Sunnudagsblaðið - 11.04.1965, Qupperneq 2

VÍSUR ÞORHALLS
VBÐIMANNS
Hafa kváðu mig meiðir
malmþings, er kom eg hing'að,
mér samir láð fyr lýðum
lasta, drykk inn bazta.
Bílds hattar verður byttu
beiði-Týr að reiða.
Heldur svo krýp eg at keldu.
Kom-at vín á grön mína.
Förum aftur, þar er órir
eru, sandhimins, landar,
látum kenni-Val kanna
knarrar skeið in breiðu,
meðan bilstyggvir byggva
bellendur og hval vella
Laufa veðurs, þeir er leyfa
t, lönd, á Fuðuströndum.
Eiríks saga rauða.
>f
KEIR eru sí og æ á dagskrá, til
“umtals, Eiríkur rauði og Leifur
heppni. Varð ekki síðast í haust
eitthvert þrusk út af réttri minn-
ingu Leifs vestan hafs, og líka
hér heima? En síðasta dæmi um
áhugann erlendis á sæförum og
landfundum íslendinga til forna
er ensk almenningsútgáfa land-
fundasagnanna, Grænlendinga
sögu og Eiríks sögu rauða, í nýrri
þýðingu Magnúsar Magnússonar
og Hermanns Pálssonar, hin
snyrtilegasta bók með ítarlegum
inngangi um fræði sagnanna. (The
Vinland Sagras. The Norse Dis-
covery of America. Penguin Books
1965.) Eru nú sögumar tiltækar
á heimsmáli hverjum sem giraist
að lesa; en slík útgáfa sem þessi
nær til margfalt stærri lesenda-
hóps en fyrri, fræðilegar útgáfur
sagnanna.
Fornleifaleit og rannsókn dr.
Helge Ingstads á Nýfundnalandi,
sem sætt hefur mikilli eftirtekt
og umtali, verður náttúrlega til
að kynda undir þennan áhuga; sú
tilhugsun er ævinlega jafn heill-
andi að loks verði færðar endan-
Iegar sönnur á frásagnir binna
forau rita. Ætla sumir me'ð Ing-
stad sjálíum að hann hafi fundið
raunverulegar vistarminjar nor-
rænna manna, jafnvel sjálfar Leifs
búðir á Vínlandi; aðrir eru tor-
tryggnari og flíka jafnvel þeirri
hugmynd, að fundur hans sé ekki
nema hvalveiðistöð frá 16du öld.
Allir bíða með forvitni eftir
tryggilegum niðurstöðum af rann-
sókn hans. En hvað sem verður
um þær, ber enginn við að efast'
um sannleikskjarna sagnanna:
sannfræði þeirra í meginatriðum
er löngu viðurkennd ai' öllum
dómbærum aðiljum. Það er svo
annað mál, hverju þessi „kjarni”
skiptir sögurnar sjálfar; erindi
þeirra er alls ekki að „sanna” til-
vjst framandi og fjarlægra landa;
þau sannindi eru sögunum sjálf-
sögð. Þær greina í staðinn frá
fólki í harðræðum og á firnindum,
afrekum fólks, giftu þess og giftu-
274 SUNNTOACSKUD » /