Sunnudagsblaðið - 15.04.1956, Side 13

S XT N N U D A G S B L A D I Ð
157
Framkoma - og vinsældir
^AG nokkurtí,1'kom liæg og
st>Uiíeg kona til sjálfræðings
nclkkurs, og skýrði honum frá því
hún hefði ákveðið að skilja við
^nn sinn, en fyrst vildi hún ráð-
íe,'a sig við sálfræðinginn.
Ég veit eiginlega ekki,
'Vernig þetta byrjaði, sagði hún.
"" k'rá því við giftum okkur, hefur
°kkut< þótt vænt hvort um annað,
011 íyrir aðeinR einu ári breyttist
'‘hthvað, svo ég get ekki liugsað
’aér að búa lengur með manninum
Allt, sem hann tekiu- sér
-V| h' liendur finnst mér bjánalegt
heimskulegt, og öll framkoma
'ans er orðin mér ógeðfeld. í
^ttu máli sagt, ég get ekki um-
0r‘h hann lengur.
^ Sálfræðingurinn kom fyrst með
mar venjulegu athugasemdir um
” ''nn viðsjálverða aldur“ og því
jlfn h'kt. En að lokum gaf hann
c°nunni eftirfarandi ráðlegging-
ai Reynið að slá .manni yðar
knllhanira, sagði hann. — Ilversu
j’geðfellt, sem yður kann að vera
;>að, þá reynp samt að vera upp-
0lvandi og glaðleg við hann.
vynið jjetta í hálfan mánuð.
°mið svo aftur til mín, að j>eim
‘nia liðnum, og þá getum við
1janar rætt um skilnaðinn — ef
kullhanirarnir hafa ekki gert neitt
8agn.
^onan brosti vandtrúarfull, en
°faði )>ú að reyna þetta. Strax
^ma daginn byrjaði hún að hrósa
, anni sínum fyrix smekkvísi —
I elhið var nýtt hákbindi, sem
jlan" hafði fengið sér — og þann-
^ hélt hún áfrarn daglega.
Maðurinn, sem áleit að breyt-
ingin á konu sinni væri hreint
kraftaverk, var sjáifur gerbreyttur
maður eftir nokkra daga, og hann
endurgalt konu sinni gullhamr-
ana. Eftir eina viku var sambúð
þeirra orðin álíka hamingjurík og
fyrstu hjónabandsárin.
Það var hamingjusöm og ánægð
kona, sem mánuði síðar kom til
sálfræðingsins. Og brosandi sagði
hann henni, að það tækist fáum
að vera ergilegur og afundin
gagnvart ]>eim, sem daglega liefði
gulihamra á vörum og góðviljað
viðmót. Ef fólk lifði eftir þeirri
kenningu, myndi mörgum hjóna-
böndum verða bjargað, og mörg-
um skilnaði afstýrt.
Sálfræðingurinn hafði að baki
ráðleggingu sinni mikla reynslu,
því að hann hafði gert margvísleg-
ar rannsóknir á einkalífi fólks.
Hann hafði komist að þeirri niður-
stöðu, að þeir sem voru vinafáir,
eða drógu sig í lilé frá fyrri vin-
um sínum,, urðu bitrú og frá-
lirindandi, eða þá að jxúr gerðu
lítið úr félögum sínum, en upp-
hófu sjálfa sig í þeirra eyru.
Hann ákvað því að hjálpa }>essu
fólki, og fékk }>að til að fara
viðurkennandi orðum run vini
þess og þá sem á vegi þess urðu á
lífsleiðinni. Og árangurinn kom
brátt í ljós. Stúlka ein slcýi'ði m. a.
frá því, að dag einn befði hún
ákveðið að segja eitthvert hrós-
yrði eða viðurkennandi orð tii
með, og hafði jafnan verið í nöp
við. Hún vissi að konan átti falleg-
an blómagarð, og stúlkan fór um
hann fögrum lofsyrðum. Daginn
fullorðinnar konu er hún vann
eftir fékk hún sendan rósavönd úr
garði konunnar, og eftir þetta urðu
}>ær perluvinir.
Smjaðúr1 og óverðskuldað skjal
dugir aúðvítað ekki. Gullliamrarn-
ir verða' að úera sannfærnandi,
þannig að sá sem fær þá finni að
liann verðskuldi þá.
Stúlka nokkur sem vann á skrif-
stofu með anriarri, er hún gat fneð
engu móti úmborið, reyndi að
vinna bug á þessari óvild og byij-
aði með því að dást að hárgreiðslu
„óvinar“ síns. Það léið ekki á
löngu áður en þær voru orðnar
beztu vinkonur.
Atvinnurekendur, sem hafa iag
á því að slá stárfsfólki sínu gívU-
hamra hafa þá sogu að segja, að
það borgi sig ! Stöðugar aðfinnsl-
ur draga úr vinnugleði starfsfólks-
ins, og eru leiðin til fjandskapar
og óvildar. En ef vér hins vegar
uppörfum hver annan, vaknar hin
sanna vinnugleði og árangurinn
verður margfallt betri. Og þetta
er ofur skiljanlegt. Kenningin um
gullhamrana, er nefnilega byggð
á þeirri staðreynd, að það er ekki
unnt að hatast við þá, sem eru
manni velviljaðir og meta mann
að verðleikum. Þess vegna má
enginn gleyma því að véra vel-
viljaður í annars garð í daglegri
umgengni. Það kostar ekki neitt
að vera vingjarnlegur við náung-
ann, og að reyna jafnan að finna
það bezta í fari hvers og eins.
lleynið þetta sjálf, og þér munuð
komast að raun um að það borgar
S1S' — (IJýtt og endursagt).
□ □ □
Móðurin siðar son sinn: „Sittu
kurteislega við borðið. Svona,
taktu skeíðina í hœgri hönd —
snýttu þér — og borðaðu brauð
með.“
Kennarinn: „Hve lengi vom
Adam og Eva í Paradís, þar til
þau syndguðu ?“
„Skóladrengurinn: Þar til eplin
urðu fuJlþroskuð.“