Sunnudagsblaðið - 14.04.1963, Blaðsíða 10

PÁSKARÁ
SSKILEY
Frh. af bls. 2.
hasrra. Eftir að þær „systurnar” höfðu
heilsazt á sérkennilegan máta, sagði Ger-
ardo við mig: „Hún heldur leitinni áfram
til miðnættis, en þá fara báðar Madonn-
urnar sorgmæddar til kirkna sinna.”
Daginn eftir heldur leitin áfram, og
þar sem leita verður á hverri götu bæj-
arins, líða meir eri tuttugu stundir áður
en upp er gefist. En þennan síðari dag
var allt miklu stórfenglegra, þátttakend-
urnir fleiri og viðhöfnin meiri.
Litlu eftir miðnætti spurði ég Gerardo
spurningar, sem var farin að leita á mig:
„Hvort eru páskarnir hér haldnir fremur
til heiðuvs Maríu eða Kristi?”
Gerardo svaraði án þess að hika:
„Til heiðurs báðum. En auðvitað var
það sonur hennar, sem var krossfestur,
ekki Jesús. Tiltinningar fólksins hrærð-
ust ekki í meðaumkun vegna þjáninga
Hans, heldur vegna móðurinnar, sem hafði
verið svipt syni sínum.” ....
Klukki'stund eftir dögun kom Ger-
ardo aftur til gistihúss míns. Svalirnar
að herberginu, sem ég bjó í, snéru að
götunni þar sem til stóð að skrúðgangan
endaði. Collegio-kirkjan var einmitt við
þessa götu. —
„Gangan er á enda, þegar Madonna fer
inn um þessar dyr,” sagði Gerardo og
) • benti til kirkjunnar. „Það er alltaf spenn-
ingur um, hvort hún nái þangað fyrir
klukkan háifeilefu eða ekki — og þar með
hvort sjálf páskahátíðin geti byrjað á
hádegi. En Madonna er næstum á hverju
ári of sein. Og í dag er hún þegar orðin
klukkustund á eftir áætlun.”
Hávær hljóðfærasláttiurinn bajrjpt til
okkar, og gatan var krökk af fólki. Skrúð-
fylkingin kom í ijós í efri enda götunn-
ar. Burðarmennirnir urðu að fara gæti-
lega, því gatan var orðin hál af kerta-
vaxi. Stór kertin, sem höfðu ljómað svo
fagurlega í myrkri næturinnár, voru nú
ekki til mikillar prýði, því mest bar á
mjóum, snúnum reykjarstrókunum upp
af þeim.
Það var þreytu- og jafnvel kvala-svip-
ur á andlitum burðarmannanna, og fylk-
ingin þokaðist nú svo hægt áfram, að
það tók liana fjórar stundir að komast
síðustu þúsund fetin. Fólkið bar saman
úr sín. Klukkan var orðin hálfellefu, og
Madonnan ekki svo mikið sem sást enn.
Loks kom hún í augsýn; svartklæddur
líkaminn gnæfði yfir mannkösina. Hún
beið næstum klukkustund eftir að hljóm-
sevitirnar spiluðu saman lagið, sem var
, merki þess, að hún ætti að enda leitina.
„Nú er komið að því, að hún verði að
taka erfiða ákvörðun,” sagði Gerardo.
„Hún veit ekki, hvort hún á að fara inn
í kirkjuna eða ekki. Hún er búin að leita
í tuttugu og einn tíma og er orðin þreytt.
Ef hún vissi, að sonur sinn væri inni,
mundi hún fara þangað, en hún er ekki
viss, og hún veit, að ef hún einu sinni
er komin inn, verður henni ekki hleypt
út aftur.“
Það var einna líkast því, að beðið væri
eftir mannfórn. Hljóðfæraleikurinn varð
æsandi, og Madonnan nálgaðist örlög
sín.
„Húrra!“ Alls staðar heyrðust fagnað-
aróp. „Hún er komin inn! Þetta er búið!”
Um leið og kirkjudymar luktust að baki
Madonnunni, léku hljómsveitimar sam-
an fjörugt lag.
Eg sá, að tár glitruðu í augum Ger-
ardos.
„Skyldi hún hafa fundið hann?” spurði
ég.
Hann yppti öxlum. „Það fer eftir því,
hvernig á það er litið," svaraði hann. „2
sumra augum finnur hún hann, og þeir
skoða inngöngu hennar i kirkjuna sem
sigur. Aðrir líta á það sem ósigur, —
göngu inn í grafhvelfingu. Þér getið haft
hvaða skoðun á þessu, sem þér viljið.”
Hin tuttugu og tveggja stunda langa
þolraun var á enda. Manngrúinn hvarf
svo skjótt á braut, að það líktist helzt
gjömingum.
„A Sikiley er því trúað, að Jesú hafi
risið úr gröfinni um hádegi á Iaugardag,”
hélt Gerardo áfram. „Páskahátiðin sjálf
hefst eftir hálftíma. Madonnan var hálf
tíma of sein.
Kirkjan var troðfull út að dyrum, en
mér tókst að þrengja mér nálægt þar
sem söngkórinn var ásamt nokkmm
skeggugum, gömlum munkum í brúnum
kuflum.
Þarna inni var ys og þys eins og í
trúðleikahúsi. Léttleiki páskanna var yfir
öllu og öllum. Bráðlega birtist biskupinn,
og bar hann á höfðinu kórónu, skreytta
dýrum steinum, og messuskrúðinn var
einnig mjög skrautlegur. Hinn sex feta
langi biskupsstafur hans var einnig stein-
um prýddur.
Messan stóð yfir í nálega þrjár stund-
ir. Fólk kom og fór eins og þetta væri
kvikmyndahús, þar sem sama myndin
er sýnd í sífellu. Svo kom að því, að guð-
spjallið var lesið — á sex tungumálum og
af sex klerkum, og las hver þeirra eina
línu í einu. I hvert skipti, sem endað
var við línu, hringdi bjalla inni í kirkj-
unni. Kórinn tók undir með því að syngja
af trúartilfinningu: „Dýrð sé guði!”
Biskupinn varð nú skyndilega argur
vegna skvaldursins í kirkjunni. Hann
sté fram að yztu brún kórsins, dumpaði
stafnum á efsta þrepið og minnti kon-
urnar á alvöru stundarinnar. Eftir það
tók hann til við páskaræðuna, sem ég
hafði verið varaður við að mundi taka
nálægt klukkustund að flytja. Eftir að
næsti sálmur hafði verið sunginn lædd-
ist ég því út um dyr skrúðhússins eins
og svikull kórdrengur.
Fyrir utan dyrnar var hópur af yngis-
meyjum, sem voru alls ekki í kirkjuleg-
um hugleiðingum, heldur sóluðu sig þarna
og döðruðu við karlmennina. Þegar þær
sáu ljósmyndavél, tvístruðust þær.
Með kvöldinu þykknaði upp, og rakinn í
loftinu jókst. Stúlkurnar voru nú orðn-
ar djarfari og höfðu ekkert á móti því
að láta mýnda sig. En þá var orðið dimmt
og því ekki stund til myndatöku. Og nú
var kirkjuathöfnin á enda.
Herbert Kubly.
Gegn ves-
öld og ótta
Framhald af 3. síðu.
starf Helenar. Auk þess, sem hún annast
holdsveikissjúklingana, þarf hún oft að
huga að allt að 200 tilfellum á dag. Eitt
sinn reyndi hún árangurslaust að bjarga
lífi drengs, sem hafði verlð sofandi utan
dyra, þegar hýena réðst á hann. Venju-
lega fara hinir innfæddu fyrst til töfra-
mannsins, en þegar í ljós kemur, að hon-
um tekst ekki lækningin og þeim versnar,
koma þeir til Helenar. Stundum kemur
fyrir, að sjúklingar, sem verið hafa und-
ir hennar umsjá, og eru á góðum batavegi,
hverfa á braut fyrir tilstilli töfralæknanna,
sem láta í veðri vaka, að það hafi verið
galdur þeirra, sem hafi valdið lækning-
unni.
Fólk eins og Helen Keller vinnur mikið
starf við að útrýma hjátrú og sjúkdómum
hinna innfæddu, en verr gengur að losa
þá við þá trú, að líkaminn verði fegurii
við að skráma hann og skera.
Helen segir frá því, að eitt sinn hafi
hún séð móður, sem lagði barn sitt á
bakiö, tók hönd þess milli knjáa sinna,
greip hníf og skar þrjá skurði á hvora
kinn og þrjá minni skurði á enni þess.
Og allan tímann lét hún, sem hún heyrði
ekki hljóð barnsins og bænir Helenar um,
að hún hætti þessum verknaði.
Loks tók hún viðarösku úr eldinum,
sem var við fætur liennar og néri ösk-
unni I blæðandi sárin. Það gerði hún til
þess. að eftir sætu upphleypt ör. Þaö er
ekki að undra, að mjög mikill fjöldi barna
liinna innfæddu deyr áður en þau ná 2ja
ára aldri.
Fjölmörg börn deyja í fæðingu, sem
oftast fer fram við kringumstæður, sem
ekki þættu bjóðandi mannlegum verum
víðast' annars staðar í heiminum. Helen
tók fljótt eftir, að hún kom í héraðið til
þess ráðs, að bjóða konunum að fæða börn
sin undir hennar wmsjá og varð mikið á-
gengt, en ekki nóg.
Við slíkar aðstæður vinnur þessi kona
og segir sjálf, að hvergi annars staðar
vilji hún vera í heimi. Vandamálin eru
hennar líftaug og tilverugrundvöllur.
Kvennaslægð
Ég hef aldrei komið í verzlun, þar sem afgreiðslumennirnir voru svo dá-
samlega kurteisir. Það er bíllinn þarna — ó, skollinn sjálfur, er þá ókki sprung-
ið hjá mér.
f 10 SUWNUDAGSBLAB — AUÞÝBUBLAÐIÖ