Vísir - 31.12.1964, Blaðsíða 15

*
VÍSIR . Fimmtudagur 31. desember 1964.
75
Bezta
SAGA
ÚR -
D AG LEG A
LIFINU
^ Engum datt í hug, að stúlka eins útlits og ég gæti
verið einmana, en það var ég. Og nú leið að jólum . . .
Hvað mundu jólin færa mér í ár?
Loks reif ég mig upp úr þessum
hugleiðingum og fór niður í stof-
una. Og ég hugsaði á þá leið,
að það hlyti að vera ákaflega ömur
legt fyrir Svenn, að vera einan í
húsinu um jólin með Helga iitla.
Og hafði hann nú haft hugsun á
því, að kaupa gjafir sem Helgi litli
mundi hafa gaman af? Frú Jensen
hafði sagt, að gjafirnar væru í
skúffu niðri í kjallara, til þess að
öruggt væri að Helgi sæi þær ekki
fyrir fram. Ég stóðst ekki freist-
inguna að fara niður og gá - til
þess að komast að raun um hvað
Svenn mundi hafa keypt og fór í
hendingskasti niður kjallarastigann.
- Og hvað skyldi ég nú hafa fund
ið í skúffunni? Rafmagnslest, fót-
bolta og hnefaleikahanzka. Veslings
Heígi, hugsaði ég. Hann var svo
ungur og lítill, — ekki gat hann
haft neitt gaman af þessu, raf-
magnslestinni kannski? — En ég
þori að veðja um, að Helgi óskar
allt annarra jólagjafa“ hugsaði ég.
En hvað vissi ég í rauninni um
hvað fjögra ára drengur mundi
óska sér í jólagjöf?
Allt í einu mundi ég eftir Hönnu.
Ég gat hringt til hennar og spurt.
Hún átti yngri systkini. Hún hlaut
að geta gefið mér góð ráð.
Ég hljóp upp jafn hratt og ég
hafði komið niður, leitaði að heim
ilisfangi hennar og síma ,og hringdi
svo til hennar, og til allrar ham-
ingju gat hún gefið mér margar
gagnlegar bendingar. Að svo búnu
hringdi ég til mömmu og bað hana
um að gæta Helga meðan ég
skryppi í búð. Búðirnar voru opnar
lengur en vanalega og ef ég hefði
hraðann á gat ég komizt í eina eða
tvær. Ég fann sem betur fer það,
sem ég leitaði að, og Hanna hafði
bent mér á. Ég keypti járnbrautar-
lest, eimreið og 3 flutningavagna
úr tré, spil með dýramyndum,
bangsa og það sem bezt var af
öllu — að ég hélt — Örkina hans
Nóa með öllum dýrunum og öðru,
sem til heyrði.
Svo fór ég aftur heim til Helga.
Mamma horfði á mig alveg gáttuð,
þegar hún sá mig koma með alla
bögglana. En svalaði ekki forvitni
hennar. Þegar hún var farin tók ég
umbúðirnar utan af leikföngunum
til þess að sýna Svenn þau, þegar
hann kæmi. Ég beið með óþreyju
eftir að sjá hver viðbrögð hans yrðu
Kannski myndi fjúka í hann og
hann líta á þetta sem frekju og
framhleypni. Kannski myndi hann
sjá og viðurkenna, að hugmyndim
ar voru býsna góðar? En vitanlega
þekkti ég hann svo lítið, að ég
gat ekkert getið mér til um hver
viðbrögð hans myndu verða.
Um klukkan ellefu heyrði ég, að
lykli var stungið í útidyraskrána.
Og Svenn kom inn. Hann nam
staðar í gættinni og var sem furðu
lostinn, er hann sá mig.
— Merethe? Hvernig stendur á,
að þú ert hérna Það hefur þó ekk-
ert komið fyrir Helga?
— Nei, hann sefur værum
svefni uppi, sagði ég og áhyggju-
svipurinn rann af honum.
— Ég gerði honum grein fyrir
hvers vegna ég var þarna — dóttir
frú Jensen hefði veikzt og ég hefði
boðizt til að gæta drengsins.
— Þetta var fallega gert, sagði
hann. Það var heppilegt að þú
hafðir ekki ákveðið að fara á stefnu
mót með einhverjum aðdáanda.
— Það var komið fram á varir
mér að svara í hálfkæringi og lát-
ast eins og ég hafði jafnan gert
áður, en svo sagði ég og var víst
ærið niðurlút:
— Það var ekkert stefnumót eða
neitt ákveðið, því að ég á engan
vin.
— Það er einkennilegt, eins og
þú ert falleg og indæl stúlka, sagði
Sverni, og svo kom hann auga á
811 leikföngin og spurði:
— Hvað er nú þetta?
— Þú mátt ekki reiðast mér.
Ég... ég sá það, sem þú hafðir
keypt handa Helga litla, en... en
... svo bara hoppaði ég út í þetta.
Finnst þér hann ekki fulllftill til
þess að geta haft gaman af því,
sem þú keyptir handa honum?
Svenn tók hvern hlut upp á fæt-
ur öðrum og skoðaði hann vand-
lega.
— Þú hefur h'klega rétt fyrir þér,
sagði hann svo og brosti. Ég hef
víst enga hugmynd um hvers fjög-
urra ára hnokki óskar sér. En hvem
:g datztu niður á að kaupa Örkina
hans Nóa?
Hann hélt áfram án þess að bíða
eftir svari:
— Hann verður hrifinn af þessu
öllu. Vitanlega verðurðu að lofa
mér að borga ...
— Vertu svo vinsamlegur að lofa
mér að gefa honum þetta. Ég hafði
svo gaman af að kaupa þetta handa
honum.
Ég á erfitt með að Iýsa hvernig
mér var innanbrjósts þessa stund-
ina, en ég held, að hann hafi skilið
mig. Hann þakkaði mér fyrir.
— Ég hef víst farið dálítið villur
vegar varðandi þig, sagði hann
feimnislega.
Hann var þögull dálitla stund og
bætti svo við:
— Fyrir nokkru var ég dálítinn
tíma með stúlku, en ég komst fljótt
að raun um, að hún hugsaði ekki
um annað en skemmta sér, en þeg-
ar maður hefur verið kvæntur vex
maður upp úr að hafa gaman af
slíku, nema í góðu hófi. Fyrir mér
vakti, að við kynntumst betur, að
hún kæmi heim með mér og kynnt-
ist drengnum, og kannski, ályktaði
ég, — að við gætum öll þrjú notið
þess að vera saman, en hún kærði
sig ekkert um það. Og ég.,sá, að
‘hún hugsaði um það eitt, að líta
vel út og uppskerá alrhenna aðdá-
un.
Það var eins og mér væri gefið
utan undir. Þetta var lýsing á
sjálfri mér í reyndinni. Svona var
ég þá, hugsaði ég.
— Er... eruð þið þá ekki saman
lengur? spurði ég og gat víst ekki
bælt niður ákefð mína.
Svenn hristi höfuðið.
— Ég sannfærðist um, að við
gátum ekki átt samleið. Að vissu
leyti að minnsta kosti var ég of
gamall fyrir hana. Ég kann vlst
betur að meta að vera heima en
fara úr einu boðinu í annað, á
gildaskála og slíka staði. Og satt
að segja finnst mér stúlka alveg
eins aðlaðandi í gallabuxum og I
dýrum samkvæmiskjól ...
Hann brosti um leið og hann
sagði þetta.
Mér varð litið á gömlu, slitnu
gallabuxurnar mínar. sem ég var
I. í fyrsta skipti á ævinni hafði
mér gleymzt að hugsa um hvemig
ég leit út. Ég hafði málað á mér
varirnar og hár mitt var úfið og
ég leit víst hræðilega út. Ég hafði
áldrei fyrr verið með karlmanni,
T
A
R
Z
A
WARNE7 BYMOWBUZZI
AIK BASE'S KAPIO
TMAT FOUK VICIOUS
eUKIWEW AKE AT
LAKGEi SOMEWHEKE
IWTHE KRUKlVEtó
JUNeLES-ANI7 MAV
KETURM TO THE
SITE OFTIIEFAKE
TRAFIKIS.'F’OST-
CAPTAIU TSHULU
INSISTS THAT STILL-
WEAK. TARZAKI AKIF
NURSE WAOMI
WEAR SUKIS.
svo að ég vissi ekki, að hver
lokkur var á sínum stað, og að ég
væri í kjól, sem klæddi mig full-
komlega. Og þegar ég loks hafði
alveg gleymt að halda n.ér til,
fékk ég dýrmætustu gullhamra,
sem mér hafði nokkurn tíma verið
slegnir.
Hafði það verið heimskulegt af
mér að leggja svona mikla áherzlu
á útlit mitt? Ég hafði verið óham-
ingjusöm yfir, að piltarnir misstu
þegar eftir e'itt samverukvöld allan
áhuga á mér. Ályktuðu þeir, að
ég væri bara lagleg og vel klædd,
en eigingjörn og engum kostum
búin. Ég leit dálítið efins á svip
á Svenn, sem enn horfði á mig —
brosandi. Og svo strauk hann allt
í einu kinn mína.
— Þú ert ’indæl, sagði hann.
Og ég fékk ákafan hjartslátt.
Og svo var ekki sagt meira þetta
kvöldið okkar 1 milli, en það lagð-
ist í mig, að eitthvað furðulegt
væri að gerast. Þegar ég var kom
'in af stað og ég leit um öxl, stóð
Svenn enn í dyragættinni og veif-
aði til mín, og ég næstum sveif
heim, fannst mér, þessa stuttu veg
alengd frá húsi hans og heim.
Dag'inn eftir stakk ég upp á því
við pabba og mömmu, að bjóða
Svenn og Helga litla heim á að-
fangadagskvöld. Þau féllust þegar
á það og við áttum öll indælt að-
fangadagskvöld. Helgi litli var I
sjöunda himn'i yfir gjöfunum, sem
ég hafði keypt handa honum, og
ég var innilega glöð, því að ég
hafði uppgötvað hve mikla gleði
það getur veitt manni að gleðja
aðra.
En ég hafð’i aðrar gildar ástæð
ur til þess að vera glöð. Svenn leit
þannig á mig, er hann tók upp
armband og smeygði á úlnlið minn
og bað mig þiggja þessa l'itlu jóla-
gjöf, að ég sannfærðist um, að í
honurjv hafði 'ég eignazt vin, sem
ekki mundi hvárfa ' út? lífi 'iúfnu
þegar — kannske aldre'i. Sannast
að segja fanrist mér ég geta lesið
úr tilliti hans allt, sem ég þráði ...
Þremur mánuðum síðar bað
Svenn mín. Hann sagði, að allt
hefð'i breytzt um jólaleytið — þá
hefði hann kom'izt að raun um
hvernig „stúlkan 1 næsta húsi“
var I raun og veru, hvern mann
hún hafði að geyma. Hann hafði
haldið, að ég væri eins og þessar
yfirborðslegu, innantómu stúlkur,
sem hugsa ekki um neitt nema að
skemmta sér — en hann hafði
farið villur vegar.
Ég reyndi að gera honum skilj-
anlegt, að hvað mig snerti hafði
kraftaverk gerzt á jólunum. Ég
hefði breytzt — 'úr eigingjarnri
stúlku í aðra, sem ég vonaði að
yrði ástar hans verð. En hann hló
að mér, sagðist ekki trúa mér.
Hann væri viss um, að ég hefði
alltaf verið óeigingjörn og góð I
mér. En hvað sem því líður, er
mín heitasta ósk, að ég valdi hon-
um aldrei vonbrigðum.
Sögulok.
SH!SHSS®SS:S?R
OKILVA PKECAUTION, NUKSE NAOMI!
WHILE TSHULU AN7 X ARE ALIVE
NOTHING WILL HAKM YOUÍr'
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINXJ og DÓDÓ
Laugave? 18 3. hæð flyfta)
Simi 24616
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda 21, slmi 33968
Hárgreiðslustofa Ólafar Björns |
dóttur.
HATÚNl 6, simi 15493.
Hárgreiðslustofan
PIROL
Grettisgötu 31, simi 14787.
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimei 9. simi 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
fMarla Guðmuridsdóttir)
Laugaveg 13, simi 14656.
Nuddstofa á sama stað
Dömuhárgreiðsla við allra hæf ]
T.1ARNARSTOFAN
Tjamargötu ! 1 Vonarstrætls.
megin. slmi 14662
Í1 Hárgreiðslustofan Ásgarði 22.
Stmi 35610.
ASTHILDUR KÆRNESTl
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
V E n y s
Grundarstig 2a
Sími 21777.
Hárgreiðslustofan
Tshulu kapteinn krefst þess,
að Tarzan, sem enn er veikburða
vegna sára sinna og Naomi
hjúkrunarkona beri vopn, hann
vill grípa til þessara varúðarráð
stafana vegna orðsendingar þeirr
ar, sem hann heyrði í senditæki
Mombuzzis, að fjórir illvfgir
vopnaðir þorparar væru á ferð
einhversstaðar í frumskóginum ná
lægt Dru-ánni og þ\í að þeir
kynnu að snúa aftur til verzlun
arstöðvarinnar. Um leið og Naomi
lætur byssuna á sig, segir hún. —
Ef ég verð að nota þennan hlut,
vona ég að guð hjálpi mér að
hitta manninn, sem ég miða á.
T'etta er aðeins varúðarráðstöf-
un, Naomi hjúkrunarkona, meðan
ég og Tshuju erum á lífi mun
ekkert geta® skaðað þig, segir
Tarzan.
So.vallagötu 72
Simi 18615
iVuV.V.K
.v.v.v.v.vv
.*.*r
S/ENGUR
REST-BEZT-koddar
Endurnýjum gömlu
sængumar. eigum
dún- og fiðurheld ver
Seljum æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
DÚN- OG
FIÐURHREINSUN
Vatnsstig 3 Sími 18740
V.V.V.V.V.VAV.V.W.