Tíminn - 23.04.1977, Blaðsíða 7

■^Hann'
^^heldur um 'Æ
lásinn svo ég get j
lekkilokað! Hvað á
JE~?ég að gera ?nr
© Bvlls
Gefast upp? Ef
hann er siein-
sofandi gæti ég
komið honum'í
á óvart og J
ýttáhann...' v
/ Ég verð
^ að reyna að ýtj
á hann.
EráíÍtTÍágiY^ettáer
ah biðia fvrir) athyglisve
/ Blessaðu
mömmu, pabba
og Tomma og
^Betu frænku J
fe^og..._^
err
að biðja fyrir’ athyglisverð
dúfum? yspurnmg. Ég
þarf að
hugsa um
_ hana.^
Laugardagur 23. april 1977
Núflýttuþér!
Það er beðið eft-
ir mér!
il VT
2-2 &UP
me
Sylvia
Sidney
leik-
kona
í 50 ár
Sylvia Sidney var nemandi í leikskóla árið
1927, en þá fékk hún tilboð frá Hollywood um
að leika í kvikmyndum, og fékk strax góð hlut-
verk, svoað hún varð f ræg á stuttum tíma.
Ein þekktasta kvikmynd hennar á þeim ár-
um var„An American Tragedy", gerð eftir
sögu Theodores Dreiser. Þar lék hún aðalhlut-
verkið, og með henni léku m.a. Phillips Holm-
Sylvia: — Ég fékk allt of mikla f rægð og hrós
allt of ung. Ég var engin manneskja til að þola
það, enda minnist ég kjánalegra uppþota
minna við kvikmyndatöku. Ég var með allra
handa tiltektir og leikaraskap, sem ég hugsa
að haf i skagað hátt upp i áhrif amestu atriðin f
myndunum, sem ég var að leika í. Þannig hélt
ég að stjðrnuleikkonur ættu að haga sér!
Sylvia segist aldrei gleyma því, þegar hún
kom — ásamt mömmu sinni —akandi í stórum
lúxusbíl, sem Paramontkvikmyndaverið sendi
eftir henni, til að sjá frumsýninguna á „An
American Tragedy".
— Ég er búin að sjá myndina í pruf usýning-
unni, mamma, sagði Sylvia og nennti
varla að fara. — En manna útskýrði
f yrir mér, að ég ætti að mæta þarna. Forustu-
menn fyrirtækisins ætluðust til þess. Ég væri
þarna í auglýsingaskyni og yrði að vera klædd
eftir þvi. Því var keyptur mikill og skrautleg-
ur kvöldklæðnaður á mig, segir Sylvia, og
máluð og skreytt lagði ég svo af stað. Við leik-
húsið, sem myndin var frumsýnd í, var múgur
og margmenni, og þegar ég komst út úr bíln-
um lentum við í þrengslum og vandræðum, en
lögreglan hjálpaði okkur inn. Þá var nú heldur
sjón að sjá mig, — skrúðinn illa farinn, hárið
úf iðog ég hafði grátiðaf mér alla augnamáln-
ingu. Ég var drifin inn á skrifstofu fram-
kvæmdastjórans, þar sem allir kepptust um
að hressa upp á útlitið á mér, og síðan mátti ég
ganga brosandi í salinn, þó að mig hafi mest
langaðtil að fara heim og undir sæng og gráta
eftir þessa reynslu. Sú kvikmynd, sem
Sylvia Sidney fjálf var ánægðust með var
Blóðskýá himini (Blood on thesun) en þar lék
hún móti James Cagney. Sylvia er þrifift
og (og þrískilin). Hún á einn son, sem fædd-
ist í öðru hjónabandi hennar. Hann er 37 ára
nú. Sjálf segir hún, að allir eiginmenn
sínir hafi kvænzt aftur og hjónabandið þá
gengið vel hjá þeim, — svo líklega hefur eitt-
hva verið bogið við mig sjálfa I sambúðinni,
segir leikkonan og brosir. Hún er nú 66 ára og
er að byrja að æfa hlutverk þar sem hún á að
leika atkvæðamikla konu, sem leigir út her-
bergi eða íbúðir i húsi sínu og heitir konan f rú
Wire. Þetta er kona, sem ég hef mikið gaman
af að takast á við, segir Sylvía. Leikritið er
eftir Tennessee Williams, — 29. leikrit hans og
heitir „Vieux Carre" Sylvia Sidney býr nú í
NewYork til að vera nálægt leikhúsinu og vinn
ur við þetta leikrit af kappi. Hún gefur sér
samt tíma til þess að ganga úti með hundana
sina tvo, sem fengið hafa verðlaun á hunda-
sýningum og eru beztu vinir hennar, að sögn
leikkonunnar, og miklu betri í sambúð en
nokkur eiginmaður gæti verið. — Hundarnir
eru alltaf vinalegir og ekki eru þeir með að-
finnslur eða ónot. Nei, hér á heimilinu er ekk-
ert rifrildi nú orðið, segir leikkonan. Reyndar
hef ég sjálf þroskazt mikið á þessum 50 árum,
svo að ég ætti að vera sambúðarhæf, — en þó
hef ég ekki vitkazt það mikið aðég geti hætt að
reykja, og þó veitég að það er óhollt, —en sem
sagt — svo langt á þroskabrautinni er ég
ekki komin enn, sagði hún og kveikti sér í ann
arri sigarettu. Ég ætla að hætta þegar frum-
sýningin er um garð gengin, sagði leikkonan
að siðustu ákveðin.
Tíma-
spurningin
Telur þú ráðiegt að
kaupa fleiri togara að
utan en gert er?
Kristján ólason, starfar l Lands-
bankanum: — Það hlýtur að fara
alveg eftir þvi hvaö fiskifræöing-
arnir segja.
Gunnar Einarsson, húsasmiður:
— Nei, það tel ég ekki. Ég tel að
fiskstofnarnir þoli ekki meiri
veiöi.
Haukur Brynjólfsson, skipstjórl:
— Ekki eins og er, það er svo lltiö
eftir af þorskinum. Þó veröur
jafnframt aö hugsa um staöi Uti á
landi sem eiga afkomu sina al-
gjörlega undir fiskinum.
Viggó Karvels, skrifstofumaður.
— Ég veit ekki hvaö skal segja
um heildartölu togaranna, en þaö
veröur sjálfsagt aö hugsa um þá
staöi sem þurfa togara.
Sigurður Samúeisson hjá Skrúð-
görðum Rvikur: — Ég læt nú
fiskifræöingana og Utgeröar-
mennina um það. Ég vona aö þeir
hafi vit á þvi, hvað langt má
ganga og geti komiö sér saman
um þaö.