Sunnudagsblaðið - 22.04.1956, Blaðsíða 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
169
um hennar. Á hverju kvöldi gekk
13arbara út í gaðirni við húsið og
sleriíaði bréf til Randolph og í
bréfum þessurn voru áætlanir
gerðar um framtíðina. Þau ákváðu
livar þau skjdciu búa, hversu stórt
liúsið þeirrá atti að verða, hvern-
ig barnaherbergið ætti að líta út.
Þetta vorú tvær ungar manneskj-
ur, sem trúðu á bjarta framtíð
þrátt fyir þýzkt sprengjuregn og
skáhnöld.
Þegar Itandólph fckk orlof
liíðu þau hamingjusamri tilvcru.
En dag nokkurn var 'tiánn fluttur
norður á bóginn, og fríin ruðu
strjálli. Flugvél hans var stöðugt
á ferðinni, og loftorustur flug-
hersins voru margár harðar og
grimmar. Margar orustuflugvél-
arnar komu hcldur aldrci aftur.
Barbara háfði rétt lokið við að
faðma að sér gamlá bréfberann,
sem svo tíðum bar henni bi'éf frá
Randolph, og gekk um gólf meðan
hún las þáð, og var svo niður-
sokkin, að hún veitti ekki eftir-
tekt sóknarprestinum, sem stóð
frami í stofunni, fyrr en hann
gekk til hennar og lagði höndina
íxxildilega á handlegg hennar. Hún
sá það strax á andliti prestsins,
að eitthvað alvarlegt var á seiði.
Presturinn skýrði henni því næst
frá því með svo mikilli nærgætni,
sem honum var unnt, að flugvél
Randolps hefði verið skotinn nið-
ur og fallið logandi í sjóinn, og
Randolps hafði ekki komist út úr
flugvélinni.
Ormagixa af sorg liné hún niður
i stólinn. Hún gat ekki grátið, en
allt snérist fyrir augum hennar.
Þetta var svo ótrúlegt. Það gat
ekki verið að Raxrdolph væri dá-
inn! Nei ! Hann hlaut að vera
lifandi. Kannski var hann einmitt
nú á sundi úti í ísköldum sjónum !
En presturinn fullvissaði hana
ám að allt hcfði veiáð rannsakað
ýtarlega, og að það væri engin
von.
Árin liðu. Styrjöldinni lauk.
Sagt cr, að tírainn lækni öll sár.
Smám samair var lika sem tóm-
leikin í sál Barböru hyrfi. Á
stríðsárunum hafði hún . lært
hjúkrun og í síðasta ári styrjald-
arinnar starfaði hún sem hjúkr-
unarkona í Frakklandi. Með starf-
inu tókst henni líka betur að
glevma harmi sínum. Eftir styrj-
öldina voru það börriin, sem áttu
hug hennar, og hún gaf sig að
barnagæzlu. Hún fluttist til Lond-
on, leigði sér þar litla en snotra
íbúð í nágrenni Regent Park. Hún
vann sem barnfóstra á lieimilum
tignarfólks víðsvegar í stórboi'g-
inni. Erinú var æskugleði licnnar
ekki liin sama og áður. Hin fjör-
legu augu liennar voru dapurleg.
En svo virtist hamingjan ætla
að brosa við Barböru á ný. Hún
liitti mann. Hann var kaupsýslu-
maður frá City og mjög vel efn-
um búinn. Þau kynntust fyrst í
samkvæmi hjá vinum hennar.
Enda þótt hún væri ekki jafn
hril'in af honum og hún hafði
verið af Randolpli, þá felldi liún
þó liug til hans. Hann skyldi vel
liarm heiraar, og þótt liann vissi
að hann myndi aldrei skipa að
íullu rúm það er Randolph hafði
átt í hjarta herinar, vildi hann þó
reyna að gera hana hamingjusama.
Eftri- að þau höfðu þekkst í heilt
ár, bar hann upp bónorðið. Og
hann íór að eins og sannur og
háttvís Englendingur: kom til
hennar með rósavönd og konfekt-
kassa — og hún hét hönum eigin-
orði. '-é : "
Nú átti hún á ný að'fá að njóta
hamingjunnar. Hún átti í vændum
að eignast sitt eigið heimili í
I.ondon. Á ixverjum morgni mundi
hún borða árbýt með rnanni sín-
um — og þcgar hann kæmi heim
rnundi hún bíða hans með kvöld-
verðinn, og síðan myndu þau eyða
kvöldinu í hinni notalegu íbúð
sinni í kyrrð' ög næði, tvö ein.
Þau ætluðu að ganga í borgara-
lcgt lxjónaband. Fjölskylda Bar-
böru var ánægö með ráðahaginn,
og voi*u þakklát manninum, senr
mundi gera liana hamingjusama
á ný.
Þau ætluðu að hittast í City
ái'degis daginn sem brúðltaupið
átti að fai'a fram. Barbara var
klædd nýrri voi'drakt, og í fang-
inu bar liún lítinn blómvönd.
En hann kom ekki. Það lcið
stundarfjórðungur — hálftími og
klukkustund. Hún gekk til ráð-
hússins, en enginn hafði séð hann
þar.
Bróðir hennar varð til þess að
bera henni fregnina. Þegar liún
kom lieim í íbúð sina, var öll
fjölskylda hennar þar saraán kom-
in. Sat þar döpur í bragði — en
hún vissi ekki hvers vegna íjöl-
skylda hennar var svona soi'g'-
mædd. William, bi’óður Iiennar,
tók loks varfæi'nislega utan um
hana og leiddi hana að rúmi
hennar, og það var sem hún heyrði
oi'ð lians í svcfni, er hann sagði
lxenni frá hi'æðilegu biíreiðasiysi,
sem átt hefði sér stað á Iiorixi