Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Síða 10

170
S U N N U D'A G S B L A Ð I Ð
Marble Arch og Oxford Streed.
Davíð bafði ekki heyrt x sjúkra-
bílnúm, sem komið hafði á mikilli
ferð upp Oxford Streed og ók
beint á bifreið hans einmitt á
horninu. Davíð hafði látist sam-
stundis. — Hún varð örmagna og
tapaði meðvitund. Þegar hún kom
til sjá-lf sín aftur hélt hún að
þetta hefði allt saman verið mar-
tröð — vondur draumur. Og hún
hringdi í sjúkrahúsið þangað,
sem Davíð hafði verið fluttur.
— Því miður, frú, lífi hans varð
ekki bjargað, svaraði hjúkrunar-
konan, og rödd hennar var eins
og dauðadómur yfir Barböru
sjálfri. Tvívegis haíði hún orðið
fyrir reiðarslagi, er fsert hafði
henni alla þá sorg og örvinglun,
sem mest getur verið lögð á eina
manneskju. Hún afbar þetta ekki
lengur — helzt vildi hún geta
fengið að deyja. Minningarnar
um þessa tvo menn, Randolph og
Davíð voru henni of þungbærar.
Fjölskylda hennar gerði allt
sem hún gat til þess að hafa ofan
af fyrir henni; vildi fá hana heim
til Kent, en hún vildi verða kyrr
í London.
Kvöldið, sem ættingjar hennar
fóru heim, fór hún út á veitinga-
krá eina í Piccadilly C'ircus og
dralck frá sér ráð og ræhu.
— Ég vil ekki lifa lengur í
þessu helvíti, tautaði hún fyrir
munni sér. Barþjónninn reyndi að
draga við hana vínföngin, on þeg-
ar hann vildi ekki veita henni
meira, varð þar „skilningsgóð11
stúlka, sem pantaði bæði fyrir sig
og hana, og færð heinni annað
glasið, en auðvitað allt á kostnað
Barböru. Þannig sat hún í kránni,
þar til henni var varpað út.
Harmurinn og ölvunin hafði
slaeft alla dómgreind hennar og
á einni einustu nóttu féll hún nið-
ur í rennusteininn. Þegar hún
slangraði upp tröppur einar í
Piccadilly greip maður einn undir
handlegg henni, og hann átti auð-
velt með að ginna hana með sér
heim í óvistlegt hótel við Thems,
svo ósjálfbjarga sem bún var af
ölfun. Þar dvöldu þau af uóttina.
Þegar hún hom til sjálírar sín
um morguninn, og sá sig nakta
við hlið þessa ókunna náunga,
var henni meira að segja fyrir-
munað að finna til nokkurs við-
bjóðs út af ásigkomulagi sínu.
Henni var gersamlega sama um
allt. Þegar maðurinn stakk nokkr-
um peningum í lófa hennar að
skilnaði, tók hún því einnig sem
sjálfsögðum hlut. Hún sem eitt
sinn hafði dáð fegurð lífsins og
elskað það, var nú orðin forhert
og var sama irm allt, auðmyk-
ingu, móðganir, svik —-allt var
henni sama xim. Hún drakk frá
sér vitið kvold eftir kvöld, og
vaknaði hvern morgun á liiniun
og öðrum ókunnugum stöðum hjá
bláókunnugum mönnum. Hún
hætti barnagæzlunni, og henni
var sagt upp íbúðinni er hún hafði
tekið á leigu. Margar nætur svaf
hún undir beru lofti, — oftast í
Hyde Park — þar var griðastað-
ur fyrir útigangsfólk mann-
félagsins. Maður nokkur, sem
virtist bera sérstaka xunhyggju
fyrir henni, útvegaði henni her-
bergiskytru niðri í Piccadiliy vfir
veitingakl-á einni. Það kom á dag-
inn að maður þessi var kvonna-
miðlari.
Hentii var afmarkað svæði á
götunni — frá kjötbúð einni að
næsta ljósastaur. Hinum meginn
við ljósastaurinn var önnur af
skjólstæðingum kvennamiðlarans.
Barbara var jafnan ofurölfi, þeg-
ar hún var látin mæta á „vinnu-
staðnum". Og drafandi í máli
sarndi hún um viðskiptin. 'En hún
þurfti aldrei að bíða lengi. Hún
var frið ennþá, og tíðum voru
fleiri um boöið en faert var að
seðja. Þegar hver viðskiptamaður
var farin úr hérbergi hennar kom
„atvinnurekandinn“ — miðlarinn
og hirti bróður partiim af gjald-
inu. Og hún lét hann draga sér
það, sem honum þóknaðist. Hvað
varðaöi hana um það ? Þannig
liðu mánuðir. Nótt eina þóttist
maður nokkur sjá svip með henrd
og stúlku þeirri, sem lýst var eft-
ir í blöðunum. Og þau S’lúðruðu
tiiíhvað um þetta fram og aftur.
Stundarkorn úr degi litlu síðar
var hún það alsgáð að henni hug-
kvæmdist að senda póstkort heim
til sín. Hún bað ættfólk sitt að
leita sín ekki. Hún vildi lifa lífinu
út af fvrir sig — og reyna að
gleyma. Kortið var póstlagt fyrir
utan London. Hún vildi ekki að
i’oreldrar sínir fengju að vita hvar
hún héldi sig. EitthvaS innra með
henni hafði brostið.
Að lokum losaði hún sig undan
álögum miðlarans, og i-eyndi á ný
að finna einhvern lilgang með til-
verunni. En hún mætti ýmsum
eríiðleikum gafst upp, og sökk
aftur niður í svaðið, enn dýpra en
fyrr. Hún hafði ekki staðist þá
miklu storma er næddu um hana.
Við sátum enn í kránni hjá Joe,
og dagsbirtan var farin að lýsa
upp salinn. — Ég var þá vand-
trúarfullur á sögu hermar, enda
þótt hún segði þannig frá eins og
hún hefði upplifað þetta allt. Ég
reyndi að gefa henni ýmis heil-
ræði, stakk upp á öllum hugsan-
logum leiðum, sem mættu verða
til þess að bjarga henni upp úr
niðurkægingu hennar og eymd. —
Ég er aðeins hluti af mér sjálfri,
sagði hún. Ég hvorki þori eða get
lifað eins og heilbrigð manneskja.
Þegar ég er ódrukkinn þyrma
minningarnar jdir mig — og
harmurinn gagntekur mig. Kvöld
nokkurt stóð ég niður við Thems,
og var ég ákveðin í því að binda
enda á allt saman, en ég óttaðist
myrkrið og kuldan þar niðri. Ég
er dálítið hrædd við dauðann —
Gjörið svo vel að fletta á bls. 175,