Tíminn - 13.11.1976, Blaðsíða 13

Laugardagur 13. nóvember 1976
TÍMINN
13
16.35 Handknattleikslýsing.
Jón Asgeirsson lýsir fyrri
leik Vals og Mai frá
Moskvu.
17.00 Létt tónlist Edith Piaf
syngur og Mantovani og
hljómsveit hans leika.
17.30 Framhaldsleikrit barna
og unglinga: „Skeiðvöllur-
inn” eftir Patriciu Wright-
son Edith Ranum færði i
leikbúning. Þýðandi: Hulda
Valtýsdóttir. Leikstjóri:
Þórhallur Sigurðsson.
Fjórði og siðasti þáttur:
„Hérinn vinnur”. Persónur
og leikendur: Andri ... Árni
Benediktsson Mikki ... Ein-
ar Benediktsson, Jói...
Stefán Jónsson, Matti ...
Þórður Þórðarson, Bent
Hammond ... Erlingur
Gislason, Ókunnur maður ...
Arni Tryggvason, Tom ...
Flosi Ólafsson, Harry ...
Sigurður Skúlason, Aðrir
leikendur: Sigmundur Orn
Arngrimsson, Jón Gunnars-
son, Guðrún Alfreðsdóttir,
Valdemar Helgason og
Benedikt Arnason. Sögu-
maður: Margrét Guð-
mundsdóttir.
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 A isafirði milli striða
Guðjón Friðriksson ræðir i
sfðara sinn við Jón Jónsson
skraddara.
20.00 óperettutónlist: Þættir
úr „Betlistúdentinum” eftir
Carl MillöckerHilde Guden,
Rudolf Schock, Hilde
Konetzni, Fritz Ollendorff,
Lotte Schadle, Peter Minich
og kór Þýsku óperunnar
syngja með Sinfóniuhljóm-
sveit Berlinar: Robert Stolz
stjórnar.
20.35 „Oft er mönnum 1 heimi
hætt” Þáttur um neyslu
ávana-og fikniefna. Andrea
Þórðardóttir og Gisli Helga-
son taka saman. — Siðari
hluti.
21.35 „Boðið upp i dans” eftir
Carl Maria von Weber Art
Schnabel leikur á pianó.
21.45 „1 kapp við klukkuna”,
smásaga eftir Rut Guð-
mundsdóttur Ingibjörg
Johannsdóttir leikkona les.
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Danslög
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Laugardagur
13. nóvember
17.00 tþróttirUmsjónarmaður
Bjarni Felixson.
18.35 Haukur i horni Breskur
myndaflokkur. 4. þáttur.
Þýðandi Jón O. Edwald.
19.00 tþróttir
Hlé
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.35 Maður til taks Breskur
gamanmyndaflokkur. Þýð-
andi Stefán Jökulsson.
21.00 Cr einu i annað Um-
sjónarmenn Arni Gunnars-
son og Ólöf Eldjárn. Hljóm-
sveitarstjóri Magnús Ingi-
marsson. Stjórn upptöku
Tage Ammendrup.
22.00 Furstinn skrýtni (Fá-
bjáninn) Sovésk biómynd,
byggð á alkunnri sögu eftir
Dostojevski. Einkennilegur
maður, Misjkin fursti, kem-
ur til Pétursborgar eftir
langa útivist. Hann lendir af
tilviljun i flókinni atburða-
rás, sem snýst um ástir og
þokka ungrar konu með
vafasama fortið. Hin sér-
stæða góðvild og skarp-
skyggni furstans truflar
ýmsar áætlanir, sem gerðar
hafa verið af miður göfug-
um hvötum. Þýðandi Arni
Bergmann.
00.00 Dagskrárlok
Hinrik konungur VIII
og konur hans sex
Eftir Paul Rival
Ferdinands síns. Þá strauk hún hár Katrínar og truf laði
hana í bænalestrinum, hún reyndi að koma henni til
þroska. Hún lét hana æfa dansana, sem hún hafði lært,
sjálf dvaldi hún við sínar eigin minningar. Á þessum
stundum starði Katrín á móður sína, hún starði á hana
undan Ijósum augnhárum, þá varð Isabella þögul. Katrin
notaði sér þá þögn hennar, til að skoða myndina af litla
prinsinum sínum, hann hafði laglegt andlit, sem líktist
stúlkuandliti, nafn hans var Arthur, eins og ævintýra-
konungs.
Ferdinand vildi tryggja hásæti dóttur sinnar, þvi bað
hann Hinrik VII, að lítláta hina tvo kröfuhafa til ensku
krúnunnar, sem þá voru að veslast upp í Tower Kastal-
anum, í London. Enska konunginum fannst ósk þessi *
sanngjörn og lét hálshöggva þessa tvo fanga, tafarlaust,
Ferdinand komst við af þessari hugulsemi, hann skipaði
því dóttur sinni að búa sig til f erðar, sjálf ur lét hann hin-
ar tvö hundruð þúsund krónur, niður í járnkistur, en það
var heimanmundur Katrínar. Hinrik VII, fór þess á leit
að nokkrar fríðar konur, á aldrinum f jörutíu og fimm
ára, mættu fylgja brúði sonar hans, eftir þrjátíu ára
reynslu höfðu enskar konur hætt að töf ra Hinrik VII.
Isabella lét ofan í ferðakisturnar. Hún lagði dóttur
sinni til skriftaföður stjórnmálaráðgjafa og erkibiskup,
hirðmeyjar, eldasveina og matreiðslumenn ásamt öðru
þjónaliði. Að öðru leyti var fylgdarlið Katrínar skipað
hefðarmönnum og hinum fríðu frúm, sem tengdafaðir
hennar hafði krafizt svo ákaft. Svo rann brottfarardag-
urinn upp, með tárum, fyrirbænum og blessunarorðum.
Katrín fór af stað til Gaficiu, rfðandi á múldýri. Ferdi-
nand sneri sér aftur að ráðabruggi sínu og skemmtun-
um.
Ferð Katrínar til Englands hófst í júlímánuði, leið
þeirra lá yf ir hina skrælþurru akra. Þau lögðu ævinlega
af stað um sósetur og ferðuðust alla nóttina, reiðskjótum
þeirra líkaði vel að skokka í gegn um döggvott grasið,
hópurinn nam svo staðar þegar þurrt var orðið á, svo
svaf allur flokkurinn á daginn í herbergjum með þétt
lokuðum gluggahlerum. Þau undruðust hve kalt var í
Galiciu, þau furðuðu sig á trjágróðrinum þar og skýjuð-
um himninum og þokunni, sem huldi sjóndeildarhring-
inn.
Að lokum sá Katrín haf ið og þar biðu nokkur skip með
felldum seglum en toppveifurnar blöktu við hún. Hún
gekk um borð, eftir landgönguborði, sem var þakið már-
ískri ábreiðu. Hún heyrði urgið í akkerunum, þegar þau
voru dregin upp, hróp sjómannanna þegar seglin voru
undin upp og breiddu úr sér, svo skynjaði hún hreyf ingar
hafsins.
Gleði Katrínar varð ekki langvinn, því stormur brast
á, sem hrakti skipin í suður, í átt til Afríku og nýrra
storma. I gegn um kýraugun sá hún langa flata strand-
lengju, síðan eyjar, Kanaríeyjarnar og Madeira eða
Azoreyjar, síðan endalaust hræðilegt hafið. Svona velt-
ust þau um í tvo mánuði, að lokum komu þau auga á gráa
kletta Cornwalls. Dag einn í október renndu þau sér inn á
Plymouthsund. Þau gengu á land og glöddust við að haf a
fast undir fötum. Erkibiskupinn og ráðgjafinn ásamt
skriftaföðurnum athuguðu nú prinsessuna sína, þeir
komust að þeirri niðurstöðu að fegurð hennar hef ði beðið
mikinn hnekki við sjóferðina, hinar fríðu hirðmeyjar
höfðu líka látið á sjá, því fyrirskipuðu þeir stutta hvíld.
Hin tilvonandi brúður var tæpra fimmtán ára, svo það
var engin þörf á að f lýta sér um of.
Þau biðu nú í marga daga. Katrínu gafst nú tóm til að
litast um, hún furðaði sig á því, sem hún sá i hinu nýja
konungdæmi sínu. Miklir skýjabólstrar bárust fyrir
vestanvindinum og hrönnuðust yfir klettunum. Hún fór
til kirkju, fólkið hljóp meðfram veginum og hyllti hana.
Þetta fólk var breiðleitt og rautt í kinnum, það var veð-
urbarið af seltunni í loftinu. Það var sterkur vínþef ur af
þessu fólki. Katrín sveipaði sig möttlinum, bæði til að
verja sig fyrir kuldanum og til þess að enginn sæi andlit
hennar.
Að lokum ákváðu hinir þrír f élagar hennar að f ara f rá
Plymouth. Þau fóru sér hægt. Landið, sem þau fóru um
var vaxið beitilyngi, þau fóru yfir engi, þar sem grasið
var svo hátt að það flæktist um fætur hestanna, þau
f erðuðust í gegn um skóga, þar sem vatnið lak á þau, of-
an úr trjágreinunum, laufskrúð trjánna var nú tekið að
þynnast. Vegirnir voru þungfærir vegna eðju og dagarn-
ir voru stuttir. Þegar kvölda tók drógu farangursvagn-
arnir ferðafólkið uppi, með þeim komu rúmstæði þeirra,
gullið og silf urborðbúnaðurinn, í f lutningsvögnunum var
heimanmundurinn ásamt bláum og grænum veggtjöld-
um, sem áttu að klæða svefnherbergisveggina. Svo
breytti landslagið um svip. Það var ekki lengur eins
hvasstog nú var orðið skýjaðra. Þau lentu í svarta þoku,
sem dró úr hljómi kirkjuklukknanna. Hér var fólkið ekki
dökkt yf irlitum, eins og í Plymouth, það var Ijóshært og
Ijóst á hörund, það var vel vaxið og vöðvastælt, augu
þess voru rólyndisleg og það slæptist ekki með f ram veg-
inum. Ferðafólkið sá þessu fólki rétt bregða fyrir, um
leiðog það fór hjá, þar, sem það sat við stóra viðarelda í
þægilegum kof um sinum. Katrín saknaði hins heiða him-
ins henni fannst hún vera lengra frá himnaríki og þessir
Englendingar virtustekki hugsa mikið um eilífðina. Þeir
virtust lausir við allar ástríður, bæði til kvenna og
himnavistar, líf þeirra virtist ekki bjóða heim neinum
stórsyndum. Þeir átu kjöt sem blóðið draup úr og drukku
eplamjöð, lyktin úr matjurtagörðum þeirra virtist alltaf
fylgja þeim. Katrín skalf af hitasótt, hlífðarföt hennar
voru gegndrepa, og hana velgdi við rólyndi þessarar
þjóðar. Katrín var haldin heimþrá, hún tregaði Spán og
þurrviðrið þar, hana langaði í seigt bragðmikið spænskt
kindajöt. Hún reis snemma úr rekkju og baðst fyrir á-
samt prestum sínum, þar til dagaði.
Katrin var búin að ferðast í tuttugu daga, þegar henni
var sagt að nú færi hún að hitta tengdaf öður sinn og unn-
usta. Hún læsti þá strax að sér. Enginn mátti sjá hana
fyrir brúðkaupið. Erkibiskupinn og ráðgjafinn reyndu
að hindra konunginn í að ganga á fund Katrínar. En
Hinrik VII, ýtti þeim til hliðar og sagði. „Ég vil sjá hana,
jaf nvel þó hún sé í rúminu," og hann gekk inn í herbergi
hennar, ásamt litla Arthur. Katrín kraup frammi fyrir
þeim.
Katrín virti feðgana nákvæmlega fyrir sér, þeir líktust
engan veginn hinum kraftalegu þegnum sínum, þeir
voru f ölir og litlausir, það var eins og þeir væru gegnsósa
af þoku. Faðirinn, f jörutíu og f imm ára, var hokinn eins
og gamalmenni: það var undravert að þessi spíra hafði
verið fær um að standa í hernaði, hafði klæðzt herklæð-
um og sigrað konungsríki. Andlit hans var mjótt og
beinabert og munnurinn eins og skurður. Hann drap
titlinga, nef ið hékk hvapkennt og eins og hálf raunalega
framan í honum. Sonurinn var enn mjóslegnaði, augu
hans voru áhyggjufull, munnurinn festulaus og barna-
legur, hárið stritt og hrokkið. Arthur leit feimnislega til
Katrinar, hann muldraði nokkrar setningar, sem kenn-
ari hans þýddi á latínu. Spánverjum gekk illa að skilja
latínu með Oxford f ramburði, svo svör þeirra urðu hálf-
gert stam. Hinrik þreif þá i handlegg ráðgjafans
spænska, hann ávarpaði hann á frönsku, sem er ná-
kmæmt mál og vel fallið til að ræða f jármál, kóngur fór
nú að ræða um heimanmundinn.
Þau lögðu nú öll af stað til London. Konungur hóstaði
og það gerði Arthur líka, þetta hafði slæm áhrif á ráð-
gjafann og erkibiskupinn, þeir hrukku við, við hvert