Tíminn - 05.10.1972, Qupperneq 8

8
TÍMINN
Kimmtudagur 5. október 1972.
„Ég vil heldur smi'i
fáa gripi og góða,
en marga miður v
Stutt rabb við Kaj Jensen, sem sker í hvaltönn
Maður er nefndur Kaj Jensen.
Hann er fæddur og uppalinn i
Kaupmannahöfn, en er kvæntur
islenzkri konu og býr búi sinu i
Iieykjavik. Og af þvi hve vel hon-
um likaði Island og vildi hér vera,
fannst islendingum þeir mega til
með að gera hann að enn meiri
tslendingi og gefa honum islenzkt
nafn, eða nöfn, öllu heldur. Hann
á vist að heita Erlendur Vikingur
Alfreðsson (af þvi að skirnarnafn
föður hans er Alfreð). En það er
bezt að segja það strax að honum
er ekkert um þetta gefið, og hvor-
ugu þeirra hjónanna.
En það var nú annars ekki ætl-
unin að fara að þrátta um nafn-
giftir, heldur að segja ofurlitið
nánar frá þessum manni, sem
auk þess að vera góður vinur ís-
lands og alls sem islenzkt er, er
slikur hagleiksmaður á útskurð,
að fágætt má heita.
Hann var sóttur heim einn dag-
inn af blaðamanni og ljósmynd-
ara, sem báðir höfðu ærinn áhuga
á að skoða þá listmuni, sem hann
býr til, — þvi öðru nafni er varla
hægt að nefna þá.
Mig minnir að fyrsta spurn-
ingin, sem fram var borin, væri
eitthvað á þessa leið:
— Úr hvaða efni vinnur þú
gripi þina, Jensen?
— Ég sker út i hvaltönn.
— Hvar lærðir þú þessa list?'
— Ég lærði það nú bara af
sjálfum mér. En það sem kveikti
hjá mér hugmyndina, var að ég
kom á islenzkt heimili og sá þar
hlut, sem Rikarður Jónsson hafði
skorið út. Mér fannst hann ákaf-
lega fallegur og þá fékk ég löngun
til þess að gera eitthvað þessu
likt.
— En var ekki þrautin þyngri
að útvega efnið?
— Hvaltönn er ákaflega fágætt
efni, sem erfitt er að ná i. En það
vildi mér til happs, þegar ég var
að byrja að fást við þetta, að
vinur minn, sem er kennari, vann
á sumrin i hvalveiðistöðinni i
Hvalfirði, hann gat útvegaö mér
tvær tennur. Mér finnst ákaflega
gaman að fást við þetta.
— Er þetta þitt aðalstarf?
— Nei, nei, langt þvi frá. Aðal
starf mitt er prentmyndagerð. Ég
ætlaði að verða gullsmiður, en
það var erfitt að komast að í
þeirri grein og þurfti lengi að
biða, svo ég lét mér nægja prent-
myndanám. Og þetta, að ég er að
fást við að skera i hvaltönn, það
stafar eingöngu af þvi, að ég er
hér á íslandi. Ef ég hefði aldrei
komið hingað, hefði ég heldur
aldrei byrjað ð þessu.
— Mér sýnast þeir hlutir, sem
hér eru inni, bera vott um mikinn
hagleik.
— Þaðeruþin orð, en ekki min.
En það hafa svo sem fleiri en þú
sagt það.
— Þú vinnur mikið að þessu i
tómstundum þinum?
— Ekki er nú hægt að segja, að
það sé mikið. En það er ákaíiega
gaman að vinna að þessu.
— Veiztu, hve margir gripir
það eru, sem þú býrð til á ári?
— Þvi er ógerningur að svara.
Það er lika mjög misjafnt frá ári
til árs.
— Er þetta ekki allerfið vinna?
— Hún er mjög þreytandi.
Beinið er hart og seinunnið, starf-
ið krefst mikillar einbeitingar og
nákvæmni, og það er mjög tak-
markað, hvað maður getur setið
lengi við það i einu.
— Hvað heldur þú að þú sitjir
sjálfur lengi i senn án hvildar?
— Ég veit ekki. En ég get
imyndað mér, að það séu svona
um það bil tvær klukkustundir.