Morgunblaðið - 17.10.2005, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. OKTÓBER 2005 23
MINNINGAR
✝ Gunnar Gíslasonvélstjóri fæddist
í Reykjavík 14. júlí
1922. Hann lést á
Landspítalanum 9.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Gísli Guð-
mundsson, skip-
stjóri og síðar hafn-
sögumaður í
Reykjavík, f. á Höfn
í Dýrafirði 5. janúar
1888 og Sigríður
Einara Jóhanns-
dóttir, f. í Reykjavík
30. október 1891. Foreldrar Gísla
voru Guðmundur Gíslason, bóndi
á Arnarnúpi í Dýrafirði, og Guð-
munda Guðmundsdóttir. Foreldr-
ar Sigríðar voru Jóhann Níelsson,
sjómaður í Reykjavík, og Þóra
Gamalíelsdóttir. Systkini Gunnars
voru Guðmundur forstjóri, f.
1920, Gyða, f. 1924, Geir skipa-
smiður, f. 1926 og Jóhann lög-
fræðingur. Þeir Geir og Jóhann
eru látnir, en Guðmundur og
Gyða lifa bróður sinn.
Eiginkona Gunnars var Björg
Sigríður Hermannsdóttir, f. í
Reykjavík 27. júní 1924, d. 30. apr-
íl 1990. Foreldrar hennar voru
Hermann Guðbjartur Her-
mannsson trésmíðameistari, frá
Fremstuhúsum í Dýrafirði, f. 1.
júní 1888, d. 7. ágúst
1987 og Sigríður
Sigurbjörg Þor-
steinsdóttir frá
Melabæ í Garði, f.
18. febrúar 1891, d.
8. ágúst 1966. Börn
Gunnars og Bjargar
eru: Hermann dag-
skrárgerðarmaður,
f. 9. des. 1946, Sig-
rún, verslunarmað-
ur í Danmörku, f.
11. febrúar 1948,
maki Jeppe Nielsen
kaupmaður, Ragn-
ar, blikksmiður í Reykjavík, f. 3.
febrúar 1956, maki Ásgerður
Karlsdóttir og Kolbrún, húsfreyja
í Kópavogi, f. 13. maí 1961.
Gunnar lauk Iðnskólanum í
Reykjavík og sveinsprófi í vél-
virkjun í Landssmiðjunni 1944,
vélstjóraprófi í Vélskólanum í
Reykjavík 1946 og rafmagnsdeild
1947. Hann var vélstjóri hjá Ein-
ari Þorgilssyni h.f. 1947–48, Raf-
magnsveitu Reykjavíkur 1949–82,
vélaeftirlitsmaður hjá Siglinga-
málastofnun ríkisins og loks vakt-
maður hjá Hraðfrystistöð Reykja-
víkur og síðar Granda h.f.
1983–92, en hætti þá störfum.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Í dag þegar hann pabbi okkar er
til moldar borinn reikar hugur okk-
ar barnanna til baka og margs er að
minnast. Það sem upp úr stendur er
ástríkt og farsælt hjónaband hans
og móður okkar, sem féll frá langt
um aldur fram fyrir 15 árum. Þau
voru ótrúlega samrýnd og samstiga
í tæpa hálfa öld, eins og sniðin hvort
fyrir annað. Þau lifðu nánast hvort
fyrir annað, en ekki síst fyrir okkur
börnin, því fjölskyldan var þeim
allt. Þau hófu búskap í stórhýsi föð-
urafa okkar á Bárugötunni, en síðar
í Melgerðinu, í húsi sem pabbi reisti
nánast einn og óstuddur, enda mik-
ill hagleiksmaður og völundur. Við
börnin ólumst upp við mikla ástúð,
hlýju og kærleika. Faðmlög og
kossar voru daglegt brauð. Foreldr-
ar okkar voru í eðli sínu mjög ólík,
en bættu hvort annað upp á flestum
sviðum, hún félagslynd, opin og
elskuleg, en pabbi traustur, stóð
jafnan fastur á sínu, hógvær, dug-
legur og ráðagóður. Hún var út-
hverf, en pabbi innhverfur. Nótt og
dagur mynda jú sólarhring og þann-
ig höndluðu þau hamingjuna.
Þau veittu okkur frábært uppeldi,
stóðu þétt við bakið á okkur, litu á
vini okkar sem sína vini, voru skiln-
ingsrík og gefandi. Við höfðum
ákveðið svigrúm í æsku, en vissu-
lega voru ákveðnar reglur í heiðri
hafðar. Þegar við hugleiddum fram-
tíðaráform okkar á unglingsárum,
t.d. framhaldsnám eða atvinnu, þá
bentu þau jafnan á möguleika, en
létu okkur alfarið um ákvarðanir,
vildu svo styðja okkur heilshugar í
okkar áformum, sögðu þetta vera
okkar líf og fyrir það ber að þakka.
Pabbi var oft fjarverandi vegna
vinnu sinnar og því kom uppeldið á
okkur í hlut mömmu, eins og tíðara
var í þá gömlu góðu daga. Í Mel-
gerðinu uxum við krakkarnir úr
grasi í hverfi, sem þá var vaxtar-
broddurinn í stækkun Reykjavíkur.
Allt iðaði af lífi. Hvergi voru fleiri
börn, nýir skólar, félagsmiðstöð,
knattspyrnuvellir og kirkja fyrir ut-
an „óbyggðirnar“, sem voru innan
seilingar. Elliðaárdalurinn, Bú-
staðalandið og hitaveitustokkurinn,
sem lá út í óendanleikann. Í þessu
umhverfi slitum við barnsskónum.
Alltaf var sól á sumrin og nægur
snjór á veturna. Þannig er þetta
víst í æskuminningum flestra.
Pabbi var kletturinn, sem vann þög-
ull fyrir sinni stækkandi fjölskyldu
og mamma, Björg Sigríður, var
draumadísin hans, allt frá því að
þau kynntust ung að árum, og við
litlu ungarnir þeirra. Auðvitað var
pabbi annað og meira. Á góðum
stundum gladdist hann með okkur
og tók fullan þátt í hamagangi, sem
fylgir stórum barnahóp. Hann var
sívinnandi og var varla búinn með
húsið okkar fyrr en hann fór að
hugsa sér til hreyfings um að
byggja sumarhús. Auðvitað dreif
hann í því og reisti veglegan sum-
arbústað uppi í Skorradal. Honum
féll nefnilega ekki verk úr hendi. Í
Skorradalnum áttum við saman
yndislegar stundir, þó oftast pabbi
og mamma tvö ein. Þar var þeirra
sælureitur.
Svo kom reiðarslagið. Mamma dó
langt um aldur fram 1990. Aum-
ingja pabbi var eðlilega niðurbrot-
inn við fráfall mömmu. Við börnin
misstum þá mikið, en pabbi mest.
Hún hafði verið akkerið hans, lífs-
förunautur frá ungdómsárum
þeirra. Segja má, að pabbi okkar
hafi aldrei náð sér eftir fráfall
mömmu. Hann syrgði hana til
dauðadags, svo samofin höfðu þau
verið.
Það er augljóst að við systkinin
erum auðug að hafa átt svona góða
foreldra. Lán okkar er mikið. Við
erum þakklát Guði fyrir þessa gjöf.
Undanfarna daga höfum við farið
yfir samverustundir með þeim báð-
um, þakklát fyrir þær allar og nú er
það okkar að vinna úr þessum arfi.
Við vitum að fylgst verður með okk-
ur og það af miklum kærleika.
Nú þegar við kveðjum þig, elsku
pabbi, vitum við að mamma bíður
eftir þér í hæstu hæðum og þá nærð
þú gleði þinni að nýju í örmum
hennar. Hvíl þú í friði.
Hermann, Sigrún,
Ragnar og Kolbrún.
Elsku afi, þær eru ófáar minning-
arnar sem þjóta um huga okkar
þegar við setjumst við skriftir. Okk-
ur eru minnisstæðar allar ferðirnar
upp í Skorradal með þér og ömmu.
Okkur var ætlað stórt hlutverk í
þeim ferðum en það var að opna
hliðið, og við frænkurnar tókum
þetta hlutverk alvarlega og stóðum
okkur bara vel í því. Að ógleymdum
obbosíunum á leiðinni, sem við
lærðum svo síðar meir að kallaðar
voru hraðahindranir. En við kjósum
að nota enn í dag orðið obbosí fyrir
hraðahindrun þrátt fyrir að enginn
skilji hvað við erum að tala um. Og
alltaf vorum við frænkurnar jafn
spenntar þegar þú tókst þig til,
settir mótorinn af bátnum á herðar
þér og kallaðir: „Hverjir eru með út
á bát?“ Auðvitað vorum við ekki
lengi að trítla á eftir þér, afi, í alltof
stórum björgunarvestum, stoltar.
Það var margt sem þú kenndir
okkur, afi, eitt af því var manngang-
urinn í tafli sem notað var óspart
uppi í Skorró og það var okkur mik-
ið kappsmál að fá að tefla við þig.
Þú varst okkur alltaf góður og vildir
allt fyrir okkur gera og því gleym-
um við aldrei.
Takk fyrir allar þær stundir sem
við áttum með þér.
Liljur og rósir
þær skreyta þitt beð
með þeim er barrtré
sem blómstrar þar með
Allt er svo litríkt
svona rétt eins og þú
því beðið er líf þitt
en því lokið er nú
Nú amma er hjá þér
og þið saman á ný
um litfagra dali
hönd í hönd haldið í
Ég bið bara að heilsa
því lítið annað get gert
vona að líf þitt á himnum
verði yndislegt
– Ég elska þig, afi minn!
(Clargína.)
Við elskum þig, afi, söknum þín
alltaf en gleymum þér aldrei.
Guð geymi þig,
Erla Ragnarsdóttir og
Fríða Hlín Ingólfsdóttir.
Ég kveð með virðingu Gunnar
Gíslason vélstjóra, sem er til moldar
borinn í dag. Það eru ljúfar minn-
ingar sem rifjast upp frá fyrri tíð
við fráfall þessa prúðmennis. Minn-
ingar sem tengjast ekki síst Mel-
gerði 13 í Smáíbúðarhverfinu þar
sem Gunnar og Björg Sigríður Her-
mannsdóttir eiginkona hans bjuggu
lengst af ásamt börnum sínum Her-
manni, Ragnari og Kolbrúnu. Eldri
dóttirin Sigrún fluttist ung til Dan-
merkur.
Heimilið var fallegt og þangað
var mikið gott að koma. Þau hjón
tóku vinum barnanna með hlýju og
fyrir það allt er hér með þakkað.
Það var gott að tala við Gunnar, fas-
ið rólegt og yfirvegað.
Þegar Skákklúbburinn Peðið
kom saman í Melgerðinu heyrðust
hlátrasköllin sjálfsagt yfir í næstu
götu og þegar haldið var á kappleik
kom hvatningin frá Björgu og
Gunnari. Björg, verandi systir Her-
manns, þess fræga markvarðar
Vals og landsliðsins hér á árum áð-
ur, vissi hvað fótboltinn gekk út á.
Sjálfur hafði Gunnar orðið Íslands-
meistari í knattspyrnu með yngri
flokkum KR.
Sjálfsagt er ekki ofmælt að segja
að Björg hafi verið akkerið í lífi
Gunnars og því var missirinn mikill
fyrir fjölskylduna þegar Björg féll
frá langt um aldur fram. Við sem
trúum því að framhaldslíf á öðrum
vettvangi taki við þegar héðan er
kvatt getum því glaðst mitt í sorg-
inni, trúandi því að þau Björg spóki
sig nú saman á ný glöð með sína arf-
leifð.
Þakkar- og samúðarkveðjur
sendi ég allri fjölskyldunni.
Halldór Einarsson.
Nú er hann Gunnar, faðir Her-
manns æskuvinar míns, allur.
Gunnar var einstaklega hægur og
dagfarsprúður maður. Gunnari
kynntist ég fyrir einum 40 árum
þegar samskipti mín við son hans
byrjuðu. Það var gott að koma í
Melgerðið þar sem hún Björg, eig-
inkona Gunnars, tók á móti manni
með standandi veisluborðið, ef svo
bar undir. Leiðir okkar Hermanns
hafa meira og minna legið saman
síðan aðallega í leik, en líka í starfi á
ýmsum vettvangi.
Það má segja að fyrst eftir andlát
Bjargar hafi kynni mín við Gunnar
hafist. Hann leitaði til mín síðustu
árin meðan hann hafði heilsu til og
þá fyrst ræddum við málin tveir ein-
ir. Gunnar var ekki allra og hann
bar ekki sorgir sínar á torg. Mér
varð hins vegar fljótlega ljóst, að
fráfall Bjargar var honum þung-
bært og ást hans á börnum sínum
var oft umræðuefni okkar. Gunnar
var ekki samur eftir andlát konu
sinnar. Alltaf hélt hann stillingu
sinni í návist minni þótt stundum
sæi ég tár glitra á hvarmi.
Síðustu árin sín veiktist Gunnar
af Parkinsonveiki og fundir okkar
urðu strjálli. Annars var hann van-
ur að birtast á skrifstofu minni án
þess, að hafa hringt áður. Ef illa
stóð á, sagði hann með hægð: Ég
kem bara á morgun. Ég hafði gott
af göngutúrnum!
Aldrei heyrði ég styggðaryrði frá
Gunnari þótt hann kæmi tvisvar er-
indisleysu. Hann hló bara þegar ég
benti honum á að betra væri að
hann hringdi á undan sér.
Þannig var Gunnar. Hann fór sín-
ar eigin leiðir og var ekki allra. Þótt
hann hefði verið Íslandsmeistari
með yngri flokkum KR í knatt-
spyrnu, minntist hann aldrei á slíkt
við mig. Hann sonur hans hefði
væntanlega komið slíkri rós í
hnappagati sínu á framfæri við eitt-
hvert þeirra fjölda tækifæra, sem
Hermann kastar fram í gríni stað-
reyndum um sig, sem yfirleitt eru
ekki af verri endanum á íþróttasvið-
inu.
Ég votta Hermanni og systkinum
hans, Sigrúnu, Ragnari og Kol-
brúnu innilega samúð við fráfall
föður þeirra. Megi Gunnar samein-
ast sinni ástkæru eiginkonu hjá
Föður almáttugum, nú þegar hann
kveður okkar jarðneska heim sadd-
ur lífdaga.
Bergur Guðnason.
Við viljum þakka þér þær góðu
stundir sem við áttum með þér,
Gunnar. Með ykkur mömmu náðust
dásamleg kynni og það lýsti mikilli
virðingu og umhyggju þegar þið
genguð saman hönd í hönd hvert
sem þið fóruð. Þegar mamma lá
veik á spítala og þú komst til henn-
ar ljómaði hún þegar þú labbaðir
inn.
Eftir að hún dó kvaddir þú okkur
öll eins og þetta væri okkar síðasta
stund saman, en svo varð nú ekki,
við áttum góðar stundir saman eftir
það, þegar haldið var á kaffihúsið
Nauthól á góðum sumardegi og þér
leið vel.
Þegar við komum til þín á Grund
hafði dregið nokkuð af þér, þú tal-
aðir um að það vantaði glugga til að
horfa út, en á þeim stað sem þú ert
núna þarf ekki neina glugga, þar
sérð þú allt.
Við sendum fjölskyldu Gunnars
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Ragna Alexandersdóttir,
Guðrún Alexandersdóttir,
Sveindís Alexandersdóttir
og fjölskyldur.
Mig langar að minnast vinar míns
Gunnars Gíslasonar.
Ég kynntist Gunnari fyrir 10 ár-
um þegar hann og mamma kynntust
og voru góðir vinir í Árskógum.
Þótti mér strax vænt um þennan
kall, hann hæglátur og jarðfastur,
samt fannst mér svolítið skrýtið að
mamma kynntist öðrum manni. Þau
áttu margar góðar stundir saman,
fóru í sumarbústað Gunnars í
Skorradal, til Kanarí og til Dan-
merkur, þar sem mamma átti son
og hann dóttur.
Þessi hægláti og nægjusami mað-
ur var alltaf brosmildur og góðleg-
ur, það voru hans einkenni. Oft
komu þau í kaffi til mín og minnar
konu.
Honum þótti alltaf vænt um
mömmu og man ég að hann færði
henni á hverju ári um jólin svokall-
aðan jólaóróa, gyllta að lit, mamma
var mjög svo glysgjörn enda mikil
prýði af þeim á jólahátíðinni.
Seinna veiktist mamma af Alz-
heimer og minnið hvarf, ég veit að
það var erfiður tími fyrir Gunnar.
Eitt sinn fór ég með hann til
mömmu eftir hádegi og sótti hann
eftir kvöldmat. Á leiðinni niður í
Skipholt þar sem hann bjó sagði
hann við mig, þessu gleymi ég aldr-
ei. „Gulli, þú hefur svo góð tengsl,
geturðu bara reddað mér inn á
deildina, svo ég geti verið með
henni það sem eftir er.“ Svona var
hann vinur vina sinna.
Ég heimsótti Gunnar fyrir mán-
uði síðan á Grund, og var mér svo-
lítið brugðið hversu grannur hann
var, hann var sofandi þegar ég kom
og herbergisfélaginn líka, ég settist
á rúmstokkinn hjá honum og spyr
svolítið lágt; „manstu ekki eftir
mér?“ Kallinn settist upp og horfði
á mig og sagði; „þú hefur góðlegan
svip, en þekkjumst við?“ Ég vissi að
minnið var brostið en sáttur var ég
með tilsvarið hjá honum.
Svo var ég undrandi þegar ég sá
hver var í næsta rúmi! Jón smiður
(skipasmiður) frá Vestmannaeyj-
um, fyrrverandi samstarfmaður hjá
Flugfélagi Íslands. Þarna voru tveir
sem una sjónum vel, annar vélstjóri,
hinn skipasmiður.
Þarna voru tveir heiðursmenn
saman komnir til að kenna þeim
sem erfa landið að lífið er ekki bara
þægindi. Jú, maður verður að
kunna að meta það sem maður hef-
ur haft. Gunnar, ég þakka fyrir okk-
ar vináttu.
Mig langar að tileinka þessari
grein þér og mömmu, sem féll frá í
sumar.
Guðlaugur Kr. Birgisson.
GUNNAR
GÍSLASON
Siggi minn. Mér
þótti vænna um þig
en marga aðra menn. Frá því ég
var barn þekkti ég þig og þína. Þú
varst alltaf besti málarinn. Þú
varst alltaf besti leikarinn, þú varst
alltaf besti söngvarinn og þú varst
alltaf besti sjálfstæðismaðurinn.
Þú varst alltaf mesti félaginn og
alltaf besti drengurinn og sannasti
ritstjórinn og röggsamasti kennar-
inn. Alltaf tilbúinn að leiðbeina
ungum ritglöðum sjálfstæðismanni
á blaðinu okkar „Hamri“ í Hafn-
arfirði. Tilbúinn að segja til um
hvað betur mætti gera og betur
mætti fara.
Þú varst einlægur félagi. Ráð-
hollur og raungóður. Sérstaklega
ákveðinn og lyndisfastur. Lést
heyra í þér þegar að þér og stétt
og stolti var vegið. Þú sagðir til
SIGURÐUR
KRISTINSSON
✝ Gísli SigurðurBergvin Krist-
insson málarameist-
ari fæddist í Hafnar-
firði 27. ágúst 1922.
Hann lést á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
firði 4. september
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 14. septem-
ber.
synda þegar það átti
við.
Þú vékst aldrei frá
hugsjónum þínum og
varst í framvarðar-
sveit hvar sem þú
fórst. Þú vildir sam-
stöðu meðal manna
en jafnframt að hver
einstaklingur skyldi
hafa það frelsi sem
sanngjarnt væri til að
ryðja sér braut.
Þú varst listamað-
ur – sjálfstæður hug-
sjónamaður en ekki
lýðskrumari sem eru svo tamar
innihaldslausar yfirlýsingar. Þú
varst Íslendingur og þú varst
Hafnfirðingur og jafnframt sjálf-
stæðismaður svo af bar!
Þú kenndir mér að draga til
pensils, þú kenndir mér að skrifa
greinar. Þú kenndir mér að meta
náungann og lasta engan en segja
til syndanna þegar rétt var.
Þú mast vini þína mikils en þó
Önnu, konuna þína, mest, og öll
börnin góðu og heimili ykkar, sem
stóð hæst á okkar heilaga „Hamri“
og ber ávallt efst um glæsileika og
tign Hafnarfjarðar um alla daga.
Ég sakna þín, Siggi minn. Samúð
til allra, sem syrgja.
Ævar Harðarson,
Suðureyri.