Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 12

172
SUNNUDAGSBLAÐXÖ
„Maður veit það aldrei. Ég he£ íundið töluverð-
an kulda úr ýmsum áttum að undanförnu. Já, meira
að segja frá Kravsky hershöfðingja, sem alltat' hefur
auðsýnt mér mikla virðingu og vináttu, hann er
skyndilega orðin svo breyttur, já — og margir aðrir.“
„Nei, hœttu nú,“ sögðu félagar hans,“ við erurn
ekki komnir hingað til að vera alvarlegir. Svo lengi
sem stúlkurnar — þessi himnesku englabörn — eru
ekki kaldar í okkar garð, er ástæðulaust að vera
hnugginn.“
„Ileyr, heyr ! Komið, nú skulum við íá okkur
eitthvað að drekka."
„Ég yil það ekki, ég ætla að leita að blómálf-
inum minum.“ En Werner var ekki sjáll'ráður, lelag-
ar hans slóu hring um liann og dróu hann með sér,
og brátt voru þeir sestir að drykkju.
,,Nú, jæja, Werner, hvernig er Jjví varið með
ástamál þín. Hemrðu beðið hinnar fögru drauma-
disar ?“
„Nei, ég hef ekki haft tíma til þess ennþá,“
svaraði Werner brosandi, en Jjað kemur áreiðanlega
að því.“
„Ertu þá ástfanginn, Werner ?“ sagði allur
liópurinn.
,.Nei, nei,“ svaraði Werncr og liristi hÖfuðið.
„Jú, hann er það“, sagði sá sem fyrstur hafði
lalað. „Jú hann cr ekki svo lítið ástfanginn. Hlustið
nú a.“ Hann (eygaði úr glasi sínu, brosti og b.yrjaði:
„Það var cinu sinni ungur maður . . .“
„Werner“ bættu hinir hlægjandi við.
,,X>að hef ég ekki sagt. En sjáið nú til; þessi
ungi maður ferðaðist eitt sinn frá Kaupmannahöfn og
hingað. Síðasta spölinn í lestinni sat hann á móti
dásamlega fagurri stúlku, og þegar hann leit í augu
lienni, var sem hann horfði niður í blátt öldukvikt
hafið. Hún var með svart hár og rauðar kyssilegar
varir. Unga stúlkan missti tösku sína á gólfið, hinn
háttvísi ungi maður beygði sig og rétti henni vesk-
ið. Hún brosti við honum og sagði: „Kærar þakkir, og
þá fannst honum sem hliðum Paradísar hefði verið
lokið upp fyrir sér. Það, sem eftir var leiðarinnar var
hann sem í draumi og starði á hina guðdómlegu veru.
Þau stigu hér úr lestinni, og hann hjálpaði iienni alúð-
lega út úr vagninum, og eflir að liún hafði þakkað
honum hjálpina, hvarf hún i mannhafið og hann stóð
einsamall ei'tir“.
Werner var i þungum þönkum meðan allir
hinir skáluðu, hlóu og hrópuðu : „Áfram !“
„Já, hluslið J)á,“ hóf liðsforinginn máls á ný. „Þessi
ungi maður gekk í herinn og varð liðsíoringi.
Jlershöfðingi hans var aíbrag'ðs maður, slíkur af-
bragðs maður, að hann átti yndislega dóttur, þá feg-
urstu, á jarðriki. Ungi maðurinn sá hana, og þekkti
þar aftur stúlkuna úr lestinni, og hann hafði engan
frið í sínum beinum fyrr en honum hafði tekist að
kynnast henni. Loksins heppnaðist J)að, en ólár.ið
var ,að annar biðill var á hælum hennar, og J:að var
sjállur lögfeglustjórinn í læningrad. Hún gaf hvorug-
um undir fótinn, og iét sama yfir báða ganga, og ungi
maðurinn ákvað að bera upp bónorð við hana. En
hvort hann hefur gert það ennþá, er mér ekki kunn-
ugt um. Hefur hann gert það?“ sagði hann um lcið og
hann snéri sér að Werner.
„Nei,“ svaraði hann stuttlega en ákveðið. „En nú
verðið þið að fyrirgefa, ég vérð aö í'ará aftur niður í
salinn.
Svo fór Werner og liinir kátu félagar hans óskuðu
lionum góðs gengis.
Niðri í salnum var dansinn í fullum gangi. Allir
voru glaðir og ánægðir örfaðir af fjÖrugum tónum
hljómsveitarinnar. Werner staðnæmdist og litaðist
um. Hann þekkti marga er gengu fram hjá honum;
stúlkurnar litu liinn unga höfuðsmann hýru auga.
Werner litaðist enn rólegur um, cn liann gat livergi
séð hana.
Kravskv hershöfðingi gckk framhjá. Werner lieils-
aði honum kurteislega, en Kravsky kinkaði aðeins
kuldalega kolli á móti. Ilann fann að það lá eitthvað
í loftinu. En hvað? Ilvað gat það verið?
Hann kom auga á eitthvað rautt í hinum enda
salarins. Það hlaut að vera hún. Um leið og Werner
kom Jjangað, dansaði rauðklædd stúlka út á gólfið með
liáum, fölleitum gráhærðum manni. Hann leit út íyrir
að vera um þrítugsaldur. Það var lögreglustjóri Len-
ingrad, Antiæw Stanowitz.
Wcrner horfði á eftir þeim, og Jjegar dansinum var
lokið, gekk hann til móts við liina ójjekktu sfúlku
með rauðu grimuna fyrir andlitinu og lmeigði sig
kurteislega.
„Fagra grímuklædda mey, leyíisl mér að biöja um
næsta dans,“ sagði hann brosandi. Svo hneigði liann
sig fyrir lögreglustjóranum, sem leit illilega til hans.
Stúlkan kinkaði samþykkjandi kolli. Svo byrjaði
hljómsveitin á nýju lagi og þau dönsuðu þögul fyrst
í stað.
„Eruð það þér, sem hafið . . .“ Werner þagnaði.
Hann vissi ekki hvernig hann ætti að koma orðum
að því.
Og nú mælti stúlkan í l'yrsta sinn. Þegar hann
heyrði rödd liennar, |)ekkti hann aftur að J)að var
sama röddin sem eitt sinn liai'ði mælt hin tvö orð:
“Kærar þakkir", og þetta var sama röddin, sein hanu
hai’ði kvöld eftir kvöld heyrt heima í sölum hei’shöíð-
ingjans, J)að var sama röddin og allir draumar iians
höi'ðu snúist um síöasta árið.
„Herra höfuðsmáöur,“ sagði hún áköi', „já ég skrif-
aði yður. Ég veit að yður kemur það undarlega fyrir
sjónir, en J)að er dálilið — mjög alvarlegt, mikils-
vert . . .“
„Eruð þér ?“
„Já, ég er Sonja Kravsky, dóltir hershöfðingja yöar,
og ég bið yður sjálfs yðar vegna, að hitta mig eltir
dansinn i litla rauða hliðarherberginu".
llún liai’ði liækkað röddina litið eitt, bæði vegna