Sunnudagsblaðið - 14.04.1963, Blaðsíða 2

« -!
Biskup, sem hafði nýtekið við
embætti ákvað að ferðast um
umdænii sitt Qg athuga hvernig
stæði tii með guðstrú og andleg-
heit safnaðarins. Þegar liðið var
að iokum ferðarinnar, var það
einn dag, er hann var á skipi
sínu, að hann sá smáey í fjarska
Hann spurði skipstjórnarmenn,
hvort eyjan væri byggð.
— Já, var svarið. Á eynni búa
|>rír bændur, gamlir, heimskir
fauskar, sem ekki eru þess virði
að yðar hágöfgi líti þá augum.
Biskupinn var samvizk'usamur
og heimtaði, að breytt yrði um
stefnu og siglt til eyjarinnar.
Þar buðu þeir biskup veikominn
og gáfu honum fúslega af mit
sínum og báðu hann að dvelja
undir sínu þaki, svo lengi, .em
honum þóknaðist. Áhugi biskups
fyrir þessum mönnum jókst me'ó'
hverri mínútu. Hann snéri sér
að einum liinna gömlu manna og
sparði: „Sonur minn, hvernig
eyðir þú tínia þínum liér á eynni?‘
„Ég er mjög önnum kafinn,
herra minn, frá dögun til sólar-
lags, Ég veiði, svo bræður mínir
fái mat og þess á milli bæti ég
juet mín.“
„Og þú, sonur minn,“ spurði
biskupinn og snéri sér að öðrum 1
„Hvað starfar þú?“
„Ég er líka alltaf önnum kaf-
inn,“ var svarið. „Svo bræður míu
ir hafi skjól og fatnað, er ég allt-
af á höttunum eftir villidýrum á
nálægri eyju og úr skinnum
þeirra bý ég til föt og skó“.
„Og þú,“ sagði biskupinn við
þriðja manninn, „hvað gerir þú?“
„Ég hef byggt þetta hús fyrir
bræður mína“, var svarið. „Á
kvöldin þegar þeir eru þreyttir
hvílast þeir hér og éta þann mat
sem ég bý þeim. Meðan ég bið
þeirra líður dagurinn hjá eins og
skuggi."
tím stund var biskupinn þögu I
Svo sagði hann, en hvenær biðjist
þið fyrir?
Gömlu mennirnir litu hver iil
annars í spurn.
„Biðjumst fyrir, hvað meinið
þér? Við erum einfeldningar og
skiljum ekki þessi orð. Hvernig
biðst rnaður fyrir?"
Eftir þetta eyddi biskupinn
mikium tíma í það að kenna þeitn
I'aðlr Vor. Hann þurfti oft að
útskýra, mikið að ræða við þá
eiustök atriði en það tókst. í þrjá
daga dvaldi liann hjá þeim,
kenndí og fræddi, en að lokum
sigldi hann á brott. Hjá þeiin
skildi hann eftir eina skipun, að
þeir læsu sitt Faðir Vor á hverj-
um degi.
Tveir dagar og tvær nætur liðu,
þá greip mikil skelfing alla skip-
verja. Þeir féllu á kné frammi
fyrir biskupi. Lostnir ótta bentu
þeir út að sjóndeildarhringnum,
en þar féli einkennileg birta á
hafið.
Birtan varð stöðugt meiri og
biskupinn sá gömlu mennina
þrjá, þar sem þeir komu gangandi
á vatninu. Þeir klifruðu upp á
skipið og stóðu auðmjúkir frammi
fyrir honum.
„Herra minn,“ sögðu þeir, , víð
erum einfeidningar, fyrirg siið
okkur. Við höfum gleymt bæninní
sem þér kennduð okkur. Viljið
þér kenna okkur hana aftur.“
Þessi saga er mér samnefnari
allra þeirra sagna um mikilmenni
sem voru meiri en þeir vissu.
May Mackintosh
2 SUNNUÐAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIF
sýnilega meira af þægð en áhuga.. Þeir
höfðu sjálfsagt heyrt þetta svo oft, að
þeir hlutu að kunna það utanbókar.
Lærisveinunum hafði verið vísað upp
á rauðmálaðan pall, og að ræðunni lok-
inni tóku þeir að bjástra við að leysa
skóreimina af hægri fætinum. Sumir af
þeim elztu gátu ekki beygt sig nægilegá,
en kirkjuþjónarnir komu til hjálpar.
Loks voru skór og sokkar horfnir af
liægri fótunum tólf, og allt var tilbúið
undir þvottinn. Þjónn færði öðrum að-
stoðarprestinum stóran silfurbakka, sem
á voru tólf hvítar ullardulur. Hinum
aðstoðarprestinum rétti þjónninn silfur-
kaleik, sem hafði að geyma þvottavatn-
ið. Prestarnir þrír hneigðu sig nú hver
fyrir öðrum og fyrsta postulanum í röð-
inni, og þessu næst rétti erkipresturinn
sig eftir einni ullardulunni í silfurbakk-
anum, deif henni í vatnið í kaleiknum
og strauk henni yfir fót lærisveinsins.
Síðan kastaði hann dulunni frá sér, lagð-
ist á hnén og kyssti fótinn. Eftir það stóð
hann upp, og þessi athöfn var endurtekin,
unz allir lærisveinamir höfðu fengið sinn
þvott og koss.
Sikileyingarnir í kirkjusætunum fylgd-
ust með af innlifun. Til þess arna liöfðu
þeir komið.
Eftir að blessunarorð höfðu verið lesin
klæddust postularnir á ný í sokka sína
og skó, og svo tók við ganga þeirra gegn-
um bæinn — hin dapurlega ganga til
Getsemane.
*
Víðast hvar á Sikiley er „hin kirkju-
lega skrúðganga” hluti af liátíðahöldun-
um, og í hafnarbænum Trapani er skrúð-
gangá þessi fræg. Um þær mundir, sem
ég var staddur þama, var bærinn þurr
og rykugur. Afrískur vindur snéri hol-
lenzku vindmyllunum, sem eru svo sér-
kennilegar fyrir þennan hluta eyjarinn-
ar, og hvít segl blöktu líkt og fiðrildis-
vængir á björtum sjónum.
Bærinn bar enn merki eftir loftárásir
heimsstyrjaldarinnar, og sú sjón kom
mér í angurvært skap. Eg settist inn á
bjórstofu og var kominn vel áleiðis með
tvær flöskur af slæmum sikileyskum bjór,
þegar einhver ávarpaði mig: „Afsakið, en
ég geri ráð fyrir, að þér talið ensku?“
Þetta var hávaxinn, ungur maður, með
gneistandi augu og hrafnsvart hár. Vönd-
uð föt hans bentu til, að hann væri eng-
inn fátæklingur, og mjúk röddin, og rétt
en áreynslulega töluð enskan gaf til
kynna, að liann væri vel menntaður. „Það
væri mér mikil ánægja, ef ég mætti bjóða
yður upp á eitthvað að drekka,“ bætti
hann við.
Eg bauð honum að setjast. Hann sagðist
heita Gerardo og kvaðst bráðlega -ætla að
heimsækja Pittsburg í Bandaríkjunum.
Eftir nokkrar umræður bauð hann mér að
fylgja mér um bæinn, ef ég vildi í stað-
inn tala við sig á ensku.
Er við komum út, var orðið rokkið,
og margt um manninn á götunum. Ger-
ardo sagði:
„Hin syrgjandi Madonna, móðir Jesús,
á eftir að fara um götumar borin af
fruttivendoli og leita að syni sínum, sem
hefur verið handtekinn. Það skapar æs-
ing hjá fókinu, sem viil, að hún finni
Hann. En auðvitað tekst henni það ekki.”
A litlu markaðstorgi komum við að
Mára-tjaldi, sem var ríkulega klætt rauðu.
Þar inni sat Madonna í skrautlegu há-
sæti, umkringd blómum og blikandi kert-
um. „Þetta er Madonna frá Purgatory-
kirkjunni,“ útskýrði farunautur minn.
„í gærkvöldi leitaði hún að syni sínum,
og auðvitað fann hún hann ekki.
Eg minntist þess, að „hin kirkjulega
skrúðganga” átti ekki að byrja fyrr en
klukkan tvö daginn eftir. Þessi Madonnu-
þáttur var ekki annað en forleikur, til
þess gerður að búa fólkið undir þann
mikla sjónleik.
Kvöldið datt fljótt á, og kaldur vindur
blés eftir strætunum, Allt kvenfólkið og
margir karlmannanna var klætt svörtu,
og jók það á myrkrið. Leikur hljóðfær-
anna varð háværari. A götuhomi einil
stóðum við skyndilega augliti til augliti
við Madonnu Fólksins.
Hún sat í nokkurs konar glerkassa,
mjög skreyttum, og hvíldu kjálkar haní !
á herðum átta burðarmanna í skrautbún-
ingum. I kertaljósinu, sem stafaði frá
kistunni, glitraði á svitastorkin andlitin.
Fylkingin þokaðist áfram í áföngum,
því á nálega hundrað feta fresti, hvíldu
burðarmennirnir sig. Aðrir starfsmenu
tóku við peningum í söfnunarbauka af
fólkinu. Þegar komið var að vínbúð, los- >
uðu burðarmennirnir sig í bili við byrði -
sína og skruppu inn til að svala sér á
bjór.
Þegar Madonnan nálgaðist tjald „syst«
ur sinnar frá Purgatory”, jókst stemn- j
ingin; mannfjöldinn varð þögull og al-
vörugefnari, en lúðrarnir höfðu þeim fflUB
Framhald á bls. 10.
SSCItlA

ýzr.-r/.v/
/*na

(AÍArA>i!4,
■
S!-/■<>.'

A'tJ úffjísÍí
1 aiææililM..

V V :»(,{!<] ý'.
í*ífteoo.jÆLí Xiá&i "v £***:*■<& 6