Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 2

162
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
blóma- og ávaxta-íramleiðslan, cn
það var ekki fyrr en löngu síðar,
að kunnugt var um, að framleið-
andi þessara garðávaxta væri
Miciiael fyrrverandi Rúmeníukon-
ungur.
Nú veit hvert barn i héraðinu
hvert smáatriði um líf Michaels
lconungö, en saga hans er líkust
spennandi skáldsögu, og á hverju
kvöldi eru sagðar nýjar og nýjar
sögur á veitingahúsum bæjarins
um hinn vingjarnlega konung-
borna bónda.
lljónaband foreldra Micliaels
bar að með nokkuð óvenjulegum
laætti: Iferdinant Rúmeníukon-
ungur og Maria drottning hans,
þröngvuðu elsta syni sínum —
Carol krónprins — tii þcss að git't-
ast llelenu prinsessu af Grikk-
landi árið 1921, eftir að þau höfðu
látið lrann skilja við fyrri konu
sina, sem var herforingjadóttir og
hét Zizi Lambrino. í þessu nýja
lijónabandi fæddist Michael. En
eítir nokkur ár fékk Carol sér
nýja ástmey, maddömu Lupescu.
Þau ferðuðust saman tii Vestur —
Evrópu og settust þar að. Þetta
þótti slíkt hncyksli, að hinn móðg-
aði konungur, faðir Carols, og
)>ingið svipti Carol erfðaréttinum.
Eftir að Ferdinant konungur and-
aðjst 1927 kom það því í hlut
Michaels, scm þá var sex ára, að
taka við konungdómi, en raunar
var það ekkjudrottningin Maria,
amma hans, sem stjórnaði. Arið
1930 skaut Carol föður hans svo
skyndilega upp í Bukarest, og tók
völdin í sínar Jiendur, og þá varð
Miehael aftur réttur og sléttur
krónprins. Carol setti drengiam
nú í strangan skóla, og var
persónulegt samneyti feðganna
sáralítið. Fylgikona konungs,
madama Lupescu gaf sig heldur
ekkert að hinum einmana dreng.
Svo rann upp sá sögulegi dagur,
6. nóvember, 1940 — að fulltrúi
einn frá hefnuln, sem með bvlt-
ingu hafði teki.ð völdin í sínar
hendur, heimsótti Michael, og til-
kynnti hinum 10 ára krónprins,
að þó samdægurs yrði hann að
vinna embættiseið, sem cftirmað-
ur föður síns.
Micliacl vissi að stuðningsflokk-
ar Carols, frjálslvndir og bænda-
fiokkurinn. iiöfðu ekki mUtil
áhrif lengur, og að veldi hersins
varð konungnum stöðugt erfiðara
viðfangsefni. Hann vissi líka að
þegnarnir litu með andúð á þá
ráðstöfun konungsins að hafa af-
hent Ungverjum helming Transil-
vaniu, og að enn sem fyrr vræri
madama Lupescu þrætuepli
manna á mcðal. En að faðir hans
væri þegar farinn úr landi ásamt
ástmey siimi, og hefði tekið með
sér marga dýrgripi og verðmæti,
iueðal annárs hið heimsfræga
frimerkjasafn,.— það haíði hann
éilga hugmynd um.
Hann stóð nú frami fyrir þeim
vanda, að taka að sér konung-
dóminn, eöa afsala sér honum
fyrir fuilt og ailt, því að þá mundi
háfa veriö stofnað iýðveldi.
Hin uiigi krótxprins var of
reynshilit.ill til þess að geta staðiö
uppi í llári valdahafa landsins.
Iiann só að einu mögulleikarnir,
sem hann hafði, var að táka við
konungsskrúðanum, svcrja eiðinn,
og reyna síðau aö standa sem bezt
í stöðu sinni með fulltingi móður
sinnar, Helenu prinsessu.
Antoneseu varð forsætisráð-
herra. Raunverulega var hann
einvaldur, og iaafði öll ráð í sinni
hendi. 'Hinn ungi konungur varð
að iaorfa á það með þögn og þolin-
mæði að Antonescu útnefndi sjálf-
an sig sem marskálk yfir hernum,
og' greiddi götu Hitlers og herja
hans. Þegar hann reyndi öðru
hvoru að mótmæla aðförum hans,
klappaði Antonescu bara á herð-
ar honum með hinum auðmýkj-
andi orðum: „Þér eruð bara barn,
yðar liátign. Verið ánægður mcð-
an þér fáið að halda lífi og lim*
um.“
Tímihn leið, og Michael lifði sem
eins konar fangi ásamt móður L
sinni á búgarði einum í nágrenní
Bukarest. Antonescu valdi sjálf-
ur eftir eigin liöfði hirð konungs-
ins, setti njósnara lionum til höf-
uðs, og bannaði honum að hafa
lögreglubunda sér til varnar og
öryggis.
í ágústmanuði byrjuöu Ajuc-
rikumenn loftárású' sínar, og rúm-
cnska konungshöllinn varð fyrir
sprengju. Hálfu ári síðar sóttu
Rússar að landamærunum, og þá
greíp um sig ókyrrð og ótti meðal
íbúanna. Fólk var neytt til þess
að flýja heimili sín, og staða lands-
ins virtist vonlaus. Atti rúmenska
þjóðin að fyrirfara sjólfri sér í
innbyrðis haráttu, eða var nokkur
leið út úr ógönguuum.
Hinn 22 ára konungur sá að nú
hlaut að koma til hans kasta. Hann
sá fram á, að það var vonlaust að
bci'jast við ofurefiið. Það var
skyida hans sem koimngs að
stöðva styrjöldina, til að koma í
veg fvrir að þjóðin væri stráfelld
— og því fyrr, því betra.
Iiann ráðfærði sig við móður
sína og nokkra liðsforingja urn
hugsanlega byltingu. Þeim kom
saman um að Michael skyldi reyna
að hafa áhrif á forsætisráöherr-
ann, og fá hann til þcss að semja
við Rússana.
„En cf Antonoscu neitar,“
spm'ði einhver.
„Þá sctjurn við hann af,“ svaraði
Michael konungur snögglega. „Eí? *
boða hann á fund minn til hallar-
innar, og ef hann fellzt ekki á til-
lögu okkar, tökum við hann og
nánustu fylgismenn hans til
fanga.“
„Og svo Yðar Hátign . . . ?“
„Þá fáunx við frið, og gctum
stofnað nýtt lýðræðislegt þjóð- *
félag,“ svaraði Michael.