Tíminn - 10.09.1970, Blaðsíða 5

SntMTUDA-GUR 10. september 1070.
TÍMINN
5
MEÐ MORGUN
KAFFINU
Sportveiðimaður nofckur var
orðinn beitulaus og leit í kring
um sig eftir einhverju, sem
hann gæti haft í beitu. Þá kom
hann auga á h'ögigorm imeð frosk
í kjaftinum. Hann greip högg-
oriminn og náði frosknum og
beitti honum. í staðinn fékk
höggoiimurinn einn snaps úr
visfcýpela veiðimannsins. Síðan
heið veiðimaðurinn eftir. að
fiskur bi*.i á forskinn, en þá
heyrðist skrjáf í grasina við
hliðina. Það var höggormur-
inn fcominn með annan frosk.
— Veslings maðurinn fékk
aldrei almennilega hreyfingu,
fyrr en hann kvæntist.
Er ekki stórkostlegt, að lax-
inn skuli eignast 25 milljónir
afkvæma á hverju vori, en ekki
eitt einasta man eftir mæðra-
deginum.
Mikkelsen hafði allá tíð ver-
ið undir hæl konu sinnar, en
þegar hún dó, lifði hann eins
og frjáls maður í 13 ár. Svo dó
hann og fór til himna en þar
beið þú fi’úin eftir honum með
manndrápssvip á andlitinu.
— Elskan. Þú verður að af-
saka, hvað ég kem seint, stam-
aði Mikkelsen, — en það var
læknirinn, sem tafði mig svona
lengi.
— Við unnuin kcppnina um
fínasta skeggið. Það er Trygg-
ur, sem stendur uppi á öxl-
unum á pabba.
Það var reikningstimi í fyrsta
bekk, í sveitaskólanum og sam-
lagningin var dálítið erfið.
Kennslukonan reynir að að-
stoða Sören litla.
— Ef pabbi þinn á eitt kjöt
læri og mamma þín annað,
hvað eiga þau þá bæði til sam-
ans?
— Afturpart! svaraði Sören
hreykinn.
— Forstjóri. Þau á neði’i hæð-
inni eru að kvarta undan
svörtu striki, sem færist nið-
ur vegginn.
DENNI
DÆMALAUSI
Jæja mamma, mér sýnist
pabbi muni verða talsvert
heima á næstunni.
(
í
I
. ■
íí-i?XÍ5Í:
SsSSsii
Hundar, börn og Ijótt fó.fc, eru
óvelkomnir gestir á bað-
stföndinni ,,Vole 'Röugé“. 'sern
er á suðurströnd Frakklands,
um tíu kílómetr'um vestur af
Saint-Tropez. Vinsældir sínar á
staðurinn leikkonunni Brigitte
Bardot að þakka, því að eftir
a'ð hún keypti sér sumarhús
þarna í nágrenninu, hefur fólk
streymt að úr ölfcm áttum, lík-
lega í von um að sjá henni
bregða fyrir.
Eigandi strandarinnar er Paul
Tomasini, þrítugur að aldri og
fyrrverandi boxsari. Hann þolir
hvorki hunda, börn né óásjálega
skrokka, en gerir þó undantekn-
ingu, ef í hlut eiga kaiiar með
nógu þykk peningaveski.
Á ströndina koma feitu karl-
arnir einkum vegna þess, að
ffestar kvinnur ganga þar um
brjóstaberar. MikiB fjöldi
strandgesta er vellrikt hástétta-
fólk, sem þarf ekki að hafa á-
hyggjur af peningamáluim sín-
um, og í kjörfar þess fylgir, eins
og alls staðar annars staðar,
snobb-fólk, sem gjarna vili kom
ast í kynni við fína fólkið-
Og uppgijafa boxarinn þarf
ekki að kvarta. því a'ð hann stór-
græðir á öllu snobbinu. Auk
þeirra upphæða, sem hamn fær
í aðgangseyri, auðgast hann stór
lega á veitingahúsi, sem hann
hefur hrófi'að upp á sti’öndinni.
Þar greiðir fóik tneð glöðu
geði u.þ.h. þúsund ísl. krónur
fyrir íburðarliausa hveirsdags-
máltíð, og ástæðan fyrir nægju
semi gestanna, þrátt fyrir ok-
urverð, virðist vera klæðnaður
gengilþeinanna, sem er af álíka
skornum skammti og það, sem
fram er reitt.
Myndin sýnir nokkra bað-
strandargesti, hálfnaktar stúlk-
ur og þybbna karla.
( *
★
★
S Nágrannar frú Sherman, í
; einu mesta fálæktahverfi New
York, hringdu á ,'ögregluna og
tilkynntu, að ekkert hefði sézt
tii hennar í rúma viku. Lög-
reglan kom þegar á vettvang
og eftir að bafa beðið lengi eft-
ir að einhver kæmi til dyra,
brutu þeir upp hurðina að íbúð
inni. Innan dyra var hræðileg
nálykt, og frú Sherman fannst
iátin í svefnherberginu, myrt.
Hver hafði myrt konuna? Ef
ti.’ vill gat fimmtán ára dóttir
hennar, Ann, gefið einhverjar
upplýsingar? En Ann var
hvergi sjáanleg. Lögreglan
gerði ítarlega leit að stúlkunni,
og fann hana að lokum hjá vini
sínum.
Hún var spurð, hvort hún
hefði nokkra hugmynd um hver
hefði myrt móður hennar.
— Já, ég gerði það, svaraði
hún. Hún vildi ekki .'eyf.a mér
aö fara á ball. Ég mátti aldrei
gera neitt skemmtilegt. All-t í
einu varð ég svo reið, að ég
tók kodda og hélt honum fyrir
and.'itinu á henni þar til hún
var hætt að anda. Hún var
vond við mig, og ég sé ekki
eftir þessu.
Þannig hljóðaði játning ungl
ingsstúlkunnar, sem myrti móð-
ur sína til að komast á dans-
leik. skemmtun, sem getur kost
að hana margra ára, ef ekki
lífstíðar fangelsi-
í gær birtist hér á síðunni
mynd af markgreifafrú Önnu
Casati, á Evuklæðum, eins og
maður hennar og kynsvallsfé-
lagar sáu hana, en meðfy’gj-
andi mynd sýnir þá Önnu
Casati, sem að almenningi
sneri. Fögur og virðuieg sást
hún á frumsýningum leikhús-
anna og á góðgerðarsamkom-
um góðborgaranna, og engan
sem ekki þekkti til gat órað
fyrir að þessi gimsteiaum
■ prýdda hcf'Sarfrú væri ein af
afkastamestu sjálfsölukonum
Róniaborgar, og þólt víðar væri
leitað.
L