Frjáls þjóð - 20.12.1955, Blaðsíða 9

Þriðjudagian 20. dceeniber 1855
FEJALS 2>JÓ£
9
WUVWAV.V.VAVJ'AV.WAV.WAW.'A.WJWVVAVV
4444iM4.4«-r
eöiiej jói!
JJarsœft lomanili ár !
f^öllum viÍsliplin á (i!na árin
Verzhsnin Hamborg,
Laugavegi 44.
■ Jf
ec^ joi.
3a> •iœit lotnandi ár !
(0
II
»=*dO
BókavéVzl. Sígíúsar Eymundssonar h.f.
//
ecj jo
ddariœft homandi ár!
Biörninn, smsidbrauðsstofa,
Njálsgötu 49.
eotiecj jói!
JJarSœl't. lomanli ár !
jjöllum uiÍsliplin a kL
jP
—a~a
nci annu.
Bílaiðjan h.f.
Þverholti 15. Sími 80213.
Öskum öllum íéíöpfiim vorum
cjleóLlecjra joict
.j
loia
di- árs !
°9 A rsœls lotnándi drs !
Múrarafélag Reykjavíkur.
S- 4 Sí. h< -É-
CjleÍilecj jóí!
Da rsœft lomandi ár !
Skri^stoíuvélar
Otfco A, Michelsen
Laugavegi 11. /
i 4 4 é 4 4 4 4 4 4 4 4 i
eff°
t!
f
■JLO
Verzlunin Þinghoh
Kjöthúðin, Grundarstíg 2
það bara vani hans. Kannski
hefur hann líka farið halloka
í sennu við kerlu sína fyrr .um
daginn og því þurft að fá út-
rás á einhvern hátt. Hefði ég
þó fremur kpsið, að karl hefði
fundið sér einhvern annan skot-
spón fyrir skapillsku sína. En
slíku verður að taka með jafn-
aðargeði, enda málakunnátta
mín ekki á það háu stigi, að ég
skildi karlinn, hvað þá að ég
gœti skammazt við hann, og ég
yppti því bara öxlum og lét þar
við sitja.
Og karlinn átti líka eftir að
fá fyrir ferðina. Rétt í sama
mund og hann vax* að kornast
að lestardyrunum með farangur
okkar, kom þar aðvífandi hóp-
ur af kerlingurn með kraðak
af krökkurn á öllum aldri. Ail-
ur þurfti þessi hópur að komast
inn í iestina, og.allir þurftu að
komast inn í einu. Þarna mynd-
aðist því heilmikil iðandi kerl-
inga- og krakkakös og karlinn
í henni miðri með töskurnar
eins og skip, sem tekið hefur
niðri. Dró hann nú ekki af sér
að skammast, þarna þar sem
hann stóð, en kerlingarnar
svöruðu í sömu mynt, og krakk-
arnir lxrinu. Kliðurinn var eins
og í fuglabjargi og ótal hendur
á lofti. Ég var að vísu hálf-
hræddur um töskurnar okkar í
þessari þvögu og kenndi auk
þess í brjósti urn karlimi að
þurfa að vaða þessa kerlinga-
eldi upp í axlir, en gat þó ekki
stillt mig um að hlæja. Þetta
var allt eins og bíómynd, ósvik-
in frönsk kómedía.
Karlmemisku- á.einhv.ein >f
. irnáttúrlegan
raun mm. ,
hatt tokst þo
karli að komast með töskurnar
okkar og koma þeim inn í klef-
ann, sem við höfðum valið okk-
ur. En þá gat hann ekki heldur
meir. Þegar liann var búinn að
koma minnstu töskunni upp í
netið, voru kraftar hans alger-
lega þrotnir. Þetta var annars
ljóta áfallið. Nú yrði ég að bisa
við þyngstu töskurnar, og þarna'
í klefanum var Ijómandi falieg
svissnesk stúlka, sem ég var
ógjarn á að auglýsa kraftaleysi
mitt. En það var víst ekki um
annað að ræða. Ég hleypti í mig
illsku, sagði „andskotinn“ á
hreinustu íslenzku og tvíhenti
töskurnar af fítonskrafti upp í
netið. Mér.fannst sem ég hefði
gert þetta léttilega. Ekki skyldi
hún haida, að ég væri einhver
aukvisi. Sigri hrósandi yfir'
þessari frammistöðu greiddi ég
karlinum 200 franka og sendi
hann brott. Ég sú ekki betur en
það væri aðdáunarglampi. í aug-
um hans. Settist ég því niður
alls kostar ánægður, og hjartað
hoppaði í brjóstinu á mér, því
að ég bjóst hálfpartinn við, að
sú svissneska hlypi upp í fangið
á mér af óviðráðanlegri aðaáun
á kárlmennsku minni.
* En það vái’nú öðru néer. Þeg-
ar ég leit í átt til hennar, sat
hún í mestu makindúm óg
glápti út um gluggann, rétt eins
og þar væri eitthvað merkilegt
að gerast. llún liafði ekki einu
sinni nennt að horfa á hina af-
urfurðulegu þrekraun mína.
Er það kannski ekki alltaf
svona? Þegar maður drýgir
sínar mestu dáðir, tekur eng-
inn eftir því. Nei, menn glápa
fremur út um gluggann. En
komi einhver iieljaki og berji

if
(jfeíiLý jót!
Verkamannaféiagið Hííf
HafnarfirSi.
ddarSœf/ lotnandi áir !
Þjóðleikhúskjallannn.
JJarsocfl lomancfi ár!
Jjöllnun vdsíiptin á fiÍna árii
tnu.
Hressingarskálinn.
■J!
ecj jo
JJa rsœ itl oniancli dr /
Vafcnsvirkinn h.f., byggingavöruverzlun.
Skipholti 1, sími 82562.
4 4 4 4 4
ecj jo
t!
Gamla kompaníið h.f.
Snorrabraut 56.
;•
í