Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Blaðsíða 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
41
— Góðan daginn, elskan mín . .
— Hann. leit athugull á hana.
— Þú hefur of lítinn svefn,
sagði hann. — Það sér að vísu
enginn á þér, en ég vcit það.
Ilún vafði handleggjunum urn
háls lionum.
— Þú lærir aldrei að binda
hálsbindið þitt. Komdu leyf mér
að hjálpa þér! Og eins og svo
marga morgna fyrr lagfærði hún
hin klaufalega hnýtta bindishnút.
Dr. Richard varð litið á dag-
blað í herberginu.
— Fékkstu góða dóma ?
Hún hló lítið eitt, en ofurlítlir
óánægjudrættir sáust lu'ingum
munninn.
— Eltki, sem versta, svaraöi
liún og tók blaðið — Hlustaðu:
. . . Köld sem ísjaki var Magða-
lena Vincent í ldutverki Reginu.“
— Ilann reynir að vcra fynd-
inn . . .
— „Combat“ ski'ifar aftur á
móti að ég leiki af hita, þeir eru
með öðrum orðum ekki vel sam-
mála gagnrýnendurnir. Finnst þér
ég kannske vera köld ?
Grá og rólyndisleg augu hans
mættu hennar, og hún fann ást
hans streyma til sín. Sterklegar
hendur Iians tóku um axlir henni
um leið og hann kyssti hana, og
á vörum hans voru öll þau orð,
sem liann vildi sagt hafa, en fann
ckki búning.
— Liggur ckki vcl á þér? spurði
haim loks.
— Það liggur ekkrt illa á mér
út af þessari grcin, sagði liún
íullvissandi.
En honum hafði fundist sem
skugga brygði yfir andlit hennar,
blik af ótta í augum hennar. Hann
leit rannsakandi á hana.
— Eg kann ekki við bros þitt.
— Ilvað er athugavcrt við það?
— Ég vcit það ekki . . . Liggur
eitthvað þungt á sinni þinu ?
Ilún liló.
— Það cem þér getur dottið í
hug! Kemurðu heim til miðdegis-
verðar ?
Hann liristi höfuðið.
— Nei, influcnzan gcysar um
allt um þessar mundir, og vitjana-
bciðnirnar cru fleiri en ég kemst
yfir. Ég læt mér nægja að fá mér
kaffisopa. Hvað gerir þú-?
— Ég á að vera í útvarpinu kl.
10 . . . og hjá klæðskeranum kl.
11, en allan síðari hluta dagsins
vei'ð ég ó æfingum. Hún braut
biöðin saman. — Segðu eitthvað
fallcgt við mig, bað hún.
— Eitt hvað fallegt ? Hann sett-
ist aftur á sængurstokkinn.
— Já, bara eitthvað!
Hann opnaði munninn til að
segja eitthvað, en lokaði honum
aftur. Magðalena var leikkona, en
liann var læknir, og honum lágu
engin slcrautyi'ði á vörum. Hon-
um fannst hann allt í einu svo
kjánalegur og klossaður.
— Yið sjáumst í kvöld, sagði
hann og gekk áleiðis til dyranna.
— Pierre . . .
— Já ? Hann hafði þegar tekið
um hurðarhúninn.
— Perrie, hvaða dagur er í dag?
— Þriðjudagur . . .
— Og hvaða mánaðadagur . . . ?
— Fjói'tándi maí. Hvers vegna
spyrðu ?
— Ekki af neinu sérstöku, svar-
aði hún kæi*ulcysislega. Hann vék
frá sér óróleikatilfinningunni,
opnaði dyrpar og gekk út.
Ilann ók eftir Quai St. Bcrnard,
og sólin næstum blindaði hann
Yfir Paris var himinhvolfið blátt
og tært. Hann vann óslitið til kl.
13, en þá fór hann á lítinn veit-
ingastað og gleypti í sig hádegis-
verð. Klukkan var orðin 18.30,
þegar hann gat loks farið úr hvíta
lælcniskyrtlinum. Hann var sár-
þreyttur, og honum varð hugsað
til þess að hann væri ekki lengur
upp ó sett bezta. Hann sá fegurð
Magðalenu fyrir sér. Hvað myndi
hún nú vei'a að gei'a ? Útvai'p,
klæðskeri, æfingar, þannig hafði
það sífellt gengið til þau tíu ái',
sem þau höfðu verið gift.
Það var búið að kveikja á götu-
ljóskerunum. Loftið var milt, og
dr. Richard staðiræmdist urn stund
úti fyrir læknastofunni og naut
veðurblíðunnar. Allar skrifstofur
voru lokaðar og ljóslausar, og fáir
voru á ferli. Hann settist undir
Úr nialarav jnnustofu Daniels. Málarinn ástmaður l£ekuisfrúarincí>r
leikicn ai Dauíel Gelin og IVJagdaltna leikin af MRJiele IVIcrgau.