Tíminn - 23.04.1977, Blaðsíða 13

Laugardagur 23. april 1977
13
15.00 t tónsmiðjunni Atli
Heimir Sveinsson sér um
þáttinn (23).
16.00 Fréttir.
16.15 Veöurfregnir. tslenzkt
mál Gunnlaugur Ingólfsson
cand mag. talar.
16.35 Létt tóniist
17.30 Otvarpsleikrit fyrir börn
og unglinga: „Sumargest-
ur” eftir Ann-Chariotte Al-
verfors Þýöandi: Þuriöur
Baxter. Leikstjóri: Þórhall-
ur Sigurösson. Persónur og
leikendur: Níels ... Arni
Tryggvason,
Asta ... Jóhanna Noröfjörö,
Jenný ... Hrafnhildur Guö-
mundsdóttir, Lotta ... Lilja
Þórisdóttir, Magga ... Auö-
ur Guömundsdóttir
18.00 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 ,,£:g býð þér dús, min
elskulega þjóö”Dagskrá úr
verkum Halldórs Laxness I
samantekt Dagnýjar Kristj-
ánsdóttur.
21.10 Hijómskálamúsik frá
útvarpinu I Köln Guömund-
ur Gilsson kynnir.
21.40 Allt í grænum sjó Stoliö,
stælt og skrumskælt af
Hrafni Pálssyni og Jörundi
Guömundssyni Gestur þátt-
arins ókunnur.
22.00 Fréttir.
22.15 Veöurfregnir. Danslög
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Laugardagur
23. april
17.00 tþróttir.
Umsjónarmaöur Bjarni
Felixson.
18.35 Litli lávarðurinn (L)
Breskur framhaldsmynda-
flokkur i sex þáttum,
byggður á sögu eftir
Frances Burnett. Sagan
kom út I Islenskri þýöingu
sr. Friöriks Friörikssonar
árið 1928. Leikstjóri Pauk
Annett. Aðalhlutverk Glenn
Anderson, Paul Rogers og
Jennie Linden. Cedric er 11
ára og býr meö móöur sinni
i New York. Faöir hans,
sem var yngsti sonur ensks
aöalsmanns, lést fyrir
mörgum árum. Drengurinn
fær óvænt tilkynningu um,
að afi hans hafi arfleitt
hann, og hann á nú aö fara
til Englands aö hitta gamla
manninn. Þýöandi Jón O.
Edwald.
19.00 tþróttir
Hlé
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Læknir á ferð og flugi (L)
Breskur gaman-
myndaflokkur. Þýöandi
Stefán Jökulsson.
20.55 Siglt niður Zaire-fljót
Siöari hluti myndar um
ferðalag eftir Zaire-fljóti á
sömu slóöum og land-
könnuöurinn Stanley fór
áriö 1874. Þýöandi og þulur
Gylfi Pálsson.
21.25 Ungu ljónin (The Young
Lions) Bandarisk biómynd
frá árinu 1958, byggö á sögu
eftir Irwin Shaw. Aöalhlut-
verk Marlon Brando, Mont-
gomery Clift og Dean
Martin. Christian er skiöa-
kennari I Bæjaralandi.
Meöal nemenda hans er
Margrét, ung, bandarisk
stúlka. Siöari heimsstyrj-
öldin skellur á, og Christian
gerist liðsforingi i þýska
hernum, en unga stúlkan
hverfur heim. Þegar banda-
rikjamenn dragast inn i
striðiö, eru unnusti
Margretar og vinur hans
kvaddir i herinn og sendir á
vlgstöðvarnar i Evrópu.
Þýöandi Dóra
Hafsteinsdóttir.
00.05 Dagskrárlok
f'ramhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar ©
eftir Paul Gallico
hún gleymdi sínum eigin seðli næstum um leið og hún
útfyllti hann annars hugar.
Frú Harris, sem ennþá var undir einhverjum áhrif-
um, sagði hásri röddu: — Við skulum setja þá strax í
póstinn, meðan heppnin er yfir okkur ennþá.
Þær f óru i kápurnar og settu upp slæður og gengu síð-
an í rigningunni og þokunni að rauða póstkassanum
sem hékk í daufu skini götuljóssins á horninu. Frú
Harris þrýsti umslaginu eitt andartak að vörum sér og
sagði — Fyrir Dior-kjólinn minn, stakk því síðan í rif-
una og heyrði það detta niður í kassann. Frú Butterf ield
var ekki jafn bjartsýn. — Ekki að búast við neinu, þá
verðurðu ekki fyrir vonbrigðum. Það er orðtak mitt,
sagði hún. Svo gengu þær heimleiðis aftur.
Frú Butterfield kom æðandi inn í eldhúsið hjá frú
Harris og var mikið niðri fyrir.
— Ó, vina mínl... stamaði hún... ó, það hefur gerzt!
Frú Harris, sem var að strauja skyrturnar af majór
Wallace sagði án þess að líta af flibbanum, sem hún
strauk af alúð: — Vertu róleg vina mín, annars færðu
kast. Hvað hefur gerzt?
Frú Butterfield, sem blés og stundi eins og f lóðhest-
ur, veifaði dagblaðinu. — Þú hefur unnið!
Þýðing orða vinkonunnar rann ekki alveg strax upp
fyrir frú Harris, því eftir að hún hafði lagt málið í
hendur örlagadísanna og falið þeim að láta hana vinna,
hafði hún ekki hugsað meira um það. En loks gerði hún
sér grein fyrir því hvað frú Butterf ield var að segja, og
straujárnið féll úr höndum hennar niður á gólfið með
dynk.—Díorkjóllinn minn! hrópaði hún, greip utan um
vinkonu sína og þær dönsuðu um eldhúsið eins og kátir
krakkar.
En síðan urðu þær að fuilvissa sig um að ekki væri
um neinn misskilning að ræða, setjast niður og fara
vandlega yf ir seðilinn, reit fyrir reit (auðvitað geymdu
þær afritin) og fara yf ir úrslit allra leikja laugardags-
ins. En það var enginn misskilningur mögulegur. Frú
Harris hafði allt rétt, nema tvo leiki. Það þýddi vinn-
ing, sennilega stóran, ef til vill þann stærsta, það fór
eftir því hvort nokkur annar hafði getið betur eða jaf n-
vel og frú Harris.
Eitt virtistað minnsta kosti öruggt, Dior-kjóllinn, eða
peningarnir fyrir honum, voru tryggðir, því hvorugri
þeirra datt i hug að verðlaunin fyrir tólf rétta af
f jórtán væru lægri en það. En ein raun var eftir, þær
urðu að bíða miðvikudagsins því þá yrði frú Harris
send upphæðin.
— Hver sem afgangurinn verður, þegar ég er búin að
kaupa kjólinn, þá færð þú helminginn, sagði litla hrein-
gerningakonan við hina stóru vinkonu sina á gjaf mildu
augnabliki og meinti það. í sigurvímunni sá frú Harris
sjálfa sig ganga um hina glæsilegu Dior-verzlun ásamt
herskara af bugtandi og beygjandi afgreiðsludömum
og með veskið úttroðið af peningum. Hún ætlaði að
ganga úr einni deildinni i aðra, frá stæðu til stæðu af
yndislegum kjólum út atlasksilki, knipplingum, f laueli
og brókaði og ákveða loks, að — þennan ætlaði hún að
fá!
Og þó — og þó — þó að frú Harris væri að eðlisfari
bjartsýn, gat hún ekki vikið f rá sér þeim grun, að þetta
gengi kannski ekki allt eins og í sögu. Ef inn blundaði í
sál hennar, því að þetta var eins og eitthvað úr ævin-
týraheiminum — aðþrá eitthvað óskaplega fagurt, eitt-
hvað óþarft, sem var langt utan seilingar. Það var
kraftaverk að treysta því að vinna og vinna svo.
En slíkt gerðist öðru hverju. Það mátti daglega lesa
um það í blaðinu. Nú, en það var ekki um annað að ræða
en að bíða til miðvikudags. En það var enginn vafi á
staðreyndunum að hún hafði unnið, því hún hafði farið
aftur og aftur yf ir úrslitin. Hún fengi Dior-kjólinn sinn
og ef til vill mun meira, jaf nvel þótt þær f rú Butterf ield
skiptu til helminga. Hæsti vinningurinn hafði stundum
verið allt að hundrað og fimtíu þúsund pund.
Hún skalf af geðshræringu í þrjá daga, þar til á mið-
vikudasmorgun, að hið örlagaríka skeyti f rá skrifstof u
getrauna kom. Það var dæmi um hollustu hennar við
vinkonu sína, að hún reif það ekki strax upp, heldur
beið þar til hún var f ullklædd og gat hlaupið yf ir til frú
Butterf ield, sem kom sér fyrir í stól og svalaði sér með
því að blaka svuntuhorninu, meðan hún æpti: — I guðs
bænum, opnaðu það, annars dey ég af æsingi!
Loks opnaði f rú Harris skjálf hent skeytið og las það.
Þar sagði í stuttu máii, að hún hefði fengið vinning og
að hlutur hennar væri eitt hundrað og tvö pund, sjö
shillingar og níu og hálft pens. Það kom sér vel, að f rú
Harris hafði líka gert ráð fyrir að eitthvað færi úr-
skeiðis, því upphæðin var svo miklu lægri en nam verði
kjóls frá Dior, að nú virtist uppfylling óskar hennar
f jarlægari en nokkru sinni fyrr. Ekki einu sinni hugg-
unarorð frú Butterfield: — Það er þó betra en ekkert
margir gera sig ánægða með þetta, gátu hjálpað henni
að sigrast á f yrstu vonbrigðunum, þó að hún vissi innst
inni, að svona er nú lífið.
Hvað hafði gerzt? Listi, sem frú Harris fékk sendan
nokkrum dögum síðar, skýrði allt. Þetta hafði verið
mikil vika hjá knattspyrnuáhugafólki og margt hafði
komiðáóvart. Þóttenginn hefði haftf jórtán rétta, ekki
einu sinni þréttán, höfðu allmargir komizt að sömu nið-
urstöðu og f rú Harris og þess vegna hafði minna komið
í hlut hvers.
Eitthundraðog tvöpund, sjöshillingar og níu og hálft
pens var upphæð, sem ekki bar að fyrirlíta, en samt
sem áður gekk frú Harris um í nokkra daga í óvenju
þungu skapi, og á næturnar var hún stundum ákaf lega
döpur og lá við gráti.
Frú Harris hafði átt von á, að þegar hún væri loks
komin yf ir vonbrigðin, myndi gleðin yf ir að hafa unnið
hundrað pund binda enda á þrá hennar eftir Dior-kjóln-
um. En nú kom í Ijós, að það var þvert á móti. Þráin var
sterkari en nokkru sinni fyrr. Hún gat ekki hætt að
hugsa um kjólinn. Þegar hún vaknaði á morgnana, var
það saknaðar- og tómleikatilf inning, sem gerði vart við
sig, eins og hún saknaði einhvers, sem hún hefði þó
gleymt í svefni. Svo gerði hún sér grein fyrir, að það
var Dior-kjóllinn, eða Dior-kjóll — bara éinn, einu sinni
á ævinni, sem hún ennþá þráði og aldrei gæti eignazt.
Og á kvöldin, eftir síðasta tebollann og spjallið við
frú Butterfield, sneri hún sér að gamla vini sínum,
hitapokanum í rúminu, dró sængina upp að höku og
byrjaði örvæntingarf ulla baráttu fyrir því að hugsa um
eitthvað annað — til dæmis nýju stúlkuna hans majórs
Wallace, sem í þetta sinn haf ði verið kynnt sem f rænka
frá Suður-Afriku (stúlkurnar hans voru ýmist frænkur,