Tíminn - 09.07.1977, Blaðsíða 13

rmrtvmn mmm
Laugardagur 9. júli 1977
13
hljóðvarp
framhal'dssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
LÍKI OFAUKIÐ
121
Laugardagur
9.júli
7.00 Morgunútvarp
Veðurfregnir kl. 7.00,8.15 og
10.10. Fréttir kl. 7.30, 8.15
(og forustugr. dagbl.) 9.00
og 10.00. Morgunbæn kl.
7.50. Morgunstund barn-
annakl. 8.00: Kristján Jóns-
son byrjar að lesa ævintýrið
um „Ugluna Raoul” eftir
Jay Williams i þýðingu
Magneu Matthiasdóttur.
Tilkynningar kl. 9.00. Létt
lög milli atriða. Óskalög
sjúklinga kl. 9.15: Kristin
Sveinbjörnsdóttir kynnir.
Barnatimi kl. 11.10: A
heimaslóð. Lesið verður úr
verkum Jóns Sveinssonar,
Jónasar Hallgrimssonar,
séra Friðriks Friðriks-
sonar, Páls J. Ardals, Da-
viðs Stefánssonar, Bólu-
Hjálmars og Frimanns Jón-
assonar og sagt frá heima-
slóðum höfundanna. Um-
sjónarmenn timans: Hilda
Torfadóttir og Haukur
Agústsson.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Tónleikar.
13.30 Laugardagur til lukku.
Svavar Gests sér um þátt i
tali og tónum. (Fréttir kl.
16.00, veöurfregnir kl.
16.15).
17.00 Létt tónlist.
17.30 „Fjöll og firnindi” eftir
Arna óla. Tómas Einarsson
kennari les um ferðalög og
hrakninga Stefáns Filippus-
sonar (2).
18.00 Tónleikar. Tilkynn-
ingar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 „Ég hef morrað mest
við það.T.” Guðrún Guö-
laugsdóttir ræðir við Skúla
Helgason fræðimann.
20.00 Vor i Vestur-Evrópu..
Jónas Guðmundsson sér um
þátt i tali og tónum.
20.30 Gitarleikur i útvarpssal:
Siegfried Behrend leikur
verk eftir Hans Neusidler,
Luis Milan, Lodovice Conte
Roncalli, Anton Graf Losy,
Mateo Carcussi, Ernst
Krenek og sjálfan sig.
21.05 „Etýða i E-dúr”, smá-
saga eftir Grétu Sigfúsdótt-
ur. Höfundur les.
21.30 Hljómskálamúsik frá
útvarpinu i Köln. Guð-
mundur Gilsson kynnir.
22.00 Fréttir.
22.15. Veðurfregnir. Danslög.
23.55 Fréttir. Dagskrárlok.

eftir Louis Merlyn
— Hann er traustur.
— Ég átti ekki við það, sagði hún. — Hann er svo
kaldur, Nat.
— Hann hefur ástæðu til þess, útskýrði Nat Silone. —
Hann skilur sjálfan sig ekki heldur. Reyndu ekki að gera
það fyrir hann.
Henni leið betur núna og hana langaði til að segja
honum, hvers vegna hún hafði hringt.— Nat mig langar
til að hjálpa.
— Það gerirðu bezt með því að halda þig í felum.
— Nei, mig langar til að gera eitthvað. Larry gerði það
ekki einn. Hann varð að f á hjálp til að gera það.
— Ef þú fengir sannanir, myndirðu aðeins gera þetta
verra f yrir okkur, Fran. Þannig liti lögreglan að minnsta
kosti á málið. Láttu það eiga sig.
— Nei, nei, Nat! SKilurðu það ekki? Hann varð að fá
hjálp frá einhverjum, sem vinnur fyrir okkur. Hann
hef ði ekki getað reynt það á nokkurn annan hátt.
— Það var Emile, sagði Nat Silone. Rödd hans var lág
og þurrleg. Hún skildi ekki, hvers vegna hann var ekki
bitur, nema hvað Nat var sjaldan bitur og sjaldan reiður.
— Hann þurfti sem sagt að nota rúllettu Emiles til
þess?
— Já, sagði hann.
— Ég vil tala við Emile, sagði hún. — Ég ætla að f inna
eitthvað sem getur hjálpað okkur.
— Fran, gerðu það ekki! Rödd hans var hvöss,
hvassari en hún hafði nokkurn tíma heyrt hana. — Gerðu
það ekki. Láttu Milan um það.
— AAilan veit það ekki, sagði hún. — Hann heldur að
þetta hafi verið ástardeilur.
— AAilan er ekkert f íf I. Hann kemst að þessu sjálf ur og
gerir eitthvað í málinu.
Símaklef inn var að kæfa hana. Nú skildi hún Nat ekki.
Hann talaði í gátum. — Hvers vegna segirðu honum það
þá ekki?
— Vegna þess, sagði Silone, — að við vitum ekki
ástæðuna til þess, Fran. Það á að vera ástamálunum að
kenna í bili. Ef við vissum ekki hvað Neilson hafði i
hyggju, þá gat það að minnsta kosti ekkiverið ástæðan.
— Aaah, sagði hún. — Aaah! Henni létti svo mikið, að
hún jafnaði sig aftur. — En ég ætla samt að tala við
Emile.
Hann hikaði. Hún fann þögnina og hélt að hann hefði
lagt á. Hún sagði hrædd. — Nat?
— Ég get ekki haldið aftur af þér, barn. En ekki núna,
ekki um hábjartan daginn.
— Ég skal fara varlega, Nat. Hún óskaði þess að hann
væri ekki leiður af því hún neitaði að hlýða honum. Hún
taldi að hann gæti skilið hana og þá nauðsyn, sem rak
hana áfram. Þegar hann lagði á, gekk hún út úr klef-
anum og andvarpaði. Hún fór og pantaði sér kaffibolla.
Hún hugsaði ekkert um að einhver gæti þekkt hana. —
Emile, sagði hún við sjálfa sig. — Roy Hiller og Polly
Baird. Þau höfðu verið vitni. En það var aðeins Emile,
sem hún var að hugsa um. Hún stöðvaði kaffibollann á
miðri leið. Roy Hiller líka. Hún hafði nær gleymt, að það
hafði verið hann, sem aðvaraði hana. Hann hafði reynt
að hjálpa henni í það skiptið og ef til vill myndi hann gera
það aftur.
Hún ákvað að hringja til hans, þegar hún væri búin
með kaffið. Hún setti frá sér tóman bollann, og fann þá
hönd á handlegg sér. Andartak gat hún ekki hreyft sig,
ekki einu sinni litið til hliðar.
— Komdu með, sagði einhver. — Komdu með og vertu
róleg.
9. kafli
AAilan fann nafn Roy Hillers á listanum sínum og komst
að raun um að hann bjó aðeins nokkrum götum f jær.
Hann lagði bílnum framan við húsið. Á götuhæðinni
voru tvennar dyr inn i fornsöluna, sem AAilan hafði séð
gegnum gluggann, og einar til viðbótar upp í íbúð Hillers.
Ofanfrá heyrðist suð, þegar AAilan hringdi bjöllunni og
þá opnaði hann dyrnar. Rödd Hillers heyrðist niður: —
Andartak!
— Það er AAilan.
— Komdu þá upp. AAilan gekk upp tröppurnar og
beygði til vinstri inn í íbúð Hillers og dagstofuna. Hiller
var að binda beltið á morgunslopp sínum. Hann sagði: —
Ég hélt að þetta væri ef til viðskiptavinur.
AAilan kinkaði aðeins kolli til Hillers og horfði síðan
vandlega í kringum sig. íbúðin var notaleg að sjá, en
sérlega ríkulega búin. Hún virtist ekki eiga vel við Hiller
og það fór í taugarnar á AAilan. Húsgögnin voru hvorki
gömul né ný og eina merkið um verulegt rikidæmi voru
tvö olíumálverk á veggjunum. AAilan gekk að því sem
nær var. Það leit út f yrir að vera hollenzkt. Það var átta
þumlungar á breidd og mjög þykkt. Hitt var svipað.
— Ef þetta dytti ofan á hausinn á þér, færi hann í mél.
Hiller skellihló. — Annað er teakviður, hitt mahóní.
Þau eru allt of verðmæt til að selja þau, þessvegna hef
ég þau hérna uppi. Hann tók ósjálfrátt við því, en opnaði
það ekki.
— En þú hef ur sennilega ekki komið til að tala um mál-
verkaramma við mig?
— Tæplega, viðurkenndi AAilan.
Hiller var fölur á vangann og hafði poka undir
augunum. En hann brosti til AAilans eins og hann væri
gamall vinur. AAilan treysti ekki fólki, sem brosti þegar
það átti að hrukka ennið.
Ég hélt að þú hefðir baðker úr gulli og marmaragólf,
sagði hann.
— AAaður fullorðnast, svaraði Hiller kæruleysislega. —
Ég bíð með slíkt, þangað til ég verð gamall. Hann virti
AAilan rólega fyrir sér.
AAilan sagði: — Er lítið upp úr því að hafa að vera tál-
beita þessa dagana?
Hiller meðtók þetta með sömu róseminni og venjulega.
— Nú, svo mitt skammarlega aukastarf er á
allra vitorði? Nei, það er ekki sérlega tekjlidrjúgt. Bezta
varphænan mín var f jarlægð í gær.
Það, hugsaði AAilan er önnur aðferð til að segja, að
Hiller er saklausaf að vera í tengslum við morðið á Neil-
son.
— Vissi Neilson, að þú fékkst prósentur af því, sem
hann tapaði?
— Það veit ég ekki, svaraði Hiller. AAilan hélt enn á
sígarettuveskinu hans og nú tók Hiller það aftur. Hann
kveikti sér i. — Ég býst ekki við, að þér geðjist sérlega
vel að tekjulindum mínum?
— Ég skipti mer ekki af gerðum annarra,saði AAilan. —
Ekki nema þær komi niður á mér. Hann gekk að
sófanum og settist.— Ef þú hefur hagnýtt þér veikleika
Neilsons, var það hans mál.
Hann teygði úr sér. — En ég kom ekki þess vegna,
Hiller. Ég er að reyna að mynda mér skoðun á Nilson.
Hann gat ekki ákveðið sig, útskýrði Hilier.
Hann vildi fá Fran og vildi líka halda sig f rá Silone.
— Hvers vegna? spurði AAilan.
Hiller yppti öxlum. — Hann vann aldrei í spilum hjá
Silone. Hann hélt að það væri eitthvað óhreint í poka-
horninu þar.
— Var það? spurði AAilan miskunnarlaus.
„Ég get ekki stoppað núna
Wilson... ég kom bara til aö
ergja þig svolitið fyrir kvöld-
matinn.”
DENNI
DÆMALAUSI