Tíminn - 28.05.1977, Qupperneq 23

Harwey haföi kennt Cathy margt
um fugla. Hann var náttúru-
fræðikennari i skólanum, og hann
sagði ekki aðeins frá þvi sem stóð
iskólabókunum. Iþetta sinn hafði
hann sett þeim fyrir að skrifa rit-
gerð um þröstinn og Cathy hafði
skrifaö það sem hann hafði sagt
þeim og teiknaö myndir með.
Henni gekk vel i skólanum og hún
vildi að James væri stoltur af
henni. Þau voru vinir, alvöruvin-
ir. Hann var svo mikið öðruvisi en
aðrir karlmenn.
Cathy stökk niður af bekknum
og fann bók, sem hún læsti alltaf
niður i litinn kassa, sem hún kall-
aði skrinið sitt. Þar geymdi hún
öll leyndarmálin sin, og þar var
dagbókin, mesta leyndarmálið af
þeim öllum. Hún settist aftur á
gluggabekkinn og opnaði bókina.
Efst i opnuna haföi hún skrifað
með rauðu tússi:
Handa mömmu:
Paul Adams, piparsveinn. Lög-
fræöingur. Grá augu. Tóm-
stundagaman: útreiðar og golf.
Hitti hann hjá vinkonu minni,
Debbie. Mér geðjaðist vel að hon-
um og kom þvi þannig fyrir að
hann ók mér heim, svo mamma
gæti séð hann. Hún var I garðin-
um, þegar við komum og hún
bauð honum upp á kaffi. Hann
kom nokkrum sinnum, en hún
bauð honum ekki inn aftur. Hún
var kurteis, en það varö ekkert úr
þvi. Nú er hann fluttur úr bænum.
Cathy gat brosað að þessu núna
og verið ánægð yfir að ekkert
hafði orðið úr áætlunum hennar.
Hún hélt áfram að lesa.:
Númer tvö. Trevor Holmes,
ekkjumaður. A þrjú uppkomin
börn. Grátt hár, gleraugu. Hjálp-
aði mér einu sinni, þegar ég datt á
hjólinu og ók mér heim með það.
Mamma þakkaði honum og var
hrædd um mig. Hann bauð henni
út og hún fór, en aðeins i þetta
eina skipti.
Númer þrjú: James Harwey.
Kennari, Ekkjumaöur. Dökkt
hár, grá augu. A eina dóttur,
Julie, sem er gift og er kennari i
öðrum bæ. Ég kynntist honum,
þegar hann fór að kenna i skólan-
um okkar i haust. Ég komst að
þvi, að hann var miklu heppilegri
en hinir tveir og kom þvi þannig
fyrir að hann talaði við mömmu á
foreldrafundi. Þau höfðu þá
þekkzt áður! Hann hafði verið i
skóla með pabba og sagðist hafa
lesið um bilslysið þegar hann dó,
og svo fór hann að tala um mig og
skólann og slikt. Mömmu gafst
ekki tækifæri til að veröa döpur.
Þá vissi ég að hann var sá rétti,
þvi hann kom henni til að hlæja.
Hann hefur oft komið hingað.
Henni likar vel við hann, en..
Cathy lagði frá sér bók'ina og
horfði hugsandi upp i kvöldhimin
inn. Hvernig voru tilfinningar
mömmu til hans? Voru þær meira
en vinátta? I orðabókinni stóð, að
vinátta væri lika eins konar ást.
Auövitað hafði mamma séö
gegnum áætlanir hennar meö
hina tvo, en guði sé lof aö hún
hafði aldrei minnzt á það seinna.
Það hefði orðið leiðinlegt. En
hvað James varðaði, hélt hún
áreiðanlega ekkert um að Cathy
hefði haft hönd i bagga með fund-
um þeirra. Þau voru lika gamlir
kunningjar og allt það.
Nú sá hún þau standa niöri i
garðinum. Þau höfðu kveikt bál
og reykinn lagði milli blómabeð-
anna. Logarnir lýstu upp andlit
mömmu. Hún var falleg, þó að
hún væri bara i gömlum siðbuxum
og bómullarpeysu. Auðvitaö var
hún ekki kornung lengur, en það
gat ekki gert neitt til. Hún var svo
ungleg i kvöld, með hárið tekið i
tagl. Hún studdist fram á hrifuna
og var hugsandi á svip. Um hvaö
voru þau að tala? Það var útilok-
að heyra til þeirra. Hún opnaði
gluggann varlega og faldi sig á
bak við gluggatjaldið. James
sneri sér að mömmu og var al-
varlegur á svipinn. En hvað var
hann að segja? Cathy stokkroðn-
aöi.
— Ég hef alltaf vitað, að Cathy
bauð mér hingað þin vegna, sagði
hann. — Það hlýtur þig að gruna
lika.
— Já, mig grunaði það, James.
— En mig langaöi til að koma,
Beth, hélt hann áfram — ekki
bara af þvi Cathy bauð mér.
— Þú ert góður vinur, James,
vinur okkar beggja, og við meg-
um ekki vera reið við Cathy. Hún
vill vel þó að hún noti ekki sem
æskilegastar aðferðir. Hún hefur
tekið það i sig að ég sé einmana
og ....
Hvað var það i mæðrum, sem
gerði að verkum, aö þær gátu séð
i gegnum fólk?
— Ertu ekki einmana, Beth?
spurði hann alvarlegur og lagöi
höndina yfir hennar á hrifunni. —
að er ég nefnilega — öðru hverju.
— Allir eru það liklega öðru
hverju, svaraði hún, — en ég er
ánægð meö lifið eins og það er.
— Áttu við aö þú getir ekki
hugsað þér að giftast aftur?
— Jú, svaraði hún eftir stutta
þögn. — Ég held að ég muni gera
það. Ég syrgi ekki lengur — sárs-
aukinn er horfinn. Ég á auðvitað
minningarnar og ég sakna Johns,
en ég er komin yfir það versta.
— Ég veit, hvað þú átt við,
sagði hann. — Mér leið svona, eft-
ir að Lára dó. Júlia er eldri en
Cathy og sem betur fór, reyndi
hún aldrei að finna nýja konu
handa mér, en það var hún sem
sýndi mér fram á að lifið verður
að halda áfram og getur meira að
segja orðið ánægjulegt aftur.
Cathy færði sig frá glugganum.
Þaú höfðu bæði séð i gegnum
hana. Hún gæti ekki horfzt i augu
við þau framar. En hvað var
James að segja nú?
— Júlia sagöi mér vafninga-
laust, að ég liföi i fortiðinni, sagði
hann. — Ég sagðist ekki geta að
þvi gert. Hún var svo lik móöur
sinni, að mér fannst ég þrátt fyrir
allt hafa svolitið af Láru. Hverju
heldurðu að hún hafi þá svarað?
Jú, aö hún yrði alls ekki alltaf á
heimilinu, hún færi burt til aö
vinna um leið og hún yröi nógu
gömul til þess. Hún væri hún
sjálf, en ekki eftirliking af móður
sinni.
— Þú hlýtur að hafa orðið ein-
mana — og svolitið yfirgefinn,
James?
— Já, i fyrstu, svaraði hann. —-
En svo gerði ég mér ljóst, að hún
hafði á réttu að standa. Og þegar
hún fór, var hún átján ára og
*skömmu seinna gifti hún sig og þá
sá ég að ég varð að gera eitthvað.
Þess vegna kom ég hingaö og
byrjaði við skólann. Afganginn
veizt þú.
Cathy hallaði sér lengra út á
gluggakistuna. Hún fann til i
hnjánum eftir að hafa kropið
svona lengi á bekknum, en hún
mátti ekki missa af þessu.
—Beth, sagði James og lagði
höndina á vanga hennar. — Það
var Cathy, sem byrjaði, en nú er
ég að tala eingöngu fyrir sjálfan
mig. Æ, ekki horfa svona á mig,
þetta er dálitið, sem ég verð að
segja. Mér þykir vænt um þig,
Beth. Já það er satt.
- — Þú mátt ekki segja það,
James, ég.....
— Ég veit, hvað þú ætlar að
segja greip hann fram i, — en þú
verður að hlusta á mig núna. Við
höfum bæði elskað og misst, en
það þýðir ekki aö lifið vilji ekki
gefa okkur annað tækifæri Sjáðu
bara fuglana, Beth, þeir fljúga án
þess að vera vissir um að komast
til baka. En þeir verða að fljúga.
Skilurðu ekki, að þannig er það
meö okkur lika? Við höfum lika
rétt til aö fljúga, reyna aftur. Við
höfum enga tryggingu fyrir þvi aö
allt gangi vel, en það er skylda
okkar að reyna.
— En við erum ekki fuglar,
James. Þú mátt ekki likja okkur
við þá.
— Það sem ég átti viö, er að
þeir fljúga burt á haustin og koma
aftur á vorin. Það er ekki aðeins
eitt vor, Beth. Ekki fyrir okkur
heldur. Það er ekki bara einu
sinni á ævinni, sem maður getur
elskaö.
— Þetta er falleg hugsun, Jam-
es. Að vorið komi alltaf aftur.
Með sól og yl og gleði, Beth.
Og ást....
— Ef til vill hefurðu á réttu að
standa, James. Ég hef ekki þorað
að hugsa þannig.
— Reyndu núna. Þú veizt að
mér þykir vænt um þig.
— Mér þykir vænt um þig lfka,
James.
Bálið blossaði upp og i
bjarmanum frá þvi sá Cathy, að
mamma brosti. James lagöi
handlegginn um axlir henni og
þannig stóðu þau langa stund.
— Viltu giftast mér, Beth?
Það var eins og hún stifnaði i
fyrstu én svo leit hún hægt upp og
horfði beint á hann. — Já, sagði
hún lágt, en innilega. — Já, Jam-
es, ég vil þaö!
Hnén á Cathy voru oröin stif og
henni var kalt á öxlunum, en hún
brosti svo breitt, aö andlitiö var
nærri klofnað, þegar hún settist
viö borðið og opnaöi dagbókina.
Mamma elskar hann, skrifaði
hún. Þau ætla bráðum að gifta
sig.
Svo reif hún opnuna úr bókinni
og stakk henni niöur i skrinið aft-
ur. Hún þyrfti ekki aö nota opn-
una framar.
Siðan settist hún niður og horföi
dreymin fram fyrir sig. Hún nart-
aði svolitið i tússpennann, áður en
hún beindi honum ákveðin að
blaðinu.
Simon, skrifaði hún. Hár og
mjór. Frændi Debbie. Fimmtán
ára. Hann henti i mig appelsinu-
berki á föstudaginn. Skyldi það
þýöa eitthvað??? Ég held það!!!
Ég held að honum liki vel við mig
lika.
Hún brosti dularfullu brosi,
þegar hún lokaöi bókinni og stakk
henni i skrínið. Nú var oröið alveg
dimmt. Fuglarnir voru áreiðan-
lega steinsofnaöir úti i skóginum.
Hún heyrði raddir niðri i stofu.
Raddir James og mömmu.
— Cathy, kallaði mamma.
Komdu niður! Við James ætlum
að segja þér fréttir.Við höldum að
þær gleðji þig.
— Ég kem!
Fréttir. Þau ættu bara að vita!
Skrýtið, hún haföi haldið að hún
gæti bjargað þessu fyrir þau, en
þau höfðu séð i gegnum hana. Það
skipti ekki máli lengur. Það voru
sterkari öfl en hún, sem höfðu
bætt úr öllu á endanum.
— Ég kem! endurtók hún bros-
andi. — Nú kem ég, mamma! Og
með sjálfri sér bætti hún við: —
Og... pabbi...
krossgata dagsins
2496.
Lárétt
I) Land 6)Þrjátiuára 10) Vein
II) Hasar 12) Fugla 15) Kvöld.
Lóðrétt
2) Eins 3) Konu 4) Baldið 5) Ó-
duglegar 7) Skrúfur 8) Ull 9)
Eiturloft 13) Hulduveru 14)
Sómi.
Ráðning á gátu No. 2495
Lárétt
1) Ræsta 6) Skaflar 10) Ná 11)
Um 12) Alvitra 15) Ókunn
Lóðrétt
2) Æfa 3) Tól 4) Asnar 5) Arm-
ar 7) Kál 8) Fái 9) Aur 13)
Vek 14) Tin.

10
-P-
a * w
Störf við
Mjólkárvirkjun
Staða vélstjóra og raftæknis við Mjólkár-
virkjun er laus til umsóknar.
Umsóknir með upplýsingum um menntun,
fyrri störf, aldur og fjölskyldustærð send-
ist fyrir 1. júni n.k. til Rafmagnsveitna
rikisins, Laugavegi 116, Reykjavik og þar
eru veittar nánari upplýsingar um störfin
og hjá rafveitustjóranum á Vestfjarða-
veitu Aage Steinssyni, ísafirði.