Tíminn - 19.10.1976, Blaðsíða 14

14
TÍMINN
Þriöjudagur 19. október 1976
TÍMA- spurningin
Hvað lest þú helzt i dagblöðunum?
Sigrún Guöinundsdóttir, húsmóöir:
Ég les furöu oft ritstjórnargreinarnar. Svo les ég alltaf frá-
sagnir úr sveitalifinu og alltaf eitthvaöaf almennum fréttum. Ég
kaupi Tfmann og les hann mikiö.
Sofffa Guömundsdóttir, bæjarfulltrúi á Akureyri:
Þaö fer yfirleitt eftir þvihve mikinn tima ég hef, en ég reyni aö
lesa allt I blööunum. Ég byrja á leiöurunum, svo koma útsföurn-
ar og ég sleppi aldrei afmælis- og minningargreinum.
Þórir Brynjúlfsson, nemi:
Ég les alltaf eitthvaö i blööunum á hverjum degi, en ekki
leiöarana og lítiö um stjórnmál.
1
É '
Siguröur Arni Þóröarson, guöfræöinemi:
Ég lesallar almennar fréttirog svo gjarnan iþróttafréttir lika.
Þá les ég stundum leiöarana i hinum ýmsu dagblööum.
Ósk Reynaldsdóttir, á förum til útlanda i vinnu:
Ég les dagsfréttirnar hverju sinni, þ.e. forsföufréttirnar og
alltaf skritlurnar og framhaldssögur.
lesendur segja
AAarqrét Guðjónsdóttir frá Dalsmynni:
„Sá sem ekki
drekkur vín -
kann sig ekki"
Þaö var haft eftir mér i Mogg-
anum, aö ég væri fædd full, þaö
er aö vlsu góöur eiginleiki, þar
sem ölvun er svo mjög I há-
vegum höfö, eins og nú til dags.
En ekki er nóg aö vera I
hressara lagi, laus viö fordóma
og enginn dragbitur á gleöi
manna, maöur veröur aö vera
meö - - og drekka eins og hinir,
ef maöur á aö teljast i húsum
hæfur, þar sem vin er veitt.
Mérhefur oft fundizt þetta æöi
broslegt og brotiö heilann um
hverju sætti, þó aö ég hafi látiö
mig einu gilda hvaö aörir hugsa
og tala um mig, skil ég vel unga
fólkiö og þá sem vilja vera eins
og aörir, þvi tizkan er haröur
húsbóndi.
Vindýrkendur eru búnir aö
koma á þeim tiöaranda og hefö,
aö vin þarf helzt aö vera meö i
leiknum, ef á aö gera sér daga-
mun, og má segja aö hvar sem
tveir eöa þrir eru saman-
komnir, sé viöeigandi aö taka
tappa úr flösku.
Þetta veröur til þess, aö fólk
missir hæfileikann til aö
skemmta sér og gleöjast á eöli-
legan hátt og kemst aldrei i
kynni viö sanna lifsnautn og
gleöi.
Þeir fullorönu eru búnir aö
koma þvi inn hjá krökkunum frá
blautu barnsbeini, aö vin sé
nauösynlegt, ómissandi og
spennandi ef á aö skemmta sér,
þaö eru miklar áhyggjur út af
þvi, hvernig eigi aö útvega vlniö
fyrir partýiö, hestamótiö, rétt-
irnar, þorrablótiö, afmæliö,
veizluna og feröalagiö, og ef
fariö er út af heimilinu, sjá
börnin, aö þeir eldri telja viniö
skilyröi fyrir góöri skemmtun.
Þaö er talaö af litilsviröingu um
tertuveizluna, sem var hund-
leiöingleg, þar sem allir sátu
eins og dauöadæmdir, og þau
heyra unglingana, sem náö hafa
þeim langþráöa 16 ára aldri,
tala um svaka fylleri á siöasta
balli og hverjir hafi drukkiö
mestog látiö verst, og þaö voru
þeir athyglisveröustu.
Krakkarnir lita á viniö sem
forréttindi fulloröna fólksins,
ómissandi gleöigjafa, sem þeir
biöa meö óþreyju eftir aö
komast i snertingu viö.
Enda sjá þeir fljótt, aö meiri-
hluti unglinga, sem sækir
skemmtanir , og þeir, sem mest
ber á, telja enga menn meö
mönnum nema þeir drekki,
þeim finnst litiöá sig sem þriöja
flokks fólk, ef þeir eru ekld meö
- - og ef þeir kæra sig ekki um
vin, láta þeir öllum illum látum
svo allir haldi, aö þeir séu fullir,
þvi þaö er i takt viö timann.
islenzk gestrisni er orölögö og
hefur margur komizt i hann
krappan viö kaffi og kökugleöi
húsmæöra.
Ekki er ofrausnin minni,
þegarvin erannars vegar, og sá

sem ekki neytir vins, á i vök aö
verjast i samkvæmum, þó aö
hann reyni aö láta sem minnst á
þessum skorti á háttvisi bera,
ogfái sér gosdrykk og skáli eins
og hinir. En þá kemur venjulega
einhver góöglaöur og reynir
meö öllu móti aö fá hann til aö
taka sér neöan i þvi, og vera
meö - -.
Margir sjá' sér þann kost
vænstan aö fá sér lögg i glas og
sitja yfir þvi, en þeir fá ekki
heldur aö vera i friöi meö þaö,
fljótlega kemur húsráöandi eöa
einhver áhugamaöur aövifandi
og talar um þaö á áberandi hátt,
aö þetta gangi ekki, hann sé enn
meö fyrsta glasiö, og venjulega
sér sá óheppni sér ekki annaö
fært en heröa drykkjuna.
Ég hef oft hugleitt hvort
drykkjuvenjur fornmanna séu
svona lifseigar þar sem sá þótt-
ist mestur, sem gat svolgraö
meira en aörir.
Min reynsla er sú, aö sá, sem
skemmtir sér meö vini, geti
helzt ekki liöiö annaö en allir
séu á sama báti, og gildir þá
einu þó aö þeir bindindissömu
séu kátari og skemmtilegri en
hinir, þeireru ekki á réttri linu.
Allir sjá hvaö alvarlegt þaö
er ef vima er skilyröi viö sem
flest tækifæri, enda er vinneyzla
alltaf aö veröa almennari ekki
sizt meöal unglinga og kvenna,
og þarf hvorki feimni eöa
minnimáttarkennd til.
Ég sendi ykkur hugleiöingu
bindindismannsins, sem er lit-
inn hornauga, sniögenginn og ó-
velkominn þar sem vin er haft
um hönd, sem er viö æöimörg
tækifæri.
Margrét Guðjónsdóttir
Dalsmynni.
Almenningur reynir i tízkunni að tolla,
tekur staup i samkvæmum eins og mektarfólk.
Það er ijóta vitleysan að lepja kaffi úr bolla,
limonaði, spur og kók eða kúamjólk.
Að vera eins og aðrir er ákaflega gaman,
allir vita, að heldra fólkið þambar vin og bjór.
Þeir sem dýrka bakkus, drekka og röfla
saman,
dansa, hlæja, kyssast og syngja i einum kór.
Að vera i takt við timann og teljast réttu
megin,
er töfrandi og eykur bæði sjálfsvirðingu og þor,
Og þó að slys og leiðindi varði stundum veginn,
verða æðimargir til að stiga þessi spor.
Um gamla og nýja sveitasiði þarflaust er að
þyjja,
þeir sem fylgja tizkunni kunna á öllu lag.
Sauðina frá höfrunum sjálfsagt er að skilja,
sá sem ekki drekkur vin, hann kann sig ekki i
dag.
Margrét Guðjónsdóttir.