Tíminn - 24.12.1977, Blaðsíða 11

slagiö á morgun. Nú skulum viö
fara aftur niöur I salinn, og ég
tilkynni, aö Jacob veröi aö biöa
meö aö taka viö gjöfinni sinni.
Emil ræsktisig. — Heyriö þér,
sagöi hann. — Væri yöur sama,
þótt þér tilkynntuö þaö ekki fyrr
en eftir aö ég er búinn aö sýna
töfrabrögöin, spuröi hann.
— Já, auövitaö er mér sama
um þaö, sagöi yfirlæknirinn og
brosti. — Ég skal ekki eyöi-
leggja stemmninguna svona
rétt áöur en þú átt aö koma
fram.
Emil flýtti sér yfir i salinn.
Þarna stóö stórt jólatré meö
tendruöum ljósum og miklu
skrauti, sem sjúklingarnir
höföu búiö til. Nokkur sjúkra-
rúm stóðu uppi viö veggina.
Móöir hans og faöir spiluöu og
sungu, og á miöju gólfi, þar sem
meö hann á skrifstofu yfirhjúkr-
unarkonunnar.
Þegar þeir voru þangaö
komnir, lokaöi Emil dyrunum.
— Nú ætla ég aö sýna þér svolit-
ið töfrabragð, sagöi hann alvar-
legur. Hann sveiflaöi slæöu yfir
höfði sinu, dró svo galdrastafinn
yfir hana og sagöi: „Hókus
Pókus, filiókus!” Þegar hann
fletti sundur slæðunni lá innan i
henni hvitt umslag meö barna-
teikningum utan á.
Troels fölnaði. — Hvar.......
Hvernig....hvislaöi hann hásri
röddu og greip um leiö i gifsum-
búöirnar.
Emil brosti svolitiö: — O, þú
ert nógu mikill galdramaður
sjálfur til þess aö vita, aö þaö
þarf ekki nema fljót handtök.
Troels var dálitiö óstyrkur, og
staröi niður fyrir sig á gólfiö.
Svo sagöi hann hægt: — Ég veit
fyndir ekkert til I fætinum leng-
ur. Ég náði umslaginu af þér
þegar þú gekkst á undan mér
upp stigann.
Troels haföi misst allan móö
og hné niður á stól. — Þau eru
þá búin að uppgötva þetta,
stundi hann upp. — Þá verður
eitthvað mikiö um aö vera, lög-
reglan kemur og hvaö eina.
Emil sá greinilega, aö viö
sjálft lá, aö hann færi aö gráta.
Hann klappaði honum hressi-
lega á bakið. — Ég er viss um,
aö Jacobsen kærir þig ekki, ef
þú segir honum alla söguna, en
nú skulum við hugsa um eitt I
einu. Fyrst skulum viö fara
niður og sýna nokkur töfra-
brögö. Þú sýnir bragöiö meö
kúlunum. Þú gerir það betur
heldur en ég. Svo getur þú veriö
aöstoðarmaður minn i næstu
atriðum.
konar smákrukkum, náöi hann i
töfrakassann sinn. Herra Töfra-
sproti sló i kassann meb töfra-
stafnum sinum og doktor Snill-
ingur dró jólapakka upp úr hon-
um.
— Ég heyröi ykkur syngja
eitthvaö um það, þegar togaö er
i reipiö, sagbi nú Emil — Nú
skulum við sjá, hvaö gerðist.
Hann kippti fast i reipið, sem
losnaöi utan af pakkanum, og
breyttist um leiö i slæöu.
Svo sýndi Emil áhorfendun-
um, hvernig taka ætti utan af
jólapakka. Hann reif pappirinn
niður i smábúta, hnoðaöi þeim
saman i kúlur, slétti úr þeim
aftur, og pappirinn var heill á
ný. — Þetta getum viö svo notað
aftur um næstu jól, sagöi hann.
Nú var kominn i ljós kassi. Emií
bað aöstoöarmann sinn um aö
opna hann og dr. Snillingur tók
og dr. Snillingur hrópa nú öll i
einu „Hókus Pókus, filiókus”.
Svo opnaði Jacobsen kassann.
— Þetta er næsta undarlegt
sagði hann. Upp úr kassanum
dró hann engan annan en Jacob
páfagauk. Hann settist rólegur
á handlegg hans. Um hálsinn á
honum hékk hvitt umslag. —
Þetta er stórmerkilegt. Aö þú
skulir geta töfraö þetta fram,
'stundi yfirlæknirinn, þegar
hann kom auga á umslagiö.
Gleiðbrosandi opnaöi hann um-
slagið og dró fram peningaseöl-
ana. Svo notaöi hann tækifæriö
til þess aö halda ofurlitla ræöu
um Jacob og lofaði honum nýrri
konu. Aö lokum hrópaði hann
þrefalt húrra fyrir töframönn-
unum, sem höföu skemmt fólki
svo vel. Troels varð eldrauður i
framan, þegar sjúklingarnir
hrópuðu húrra.
1 ' ....................... .......................... —' ' ' *
Á AÐFANGADAGSKVÖLD SKEMMTIH Emil, sem aðeins er þrettán ára gamall,
börnunum á sjúkrahúsinu með því að sýna þeim alls konar töfrabrögð.
Hvitt umslag með peningum hefur horfið á dularfullan hátt, en Emil
tekst að finna það auk þess sem hann hjálpar skólavini sinum úr mikilli klipu.
»---------------:-------------------------------- -------
allt var fljótandi I jólapappir og
marglitum böndum, hlupu
systkini hans um og þóttust vera
eimvagn. A eftir þeim var hala-
rófa af börnum.
Emil gekk einn hring um sal-
inn, og kom fljótlega auga á
þann, sem hann var aö leita aö.
Troels sat i einu horni salarins
meö móður sinni. Hann var með
nokkra pakka i fanginu, en virt-
ist þó ekkert sérlega glaölegur á
svipinn.
— Halló, Troels, kallaði Emil.
— Getur þú ekki komiö og hjálp-
að mér svolitið?
Troels leit flóttalega I kring-
um sig, en eftir að hafa sagt
eitthvað viö móöur sina, haltr-
aöi hann yfir til Emils, sem fór
ekki, hvaö kom yfir mig. Ég sá
þá leggja peningana i umslagið I
dag. Þá datt mér i hug, að þeir
væru góð byrjun i skellinööru-
safnið, ef ég ætti þá. Þegar við
vorum að dansa kringum
jólatréb, sá ég lykilinn i vasa
Jacobsens....og allt I einu haföi
ég náð honum. Svo fór ég og
sótti umslagið. Þegar ég setti
lykilinn aftur i vasa hans var ég
farinn að sjá eftir þessu öllu
saman, en þaö var eiginlega
orðið of seint.... En hvernig
vissir þú, að ég heföi falið pen-
ingana i gifsinu?
Emil brosti. — Hvar annars
staöar hefðir þú átt aö fela þá?
Þú varst lfka svo hræddur við aö
ég kæmi við gifsið, enda þótt þú
Skömmu siöar stóöu dreng-
irnir tveir á sviöinu. Herra
Töfrasproti og doktor Snillingur
kölluðu þeir sig. Þaö var mikiö
klappað fyrir Troels, eftir að
hann hafði sýnt atriöiö meö
rauðu kúlunum, og hafði látið
þær hverfa og birtast nokkrum
sinnum. Það var eins og hann
gripi þær úr lausu lofti. Aö lok-
um stakk hann einni kúlunni
upp i sig, kyngdi og tók hana svo
upp úr rassvasanum.
Drengirnir höfðu verið önnum
kafnir viö aö undirbúa siöasta
atriðiö áður en þeir fóru upp á
sviðið. Þegar Emil haföi dregiö
hvern blómvöndinn af öörum
upp úr hattinum sinum og f jöld-
ann allan af slæöum upp úr alls
lokið af honum og sýndi áhorf-
endunum, að kassinn var tóm-
ur.
Þrátt fyrir þaö dró Emil
augnabliki siðar logandi jólaljós
upp úr kassanum. Aftur var
kassinn sýndur. Hann var gjör-
samlega tómur.
Má ég nú biöja starfsfélaga
dr. Snillings, dr. Jacobsen, um
aö koma hingað upp á sviðið,
sagði Emil.
Jacobsen yfirlæknir kom
brosandi til hans upp á sviðið.
— Hvað á ég aö gera viö tóm-
ann kassa? drundi I yfirlæknin-
um.
— Ég held, aö eitthvað sé i
kassanum, svaraöi Emil. Nú
skulum viö öll, áhorfendur, ég
A eftir þrýsti hann hönd
Emils. — Ég vildi svo gjarnan
mega aöstoöa þig einhvern tima
seinna, það er svo skemmtilegt.
Nú ætla ég að fara til Jacobsens
og segja honum hvernig þetta
gerðist. Troels gekk niöur eftir
ganginum, og Emil sá, aö hann
var mun glaðari, og honum
haföi létt.
Emil strauk bakiö á dúfunum
sinum. — Þið verðið aö fyrir-
gefa, aö ég skuli hafa notað
páfagauk i staöinn fyrir ykkur,
og þið fenguð alls ekki að koma
fram i kvöld. Jacob varö aö fá
jólagjöf, og þaö er bara aö-
fangadagskvöld einu sinni á ári.
Þfb
Höfundur sögunnar er Vagn Simonsen
en Gerda Nystad teiknaði myndirnar