Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 5

SUNNUDAGSBLAÐIÖ
165
LISTDÓM ARINN
'! ^í-ti
MED nialai'apoijKÍlinn í hönd
sér gokk Jim Béanard nokkur
skref aftur á bak, og virti ívrir
sér siðasta listaverk sitt. — Ekki
svo afleitt, muldraði hann ineð
sjálfum sér. «..
Marta, fyrii*sætan lians, stóð
upp brosandi og sagði: ^ Þér er
alltaf að fara fram, Jim, . . . cn
nú verðurðu að fá citthvað að
boröa, þú þarfnast þess ! Eg ætla
fram í eldhús að hafa til kvöld-
matinn.
— Þú crt. dásamlcg, Marta, sagði
Jim. Hámi lieyrði iiana sýzla í
eldhúsinú'með potta og pönnur, en
samtímis heyrði hann annað liljóð
—- þungt fótatak í stiganum ásamt
lcttfættu tifi liunds scin gelti
öðru hvoru. Jim varð áhyggju-
fullur á svipinn. Eftir fótatakinu
að dæma var þctta herra Codli-
man. Haim kom aldrei einsamall,
lieldur hafði hann hundinn jafnan
með sér. Það var drepið harkan-
lega á dyr vinnustofunnar, og Jim
opnaöi fvrir gesti sínum. Það
gagnaði ekkert að látast ekki vera
heima. Það hafði hann einu sinni
reynt, en þá hafði Godliman bara
sett sig niður í stiganum og beðið,
svo að Jim þorði varla að ganga
um gólfið sem marraði og brakaði,
og neyddist þvi til að opna fyrir
honúm.
— Nú, hvað cr að írétta ungi
maður ? spurði Godliman um leið
og liann kom inn og virti listmál-
arann fvrir sér.
— Mér leiðist það mjög, herra
Godliman, andvarpaði Jim. En ég
hefi því miður enga peninga. Eg
átti von á því að geta selt mál-
verk, en það brást, og . . .
— Þessi afsökun dugir ekki
lengur, sagði feiti maðurinn og
stundi við. — Við lifum ekki af
fallegum loforðum og fögrum
orðum. Eða hvað segir þú um
það, Gyp ?
— Ilver cr þar ? spurði Marta
úr eldhúsinu, og svo ko.m hún
hlaupandi fram í vinnustofuna, og
brosti sínu fegursta brosi við feita
manninum.
Nei, góðan daginn, Godli-
S m á s a g a e f t i r
Hcrbert Harris
man. Og þú ert líka með Gyþ . . .
blessað liundkvikindið . . . Hún
klappaði Gyp.
Marta Weston var einnig leigj-
andi Godlimans, cn hún var góður
leigjandi, því að hún hafði fasta
atvinnu og greiddi leiguna jafnan
á réttum tíma. Godliman féll vel
við fólk, sem greiddi á tilteknum
degi. Hann hafði alltaf verið
kaupsýslumaður og vildi hafa
hreinar línur í öllum viðskiptum.
Og haun þreyttist aldrei að látu
fólk vita af Jiví.
— Eg skulda 24 pund í liúsa-
leigu, sagði Jim — 26 eí við reikn-
um þessa viku með . . .
— Herra Godilmann gefur
áreiðanlega greiðslufrest núna —
er það ekki ? sagði Marta.
Godliman brosti blíðlega til
hennar, og hafði löngun til Jiess
að verða við orðum hennar, cn allt
i einu sá liann sig um hönd :
— Nei. það getur ekki gengið,
ungfrú Weston. Ef Barnars getur
ekki greitt leiguna verður hann að
flytja !
— Vitið þér þá eklvi hversu
miklum hæfileikum hann býr yfir
sem listmálari ? Hann á glæsilega
framtíð fyrir sér . . . Hún tók í
handlegg húseigandans, og' dró
Jiann mcð sér. — Komið, ég skal
sýna yður nokkur.
Ilún gekk þvert y.fir gólfið, tók
fram nokkrar myndir er Jim hafði
málað — þæn bezlu sem finnan-
legar voru, og liélt einni fyrir
framan Godliman.
— Sýnist yður Jielta ckki
íallcgt ?
Málverkið sýndi liöfuð og axlir
.. .hinar fögru axlir mörtu, Godli-
man virti myndina fyrir sér. Mest
þótti honum koma til hálsins og
brjóslanna, en • hátt sagði lnum
aðeins :
— llcm . . . ckki, sem verst.
Marta greip íramí, og sagði:
— llcyrið þér, Godliman. Þér
skuluð láta Jim mála mynd af
yður. Það kostar 25 pund, eöa rétt
nákvæmlega jafnmikið og hann
skuldar yður í húsaleigu.
Jim bjóst við að karlinn myndi
hlaupa upp á nef sér við þessa
uppástungu, en honum til mikill-
ar undrunar, stakk hann höndun-
um undir vestisboðungana og
þandi út brjóstið. Það gerði hann
alltaf Jregar hann hugsaði sig um
og tók miklar ákvarðanir. Ilann
var cinmilt í Jiann vcginn að
kaupa sér slórt einbýlishús, þar
scm liann ætlaði áð lifa ríkmann-
lcgu lifi. Það var kannske ekki
svo fráleitt að eiga af sér olíumál-
verk hangandi yfir arinhillunni.
— Uppástunga ungfrú Weston
er ekki svo fráleit, sagði hann og
snéri sér að Jim. — Ef þér getiö
málað góða mvnd af mér, skal ég
slá striki yfir skuld yðar . . .
Kærar þakkir, herra Godliman
#