Tíminn - 17.07.1973, Page 6

6
vn/n.MiT
TÍMINN
r
v
Sótt um 17 lóðir
í Höfðakaupstað
UNDANFARIN ár hefur veriö
litiö um nýbyggingar 1 Höföa-
kaupstað, enda var þar lengi
talsvert atvinnuleysi annaö
veifiö og mjög tilfinnanlegt fyrir
nokrum árum.
Nú hefur hins vegar brugðið svo
við, að sött hefur verið um
seytján lóðir i kaupstaðnum.
Ibúar i Höfðakaupstað eru nú
hálft sjötta hundrað.
—JH
Ijúka
út þrjú hefti meö ekki iöngu milli-
hili, hið sföasta árið 1959. Siðan
hefur útgáfan legiö niðri, og hafa
margir beðið þess með óþreyju aö
sjá framhaldiö. Nú eru likur til,
að úlgáfu þessa verks verði fljót-
lega lokiö.
begar er komið út fjórða heftið,
er hefur að geyma manntal á
svæðinu frá Staðarhólssókn i
Saurbæ til Goðdalasóknar i
Skagafiröi, og lokaheftið, er nær
úr Skagafirði austan vatna um
Eyjafjarðarsýslu og Þingeyjar-
sýslur kemur væntanlega út siðar
á þessu ári eða snemma á árinu
1974.
—JH
Ný bók
Skotið á heiðinni
eftir Paul Busson og
sögur eftir aðra
kunna höfunda.
Þetta er þriðja
bindið af Sögusafni
Ilökkurs. Frágangur
allur i samræmi við
fyrri bindin. Hvert
bindi sjálfstæð bók.
Stærð 10 arkir. Verð
kr. 450.00 (án sölu-
skatts) Dreifingu
til bóksala um það
bil lokið. Einnig send
gegn beinum pönt-
unum og burðar-
gjaldsfritt, ef pen-
ingar fylgja pöntun.
Bókaútgáfan Rökkur
Flókagötu 15, pósth.
956, RVK
(Simi 18768 9-11 árd).
Til sölu
Færiband 17 metrar fyrir vothey eða
bundið hey. Þiggja fasa rafmotor getur
fylgt. Simi 99-3148.
Vinna við ullarmat
Óskum að ráða nú þegar mann til starfa
við ullarmat i verksmiðju vorri i Mosfells-
sveit. Nánari upplýsingar veitir
verksmiðjustjóri.
Álafoss simi 66300.
Landsleikurinn
ísland — Austur-Þýzkalandi
fer fram á Laugardalsvellinum i kvöld kl.
20.00
Forsala aðgöngumiða við Útvegsbankann
K.S.Í.
Manntalið 1816:
Útgófu að
FYRIR mörgum árum var hafin
útgáfa manntalsins 181(i, og komu
fyrirliggjandi:
Þakpappa
Asfaltpappa
Veggpappa
Ventillagspappa
Loftventla
Niðurföll fyrir
pappaþök
Þakþéttiefni ,
Byggingavöru-
verzlun
TRYGGVA
HANNESSONAR
Suðurlandsbraut 20“
Simi 8-32-90
Þriöjudagur 17. júli 1973
Óskar Aðaisteinn
LAMPINN
Fyrsti þáttur
bi'ð þarna úti —
fólkið úr þorpinu minu:
Bráðum erum við öll flúin til
Borgarinnar.
Éfizt ekki lengur um tilgangsleysi
allra hluta.
En þaö eru fleiri en við, sem töltum suður.
Allt dreifbýlisfólkið fer sömu leiðina
að leita lukkunnar —
i striðsgróðanum fyrir sunnan.
Stundum sitjum við á rökstólum
— hérna i Borginni.
Það má líka kalla það átthagafundi.
Gamla fólkið sat lengst í þorpinu okkar.
Við báðum það að koma suður.
Hérna eigum viö öll heima,
var svarið
Komið þið heim.
Við vorum ung og örlynd þá:
Nei, ónei, við förum ekki i
afskekktina,
aldrei —
afskekktin,
aldrei aftur.
afskekktin,
aldrei framar i okkar lifi.
Það komu harðir vetur.
Gamla folkið eitt heima.
Margir harðir vetur i röð.
Og gamla fólkið aleitt heima.
Svo kom hörkuveturinn mikli.
Það var lengsti vetur i manna minnum.
Og Kanarnir skömmuðu okkur
fyrir að moka ekki.
Allir aðrir hefðu rekið okkur.
Við vorum að stara heim
— til gamla fólksir.s.
Ótækt var þetta gamla fólk.
Þöngulhausar var það.
Betur, að við hefðum aldrei þekkt það.
Betra, að það hefði aldrei þekkt okkur.
Það ætti ekki að vera til
— svona gamalt fólk
eins og heima —
ekki til.
Eins og klakahross.
Og sálin i þvi eins og
i klakahrossi.
Og þorpið norður við
heimskaut.
Burt með það.
Átti aldrei að vera þorp þarna.
Að mennskar verur skuli geta
lifað
á svona stað!
Góan kom,
Góan kom með bliðviðri.
ójá-ójá, það kom bliðviðri
á góunni.
Einmáðuður svartur af snjómuggu.
Flóabáturinn sótti gamla fólkið.
Nokkrir þorpsbúar fyrir sunnan —
við tókum á móti
gamla fólkinu á flugvellinum.
En það var enn i þorpinu.
Það settist hér að,
— það fór ekki aftur.
Samt var það i þorpinu
Lampinn.
Gömlu konurnar komu með lampann.
Svona endar sagan um
þorpið okkar.
bað er enginn endir,
en verður við að una
eins og það er.
Hvað sem þvi liður, þá höfum við
komið saman ár hvert
að minnast gamla þorpsins okkar,
og hvað siðan hefur gerzt.
Hvað hefur svo sem gerzt?
Velflest okkar eru ekki i neinum bráðum háska.
Flest eigum við yfir höfuðið þak.
t strfðslukkunni strituðum við dag og nótt.
öll þau ár var ekki timi til neins,
nema að strita.
fyrir þakinu, bilnum, börnunum.
Þjóöin gekk fram af sér i striðspúlinu.
Engin stund aflögu:
Til að hvilast.
Til að hugsa.
Til að lesa.
Til að lyfta huganum upp úr dustinu.
Hér stoppa ég oftast
— flyt jafnan aðalræðuna á átthagakvöldum
Þarna sting ég við fótum.
Ekki að tyggja þessa gömlu tuggu I fólkið.
Við jöplum á þessu öll, hvert upp á sinn máta.
Ég sný mig liðlega út úr glamrinu.
gömlu þvælunni,
hvort við höfum gengið til góðs...
Vik yfir I vinsælar héraðssögur.
Annars —
að vera svona fólk,
að hugsa eins og þetta gamla fólk,
Afdæmt.
Friðsamleg sambúð —
bráðum kemur friðsældin út um allan heim
Blaðakjaftæði,
muldur i útvarpi,
mjálm I sjónvarpi.
En þessu trúið
þið,
sem segist standa að okkur:
gamla fólkið, gömlu þorpararnir.
Annar þáttur
Þið þarna úti*-
Aldrei þessu vant; ég á
næðisstund.
Og hugurinn leitar heim i þorpiö okkar.
Lampinn!
Gömlu konur, þið áttuð ekki
að fara með hann suður
— rafljósið drepur á honum.
Lampinn!
Ljós hans i skammdeginu.
Ennþá sjáum við þvi bregða fyrir
i vitund okkar
eins og einhverju sérstöku
ljósi,
eins og þvi ljósi, sem ekki er
hægt að kaupa
Stillt og rótt heimilisljós
i litlu timburhúsi niðri við
flæðarmálið,
ljósið svo stillt og rótt,
kyrrt og hljóðlátt,
lifandi ljós, hlýtt og milt,
og stundum svo undur skært,
eins og það kæmi aldrei
neitt misjafnt fyrir okkur.
Heima,þar lá aldrei neitt á.
Það þurfti ekki að kaupa hluti,
svo maður yrði ánægöur.
Heima, hvað það er langt aftur i öldum,
þó eru það mínar aldir:
Gleðin kom hægt en örugglega,
lika treginn —
og stundum gat maður brosað hann
burtu.
En einu sinni ...
það var vor, eða þaö var sumar,
svo undur stutt,
undir eins haustbreiskja i loftinu,
svo góð, svo lostæt.
Og það var ekki bara einu sinni
— það var oft, oft,
og þó ein ögurstund.
Þú minning, sem aldrei týnist.
Að ganga með stúlku i fyrsta sinn,
að brosa með henni,
að hlaupa með henni,
að horfa á allt með henni,
að finna blæinn og sólskinið
með henni.
Svo fór hún burt.
Og minning hennar er titrandi
hljómur
i brjósti minu,
sem aldrei týnist.
Lampinn —
ljóð æsku minnar.
Villur siæddust inn I ljóð óskars
Aðaisteins á sunnudaginn og er
það þvi birt aftur lciðrétt.