Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 15

segist hafa brernit Hitler 29. apríl
1945, cn Erich Heinz Kempka,
bílstjórinn, sem herbergisþjónn-
inn talar um, byrjaði með því að
segja, að brennan heíði íarið franr
13. apríL Þegar hann svo tók sig
á tveim árum síðar, taldi hann
brennmia hafa verið 30. april . . .
Memi kunna lexíuna illa.
í júni 1945 þ. e. a. s. mánuði
eftir „sjálfsmorð“ Hitlers, sagði
Eisenhower forseti: „Ég var viss
um dauða Hitlcrs; en eftir að hafa
talað við Rússana, er ég ekki leng-
ur viss.“
Í desember sama ár sagði hinn
frægi lögregluforingi Guillaume,
sem stórblað nokkurt sendi til
Berlínar til þess að gcra rann-
sókn: „Líkami Hitlers var ckki
brenndur. Ö)1 vitnin lugu, af því
að þau höfðu sjálf hag af því.“
Fyrrverandi yfirmaður ame-
rísku léyniþjónustunnar, William
F. Heimlicli, sem átti mildnn þátt
í öllum rannsóknum á sögu Ilitl-
ers, lýsti yfir: „Ég álít, að Hitler,
Éva Braun og Martin Borman,
séu öll lifandi", og hann bætti við:
„Það er mjög líklegt, að hann
hafi breytt andlitsdráttum sínum,
ijl þess að eiga auöveldara með aö
leyna sér.“
Eftir langa rannsókn á staðnum
lýsti Louis C. S. Mansfield, ein-
hver mesti glæpasérfræðingur
heimsins, yfir eftirfarandi: „Eng-
inn mannlegur líkami hefur nokk-
urn tíma verið brenndux í garði
kannslarahallariimar og vitnin
hafa sennilega liaft eftir utanað-
bókalærða lexíu . . .“
ChukoV ínai'skálkur sagði fyrir
sitt leyti brosandi: „Ég mun ekki
trúa því, að Hitler sé dauður, fyrr
en ég sé líkið“ og hið sama sagði
Winston Churchill.
Og Stalin, sem ekki var vanur
að tala mikið, hélt því fram við
Byrnes, sem skrifaði það í endur-
minningar sínar: „Hitlcr er lif-
andi . ..“
SUNNUDIGSBLAÐIÐ
Því næst skýrir blaðið frá því,
að í bláðinu hafi verið birt 1951
óhrckjanleg skjöl, er sönnuðu, aS
Hitler sé í Suður-Ameríku og til-
færir nokkur atriði. Samkvæmt
því flaug Hitler frá Berlin, og
skýrði nazistinn Angelotti-Mack-
enseh bandamönnum frá þessu.
Fer yfirlýsing lians hér á eftir:
„í dögun 29. apríl 1945 flýði
Hitler til Danmerkur í flugvél
ásamt Evu Braun og Martin Bor-
man. Flugvélijmi, sem ég var
einnig í, var stýrt af Baumgart
höfuðsmanni. Viö lcntum í Tond-
ern í Suöur-Danmörku. Þar söfn-
uðumst. við saman og Hitler
kvaddi okkur, síðan hvarf hann
ásamt Evu Bi'aun og nokkrum
háttsettum mönnum, sem liöfðu
beðið hans í Tondcrn, livai'f hami
í átlina til strandar . .
Baumgart höfuðsmaðui', sem
kallaður var fyrir réttinn í Niirn-
bei'g, staðfesti frásögn Angelotti-
Mackenscns :
„Eg flaug mcð Hitler til Dan-
merkui'“, sagði liann.
„Til Damnei'kur, þar sem kaf-
bátur beið haiis til að flytja hann
til Argentínu . . .“
Ef til vill lifir bann þar enn
friðsömu lífi verndaður af ti'úum
þjónum er leggja hart að sér, þrátt
fyj'ir alJar líkui', við að telja
heiminum ti'ú um, að hann sé
daúður.
Maðut' nokkur, Longyear að
nafni, sem býr á Palm Bcach
Floi'ída, er eiiui ánægðasti mað-
ui', sem um getur. Dóttir liahs,
og loks. móðir hans hafa látið
innrita sig í sama háskólann til
náms.
Og hann segir brosandi: „Loks
verður kyrrð hjá okkur.“
— O —
Það er betra að deyja tveim
árum of snemma, en einu ári of
scint.
175
Aðals-siúlka
á glapstigum.
Grcinin byrjar ó bls. lt}8.
líka, enda þótt ég viti að liann sé
frclsun frá þessum eymdarinnar
og tára dal.
Þannig íórust henni orð, þessari
vesalings stúlku, sem áreiðanlega
hefur að baki sárari lífsreynslu en
flestir aðrir.
Þegar hún var farin brott sat ég
um stund, og hugleiddi, livað hægt
væri að gera íyrir slíkar ógæfu
manncskjur. Ilefði ég gotað hjálp-
að henni á einhvern hátt ? Hvoi'n-
ig myndi fara fyrir henni, ef henni
væfi úlveguð góð atvinna ? Sjálf-
sagl: myndi íljótt kvisast um for-
tið hennar, íólk er jafnan lagið
að snuðra slikt uppi. Allt þetta
„grandvara flekklausa fólk“
myndi nýsta hana með ásökunar-
fullu og hneygslandi augnaráði.
Jtvað var það sem orsakaði, að
veluppalin stúlka af góðu fólki
komin, sem lagði metnað sinn í
að halda skildi sínum flekklaus-
um, gat sokkið svona djúpt ? Var
soi'gin, einmanaleikinn og örvænt-
ingin nægileg ástæða ?
Ég hcf ekki séð hana síðan. En
starfsbróður minn leitar hinnar
aöalsbornu stúlku. Hann er saiin-
færður um, að finni hann hana,
muni honum takast að bjarga
henni og koma henni lieim til
Kent, þar sem hann álítur, að
hún finni, að þar sé enn einhver,
sem lætur sér annt um hana og
hugsar um hana. Félagi minn lítur
á það sem helga köllun sína, að
bjarga þessari ógæfusömu stúlku.
Og fái hún rétta meðhöndlun, er
það enganveginn vonlaust, að það
takist. ___ _