Mánudagsblaðið - 29.04.1968, Blaðsíða 7

Mánudagwr 29. aprfl 1968.
Mánudagsblaðið
Faith Baldwin:
CAROL REID
Framhaldssaga
4.
, Andrew beið i fímm mínútur
eififeir , Mifficent á frönsfca- veit-
ingastof umni í .Fiimmtugustu- götu.
Hann var með itawartinið handá
henni_ og nokfcra faillega ísaum-
aða vasaklúta.
Hún stafck því í töstouna sína
og þau settust við barinn og
fengu sér kotototeil.
Hann andvarpaði og sagði:
„Ég vildi ósfca þú kaemir mér
einhvem daginn á óvart‘‘. ■
, „Kannsfce geri .ég það! — ein-
hvem daginn. En í þessu tá'l-
felli á hvem hátt?“
„Með þvi að panta stóra steik
eða heilan kalfcún. Mig langar
til að hitta konu, sem er mat-
lystug".
Hefurðu nofcfcum tíma þekfct
slitoa konu?“. '
•Hann þagði og virti fyrir sér
ögnjna, , var á diskinum
hennar:
„Ég þektoti .einu sinni stúlku,
s©m gat vei borðað stóra steik,
sútokuiaðiköku, eplatertu og það
með • beztu'* lyst“.
Hún sagði hlæjándi:
„Sjálfsagt vegur hún hundrað
og áttatiu núna — “
„Hún bi-eyttist ekkert á þeim
tíma, , sem ég þekkti hana“.
„Hvað þekktirðu hana lengi?“
spurði Millicent.
„Eitthvað um þrjú ár“.
„Nýlega?“
„Fyrir löngu“. '
„Ég rseð þér til að reyna að
sjá hana núna,“ sagði Milli-
cent. „Hún er sjállfsagt mjög
feit,- á feitan eiginmann og sex
böm.“
„Skyldi það?“
Millicent hafði engan áhuga
á _ stúlkum, sem þótti góðar
súkkulaðikökur.
' „Ungfrú Reid vill ég láti taka
af mér nýjar mjmdir. Hún er
ekki ánaegð með þær, sem þeir
hafa.' Ég héld hún hafi á réttu
að standa, Andrew. Mér lík-
aði þær ekki heldur. í>ér þóttu
þasr góðar, ef þú manst“.
.Hann spurði:
„Ungfrú hver?
„Ungfrú Reid. Hvers vegna
spyrðu?“
Hánn spurði:
„Er það nýja stúlkan á skrif-
sipfunrii? Hvað er skímamafn
hennar?“ '
,,5>að veit ég ekki“, sagði Milli-
cent, ,,ég spurði ekki. Ég hitti
hana aðeins stutta stund“.
Hann hafði ekki hugsað um
Carol í langan tima. Jú, öðru
hverju hugsaði hann til hennar,
eins og hann hafði gert, þegar
hann hlustaði á Millicent panta.
Hánri vissi alltaf, hvað Milli-
cent mundi panta, hvað flestar
■ af þeim konum, sem hann borð-
aði með, vildu fá, rifjasteik, sal-
ed. ávaxtamaiuk. Sumar virtust
lifa á svörtu kaiffi og ristuðu
brauði. Einni skáldkonú mundi
hann etftir, það var þegar þann
vann Jijá Remsen og Co. Hún
var stör og þróttmikil. og skrif-
aði þróttmiklar, safaríkar skáld-
sögur. Svo fór hún að hafa á-
hyggjur af vextinum, en það var
bara otf seint Hún fór í megr-
unarkúr, gutfuböð, nudd og kom
úr öllu þessu eins og sverð úr
slíðrum. Eftir það ■vaj' það rist-
að brauð og kaffi. Skapið hafðd
beðið hnekki pg skáldgáfa henn-
ar um leið. Bækumar hennar
voru nú eins magrar, eins súrar
og eins tómar og hún sjálf. '
Hann hugsaði ékki oft um
Carol. En þegar hann heímsótti
föður sirin, þá gerði hann það,
því að dr. Morgan ‘ hafði þótt
mjög vænt um hana og spurði
ávallt etftir herini. ■ • - '
í sá'glingunini hafði hún hvarfl-
að i hug honum lauslega. Það
'váf = l^lárTfihhn:''sá",’'sifúlkú'' rrieð
dökkt hár og minnti á hana á
vangann. Og þegar hann var að
kaupa ilmvatnið handa- Milli-
cent, mundi hann, að :Carol kaus
helzt Hvítu liljuna. Og aftur
þegar hann stóð við borðstokk-
inn, það var tunglsJjós' og stjörn-
umar ti'ndlruðu, -það hafð:
minnt hann. á, að þau Carol
höfðu ráðið með sér að fara
satnan í ferðalag/ Nú, það hafði
farið öðru vísi, það var svo margt
sem hafði farið öðruvisi.
Þegar hann hugsaði um hana,
var það án bei-zkju eða etftir-
sjár. Eins og sá tími, sem þau
höfðu þekkzt og þýfit mikið fyr-
ir hvort annað,. tilheyrði öðrum
heimi, eins og hann líka gerði.
„Þú' ert allt í einu orðinn
mjög huigsi,“ sagði Millicent.
„Eða er það kast aif lífsleiða?“
,,Fyrirgefðu“, sagði hann.
„Það er ekkeirt að . fyrirgetfa.
En um hvað varstu að hugsa?
Þú varst eitthvað öðruvísi en þú
átt að þér“.
„Ég var að hugsa um sjálfan
mdg, hvemig ég var, þegar ég
lauk prófi og fór að- vinna við
kauphölltaa tál þess að verða
ríkur“.
„Þú hlýtur að hafa verið saet-
ur“, eagði hún blíðlegia, „ég vildi
óska ég hefði þekkt þig“.
„Ég var einfeldningur og asni,“
sagði hann, ,,þér hefði ekki geðj-
azt að mér.“
„Tókst þér að verða ' ríkur?“
spurði hún.
„Auðvitað", sagði hann bros-
andi. „Segðu mér nú um bók-
ina þína. Hvað er að?“
Hún ljómaði af áhuga. Hún
hallaði sér fram og studdi oln-
bogunium á borðið.,
„Ég næ mér ekiki rétt á strik.
Botninn dettur úr- hjá mér í
miðju katfi. Ég virðist ekki geta
skýrt sambamdið milli K&trínar
og mannsms hénnar eða komið
orðum að áfalli þvi óg áretostr-
um, sem persória Pauls veldur“.
Hann hlustaði á hina léttu, á-
herzlulausu rödd hennar, er hún
lýsti vandræðum sínum, skaut
inn orðd við og við og gerði
athugasemdir eða kom með
uppástun'gur. Hann hafði gleymt
Carol, hann var aftur í sinum
rétta heimi, við virinuna. Hann
hafði nasstum gléymt Millicént.
5. KAÉÍTULI
Það var orðið nokkuð áliðið,
þegar hann kom á skrifstofuna.
Ritstjólrnarfumdur stóð yfir.
Jessie, símastúlkan, fiagnaði hon-
um. Tarránt, sem var að koma
út úr fundarherberginu, rak upp
Indíánagól. Állir, sem hann
mætti á leiðinni í . s'krifstofuna,
þurftu að taka í höndina á hon-
um. Skrifstofústúlkan var þar
fyrir að athuga póstinn.
„Halló, Kate“. *
Hún horfði á hann opnum
munni og sagði svo:
„Við áttiim ekki von á þér
fyrr en á mánudag“.
„En samt er ég hér. Hvemig
gengur, og hvar er mannskap-
urinn?“ ^ ' ý.
,,í bókaherberginu", sagði hún,
„Maynard er ekíki hér í dag,
en —
Hann spurði:
„Skemmt ykkur veh, meðan ég
var í burtu. Ekkert að gera —“
Hún sagði:
„Það er alltaf nóg að gera
hér“, og hann hló. Þau skfldu
hvort annað.
Kate Byrd var lagleg, dugleg
stúlka, og maðurinn hennar vann
við auglýsingafyrirtæki. \ Kate
minntist á bréfin, hún hafði
geymt þau, sem hún sagði, að
krefðust persónulegs svars frá
honum. „Ég svaraði þeim og sagði
að þú yrðir ekki við fyrr en í
næstu viku. Hin eru afgreidd“.
hana. Hún er búin að koma lífi
Hann tók fram í fyrir henni:
„Ég ætla ekki að byrja að
vinna hér fyrr en í næstu viku.
Hvernig er þessi nýi meðlimur
f yr irtækis ins ? ”.
„Ungfrú Reid?“
„Já, etamitt. Hvernig er hún?“
„Hún er ekki búin að vera hér
lengi, en öllum líkar vel við
hana. Hún er búin að koma lífi
í tuskurnar. Frú Watterly,
manstu eftir hvernig hún og
John rifust. Jæja, hún er nú í sjö-
unda himni. Ég meina það, hún
malar eins og kettlingur, sem
er að sleikja rjóma.“
„Kettlingur“, tók Andrew upp
eftir henni. „Nú dámar mér!“
„Já, ótrúlegt en satt. Ungfrú
Reid- uppgötvaði hennar uppá-
halds tómstundagaman, hún safn-
ar blævaéngjum eins og þú veizt.
Ég held allir hér hafi vitað um
það, en enginn gaf því ’nokkum
gaum“.
Kate hélt áfram: „Ungfrú Reid
komst að því, og henni tókst að
koma sögu um það í öll stærri
blöðin, og frú Watterly var yfir
sig hrifin.“
„Vel af sér vikið af ungfrú
Reid“. Svo spurði hann. „Vel á
minnzt, hvað er skím-“
Síminn hringdi á borðinu hans,
svo hann veifaði til hennar og
sagði:
„Ég verð hér ekki fyTr en á
mánudaginn." |
Hann gekk inn í bókaherbérg-
ið. • Steve Tarrant. Elsie Nórris
Olga Janes — og Carol.
Hún sat þama beint á móti
dyrunum. Ðökkt, liðað hárið
lagðist niður vangana og um
eyrun. Síðaét þegar hann hafði
séð hana, hafðj hún haft drertgja.
koll. Hún notaði varalit, en
ékki sterkan, engan kinnafarða,
engan mascara.
Hún sá hann standa þarna við
dyrnar. Háari, eins og hún mundi
hann, en héldur þreknari. Hajnn
var ákafléga brúnn í andliti, og
þar voru línur, séta hún hafði
ekki séð áður.
Hún hugsaði:
Það er skrítið, en ég finn ekki
til neins. Þetta hefði getað ver-
ið, hvaða maður sem er, sem ég
hefði einu sinni þekkt. Ég þekki
hánn áftur, þáð er aiít og sumt.
Ég er ekki leið, ég er ekki glöð.
. Hjann hugsaði: "mrT*xr«.,:r'?rrTt
Maður les um þetta — hef ég
ekki marglesið um þetta? Og
alltaf verður þeim jafnmikið um
það. M,ér verður ekki vitund um
þetta. Hún hefur þroskazt. Hún
er meir aðlaðanði en hún vár, að
vissu leyti.
AUir stóðu á fætur og þyrptust
í kringum hann. Steve klappaði
honum á bakið og allir töluðu í
einu..Carol stóð líka upp, gékk
út að glugganum og horfði á. Það
brá fyrir brosi á vörum hennar
Hann sá það og gramdist. Hann
langaði til að berja hana. Hvar
háfði hún lært að brosa á þenn-
an hátt? Þegar hann þekkti hana,
hafði hún ekki kunnað það. Þá
hafði hún brosað með öllu and-
litinu eins og barn . . .
Steve bað afsökunar, dró hann
út að glugganum og kynnti þau.
„Carol Reid — Andrew Morg-
an“, og horfði um leið á Carol
eins og hann hefði skapað hana,
sagði eithvað um starf hennar, og
það væri þéss vegna sem hún
væri með þeim á fundL
Andrew hlustaði ekki. Hann
rétti Hénni höndina og Carol
lagði sína hönd í hans.
Oarol sagði:
„Við þekkjumst. Halló Andy“.
„Halló Carol“,' sagði hann
Hann sleppti hönd hénnar og
stákk höndunum í vasann og
sagði:
„Drottinn minn, hvað þetta er
skrýtið!“
„Já, er það ekki“, sagði Carol.
„Þegar þeir sögðu mér af þér,
var ég ekki viss um, að það vser-
ir þú.“
„Sama sagan hér“, sagði And-
réw,- „þú lítur tajög vel út.“
Steve gréip fram í og horfði
á þau-til skiptis.
„Hvað er á seyði? Endurfund-
ir í Manhattan. Hvað er langt
síðan þið hafið sézt?“
„Eitthvað níu eða tíu ár“, sagði
Carol.
Tarrant, sem . var forvitnin
sjálf, spurði, um leið og hann
bauð Andrew sígarettu:
„Erum við sjónarvottar áð end-
urvakningu gamals ástarævtatýr.
is? Þið þekkið míg, forhertan
lesara dularfulra sagna, jafmvel
þeirra sem við gefum sjálf út.
Eða skjátlast mér?“
„Liggur í augum uppi, minn
góði Watson“, sagði Andrew
annars hugar, „auðvitað gamalt
ástarævintýri".
„Mjög gamalt“, samstanti Car.
ol rólega.
„Þetta hendir“, sagði Steve,
„við gefum það ekki allt út á
prent. Jæja, fyrst þú ert kpm-
inn hingáð, Andréw, þá seztu við
bórðið, og hlustaðu á nöldrið í
okkur.“
Andjæw settist andspænis Car-
ol. Hafm hugsaði:
Þetta er ekki raunverulegt.
Honum fannst það ósegjanlega
broslegt. Hann hló upphátt, þeg-
ar það átti ekki við. Augu þetara
Carólar mættust, og hún vissL að
hann hugsáði nákvæmlega það
sama og hann.
Fundinum lauk. Menn fóru aft-
ur á skrifstofur sínar, en Steve
bað þá Andrew og Peter Tarrant
að doka við. Hann þyrfti að ræða
við þá smámál, viðvíkjandi aug-
lýsingum, ekki ritstjórn.
„Bíddu við Andrew, og láttu
okkur heyra þína skoðun. Þér
hlýtur að hafa dottið margt gott
í hug á sjónum“.
Síðan spurði hann: ■
„Ferðu til Greenwich á morg-
un?“
„Já, en þú?“
„Við Tude komum á laugar-
Vér morðingjar
Fratahald af 2. síðu.
tH leiksloka. Þótt Gumnari í heild
tákjst tajög vel, eirikum • í etaka-
sataskiptum við Normu,' er þó
IjóStj að' Gunriár er 'ennlþá dá-
litið hrífinn atf hámletiskum eiri-
talshæfileiltoum sínum og riokkur
giam til ræðuhalda. Nú var þétta
ekki tí!I áberamdi lýta á sýntag-
umni, en sá broddur er 'þó þar,
sem vetður að skera brott ef
vel á. að fara. En sviðspersónu-
'leiki Gunnars riaút sín’ bétur nú
en lengi og i raun dötaineraði
hann oft algjörlega á sviðinu.
Það var gaman að sja ny tíl-
brigði í leik Sigríðar Þorvalds-
dóttur, Súsan, i smáu hlutverki,
Útlit og gerfi var mjög gott,
samtal hennar og Gunnárs, stuft
@n hnitmiðað,' sýndi óvæntan
haafileika . til skapbrigðaleiks,;
taikil reisn og tilþrif. Guðbjörg
Þorbjamardóttir, Lillian, vair nær
fiullkomiin í þessu hlutverki, svo
typiskur fiulltrúi þessá þekkta
persönuleika, sem emn í, dag er
tilefni háðs og síkops, én blivur
þó alltaf eitt af sklrautlegu&tu
fjöðrum í taóður- og terigdamóð-
ur-hugmyndinni. Gísli Alfreðsson
Mclean, skóp vel þessa amdstæðu
i leiknium, fór nærfærmdslegum
höndum um hlutverkið. Gisli er
að verða miMu betur. vígur á
hlutverk sfn en til þessa, og má
vænta meJra af honum í karakt-
erhlutverkum. Leikstjórinn hetfur
tekið einkennilega , af&töðu til
Rattigans, hins gnunaða elsk-
huga. f samamburði við Gunnar
vérður Erlingur Gíslason að eim-
hverju vaudevill-ísku sklrípi,
einskonar flóttamanni úr Chap-
lm-fcvikmynd, sjálfiur Ráttigan,
sem stingur undan Emest. Sú
megimáherzla, sem Bemedikt legg-
ur á ótrúlyndi Norrnu, fær held-
ur hraMega úflreið, með þessari
kjánalegu uppstillingu Eriiirigs.
Erlingur er laglegur maður og
hefur allt til hlutvierksins að
bera, homum er auðveld flagatra-
týpan og slóttugt útlit. En hvers-
vegna þetta anti'Mimax? Óskilj-
anlegt. Anna Guðmundsdóttir lék
þama smáhlutverk.
Leiktjöld Gunnar Bjamasonar
og búningar allir — utam Eriings
voiru með hreinustu ágætum,
tjöldin einkár vel felld í sým-
iriguná. Málfar leiksins er ’ lit—
laust og tíl lýta, en, eins og fyrr
segir — svopa lefkrit má steita
á mörgu, áður en það daiar að
ráði. — A.B.
Kvikmyndir
Framhald af 8. síðu.
úr, en þar koma fram gamlar
hetjur, elskhugar,'ksirlmenni og
gamanleikarar, sem allt of langt
mál er upp að telja. Það er
sannarlega hressandi að skoða
þessa kafla, því þeir em vel
valdir, hvergi langdregnir og m.
a. má þama sjá eina beztu senu
Laurels og Hardys (Gög og
Gokke) barsenuna frægu og
eggjaskiptin við eina af glamor
píkum þeirra daga. Þá sjást m.a.
Clark Gable, Robert Taylor,
Gary Grant og heill sægur af
fegurðardísum, allt frá upphafi
vega sinna.
Er hér um mynd að ræða, sem
vissulega á réttmætt erindi til
allra sem verja vilja kvöldstund
til að brosa með og rifja upp
endurminningar sínar með gömlu
köppunum og stúlkunum þeirra.
A.B.
Þeir sem þurfa að koma auglýs-
ingum eða öðru efni í Mánudags-
blaðið _ þurfa að koma því til
ritstj. í síðasta lagi á miðviku-
dag næstan á undan útkomudegi
v.