Sunnudagsblaðið - 21.04.1957, Blaðsíða 10

250
SUNNUQAGSBLAÐIÐ
Gamall draumur
orðið óþæginda var í hægri kjálk-
anum í gærmorgun, og svo frá
hinni hræðilegu tannþínu um nótt-
ina. Og til þess að gera frásögn
sína svo lifandi sem auðið var,
frámkallaði hann kvaladrættina í
andlitinu, lokaði augunum, vagg-
aði höfðinu og stundi eins og hann
væri viðþolsíaus, en hinn grá-
skeggjaði Samuel kinkaði í sífellu
höfði af hluttekningu og sagði:
—- Ó, æ, ó! Þetta hlýtur alveg
að hafa verið hræðilegt!
Ben-Tovit var ánægður með á-
hevrenda sinn og endurtók frá-
sögn sína, en fór nú svo langt aft-
ur í fortíðina, að hann lýsti einnig
fyrstu tannpínunni, sem hann
hafði fengið — þá hafði hún legið
í vinstri kjálkanum. Þeir voru enn
í hróka samræðum, þegar þeir
náðu til Golgatha. Sólin, sem átti
að ; lýsa yfir veröldinni þennan
hræðilega dag, hafði nú farið í fel-
ur bak við f jarlægar hæðir; að-
oins dimmrauð rák Sást við sjón-
deildarhringinn, eins og blóðugt
sþor. Þessi dimmi roði var eins og
bakgrunnur, sem krossarnir báru
í, og við þann sem var í miðjunni,
krupu nokkrar ógreinilegar, hvít-
ar verur.
Múgurinn hafði dreifzt fyrir
langri stundu; loftið var kalt og
hráslagalegt. Augu Ben-Tovit litu
flöktandi til hinna krossfestu, svo
tók hann undir handlegg Samuels
óg sneri frá. Hann fann að anda-
giftin var yfir honum, og hann
vildi segja þjáningarsögu sína til
enda. Þannig röltu þeir afttír til
borgarinnar, og í hvert sinn, er
Samuel ýtti undir sögumann, með'
því að kinnka kolli af hluttekn-
ingu, setti Ben-Tovit upp sitt písl-
arvættisandlit og stundi eins og
leikari í sorgarléik.
Bn utan af hinum gróðurlausu
og visnuðu sléttum steig myrkur
næturinnar yfir Jórdan, líkast því
seni hún vildi skýla ódæði jarð-
arinnar fyrir auga himinsins.
NÓTTINA milli þess 26. og 27.
febrúar 1891 dreymdi mig, að ég
þóttist úti stödd á einhverjum stað,
er líktist kirkjugarðinum í Unaðs-
dal. Var þar afarmikið fjölmenni
samankomið, og var ég þar ásamt
öðrum og var mér sagt, að tveir
menn ætluðu að halda ræður. í
þeirri svipan sá ég tvo menn, en
þekkti hvorugan. Var annar í skó-
síðu hvítu rikkilíni er gljáði á sem
úr silki væri. Var liann bjartur
yfirlitum. Hinn var í síðri hempu,
er huldi hann allan frá hálsi ofan,
rauður var hann yfirlitum og svip-
mikill.
Rikkilínsmaður byrjaði og
rnælti: — Verið réttrúaðir, bræður
og systur, þvi nú er hættuíeg tíð.
Hempumaður svarar: — Heyrið
rödd hrópandans, er hljóma á um
allt land.
Rikkiiínsmaður: — Við ætlum
að tala um trúna og verðið þér
lieiðruðu áheyrendur að aðhyllast
annarihvorn okkar, ég segi ykkur
að trúa á Guð, frelsarann, heilag-
an anda, og að trúa því að djöf-
ullinn sé til.
Hempumaður: „Ég bið að trúa
á þrenninguna, en að djöfullinn sé
ekki til; hlýðið því ræðu minni ög
hugfestið.
Rikkilínsmaður: —Ef þið hlýðið
á hans fyrii'lestur þá heyrið þið
ek.ki minn.
Hempumaður: — Ég get sann-
fært ykkur um það að djöfullinn
er ekki til; iítið aðeins í norðvest-
ur.
Allir litu þangað, og sáú að ský-
in myhduðu þrjár dyr, og var sól-
skin í þeim öllum. — Þangað fara
nú þeir, sem vilja, segir hempu-
maður.
Rikkilínsmaður: — Þér er ekki
leyft að sýna hærra, en lítið til
hinnar hliðar..
Vér litum þangað og sáum þar
sex sólir í röð; frá Ár-múla til
Mjóafjarðar; voru þasr daufar því
að móða var og kvölda tekið.
Ég sagði þá við þá, ér riæsth*
stóðu: — Ég verð nú að fara heim,
meðan dagur er.
Rikkilínsmaður svarai’:
— Hafðu ljósið, þá ratar þú.
Ég kvaðst engin eldfæri hafa.
Rikkilínsmaður: — Það fer eftir
því við hvern fyrirlesturinn þú
verður, því við annan hvorn verð-
ur þú að vera.
Ég réð nú með mér að hlýða á
rikkilínsmann. Þá kom maður til
okkar og mælti: — Ekki trúi ég
þér, fremur en hempumanni, —
nema þú sýnir mér, að djöfullinn
sé til, og mun ég, sökum þekking-
ar minnar banna fólki mínu að
lilýða á ykkur.
— Maður tala eigi fleira, segir
rikkilínsmaður, — því þú ert fall-
inn; líttu upp, og sjáðn hvað yfir
þér vofir.
Vér litum upp, og sáum hanga í
loftinu líkt stórri dökkleitri kirkju
klukku, en kólfurinn var svo bjart
ur, að af honum geislaði á jörðina.
Þá mælti rikkilínsmaður: — Þessi
klukka ryður vantrúarinnar
myrkri frá augum yðrum, þó ekki
sjáið þér hana daglega, og eru
kirkjuklukkurnar ímynd hennar;
en þór blindir menn, sem eklti rat-
ið heim, lítið til himins og sjáið
bústað yðar, því innan skamms
hringir hin skæra klukka, sem
margur kvíðir fyrir, og vildi áður
vera heim kominn; ég er engill,
sendur af Guði, til að halda fyrir-
lestur þar til fyrirboði klukkna-
hljómsins heyrist.
Ég leit nú til himins, og sá hann
alsettan sólum, tvær og tvær sani-
an, og stjörnum á milli, og allt
loftíð heiðbjart. Ég varð skelkuð
og þorði vart að fara á stað, en þá
brá fyrir aUgu mér björtum geisla