Tíminn - 02.09.1976, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 2. september 1976
TÍMINN.
11
10.10. Fréttir kl. 7.30, 8.15
(og forustugr. dagbl.), 9.00
Morgunbæu kl.
■riorgunstund barn-
anna kl. 8.45: Sigurður
Gunnarsosn heldur áfram
sögu sinni „Frændi segir
frá” (2). Tilkynningar kl.
9.30. Létt lög milli atriöa.
Viö sjóinnkl. 10.25 :Ingólfur
Stefánsson talar við Guð-
mund H. Guðmundsson sjó-
mann. Tónleikar. Morgun-
tónieikar kl. 11.00: John
Wilbraham, Philip Jones og
St. Martin-in-the-Fields
hljómsveitin leika Konsert
fyrir tvo trompeta og
strengjasveit eftir Vivaldi:
Neville Marriner
stjónrar/Fou Ts’ong leikur
Svitu nr. 14 i G-dúr eftir
Handel/Haakon Stoijn og
Kammersveitin i Amster-
dam leika Konsert i e-moll
fyrir óbó og strengjasveit
eftir Telemann: Jan
Brussen stjórnar /Hátiðar-
hljómsveitin i Bath leikur
Svitu nr. 2 i b-moll fyrir
hljómsveit eftir Bach:
Yehudi Menuhin stjórnar
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. A frívaktinni
Sigrún Sigurðardóttir
kynnir óskalög sjómanna.
14.30 Miðdegissagan: „Leikir i
fjörunni” eftir Jón óskar
Höfundur les (6)
15.00 Miðdegistónleikar
Hljómsveit tónlistarskólans
i' Paris leikur „Danzas
Frantásticas” eftir Turina:
Rafael Frubeck de Burgos
stjórnar. Filharmónisveitin
í Leningrad leikur Sinfóniu
nr. 6 i Es-dúr op. 111 eftir
Prokofjeff: Eugené
Mravinský stjórnar.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir). Tón-
leikar.
16.40 Litli barnatiminn Finn-
borg Scheving hefur umsjón
með höndum
17.00 Tónleikar.
17.30 „Franska einvigiö”
smásaga eftir Mark Twain
Óli Hermannsson islenzk-
aði. Jón Aðils leikari les.
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskra
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Nasasjón Árni Þórarins-
son og Björn Vignir Sigur-
pálsson ræða viö Hafliöa
Hallgrimsson tónlistar-
mann.
20.10 Pianósónötur Mozarts.
Ungverski pianóleikarinn
Dezsö Ranki leikur: a.
Sónötu i F-dúr (K280). b.
Sónötu i Es-dúr (K282).
Hljóðritun frá ungverska út-
varpinu.
20.35 Leikrit: „Martin Fern”
cftir Leif Panduro. Þýöandi
Torfey Steinsdóttir. Leik-
stjóri Gisli Alfreösson.
Persónur og leikendur:
Martin Fern: Bessi Bjarns-
son, Eva Carlsson: Halla
Guðmundsdóttir, Ebbesen
læknir: Erlingur Gislason,
Frú Fern: Margrét Guð-
mundsdóttir, Þjónn: Rand-
ver Þorláksson, Frú
Hansson: Herdis Þorvalds-
dóttir. Aðrir leikendur:
Anna Vigdis Gisladóttir,
Nina Sveinsdóttir, Bryndis
Pétursdóttir, Jón Aðils og
Asa Jóhannesdóttir.
21.20 islenzk tónlist: „Missa
Brevis” eftir Jónas Tómas-
son yngra. Sunnukórinn á
tsafirði syngur. Kjartan
Sigurjónsson og Gunnar
Björnsson leika með á orgel
og selló. Hjálmar Helgi
Ragnarson stjórnar.
21.45 „tJtsær”, kvæði eftir
Einar B e n e d i k t ss on .
Þorsteinn O. Stephensen
les.
22.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Kvöld-
sagan: Ævisaga Sigurðar
Ingjaldssonar frá Bala- ’
skarði.Indriöi G. Þorsteins-
son les (5J.
22.40 Á sumarkvöldi
Guðmundur Jónsson k'ynnir
tónlist um ber og ávexti.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
Bernhard
Nordh:
I JOTUNHEIMUM
FJALLANNA 57
nauðugt—sannið þið til, — þá gat svo f arið, að til tíðinda
drægi! Þá yrði ekki lengur við að fást menn, sem iátuðu
ríkinu hollustu sína, heldur harðsnúinn flokk skógar-
manna, sem sætu í launsátri með hlaðnar byssur og
hefðu konunginn og ríkisvaldið í flimtingum. Og þessi
, nýja löggjöf var ekki nauðsynleg. Lapparnir höfðu nóg
landrými, þótt þeir leggðu ekki undir sig jarðir frum-
býlinganna — þeir þurftu ekki alla Svíþjóð að bithaga
handa þessum hreintörfum sínum! Og er réttvísin yrði
fótumtroðin í þessu máli... já, já, þá gætu þeir háu
herrar farið að svipast um eftir nýjum sýslumannai.
Landshöfðinginn hafði fyrst í stað grett sig dálítið yf ir
þessari hressilegu málafærslu sýslumannsins. En áður
en Hellgren fór, var kominn annar svipur. Þetta var
kannske alvarlegra mál en hann bjóst við.
Páli leið illa. Það var miður þægilegt að láta sýslu-
manninn rýna svona á sig og hann grunaði sfzt að hann
skipaði þarna heiðurssess. Það var ein spurning, eem
honum lá á hjarta, en hann varð hvað eftir annað að
sækja í sig veðrið, áður en hann áræddi að bera hana
fram. Var von á landshöfðingjanum til Ásahlés?
Hellgren sýslumaður rumdi önuglega.
— Landshöfðingjanum... nei. Hann kemur ekki hingað.
Hann er farinn til Stokkhólms.
— Er hann farinn til Stokkhólms? Til þess að...?
— Nei síður en svo, greip sýslumaðurinn fram í fyrir
honum. Heldurðu, að hann fari til Stokkhólms ykkar
vegna — dettur þér það í hug? Nei, og aftur nei! Það
verður að vera eitthvað meira i húfi en fáein kofahróf.
Sýslumaðurinn lagði loðna hramma sína fram á borðið
og hvessti augun á Pál. Hann vildi ekki láta fara fram
hjá sér, hvernig frumbýlingnum yrði við. En það varð
engin breyting á beinaberu andliti Páls, nema hrukkurn-
ar á enninu dýpkuðu heldur. Hann hef ir ef til vill verið að
velta f yrir sér nýrri spurningu, sem hann náði þó ekki að
bera fram, því að nú renndi Hellgren augunum snögg-
lega út um gluggann og benti á hóp manna, sem stóðu úti
fyrir.
— Er þarna ekki einn af Löppunum úr Marzf jallinu?.
Páll kinkaði kolli. Sýslumaðurinn spratt á fætur og
opnaði dyrnar og kallaði út. Að fáum mínútum liðnum
kom hann aftur og ýtti Lappa á undan sér inn í herberg-
ið. Af fasi hans hefði mátt halda, að hann hefði lagt að -
velli eitthvert óargadýr.
Þetta var Turri. Hann heilsaði Páli með hægð og
nokkru fálæti. Nú var hann ekki lengur þreytulegur
Lappadurgur sem reikaði um f jalllendið og gætti hjarð-
ar. Hann var allt annar maður, þegar hann kom á
markaðinn. Klæðnaður hans og framganga
sýndi, að hér var efnaður maður sem átti talsvert undir
sér.
Sýslumaðurinn hikaði litla stund, en dró svo fram
þriðja glasið. Þótt Lappinn kynni að sætta sig við það að
ylja sig við arininn, var honum skylt að veita gesti
sínum. Turri þakkaði fyrir sig, leit spyrjandi á Pál og
Hellgren, saup á staupinu og lét það síðan á borðið, um
leið og hann gretti sig ferlega, eins og kurteislegt var,
þegar hann hafði sopið á góðu brennivíni.
— Vilt þú bola frumbýlingunum burt? Spurningin kom
eins og svipuhögg. En Turri lét sér hvergi bregða. Hann
horfði ósmeykur framan í sýslumanninn.
— Það hefi ég aldrei sagt, svaraði hann stuttarlega.
Við, sem til Fattómakk komum, eigum ekki í neinum úti-
stöðum við frumbýlingana.
— Stela frumbýlingarnir hreindýrum frá þér?
Lappinn dró svarið dálítið við sig, virti vandlega f yrir
sér bitana undir stofuloftinu og sagði seinlega:
— Ja, það ber við, að fáein hreindýr hverfa. En þau
hyrfu fleiri, ef frumbýlingarnir dræpu ekki úlfa og
jarfa.
— Svo. Heldur þú það? Eru allir Lappar á þeirri
skoðun?
— Nei — það eru þeir ekki.
Sýslumaðurinn gekk um gólf, púandi og rymjandi. Ef
allir Lapparnir og frumbýlingarnir væru eins og þessir
menn tveir— ja, þá væri þetta mál auðleyst. En það var
enn nóg af illþýði, sem sloppið hafði við hegningu...
Þumiaskrúf ur og vöndur — það voru tól, sem hefðu hæft
því, bölvuðu hyskinu...
Turri dró upp stutta járnpipu með silfurloki, tróð í
hana tóbaki og kveikti í. Hann gaut augunum til sýslu-
mannsins, sem jós úr sér skammaryrðunum á báða
bóga. Þegar hann hafði ausið úr sér, tók Turri að ræða
málið— hann vildi fyrir sitt leyti lifa í sátt og samlyndi
við þá, sem hefðu fasta bústaði.
Hellgren settist, óf rýnilegur á svip, og allt i einu virtist
hann vera búinn að missa allan áhuga á ágreinings-
málum Lappanna og frumbýlinganna. Hann spurði,
En þegar Oorsa er oröin ein meö Geira ó, hann
.^.ersvo fallegur, bara
( aö hann gæti orðið
Cki
^Það er ekkert meir minnzt . )| >á Kula-ku i neinum dagbókum, ekkieinu sinni pabbi minn!"’. r Ég fer og spyr manninn, 'Sö sem allt man og veit allt! S;
W