Tíminn - 11.08.1973, Blaðsíða 20

20
TÍMINN
Laugardagur 11. ágúst 1973.
Býflugan vitra
Einu sinni var
konungur, sem hét
Salómon. Hann átti
heima I fallegri höll úr
skinandi gulli, og hafði
þúsundir þjóna til þess
að stjana við sig. Og svo
var hann vitur, að hann
var frægur um allan
heim fyrir speki sina.
Vitrir menn komu frá
fjarlægum löndum til
þess að spyrja hann ráða
i vandamálum, sem þeir
sjálfir gátu ekki leyst.
Einn dag var fjarska
heitt, og Salómon kon-
ungur hvildi sig undir
fikjutré i hallargarðin-
um. Tveir litlir negra-
strákar svöluðu honum
með stórum laufblöðum,
sem þeir höfðu fyrir
blævængi.
Allt i einu kom suð-
andi býfluga brunandi.
Hún hafði verið send út
til þess að leita að
hunangi. Og áður en litlu
negrastrákarnir gátu
komið i veg fyrir það,
settist býflugan beint á
nefbroddinn á kónginum
og stakk hann. Litlu
þjónarnir urðu svo laf-
hræddir, þegar þeir
hugsuðu um reiði kóngs-
ins, að þeir féllu skjálf-
andi af ótta á kné við
fætur hans. Og Salómon
konungur varð lika
ógurlega reiður. Hann
spratt á fætur og skipaði
með þrumandi röddu
öllu þjónustufólki sinu
að leita að þessari vondu
býflugu, sem hefði vog-
að að stinga sig i nefið.
öll dýrin I hallargarðin-
um skulfu af ótta.
Þúsundir þjóna, hirð-
manna, ökumanna og
skósveina fóru að leita
að býflugunni. Jafnvel
litla þjónustustúlkan,
sem daglega burstaði
hásæti kóngsins, fór lika
að leita. Það var leitið
og leitað, I hverjum krók
og kima. En allt kom
fyrir ekki. Litla býflug-
an fannst hvergi. Hún
var flógin burt og var
hvergi sjáanleg. Þá gaf
Salómon konungur út þá
fyrirskipun, að allar
býflugur i veröldinni
skyldu koma til hallar
hans, svo að hann gæti
vitað, hver þeirra hefði
stungið hann.
Loftið varð brátt fullt
af suði og vængjaþyti.
Milljónir býflugna viðs
vegar úr veröldinni
þustu til hallar Slómóns
konungs og flýttu sér
sem mest þær máttu.
Hávaðinn af masi
þeirra og suði var svo
mikill, að sjálf konungs-
höllin hristist.
Konungurinn stappaði
niður fæti og skipaði öll-
um að þagna, og á samri
stundu varð svo hljótt,
að það hefði mátt heyra
laufblað detta. Allar
býflugurnar þögnuðu,
nema sú allra minnsta.
Hún hafði hiksta, af þvi
að hún hafði borðað.
morgunverðinn sinn of
fljótt. Salómon konung-
ur skipaði með þrumu-
röddu þeirri býflugu,
sem dirfzt hefði að
stinga sig i nefið, að
koma samstundis fram
fyrir sig og játa sekt
sina. Allar býflugurnar
urðu svo hræddar, að
þær skulfu i hnjáliðun-
um, og vængirnir lömd-
ust upp og niður.
,,Þetta er voðalegt”,
sögðu þær hver við aðra.
,,Alveg hræðilegt. Þvilik
illska. Það verður skil-
yrðislaust að hegna
hinni seku”.
,,Þögn!” hrópaði kon-
ungurinn og býflugurnar
hrukku svo við, að þær
hentust upp I loftið og
komu á bakið niður aft-
ur. Og þá var það* að
minnsta býflugan skreið
kjökrandi fram, laf-
hrædd og skömmustu-
leg. Hún þerraði tárin
með vasaklútnum sin-
um.
,,Það var ... það var
ég, sem stakk yður
hátign”, sagði þessi
allra minnsta býfluga.
,,Þú?” hrópaði kon-
ungurinn. Hann ætlaði
varla að trúa sinum eig-
in eyrum, að svona litil
býfluga skyldi voga að
koma nálægt honum.
,,Þú! Hvernig gaztu
vogað að gera þetta?”
,,Ó, fyrirgefið mér
yðar hátign”, sagði litla
býflugan kjökrandi. ,,Ég
hafði aldrei áður verið
send út til þess að leita
að hunangi, og ég var
svo litil og heimsk, að
eg þekkti ekki einu
sinni muninn á yðar
konunglega nefi og rós-
inni, sem mér hafði ver-
ið sagt að sjúga hunang
úr. Ef yðar hátign vill
aðeins fyrirgefa mér,
skal ég einhvern tima
borga yður það”.
Salómon konungur hló
kuldalega, er hann
hugsaði um það , að
svona litil býfluga gæti
endurgoldið honum
sjálfum kónginum. Og
allir þjónarnir, hirð-
mennirnir, fótgönguliðs-
mennirnir, skósveinarn-
ir, ökumennirnir og litla
þjónustustúlkan, sem
burstaði hásæti konungs
ins á hverjum morgni,
skellihlógu lika. Og þvi
meir sem Salómon kon-
ungur hugsaði um þetta,
þvi hlægilegra fannst
honum það, og að lokum
hló hann svo mikið, að
hann gleymdi alveg
reiði sinni og fyrirgaf
litlu býflugunni. Og litla
býflugan varð aftur glöð
og flaug ánægð heim til
sin.
Nú er að segja frá þvi,
að langtj langt I burtu, I
landi, sem Saba hét,
rikti falleg og auðug
drottning, sem gat eign-
azt alla þá hluti, er hún
óskaði sér. Og drottn-
ingin af Saba hélt, að
hún væri voldugasti
stjórnandi i veröldinni.
En þegar hún frétti um
hina miklu vizku
Salómons konungs,
sagði hún við hirðmenn
sina:
,,Við skulum fara og
sjá þennan mikla kon-
ung, Salómon, og reyna,
hvort hann er i raun og
veru eins vitur og af er
látið”.
Og svo hélt hún af stað
með alla sina þjóna og
þrjú hundruð sextiu og
fimm klæðnaði, einn
fyrir hvern dag i árinu,
mikið af gjöfum úr gulli
og silfri og dýrmætum
steinum handa Salómon
konungi.
Róðskonu
(matreiðslumann)
vantar að heimavistarskólanum Húna-
völlum, Austur-IIúnavatnssýslu, næsta
vetur.
Ráðskonumenntun æskileg.
Umsóknarfrestur til 15. ágúst.
Upplýsingar gefur Hafþór V. Sigurðsson,
skólastjóri i sima 1-51-49 eftir kl. 19 i kvöld
og næstu kvöld.
Ég er að plokka. Halli
elskar mig...hann I
elskar mig ekki, /
hann elskar mig
..En þetta
blóm.
Verðbólga er þégar vörur og
þjónusta og svokölluð þjóðarfram
leiðsla, er orðið svo mikil ó almennum
markáði. að samkeppni verður. Þá
hækkar verðið, en verð króhunnar er
það sama. t dag er krónan til dæmis
varla tiu aura virði
Ó. en hvers virði er
þá einn eyrir''

S-IO
we