Morgunblaðið - 06.12.2004, Blaðsíða 45

liðnum. „Ég var ein heima þegar
síminn hringdi og þá var það sonur
minn sem segir við mig: „Mamma,
veistu hvað, við erum að flytja í
Bollagarða. Og mér varð svo mikið
um að ég fór að gráta,“ segir Bryn-
dís. „Mér fannst þetta vera eins og
draumur að verða að veruleika. Þá
hafði Atli fengið upphringingu frá
eigendunum sem sögðu honum að
húsið hefði losnað og við mættum
bara flytja inn. Þess vegna strax eft-
ir helgina!“ Og það var ekkert verið
að tvínóna við hlutina, búslóðinni var
pakkað niður og hún sett upp í
Bollagörðum á viku. Bryndís segir
að það sem hafi ráðið úrslitum um
að gera þessa flutninga þægilega
hafi verið hversu vel fasteignasalan
Eignamiðlunin hafi tekið á þeirra
málum. „Þau sáu algjörlega um allt
söluferlið fyrir okkur og gerðu það á
svo lipran og þægilegan hátt að ég
held að það sé alveg einstakt,“ segir
Bryndís. „Fyrir vikið skildum við
mjög sátt við íbúðina á Barónsstíg.“
Mannvænt umhverfi
Atli segir að hann sé að vissu leyti
að endurlifa sína eigin æsku á Bolla-
görðum í litla drengnum þeirra. „Ég
bjó hérna fyrir tuttugu árum, þegar
ég var á sama aldri og Ási er núna.
Þá var reyndar ekki eitt einasta hús
hér og þetta var algjör sveit. Vissu-
lega hefur hverfið breyst, en það er
ennþá sami mannvæni andinn í því.
Nú gengur Ási í sama skóla og ég
gerði, hann er farinn að æfa fótbolta
eins og ég gerði og mér finnst ég sjá
sjálfan mig í honum.“
Og það er staðreynd að lífið geng-
ur á öðrum hraða á Seltjarnarnesinu
en í miðbæ Reykjavíkur. Bryndís
segir að það hafi aðallega verið
þrennt sem kom henni skemmtilega
á óvart og var frábrugðið Baróns-
stígnum. „Það var þessi ótrúlega
kyrrð hérna. Fyrstu nóttina lágum
við í rúminu og við gátum ekki sofn-
að af því það var svo mikil þögn. Ég
var búin að venjast miðbæj-
arglaumnum og þurfti hreinlega að
aðlagast þessari þögn sem hér ríkti.
Annað var það að mér fannst allt svo
persónulegt hér á Nesinu. Þegar við
opnuðum útidyrnar á Baróns-
stígnum þá gekk maður beint inn í
iðuna á Laugaveginum og varð strax
ósýnilegur. Hérna er maður hins
vegar í svo mikilli nálægð við ná-
grannana. Fólk veifaði til okkar úr
görðunum sínum og bauð góðan
daginn. Þetta var nokkuð sem ég
þurfti að aðlagast líka og ég var
hálffeimin við að ganga hér um
hverfið fyrstu dagana.“
Stærsta breytingin tengist samt
drengnum. „Við upplifðum það í
fyrsta skipti að geta sagt við Ása:
„Þú mátt fara út að leika þér.“ Og
svo horfði maður áhyggjulaus á
hann hlaupa eftir götunum og
hverfa inn í næstu garða,“ segir Atli.
Bæði í leiklist
En hvað eru þau að bardúsa núna.
„Ég er að æfa fyrir leikritið Sauma-
stofuna uppi í Borgarleikhúsi, auk
þess sem ég skemmti um helgar og
leysi af í uppistandinu Fimm stelp-
ur,“ segir Bryndís.
„Ég er líka alltaf að leika,“ segir
Atli og setur upp tilfinningaþrung-
inn svip. „Ég kann ekkert annað og
geri ekkert annað en að leika mér.“
En að öllu gríni slepptu þá er Atli á
lokaári í Leiklistarskólanum og er
að æfa nýtt verk eftir Kristínu Óm-
arsdóttur. „Verkið er skrifað fyrir
bekkinn minn og gerist um borð í
spítalaskipi á stríðstímum í fjar-
lægri framtíð þegar karlarnir hafa
tekið völdin í heiminum og þeir hafa
breytt stöðu kvenna á þann veg að
tilvera kvennanna sé eingöngu þeim
til hagsbóta. Og nú segi ég ekki
meir,“ segir Atli, en bætir við að
þetta sé vægast sagt spennandi,
skemmtilegt og innihaldsríkt stykki
sem allir verði að sjá.
Tíminn stendur í stað
á Bollagörðum
Það fer vel um litlu fjölskylduna á
Bollagörðum. Ási litli fékk ekki bara
sitt eigið herbergi, heldur Atli líka.
„Strákarnir mínir þurftu báðir á
leikherbergi að halda,“ segir Bryn-
dís glottandi. Hún á sér reyndar líka
prívat afdrep í Bollagörðum sem er
„setustofan“ fyrir framan baðher-
bergið. Þar er hún búin að koma fyr-
ir glæsilegum antik-ottovan, „en í
honum er gott að liggja og tala lengi
í síma“, segir hún og leggur áherslu
á orðið „lengi“.
Eins og fyrr segir voru Bollagarð-
ar býli sem byggt var árið 1924.
Upphaflega var gert ráð fyrir að
þetta væri íbúðarhús og fjós. Inn-
réttingar eru að mestu uppruna-
legar og Atli segir að stiginn sem
liggur upp á efri hæðina sé með upp-
runalegri munsturmálningu. Það
hafi einungis verið lakkað yfir með
glæru lakki til að hressa upp á hann.
Gamla eldhúsinnréttingin stendur
enn fyrir sínu, en hún er áberandi
lág miðað við nútímainnréttingar.
Þar sem baðherbergið í húsinu er
núna var áður eldiviðargeymsla.
Gamla fjósið er í dag geymsla en á
efri hæðinni var verkstæði þar sem
m.a. var gert að netum.
Engu hefur verið hróflað við á
verkstæðinu né nokkru breytt frá
upphaflegu horfi. „Það er eins og
einhver hafi staðið upp frá vinnu
sinni um miðja síðustu öld, skilið
áhöldin eftir þar sem þau höfðu ver-
ið notuð síðast, skroppið í kaffi og
aldrei komið aftur,“ segir Atli.
„Okkur líður dásamlega hér í
þessu gamla húsi,“ segir Bryndís.
„Sumir fara upp í sumarbústað til að
hlaða batteríin. Við förum bara
heim.“
tíminn í stað
Þrepin í stiganum voru máluð með áferð sem líkist korki. Upprunalega málningin
er enn á þrepunum og einungis hefur verið lakkað yfir hana með glæru lakki.
Bryndís í antíksófanum þar sem hún getur átt löng og innihaldsrík samtöl í síma.
Innviðir hússins voru smíðaðir á þeim tímum þegar hlutir áttu að endast. Eldhúsinnréttingin er upprunaleg.
Hér er Atli í dótaherberginu sínu.
Ási hefur hreiðrað notalega um sig í herberginu sínu.
gudlaug@mbl.is
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. DESEMBER 2004 F 45