrif-
borði þínu, hversu miklum verk-
efnum sem hrúað hefur verið á
það yfir daginn. Það er margfallt
hyggilegra cn að keppast alltaf
við að „hafa hrcint borð“, cða að
taka verkefni heim mcð sér á
kvöldin. Þcir, scm þaö gcra að
rcmbast alltaí við, eiga það á
hættu að fyrr en vari, vcrði ein.n
góðan veðurdag ekki hreyft við
pappírsbunkunum á skrifborðinu!
llugleiðið að lokum söguna mn
hinn samvizkusama forstjóra, sem
á hverju kvöldi, dauðþrcyttur og
lúinn, bar hcim mcð sér af skrif-
stofunni stærri og stærri pappírs-
bunka til þcss að pæla gegnum
heima hjá sér á kvöldin. Við
skrifborð citt í aðalskrifstofunni
framan við skrifstofu forstjórans,
sat ungur skrifstofumaður, sem
jafnan fór syngjandi og áhyggju-
laus út úr skrifstofunni á mínut-
unni klukkan 5, og átti þá aldrei
neitt óleyst verkefni á skri'fborði
sínu. Eitt sinn spurði forstjórinn
hann bæði með aðdáun og öfund,
hvernig í ósköpunum hann færi
að því að ljúka öllum sínum vcrk-
cfnum á skrifstofutímanum, og
skrifstofumaðurinn svai'aði:
„Það cr ósköp auðvelt, hcrra
forstjóri: Þegar klukkan er 5,
skrifa ég í hornið á hverju óaf-
greiddu plaggi: „Til athugunar
fyrir forstjórann"!
(Þýtt og endursagt)
El þér væruð dómari...
Grcinin bvrjar á bls. 39.
utiar, greiddi Louise honum 25
dollara þegar í stað, og lofaði að
greiða afganginn með afborgun-
um, 5 dollara á viku. Fyrstu af-
borgunina greiddi hún í viðurvist
lögfræðings, sem á svipstundu
lét handtaka kaupmanninn fyrir
pcningaþvingun.
„Ilversvegna handtakið þið ekki
búðarþjófinn í stað heiðarlegs
manns ?“ spurði kaupmaðurinn
við yfirheyrslurnar. „Hún er sú
seka; hún hefur játaö fyrir mér,
að hún hafi stolið vörum fyrir 50
doLlara.“
„Þér hafið aðems scð hana
sjálfur lmuppla vörum fyrir 6.17
dollara,“ svaraði ákærandinn.
„Þér ógnuðuð henni með lögregl-
unni, til þess að fá hana
til þess að meðganga, að
hún hefði stolið meiru, cn
þér sáuð hana taka, og þar
með gerðuð þér yður sekan um
peningaþvingun, — og það cr
cnnþá verra heldur cn vöru-
hnuppl í búðinni."
— Ef að þér væruð dómari,
munduð þcr þá álíta, að kauþ-
maðurinn hafi framið glæpsam-
lcgt athæfi.?
Dómstóllinn sagði: Það er
ólcyfilcgt aö krefjast greiðslu
skulda mcð hótunum cða ógnun-
um, og það gerir engan mismun,
þótt skuldunauturinn í þessu til-
fclli, hafi sjálfur framið lögbrot.
Þjófnaðarmál er ekki hægt að
útkljá í cinkasamtali, cða mcð
samniugúm. — Kaupmáðuriim
var dæuidur.