Tíminn - 27.08.1978, Blaðsíða 24

24
Sunnudagur 27. ágúst 1978
Wimvm
Anthon Mohr:
Árni og Berit
FERÐALOK
Ævintýraför um Kyrrahafið og Suður-Ameríku
barnatíminn
Það hvarf aftur, en kom
bráðlega aftur i ljós,
skærara og bjartara en
fyrst. „Sjáðu Berit!”
kallaði Arni. ,,Þetta
hlýtur að vera vitinn á
Hawaii, austustu og
stærstu eyjunni i þess-
um eyjaklasa. Manstu i
fyrra er við stóðum á
þilfari þýska herskips-
ins og sáum ljósblikið af
vitanum i Midway-eyju
sem er vestast. Margt
hefur á dagana drifið
siðan”.
Um nóttina var litið
sofið. Skipstjórinn bjóst
við að koma til Honululu
um kl. 6 um morguninn,
hinn 24. ágúst 1915.
Systkinin stóðu ferð-
búin við borðstokkinn,
er skipið skreið inn i leg-
una. Hér var yndislega
fagurt. Gróðurinn liktist
hitabeltisgróðri en loftið
var hressandi og tært.
Inni á eyjunum blöstu
fjöllin við sýn, fögur og
tiguleg. Berit hélt, að
hún hefði aldrei séð
borg, sem átti fegurra
bæjarstæði. Hér áttu
þau þá að dvelja. Hér
áttu þau loks að eignast
fast heimili og voru laus
við öll ferðalög um sinn.
Ef heimili Kristjáns
frænda þeirra nálgaðist
umhverfið, þá hlaut að
vera dásamlegt að
dveljast hér.
Strax og skipið nálg-
aðist, kom fjöldi báta frá
landi og umkringdi skip-
ið. Bátarnir voru hlaðnir
fólki frá eyjunum#ungu
fallegu og hraustlegu
fólki. Flestir voru naktir
niður að mitti og næst-
um allir með blómafest-
ar um háls og herðar.
Fólkið söng og æpti,
stakk sér i sjóinn og
bauð blóm og blómafest-
ar til kaups. Ilmandi
hvit blóm — var fyrsta
kveðjan sem þau syst-
kinin fengu frá landinu,
sem átti að verða heim-
kynni þeirra.
8.
Að litilli stundu liðinni
kom vélbátur út að
skipshliðinni. Aftur i
bátnum sátu nokkrir
tollverðir, og hjá þeim
miðaldra maður með
gránað hár.
Systkinin horfðu með
mikilli eftirvæntingu á
þennan mann. Gat það
verið að þetta væri
Kristján frændi þeirra.
Þau höfðu séð myndir
af honum heima hjá sér i
Noregi fyrir mörgum
árum en þau mundu
ekki vel, hvernig hann
leit út, enda var svo
langt siðan.
En nú kom hann nær.
Jú, þetta hlaut að vera
hann. Hann var svo likur
mömmu þeirra, að það
var sem hún væri hér
ljóslifandi. Andlitssvip-
urinn var sá sami, sömu
drættimir og sömu blið-
legu bláu augun, —
aðeins var allt stór-
skornara og svipmeira
en hjá móður þeirra.
,,Kristján frændi!
Kristján frændi!” hróp-
aði Berit. „Loksins er-
um við hér!” Frændi
þeirra brosti og veifaði
til þeirra. „Hjartanlega
velkomin bæði tvö. Það
var sannarlega kominn
timi til, að þið kæmuð.
Ég hef nú beðið eftir
ykkur i þrjú ár. Gott var
að þið komuð áður en ég
varð niræður”.
Systkinin voru fljót
að afgreiða sig i tollin-
um, og i flýti kvöddu þau
Lindu og pabba hennar,
en þau bjuggu i nágrenni
við frænda þeirra.
„Loksins”, sagði Berit
og fleygði sér um háls-
inn á frænda sinum.
Henni fanst það yndis-
legt, að vera komin til
hins fyrirheitna heimil-
is.
Billinn stóð á bryggj-
unni og beið þeirra. Við
stýrið sat ungur Malaji.
Berit fannst borgin
Honolulu yndisleg. Göt-
ur borgarinnar voru
yfirleitt breiðar og raðir
af margskonar trjám
meðfram þeim, sem
gerði þær skuggsælar.
Umhverfis húsin voru
yfirleitt grasblettir, en
myndarlegir skraut-
garðar umhverfis sum.
Búðimar vom iburðar-
miklar og fullar af alls-
konar skrautlegum
varningi og hér og þar
um borgina voru skraut-
leg gisti- og veitingahús.
Við ströndina voru bað-
staðirnir yfirfullir árið
un kring.
Loksins var stað-
næmst við heimili Krist-
jáns frænda. Heim að
húsinu var ekið eftir
löngum trjágöngum
með blómskrýdd ilm-
andi akasiutré til beggja
hliða. Siðan var ekið i
gegnum opið „port” inn
að húsabaki en bæjar-
húsin öll mynduðu fer-
hyrning utan um ,,húsa-
garðinn”.
Þarna vom byggingar
fyrir vinnufólkið,
skepnurnar, uppskeruna
og geymslur fyrir áhöld,
vélar og margskonar
vinnutæki.
Aðalbyggingin sneri
að trjágöngunum. Það
var skrautleg bygging
úr múrsteinum, tvær
hæðir. Útsýn úr glugg-
um hallarinnar var fög-
ur. Þar sá yfir frjósama
akra, blómgaða skóga,
fjöll og úthaf. Allt húsið
angaði af blómailmi.
Þar skeil sólin glatt og
loftið var hressandi og
tært. Hér hlaut að vera
gott að dvelja.
Tvö stór herbergi á
efri hæðinni voru ætluð
systkinunum. Farangur
þeirra var litið annað en
fötin sem þau stóðu i, og
ekki leið þvi á löngu, að
þau hefðu þvegið sér og
snyrt og setst að hádeg-
isverði. Hann var fram
reiddur i hornstofu á
neðri hæðinni, og meðal
réttanna var norskur
geitarostur en slíkt sæl-
gæti höfðu þau systkinin
ekki bragðað siðan þau
fóru að heiman frá Nor-
egi.
Nú voru þau aftur
heima — Það fundu þau
bæði.
9.
Á meðan þau voru að
borða, sagði Kristján
frændi allt i einu:
„Það er alveg satt.
Hingað er komið heil-
mikið af bréfum til ykk-
ar. Flest em þau til þin
Berit og sum þeirra
mjög gömul. Liklega um
tvö ár siðan þau komu”.
Hann náði siðan i stór-
an bréfabunka i skrif-
borðinu sinu og fékk
þeim. Um leið og Berit
leit á bréfin þekkti hún
rithönd Alexej. Það voru
alls 19 bréf frá honum.
Auk þess fékk Berit tvö
bréf frá Tanja, póstlögð
i Moskvu. Árni fékk
aðeins tvö bréf og voru
þau bæði frá Karli Stu-
art frænda hans en hann
var nú embættismaður i
Kalkútta.
Nokkur af bréfum
Alexej voru skrifuð á
Novaja Semlja og lögð i
póst i Arkangelsk, það
sá Berit á póstskimplin-
um. Hin bréfin vom öll
póstlögð i Moskvu og
skrifuð árin 1914 og 1915.
En eitt bréfið auð-
sjáanlega nýskrifað var
með ameriskum fri-
merkjum og lagt i póst i
Chicago.
Berit reif það fyrst
upp. Það var mjög stutt
bréf, sem byrjaði á þvi,
að siðustu mánuðina
væri hann orðinn mjög
hræddur um þau syst-
kinin og óttaðist, að eitt-
hvert óhapp hefði hent
þau. Siðasta bréfið sem
hann hafði fengið var
bréfið, sem Berit hafði
skrifað i Cuzco. 1 þvi
bréfi hafði hún sagt, að
Árni væri með fjall-
göngumönnum, sem
ætluðu að ganga á f jalla-
tinda I námunda við
Titicacavötnin og hafði
hún sagt að hún vænti
þeirra aftur eftir viku.
Þvi næst sagði Berit i
bréfinu, að ferðaáætlun-
in væri sú að fara til
Callao og þaðan með
„Sunbeam” beina leið
til Hawaii. Þetta bréf
hafði Alexej fengið hinn
27. júni.
Eftir þetta hafði Alex-
ej ekkert frá þeim heyrt.
Hann hefur þá ekki enn-
þá fengið bréfið frá mér,
sem ég skrifaði á Ama-
son-fljótinu, sem póst-
lagtvar i Belem”, hugs-
aði Berit. Alexej skrifaði
lika, að hann hefði oft
spurt um þau simleiðis
hjá frænda þeirra á Ha-
waiieyjunum, en hann
hefði ekkert um þau vit-
að.
„Já, það er alveg
rétt”, svaraði Kristján
frændi, er Berit innti
hann eftir þessu. „Sið-
ustu vikurnar hef ég
fengið mörg fyrirspurn-
ar-skeyti frá Moskvu, og
hefur svarskeyti ætið
verið greitt en alltaf
varð ég að svara þvi, að
ég hefði ekkert af ykkur
frétt”.
Nú sagðist Alexej vera
orðinn mjög hræddur (
það var undirstrikað).
Hann sagðist óttast, að
ekki væri nú allt með
felldu. Rússneska
stjórnin hefði nú sent
hann með stóran hóp
manna til Bandarikj-
anna til að kaupa ýmsar
efnivörur i Chicago, en
halda svo ferðinni áfram
til San Francisco. Þar
átti að skipa út vörun-
um, sagði hann. Hann
vonaðist til að hafa tima
til að skreppa til Hono-
lulu frá San Francisco.
Hann hafði þegar pantað
far með skipinu Express
of Asia, sem legði upp
frá San Francisco hinn
19. ágúst.
Hann sagðist hafa litla
von um að hitta hana
þarna, en hann vildi þó
koma til þess staðar
sem ætti að verða heim-
ili hennar, eins gæti
hann þá fengið fulla
vissu um það, hvað af
þeim hefði frétst.
Berit missti bréfið úr
hendi sér. Hún skalf og
titraði af æsingi.
En allt i einu rétti hún
úr sér. Skrifaði Alexej
ekki, að hann legði upp
hinn 19. ágúst.
„Heyrðu frændi,”
sagði Berit. „Hve lengi
er skip á leiðinni frá San
Francisco. Alexej segist
leggja af stað hdnn 19.
ágúst. Hvenær getur
hann komið hér”?.
„Snemma á morgun”,
svaraði Kristján frændi
og brosti glettnislega.
Berit gat engu orði
upp komið.
Á morgun... á morg-
un. ..
Endir
Auglýsið
#
1