Mánudagsblaðið - 19.03.1956, Blaðsíða 6

MÁNUDAGSÐLAÐIÐ
Mánudagur 19. marz 1956
Edna snýr affur fii
Kew York
„Eg þakka vissulega mín-
nm sæla, að þú skulir komin
aftur. Eg er alveg að gefast
upp við að hafa hemil á Felix
og vera honum í þinn stað.
Hann hefur létzt um tíu pund,
og ef þú hefðir verið miklu
lengur í burtu, þá er ég hrædd
um að það hefði getað riðið
honum að fullu, en í hans aug
um ert þú öllum fremri. Hann
sleppti sér næstum um dag-
Inn þegar faðir hans sagði
honum, að hann yi’ði að fara
að sætta sig við fjarveru
þína, því hami hélt að þú
myndir aldrei koma hingað
aftur í kennslustofima. Eg er
orðin mjög hrædd um hann,
þvi hann hefur aldrei verið
vérri en nú. En mikið ertu
þreytuleg eftir ferðina. Fáðu
þér sæti en ég ætla að biðja
þjónustustúlkuna um hress-
ingu. Fáðu þér héraa sherry-
glas og bráðlega verður heitt
súkkulaði tilbiiið.“
„Þakka þér fyrir, en mig
langar ekki í vín- Eg vil helzt
sjá Felix strax.“
Hún gekk að bókaherberg-
inu og opnaði dymar varlega,
og læddist að sófanum.
Drengurinn lá á sófanum
og horfði út um gluggann,
horfði upp milli veggjanna og
reykháfanna, upp í sólskinið.
Ókunnum fannst andlit krypp
lingsins ljótt og fráhrindandi,
en blíða, ástrríka brosið, sem
breiddist yfir andlit Ednu,
sýndi að eitthvað heillandi
rar að finna í svip hans, þótt
skuggar sjúkdóma grúfðu yf-
jr náfölu andiitinu. í stóru,
djúpu augimum hans, sá hún
eitthvað nýtt. sem vakti ótta
hennar.
„Felix, elskan mín, ég er
komin aftur. Eg skil aldrei
við þig aftur meðan ég lifi“.
Ólýsanlegri gleði brá fyrir
í svip barnsins og Edna greip
hann í faðm sér og settist hjá
faonum á sófann.
„Er séra Hammond lát-
farn ?“
„Nei, honum er næstum al-
'batnað, og þarfnast min ekki
lengúr."
„Eg þarfnast þín meira en
nokkur hefur nokkurntíma
þarfnast þín. Ö, Edna mín,
mér datt stundum í hug að þú
myndir verða um kyrrt syðra,
þar sem þér líður svo vel, og
ég myndi aldrei sjá þig aftur;
og þá fannst mér sem allt
Ijósið hyrfi úr heiminum, öll
gleði og öll ánægja, og þá var
ég feginn að þurfa ekki að
lifa mikið Iengur.“
„Uss, þú mátt ekki tala
svona. Það getur vel verið að
þú verðir eldri en Gyðingur-
inn gangandi, hver veit? Nú
verðum við saman og voða
hamingjusöm, þvi þú ert sá
eini, sem ég þarf að hugsa um
í þessum heimi. Ertu með höf-
uðverk, elskan mín?“
Hún kyssti hann léttilega á
ennið-
„Já, en söknuðurinn eftir
þér var erfiðastur af öllu.
ÍS
46.
FKAMHALDSSAGA
A. i. EVAN WBLSON:
»EDNA«

■■■■••■■■■■•*■■■■■•■«■••••■■•••■■•••*■»■■*«*••■•■■■«•■■■■**■•■■■■■•■*■■■■■■■■•■■*■•
Mamma hefur verið voða góð
og blíð, verið heima og lesið
fyrir mig, en ég vil þig Edna.
Eg held ekki að ég hafi gert
neitt ljótt meðan þú varst í
burtu, því ég bað guð allan
tíman, að þú kæmir aftur til
mín. Eg hefi reynt svo mikið
til að vera þolinmóður."
Næsta dag, þegar hr. Mann
ing kom í heimsókn til að
bjóða hana velkomna, þá
sýndi hann þvílíka einlægni
og alvöru, að Edna varð alveg
undrandL Um leið og hann
lagði höndina á öxl hennar,
sagði hann röddu, sem nú var
laus við hinn kuldalega hreim
„Mikið skelfing hefur þú
breytzt síðan ég sá þig síð-
ast. Eg vissi, að þú liafðir
ekki ekki heilsu til að þola
ferðina. og hefði ég mátt ráða,
þá hefðirðu aldrei farið.“
„Hr. Manning, ég skil ekki
almennilega við hvað þú átt?“
„Edna, að sjá þig ðeyja
smám saman er vissulega erf-
itt að þola. Eg hélt, að þú
myndir giftast Murray — að
minnsta kosti myndi hver önn
ur köna hafa gert það — og
ég hélt, að það, að standast
gegn atlotum hans, yrði þér
of erfitt. Eg hef engan rétt
til að spyrja um ástæðuna
fyrir því, að þú hryggbraust
hann, en ég hef rétt til þess
að biðja þig um að leyfa mér
að bjarga lífi þínu. Mér er
það f ull-ljóst að þú elskar mig
ekki, en að minnsta kosti er
þér óhætt að virða mig og
treysta mér; enn einu sinni
held ég út hönd minni og segi:
gefðu mér. rústir hjarta þíns,
ég mun gæta þess af alúð. Við
skulum fara tií Evrópu — til
Austurlanda, og hvíldarríkt
ferðalag og breytingar munu
bæta heilsu þína. Mér varð
aldrei ljóst hve mikið ég
byggði hamingju mína á þér,
fyrr en þú fórst suður á bú-
garðinn. Eg hef alltaf byggt
svo algjörlega á sjálfum mér,
og aldi-ei fundið til þess að
ég þarfnaðist annars. En nú,
eftir að hafa verið viðskila
við þig um stund, er ég eirð-
arlaus og eitthvað óánægður.
Ef þú eyðir næsta ári eins og
þú eyddir síðasta ári, þá lifir
þú það ekki af. Eg hef rætt
við læknirinn þinn. Hann
sagði mér, gegn vilja sínum,
hve alvarlegt heilsufar þitt
er, og ég er kominn í síðasta
sinn til þess að biðja þig um
að eyðileggja ekki líf sem,
þótt það sé þér einskis virði,
er dýrmætt manni, sem óskar
þess eins að mega hugsa um
það. Manni, sem er það auð-
skilið, að það líf er nauðsyn-
legt friði og ió í sínu eigin
einmana lífi. Edna, ég bið
um hönd þína, traust þitt og
félagsskap — um réttinn til
að bjarga þér. Viltu koma
með mér til Evrópu?“
Hún leit skyndilega á hann
og varð undrandi að sjá blika
tár í augum hans, sem venju-
lega voru kuldaleg.
„Hr. Manning, sú fullyrð-
ing að þú álítir líf þitt
ófullkomið án hins litla sem
ég gæti þar lagt til — að þú
telur mestu hamingju þína að
finna í félagsskap við mig,
er dásamlegasta Iof, sem
nokkurntíma hefur verið og
mun verða borið á mig. Þegar
þú fullvissar mig um hve mik-
ið álit þú hefur á mér þá er
það bjartasta jarðneska kó-
rónan, sem ég mun bera á ævi
minni. En þér skjátlast stór-
lega er þú trúir þvi, að þú
gætir verið hamingjusamelga
kvongaður konu, sem ekki
elskar þig. Nei, göfugi vinur
minn, við vorum aldrei ætluð
hvort öðru og ég get ekki
ferðast með þér- Eg veit nú
hve vesöl heilsa mín er og
hve allt bendir til þess að ljós
lífs míns slokkni skjótt, en ég
er ánægð“.
Hr. Manning tók af sér
gleraugun og þurrkaði þau,
en það var dimmt yfir augum
hans, en augnabliki síðar
hafði haim aftur náð ráðum
yfir skapi sínu og nú var
kuldaleg rósemi komin á svip
hans.
„Edna, gerðu að minnsta
kosti eina bón mína, Ættingi
minn lézt nýlega í Louisiana
og við dauða hans tæmdist
mér stór arfur, svo ég er nú
vell auðugur, og ég vil að þú
takir LiIIu mína og farir í
langt ferðalag með hana, því
þú ert konan, sem ég myndi
treysta til þess. Vertu ekki
of stolt til að taka við dáiitl-
um greiða frá vini“.
„Eg þakka þér, greiðvikni
rausnarlegi vinur, en ég verð
að neita þínu ágæta. boði. Eg
má ekki yfirgefa Felix“.
Hann andvarpaði, tók hatt
sinn og horfði á Ednu.
„Fyrst þú vilt ekki fara
eftir beiðni minni, þá skulum
við gleyma því, að þetta hafi
farið okkar á milli. Vertu
blessuð, ég kem á morgun til
að taka þig í ökuferð“.
Það var létt yfir Ednu þeg-
ar hún tók til vinnu sinnar,
því hvert augnablik sem hún
gat stolizt frá Felix vann hún
af kappi við hið nýja verk
sitt Fyrsta bókin hennar
hafði gefið „óvenju góðar
vonir“ — eða það sögðu gagn
rýnendur hennar — og henni
fannst að önnur bók sin
muni ákveða sess siim i
bókmenntaheiminum, og það
mundi annaðhvort gera hana
að viðurkenndum höfundi eða
leggja allar vonir sínar í níst-
Það var ekki af ásettu ráði
að Edna dæmdi lesendur sína
alltaf á eigin mælikvarða,
og svo var húu áfjáð, svo sí-
þyrst eftir þekkingu að þar
voru engin- takmörk. Hún
vann vongóð og jafnframt
kviðafull að bók sinni allt vor
ið og snemma sumars var
bókinni lokið og send til út~
gefandanna.
Mitt i öllum spenningnum
um hversu bókinni yrði tekið
dró enn annað þyngra ský á
himininn. Það var nú orðið
ljóst að heilsu Felix, sem
aldrei hafði verið góð, fór nú
daghrakandi.
Frú Andrews og Edna fóru
með hann til Sharon og Sara-
toga og enn ýmissa annarra
staða, sem sjúkir menn sóttu
heim, en ekki urðu neinar
breytingar á heilsufari hans
til batnaðar, svo að lokum
sneru þær faeim. Dr. Howell
ráðlagði þeim að fara með Fe-
lix í sjóferð og síðan að bezt
væri að hvílast nokkra hríð
við Eaux Bonnes í Pýrennía-
fjöllum, því vötnin þar höfðu
gert kraftaverk á sjúku fólki.
Þegar læknirinn hafði lokið
að tala við fajónin og var ný-
lega genginn út, sneri frú
Andrews sér að manni sínum
og sagði:
„Það er gagnslaust að
leggja af stað í nokkra ferð
með Felix án þess að Edna
sé með því ef svo færi, þá
myndi hann syrgja sig í hel
á einni viku“.
„Þetta er laukrétt og Edna
verður að fara með. Eg er þér
fyllilega sammála, elskan mín
að Felix byggir allt sitt á
henni, og myndi ekki fá neinn
bata á ferðinni nema að hún
yrði með. Hún er eina konan
sem ég hefi séð sem er veru-
lega yndisleg en ekki eins og
gangandi háðsmynd af eigin
skrifum. Þú yrðir imdrandi
ef ég segði þér frá hinum
ýmsu spurningum, sem ég fæ
varðandi háttu hennar og
skap. Það er eins og fólkið sé
svo forvitið að vita allt um
daglega hegðun hennar- í síð-
ustu viku tók einn af klúbb-
félögum mínum orðrétta setn
ingu úr ritverkum hennar, og
bætti svo við, að af núlifandi
höfundum, væru skrif hennar
þau einu, sem hann myndi hik
laust láta í hendur dóttur
sinnar án þess að lesa þau yf-
ir áður. Eg er oft spurður
hvernig við séum skyld, því
fólk trúir því ekki að hún sé
aðeins umsjónarkona barn-
anna okkar. Viltu segja henni
að ég óski þess að hún fari
með ykkur. Viltu tala um það
rfð hana strax, svo ég viti
hve marga klefa ég á að taka
frá í skipinu“.
„Komdu með mér, Louis,
og talaðu við hana sjálfur”.
Þau fóru upp saman og
námu staðar á þrepskildinum
í herbergi Felix til þess að at-
huga hvað um væri að vera
inni.
Hún var að lesa fyrir hann
bréf f rá litlu bai'ni, sem aldrei
haf ði getað gengið og var allt
af innan dyra, og bamið
hafði skrifað henni þakkar-
bréf á barnalegan og fallegan
hátt, fyrir sögu !sem birzt
hafði í tímariti og barnið les-
ið.
Hr. Andrews gekk yfir að
syni sínurn, lagði höndina á
höfuð hans og sagði:
„Sonur minn, ungfrú Earl
segist elska þig mikið, en ég
efast um hvort hún meinar
allt sem hún segir. En nú hefi
ég ákveðið að komast að raun.
um það. Um þessar mundir
get ég ekki farið frá fyrirtæki
mínu, en mamma þín ætlaU
að fara með þig til Evrópu
í næstu viku og ég vil fá að
vita hvort ungfrú Earl vill
skilja við alla aðdáendur sína
hér og fara með ykkur og
hjálpa mömmu til að annast
þig. Heldurðu að hún vilji
það?‘
Frú Andrews stóð og studdj
höndinni á öxl Ednu og fylgd-
ist með svipbreytingunum *
andliti barnsins. 1
„Eg held, pabbi, — ég vona.
að hún geri það. Eg held, að
_ U ■
Hann þagnaði, brauzt til að>
sitja upp, rétti litlu hendurrt-
ar fram og hrópaði — j
„Edna, þú kemur með mér,
þú lofaðir að skilja aldrei við
mig. Segðu pabba, að þú kom*
ir“ $}
Hann haföi lagt hendurnaí5
utan um hana og hjúfraði sig
upp að faenni. Edna leit niðmí
og það var dauðaþögn.
Hr. Andi’ews lagði hendinaj
á höfuð Ednu:
„Ungfrú Earl, leyfðu mér aðí
samþykkir að fara, og leyfiiá
lim f jölskyldunnar hér; að égj
og kona mín elskum þig næst-
um því eins og þú værir okk*
ar eigið barn, og ég vona aíl
þú neitir ekki að fara með
henni og syni mínum í ferð'*
ina. Leyfðu mér að ganga þéið
í föðurstað, og ég álít þaði
greiða við mig og mína ef þúi
samþykkir að fara, og leifiii
mér að koma alltaf fram við
þig eins og dóttur okkaö
Hattie. Eð efa það ekki, að>
slíkt ferðalag mun verða þéÉ
eins holt og ég vona að þad
verði Felix.“ í
p r
Hánutfiisblaðinu