Sunnudagsblaðið - 14.04.1963, Blaðsíða 1

YFIR hundrað innfæddir voru saman
komnir og hópurinn gerði slíkan hávaða,
að hvíta konan vaknaði. Hún varð forvit-
in og um leið skelkuð og hraðaði hér
út. Þegar út kom gekk hún á fjarlægt
trumbuhljóðið.
Hávaðinn frá trumbunum varð sífellt
æðisgengnari og marimba hljóðfærið með
fimm nótu skalanum hafði sífellt hærra,
það var verið að greftra. Hún herti á
sér, komst að liring mannfjöldans og
heyrði barnsgrát.
Hún olnbogaði sér leið milli hálfnaktra
svertingjanna, komst loks inn í mitt rjóðr-
ið og greip æpandi barnungann af hjúp-
uðu líki móður sinnar, um leið og graf-
ararnir hófu að moka fyrstu rekunum of-
an í gröfina. Hávaðinn varð að þögn. Hún
tók til að skamma hina innfæddu á þeirra
eigin máli, hraðaði sér síðan tii baka
gegnum þyrpingu þögulla syrgjenda, og lét
sem hún sæi ekki vonzkulega svipi þeirra.
Hún var ein örfárra kvenna í Afriku
allri, sexn gat slóppið ósködduð frá því
að ganga í berhögg við ævafornar sið-
venjur svertingjanna og jafnvel að
blanda sér í helgiathafnir þeirra, eins og
hún hafði gert að þessu sinni. A þessum.
slóðum hafði það verið siður um óra-
tíma, að smábörn skyldu grafin með mæðr-
um sinum.
Kona þessi heitir Helen Keller lekkertt
skyld hinni frægu Helen Keller, blindii
konunni, sem er bæði rithöfundur og fyr-
irlesari á heimsmælikvarða). Hún ecs
Framhald 'á bls.~ 3. ;
AF öllum ’.trúarllegum hátiðahöldum
á Sikiley er mest um dýrðir páskavikuna.
í bænum Taormina er einna mest um að
vera, og þangað drífur að fjöldi ferða-
manna til að fylgjast með umsvifunum,
og heimamenn gleyma ekki pyngju þeirra
mitt í helgihaldinu.
, Pálmasunnudagur rann upp heiður og
hlýr. Kirkjuklukkur bæjarins hringdu
snemma, og sólskinið glóði fagurlega ú
blómunum. Kirkjan var skreytt kertum,
og miðbik hennar var baðað mildri birtu,
sem skein gegnum glugga með rósa-
mynztri. Annars var þungur svipur yfir
guðshúsinu og stytturnar og myndirnar af
dýrðlingunum sveipaðar dökkum klæðum.
Frá verönd kirkjunnar barst kliður frá
íbúum bæjarins og ferðafólki, sem safn-
azt halði saman til að taka þátt í skrúð-
göngu dagsins. Brkipresturinn í Taormina
safnaði saman aðstoðarmönnum sínum og
fór út til fólksins. Litlir drengir í hvítum
sjómannabúningum og litlar stúlkur með
andlitsslæður biðu með foreldrum sínum,
öfum og ömmum og öðru fylgdarliði. —
Bæði börn og fullorðnir báru á sér ýmsa
helgigripi. Stálpaðir piltar renndu hýru
auga til ungmeyjanna.
Skipuleg fylking tók að myndast. Fyrstir
fóru prestarnir og þjónar þeirra berandi
helgigripi, og næst eftir þeim komu börn-
in leikandi á hljóðpípur, þarnæst kon-
urnar, klæddar í svart og síðast karl-
mennirnir. Hitinn jókst eftir því sem sólin
hækkaði á lofti. Verzlunarlífið var í full-
um gangi, búðir opnar, blöðrur og sæl-
gæti selt á götunum, og venjulegir götu-
salar létu í sér heyra.
★
Um hádegisbilið á skírdag bauð erki-
Presturinn postulunum tólf til hinnar síð-
ustu kvöldmáltíðar, og fimm stundum síð-
ar þvoði hann fætur þeirra fyrir framan
háaltarið. Erkipresturinn lék hlutverk
Krists, og hann valdi postulana úr hópi
safnaðarins með tilliti til mannkosta, guð-
rækni og fátæktar. Það þótti mikill heið-
ur að verða útvalinn til að leika einn af
postulunum og vel þess virði að gerast
fátækur í eitt ár.
Siðasta kvöldmáltíðin fór fram £ sér-
stöku lokuðu herbergi í dómkirkjunni.og
engum óviðkomandi bæjarmanni leyfður
aðgangur. En erlendir rithöfundar, sér-
staklega ef þeir voru með myndavélar,
áttu ekki í neinum erfiðleikum með að
fá aðgang. I þetta sinn voru þama við-
staddir sex útlendingar, og var ég einn
af þeim. Oll vorum við mótmælendatrúar.
Herbergið var stórt og dimmt. Loftið
var mettað reykelsis- og matarilmi. Borð-
ið, sem lagt var á fyrir þrettán, var langt
og mjótt eins og á málverki Leonardos
af atburðinum. En líkingin náði ekki
lengra. Máltíðin samanstóð af fleiri rétt-
um en brauði og víni eins og Kristur
hafði úthlutað, því auk þessa hafði þegar
verið borin á borð stór terta með lituð-
um ís. Vínið var í stórum leirkrukkum.
Við borðið lá hundur og beið leifanna.
Þegar við komum, var presturinn að
leggja síðustu hönd að undirbúningnum,
gefa svartklæddum konunum, sem unnu
í eldhúsinu, fyrirskipanir; einnig bandaði
hann gremjulega forvitnum börnum frá
dyrunum og hjálpaði ljósmyndurunum að
koma fyrir tækjum sínum.
Loks eftir að allt var tilbúið, var post-
ulunum tólf boðið inn, og komu þeir auð-
mjúkir í fasi og klæddir allavega litum
skikkjum. Tíu þeirra voru talsvert við
aldur og sumir svo, að þeir skjögruðu.
Hinir tveir voru enn á unglingsaldri.
Fæstir þeirra virtust kunna sig undir
þessum kringumstæðum. Hundurinn kom
sér fyrir undir borðinu. Það féll á þögn,
þegar presturinn hóf að segja fram bless*
unarorð.
Byrjað var á víninu, og var það drukk-
ið úr stórum bikurum, og þvínæst báru
konumar inn matinn, fyrst kjötrétt með
makkarónum - og tómatsósu. Það sem
hverjum postulanna var skammtað, hefði
sjálfsagt. nægt. heilli fjölskyldu. Borð-
haldið var hávært og vínið ekki sparað
til að skola með niður matnum.
Næsti réttur var steikt nautakjöt, stórir
bitar, sem huldu næstum diskana og með
því ýmis konar grænmeti og ostar. Eng-
inn mælti orð, en glamrið í áhöldunum
og smjattið bergmálaði í herberginu. —
Beinum og úrgangi var kastað fyrir hund-
inn, sem var fljótur að taka við því.
Það hafði sín áhrif á okkur áhorfend-
urna að sjá og heyra þetta ríkulega borð-
bald, og hver af öðrum hvarf burt af her-
berginu. Eg varð kyrr þar til eftirmatur-
inn kom, en hann samanstóð af ávöxtum,
sem bornir voru fram í grunnum trogum,
og skrautlegri tertu. Og nú voru vindlar í
boði. Verið var að fyila vínbikarana,
þegar ég gekk út.
Okkur var tjáð, að mannmargt mundi
verða við athöfnina, þegar fætur postul-
anna yrðu þvegnir. Það átti að gerast
klukkan fimm, og við fórum tímanlega
til að krækja okkur í sæti. Þegar við
komum inn í dómkirkjuna, var hún lýst
daufu, mildu Ijósi. Helgimyndirnar voru
sem áður sveipaðar dökku klæðunum.
Þegar klukkan átti eftir stundarfjórð-
ung í fimm, var kirkjan orðin þéttsetin
af masandi innlendum og erlendum, og
voru aliir i hátíðaskapi. Eftir klukku-
stund birtist erkipresturinn og tveir að-
stoðarprestar, allir í skrúðklæðum. A
eftir gengu postularnir tólf, fremur ó-
vissir í göngulaginu.
Eftir nokkur formsatriði hóf annar að-
stoðarpresturlnn hina árlegu prédikun
um auðmýktina. Sikileyingarnir hlustuðu
Framhald á bls. 2
OG
ÓTTA
SIKILEY
BARÁTTU
VIÐ VESÖLD