Mánudagsblaðið - 09.03.1970, Blaðsíða 2

2
AAánudagsblaðið
Mánudagur 9. marz 1970
rápi með ritstjóranum
Cocktail-party — menningarfyrirbrigði — Ólánsafbökun —
Hinn rétti andi — í fagnaði með tryggingarmönnum og jurta-
íssölum — Á Keflavíkurvelli — Einkennisföt og Loftleiða-
menn — Hlálegt.
Ýmislegt skemmtilegt rak á fjör-
urnar í vikunni hjá ritstjóranum
og víða komið við. Samband ísl.
tryggingafélaga minntist 10 ára af-
mælis síns með fjölmennu coktail-
boði í Átthagasal Sögu (sjá úrdrátt
úr ræðu Stefáns G. Björnssonar á
öðrum stað í blaðinu) og var það
veglegt mjög og virðulegt, eins og
vænta mátti. Þar voru, að venju,
samankomnir fyrirmenn í þjóðfé-
Iaginu, tryggingarmálaráðherra,
borgarstjóri, ýmsir bankastjórar og
svo forustumenn í tryggingarmál-
um að ótöldum blaðamönnum, sem
oft þykja aufúsugestir í slíkum
merkisafmælum. Cocktailparty eru
yfirleitt skemmtileg, og öll byrja
þau eins. Fyrst ganga menn hljóðir
í veizlusal, nikka eða heilsa með
handabandi, næst rotta þeir sig sam
an, sem bezt þekkjast spyrjast al-
mæltra tíðinda, ræða veðurfarið og
súpa hægt og virðulega á sjúss sín-
um, sletta tungu í góm og gæta
þess vel, að blandan sé hárrétt.
Annars er mér meinilla við þessa
barnalegu og plebísku þýðingu
bæði blaða og einstaklinga á orðinu
Cocktail, sem íslenzka mætti með
íslenzkri beygingu en hlotið hefur
þau aumu örlög, að vera kallaður
hanastélsfagnaður, eitt klunnaleg-
asta og óhrjálegasta orð, sem enn
hefur verið upp fundið, en er jafn
framt vitlaust eins og vera ber.
Sannleikurinn er sá, að fæstir vita
um uppruna orðsins, en helzt er
það talið koma úr einhverri mál-
ísku hinna mörgu indíánakynþátta
Ameríku, og auðvitað afbakað.
Ameríkumenn hófu notkun þessa
orðs í sambandi við eftirmiðdags-
samdrykkju, en síðan varð það að
alþjóðaorði, líkt og taxi. En hvað
um það. Eftir nokkra cocktail-a
verður lundin léttari og þar sem
áður ríkti hálfgerð þögn og vand-
ræðamennska verður brátt f jörlegur
kliður og lifandi samtöl, kátlegar
sögur og oft ansi skemmtilegar,
einkum eins og í þetta skipti, þeg-
ar kvenfólkið er fjarverandi. Cock-
tail-samkundur, eru skemmtileg
tilbreyting í daglega lífinu. Venju-
legur tími er milli 5—7, og engin

ttVor
undir vœngium**
Vorlcekkun
Til móts víð vorið
Vorið er að koma suður í álfu og Loftleiðir
bregða ekkf vana sínum en bjóða nú:
frá 15. marz til 15. maí
hin lækkuðu vorfargjöld til fjölmargra
staða í Evrópu.
Fljúgið með Loftleiðum til móts við vorið
og njótið hinnar rómuðu þjónustu um
borð í Loftleiðaflugvélunum.
Fjöldi þeirra fslendinga, sem nota sér hin
lækkuðu vorfargjöld, eykst með ári hverju.
Loftleiðir fljúga til:
Oslóar - Kaupmannahafnar - Gautaborgar -
Glasgow - London og Luxemborgar,
en selja jafnframt framhaldsferðir með flug-
félögum á öllum flugleiðum heims.
Og enn sem fyrr geta farþegar notið hinna
hagkvæmu greiðslukjara Loftleiða:
FLUGFAR STRAX — FAR GREITT SÍÐAR
Skrifstofur Loftleiða, ferðaskrifstofurnar og
umboðsmenri um land allt veita upplýsingar
og selja farseðla.
OFTLEIDIR
hæfa að „framlengja" þau, eins og
oft vill verða hjá þeim, sem lítt
kunna til veizlusiða og telja þessi
mót drykkjusamkundur eða að það
merki nízku eða kotmennsku að
hætta að veita frekari drykki undir
klukkan sjö. Allt betra fólk þakkar
fyrir sig um sjö-leytið og hverfur
á brott, þótt lýðurinn drekki veniu
lega meðan eitthvað fæst í glösin.
Er þetta hinn mesti ósiður. Þetra
var eitt af þeim partýum, sem allt
var til sóma enda reyndir menn
samankomnir, sem ekH þurftu að
byrgja sig upp „fyrir kvöldið".
í vikunni kölluðu forustumenn
Kjöriss blaðamenn á sinn fund í
Snorrabúð Loftleiðahótelsins. (Sjá
frásögn annarsstaðar í blaðinu)
Þarna voru aðeins blaðamenn og
stjórn félagsins og framreiðslan
með nokkuð nýstárlegu móti. Þetta
var hið herlegasta gildi, því undir
ræðu fyrirsvarsmanns fyrirtækisins
voru framreiddar fjölmargar teg-
undir íss þ. e. jurtaíss, geysilega
girnilegur og ljúffengur réttur, en
síðan kaffi og meðlæti. Flestir
þekktust og gamanyrði fuku, eink-
kum um það viðhorf að hér væri
megrunarís á ferðinni, líkt og
jurtasmjörlíkið, eða hvort hér væru
réttir, sem átilokuðu hjartasjúk-
dóma eða aðra „innvortis" vosbúð.
Þetta er merkileg nýjung í ísfram-
leiðslu, sem eflaust á eftir að ryðja
sér til rúms.
Eg sný ekki aftur með það, að
mikið lifandis skelfing tekst íslend-
ingum alltaf eða oftast illa, þegar
einkennisföt eru annarsvegar. Eg
átti leið á Keflavíkurvöll í vikunni,
og snæddi á hótelinu þar hádegis-
verð. Afgreiðsla þar er með ís-
lenzk-amerískum blæ, ei.nskonar
annars flokks cafteríu-stíll, en þar
éfa ýmsir starfsmenn flugs, hlað-
menn og aðrir starfsmenn Loftleiða,
sem bera einkennisföt. Þarna voru
ekki flugmenn sjálfir, né heldur
flugfreyjur, sem ég undantek, held-
ur aðrir embættismenn félagsins.
Og kurfslegri menn hef ég Iengi
ekki séð, af þeim, sem bera uni-
form. Það þarf vissa reisn, einhvern
mannsblæ til að bera lagleg ein-
kennisföt. En þegar þessir menn
nudduðu sér í matsalinn, jakkar frá
hnepptir, rasssíðar buxur, lítt press-
aðar og auðvitað hendur grafnar
niður á pung, þá fannst mér sjarm-
inn og sexapílið heldur hverfandi.
Að hnussast milli afgreiðsluborðs-
ins og matborðsins, í hlykkjum, er
ósköp leiðinlegt enda virtist þeim
bölvanlega við að þurfa að draga
hendur vir vösum til að bera snarl-
bakka sina milli þessara tveggja á-
fangastaða. Það er viss kúnst sem
verður að fylgja einkennisfötum.
Lögreglan komst að því þegar Agn-
ar Kofoed stjórnaði henni, flug-
menn þekkja það og flugfreyjur
ganga upp í því. En þetta fylgir
ekki öðrum embættismönnum flug
félaganna. Síður en svo. Afgreiðslu-
salir flugvélanna sanna það bezt,
brúnir skór og fráhnepptir jakkar,
laus bindi og einhver losarabragur
og kæruleysis á öllu saman. Árang-
urinn er sá, að mannagreyin verða
hlægilegir, einskonar ólarmagga-
donar með gylta hnappa. Eflaust á
þetta að tákna frjálslyndi eða jafn-
vel andúð á styrjöldum!!! Félögin
ættu að krefjast þess, að starfsfólk-
ið bæri einkennisklæði þeirra eins
og menn, en ekki lubbar. Sjáið er-
lendu flughafnirnar. io.i9.toíoo«
Kvikmyndir
Framhald af 8. síðu.
allan sólarhring: i, milli léttra
ginsjússa, og hefur haldið við sæta-
brauðsdrengi sólarlandsins, eftir
beztu getu. En Frankie er ekki á
þeim buxurium, konur, segir Frank,
eru góðar til síns brúks, en menn
verða að Iifa á einhverju öðru, ef
þeir vilja halda sjálfsvirðingu sinni.
Rita, kona Kostermans hins auð-
uga, er næsta nervös í skapi, líkt
og pró.. j'.'rsmc f,okkanna þessa
dagana. Hún pantsetur fjölskyldu
gulldjásnið, 500 þúsund dollara
virði, eins og glerperlur væm, og
tekur nú þá ^jálfsögðu ákvörðun
að skjóta fyrrverandi bónda sinn,
svo hún geti notið manns síns og
milljónanna í friði. Þetta er skilj-
anleg hugmynd, en svo óheppilega
tekst til, að hún er rétt búin að
drepa Frankie í misgripum, en
Frankie er nú einu sinni þeirrar
skoðunar, að betra sé að standa aft-
an við byssuhlaupið en horfa í
gapandi kjaft spúandi skammbyssu.
Óvinir sitja þó enn á fleti fyrir og
drekkja gullsmiðsræfli, sem var í
vinnu hjá þeim í baðkeri. Frankie
her r grun heimsækir óvinina,
sem taka hann til fanga og heimta
næluskrr nn eftir að hafa barið
Frankie illyrmislega Frankie á ekki
annars úrkosta en skjóta þá báða
— í sjálfsvörn. Þegar hér er komið
em skrokkarnir að verða í meiri-
hluta og eiginlega óvíst um úrslit.
En í Iokin lagast þetta allt saman.
Jill St. John lofar að fara með
honum í smátúr á bátkrílinu þegar
allt er um garð gengið, en svíkur.
Samvizkan hefur gripið hana og
hún og er farin &ð elska gamla eig-
inmanninn sinn aftur og þau ætla
að skreppa niður í karabískahafið
til að púrra upp á gamlar ástir.
Frankie siglir sinn sjó í þess orðs
beztu meiningu. Mynd þessi er ein
af þessum ágætu og skemmtandi
reyfurum, sem við sjáum of lítið
af. Orðaköst Sinatras og meðleik-
aranna eru gamlar klichíur, sem
flesdr þekkja, en þó sagðar á
skemmtilega kærulausan hátt. Þetta
er ein af fáum myndum vestræn-
um, sem hvorki fjalla um þjóðfé-
lagsvandræði né skreytir sig algóð-
um blökkumönnum. Mynd, sem ég
veit að allir hafa gaman að, enda
vel þess virði. — A.B.
Prófkosningar
Framhald af 1. síðu
og óheilar persónur nái þar
nokkru áleiðis í rógi og illvilja.
Óánægja undaníarandi ára hef
ur sízt minnkað meðal kjós-
enda og þeir aðilar, sem nú
eru hátt settir í börgarstjórn,
eru orðnir að nægu óþykkju-
efni, þó ekki spyrjist út um þá
sá einstæði lúaháttur, sem
þegar hefur séð dagsins Ijós.
Sjálfstæðisflokkurinn og
Reykjavík eru ekki einkafyrir-
tæki og hinn almenni kjósandi
krefst þess, að í þetta skipti
fái hann nokkru um ráöið
hverjir verði fulltrúar hans hér
í höfuðvíginu.