Mánudagsblaðið - 28.01.1957, Blaðsíða 6
MÁNUDAGSBLAÐIÐ
Mánudagur 23. janúar 1957
að hafa einhvern mér við hlið,
og þegar þú vildir mig — Ju-
dy, hlustaðu á mig. Mesti
viðburðurinn í lífi mínu var
ekki, þegar þú sagðist vilja
giftast mér. Það vtar ekki
einu sinni brúðkaupsdagurinn
okkar. Heldur var það dag-
urinn á spítalanum, þegar þú
sagðir, að væri það ekki mín
vegna þá vildir þú helzt
deyja. Geturðu ekki trúað
því, væna mín?“
„Trúir Barbara því?“ sagði
Judith, og Blair kinkaði kolli.
„Já, ég held hún hafi alltaf
vitað það. Alveg frá upphafi.
yið réttum hendurnar eftir
skuggamyndum og gripum í
tómt. Reyndum að höndla
eitthvað sem kæmi í staðinn
fyrir raunveruleikann, sem
við hvorugt gátum eignazt.
Ég vildi þig. Ég hef alltaf
viljað þig, og maður sem í
hjarta sínu þráir aðra konu
getur aldrei veitt stúlku það
sem hún á heimtingu á af eig-
inmanni sínum. Geturðu ekki
trúað því, að það var aldrei
meira í þessu máli en orðin
tóm ? Ég veit ekki, hvað Sus-
an hefur sagt þér, en ég þekki
hana og get getið mér þess til.
Geturðu ekki trúað mér, eða
viltu það ekki?“
Judith sagði:
„Ég vil trúa þér, ég held
mig langi meira til að trúa
þér en nokkurs annars í líf-
inu. Sjáðu til — ó, Blair —
það er svo erfitt að útskýra
það. Þrátt fyrir allt, sem ég
sagði og gerði, við þig, að
öllu því slepptu, þá varstu
mér ímynd einhvers. Á mína
eigin vísu hef ég ávallt dáðst
mikið að þér. Þú gerðir mér
gramt í geði, en ég gat ekki
að því gert að dáðst að þér
og því, hvernig þú hélst fast
yið sannfæringu þína. Ég
reyndi að hagga henni, en
fékk ekki áorkað. Þú varst
eins og klettur, og maður með
Slikt hugarfar gengur mjög í
augun á mér.
Eg dáði þig fyrir það, að
þú skyldir ekki láta þrá þína
til mín standa þér fyrir þrif-
tun og vegna þess að undir
hiðri hugsa ég, að við höfum
verið líkt skajú farin.
„Eg er framgjörn —Hún
feiðrétti sig snöggt og átakan-
Jega: „Eg var framgjörn og
ætlaði ekki að láta neitt aftra
mér. Þú varst hugsjónamað-
ur, en þú vildir ekki einu sinni
leyfa mér að komast upp á
milli þín og þess, sem þú
stefndir að. I hjarta mínu,
hugsa ég, að ég hafi alltaf
elskað þig á mína vísu. Þú
átt víst erfitt með að trúa
því, en hvort sem þú trúir því
eður ei, þá er það satt. Og
þess vegna er samband ykkar
Barböru svo þungbært. Eg
get ekki áfellzt þig, en það
hjálpar mér ekkert, því ég
ikenni sjálfri mér hvernig fór.
Þú átt skilið að vera ham-
ingjusamur, en ég er þér
þrándur í götu. Ef ég hefði
Jbara dáið, eins og ég átti að
uNei“, sagði Blair. „Þú
PRAMHALDSSAGA
Judith
mátt ekki segja þetta. Þú
mátt ekki hugsa það. Þú hef-
ur ekki einu sinni rétt til að
gefa slíkt í skyn —“
„En það er satt, er það
ekki?“ saðgi Judith. „Ef ég
hefði farizt, hefðirðu gengið
að eiga Barböru. Ekki strax,
það er auðvitað“. Hún brosti
beizklega: „Þú hefðir látið
viðeigandi bið verða á því,
en svo hefðirðu gifzt henni og
þið lifað í lukkunnar velstandi
upp frá því. En í stað þess
fórst ég ekki. Eg er hér — á
lífi og ósjálfbjarga. Ó, Blair“,
sagði hún með örvæntingar-
hreim, „hvers vegna léztu mig
lifa? Því gat ég ekki dáið?
Eg vil ekki lifa svona. Eg
ætlaði að gera svo mikið. Svc
mikið. En ég get ekkert gert.
Eg er baggi. Eg er þér f jötur
um fót. Eg vildi ég hefði
dáið. Það veit guð, ég vildi
ég hefði dáið“.
Seinna kom Evan Harrigan
að máli við Blair.
„Eitthvað hefur hent Jud-
ith, Dorset. Hún er búin að
gefa upp alla von. Missa
kjarkinn, og ég get ekki tog-
að orð út úr henni. Hún var
vön að tala við mig, en nú er
hún búin að draga sig inn í
sína skel, og ef við komumst
ekki fyrir rætur meinsins, þá
stend ég uppi ráðþrota. Henni
stendur líka alveg á sama,
núorðið, hvort henni batnar
eða ekki. Getur þú ekkert gert
til að hjálpa henni?“
En Blair gat ekkert gert.
Enginn gat nokkuð gert, að
því er virtist. Judith neitaði
ekki lengur að taka á móti
honum, en vináttan, sem hafði
vaxið svo ört upp á! milli
þeirra, var horfin. Hann sat
hjá henni, eins og hann hafði
alltaf gert, kom með bækum-
ar sínar inn til hennar og
ræddi starf sitt við hana; en
bréfið frá Susan var alltaf ná-
lægt, eins og ásækinn draug-
ur, sem ekki verður kveðinn
niður, og sú efans ör, sem
Susan hafði skotið, stóð enn
í brjósti Judithar. Judith
hafði lítið annað að gera en
hugsa, og hún gat ekki bægt
þeirri hugsun frá sér, að ein-
ungis lifandi návist hennar
stæði hamingju Blairs fyrir
þrifum. Iðrunin náði tökum
á henni og blindaði heilbrigða
skynsemi hennar. Blair var
svo góður, svo fórnfús. Hann
átti rétt á að vera hamingju-
samur, en hún var honum í
vegi. Hún hfði ætlað sér að
fórna honum fyrir sín eigin
markmið og nú yrði hún að
eftir E. Carfrae
gera yfirbót. Það minnsta,
sem hún gæti gert, væri að
láta hann lausan, svo að
dauði hennar gæti að minnsta
kosti orðið honum upphaf
betra lífs. Hún neitaði að
taka inn meðölin, sem Evan
Harrighan sendi henni, vildi
ekki einu sinni neyta matar.
Harrighan, hjúkrunarkonan
o gBlair stóðu upp ráðalaus;
þau leituðu jafnvel til Agöthu
Crossways í örvæntingu sinni,
en einnig hún rak sig á múr-
vegg, sem engin vopn bitu.
Evan Harrighan sagði:
„Ef við getum ekki komizt
fyrir þessa meinloku í. huga
hennar, þá deyr hún. Og deyr
blátt áfram af því að hún vill
deyja. Ekki af því að það séu
nokkur jarðnesk rök fyrir því
að hún eigi að deyja. Fjanda-
kornið, eitthvað verðum við
að gera, Dorset.“ Hann fór
til frú Wetherby, til Bunty,
til Olivers, og ekki batnaði
orðbragðið eftir . því sem
kvíði hans óx. Að standa að-
gerðalaus og horfa á sjúkling
smá f jara út af engri ástæðu
annarri en hennar eigin löng-
un til að deyja, var í hans
augum vantraustsyfirlýsing á
hæfileika sjálfs hans. Hann
sagði við Oliver:
„Hvaða fjárans gagn er í
allri þinni trú, ef þú getur
ekki beitt henni í svona til-
fellum? Eg get kuklað við
skrokkana, en sálirnar eru
þitt svið. Því geturðu ekki
gengið að henni og eytt þess-
ari fáránlegu bábilju, að hún
standi honum í vegi. Fjandinn
hafi það, Oliver. Hún deyr,
það get ég sagt þér. Og af
engri ástæðu annarri en að
hún vill deyja. Svona nokkuð
nær engri átt, maður“.
Oliver gerði sem hann bezt
get, og þegar hann brást líka,
reyndi frú Wetherby, þó að
Evan Harrighan hafi frá
byrjun gert sér heldur litlar
vonir um árangur af viðleitni
hennar. Frú Wetherby hafði
elzt upp á síðkastið, og hún
var hálfrugluð og leið yfir
því, sem fram fór. Hún hafði
óþyrmilegan grun um, að á
bak við það sem Blair og
Bunty og Oliver hafði hvert
um sig, sagt henni, og það
var nógu slæmt út af fyrir
sig, byggi eitthvað allmiklu
verra, og til þess að fá ekki
grunsemdir sínar staðfestar,
kaus hún heldur að spyrja
ekki of margs um þessa hluti.
Allt gekk svo erfiðlega þessa
dagana. Stúlkur gerðu hluti,
sem þær hefði aldrei dreymt
um að gera í hennar ungdæmi
og ef ástandið í hennar eigin
f jölskyldu var eins slæmt og
hún hélt að það kynni að vera,
þá vildi hún sem minnst um
það vita. Og því fór svo, að
þegar hún heimsótti Judith,
eins og hún gerði nærri dag-
lega, og reyndi að fá hana út
úr skelinni, þá varð næsta
lítið úr þeirri. viðleitni henn-
ar, og fundum þeirra lauk því
venjulega aðeins með tárum
annarrar og gremjulegri ó-
þolinmæði hinnar.
Þegar vorið gekk aftur í
garð, varð það æ ljósara að
Judith fór Ört hnignandi. —
Einn daginn kom Agatha
Crossways á fund Blairs í
viðtalsstofu hans.
„Eg ætla. að biðja þig um
að gera mér greiða, Blair.
Og að reiðast mér ekki, þó
að ég biðji þessa. Mér þykir
mjög vænt um Judith, og
bónin er hálf kjánaleg. Eg
þekki ekki sannleikann í mál-
inu og vil ekki þekkja. Allt,
sem ég veit, er að einhvern
veginn og af einhverjum á-
stæðum, sem henni einni eru
kunnar, hefur Judith tekið
það í sig að bezta leiðin til
að gera þig hamingjusaman
mann, sé að koma sjálfri sér
fyrir kattarnef eins fljótt og
hún mögulega geti.“
„Nei,“ sagði hún, þegar
Blair byrjaði að tala. „Segðu
mér ekki neitt, sem þú síðar
gætir óskað, að ég viti ekki.
Eins og þú veizt, þá þykir
mér vænt um ykkur bæði, og
vil ég ekki, að mér sé sagt
PRESSAN
Framhald af 8. síðu.
Alphonse de Luzoddaix hefui’
verið skattstjóri í St. Malo und-
anfarin 33 ár, en lætur nú af því
starfi í haust fyrir aldurs sakir.
Hugðarefni á hann mörg, en hug-
stæðast þeirra mun þó ísland
vera. Hann hefur gert sér far
um að kynna sér skútu-útgerð
Bretagne og' Normandie-manna
á íslandsmiðum. í því skyni
dvaldi hann um hríð á Fáskrúðs-
firði, og munu þeir fáir, rosknir
Fáskrúðsfirðingar, sem ekki hafa
haft af honum nokkur kynni og
minnast hans með hlýhug.
Margir íslendingar hafa á um-
liðnum árum lagt leið sína til
St. Malo og notið þar gestrisni
og höfðingsskapar de Luzoddaix
og hinnar ágætu konu hans, Je-
anette-Marie, í hinu vinalega
húsi þeirra í 23, Rue St. Francois
de Sales.
Egill Guðjónsson,
stud. phil,
Deila flugmanma
Framhald af 1. síðu.
skortur flugmarma er víða.
Er fulíyrt, að sumir innan
stéttarinnar ráðgeri nú, að
starfa erlendís, sé kröfuna
þeirra ekki fullnægt.
Þegar blaðið fór í pressu,
hafði verið haldinn einn
árangurslaus fundur milli
deiluaðila. Gera má ráð fyrir
að 80% launanna fari , opin-
ber gjöld.
Loítskeytameiui —
flugv'irkjar
Loftskeytamenn gera kröf-
ur um 90—100% hækkun og
virðast vilja verða flugmönn-
um samferða á þessari braut.
Flugvirkjar hafa enn ekki
birt kröfur sínar, en samn-
ingar þeirra renrta út, eins og
fyrr segir, 1. marz.
Kröfur flugmanna geta
dregið á eftir sér þungan
dilk. Þær þýða, ef að þeim er
gengið, að annað f élagið verð
ur að greiða á 3. milljón
meira í árslaun til starfs-
manna sinna. ^
Endumýjun flugflotans óviss
Um þessar nnmdir, mun\*
báðir forstöðumenn flugfélag
anna vera í Ámeríku, að
semja um kaup nýrra flug-
véla. Þessar kröfur flugm.
geta vel komið í veg fyrir að
félögin geti keypt þessar vél-
ar og bætt þannig íslenzka
flugflotann.
Eins og nú er komið er á-
standið mjög alvarlegt. ís-
lenzku flugfélögí og starfslið
þeirra hafa lyft grettistaki og
væri illt til þess að vita, ef
stöðvun eða algjört ólag kæm
ist á þessi mál. Vitanlega
verður að greiða þessu fólki
sæmileg laun. En sóma myndi
flugmönnum betur, að skoðai
hug sinn tvisvar áður en þeÍE1
endanlega gera ráðstafanir^
sem koma ringulreið á þessl
mál.
íslendingar hafa yfirleitt^
búið vel að þessari stétt. Flug
félögin hér eiga ýmsa erfið-
leika við að etja í alheims-
keppni um loftferðir. Það e?
illt ef sú stétt, sem mest e»
hampað reynist nú ódrengi-
lega.
ÍS-DRYKKIR
ÍS-RÉTHR,
HAMBORGARAR
SKINKÁ OG EGG
HEITAR PYLSUR
MJÓLK
KAFFI
ÖL, GOSDRYKKÍR.
SÆLGÆTt
TÓBAKBVÖRUR
O.FL.
ÍSBORG - taliíitrsfræi !
i
•ujUiiuiHumuiiiiiiuitiKmuuuMii.m