Tíminn - 24.11.1978, Side 19

Föstudagur 24. nóvember 1978

19
Arnað
heilla
Nýlega voru gefin saman i
hjónaband Eyjólfur Bergsson
og Svala Eiriksdóttir, þau
voru gefin saman af séra
Guömundi Þorsteinssyni i
Arbæjarkirkju. Heimili þeirra
er aö Hraunbæ 102.F. Rvk. —
(Ljósmynd Mats.)
BÆKUR
Endur-
minningar
Tryggva
frá
Miðdal
Bókaútgáfan örn og örlygur
hefur gefiö út endurminningar
Tryggva Einarssonar frá Miö-
dal I Mosfellssveit skráöar af
Guörúnu G uö la u gsdó ttur.
Tryggvifæddistí Miödal 1901 og
hefur búiöþar allan sinn aidur.
Tryggvi og bræöur hans hafa
löngum veriö þekktir fyrir aö
vera liprir íþróttamenn og
hneigðari fyrir veiöar og útivist
en almennt gerist, en meöal
systkina Tryggva var hinn
ágæti listamaöur Guömundur
frá Miödal.
Tryggvier kunn refaskytta og
læröi hann snemma aö stoppa
upp dýr og fugla. Hann kynntist
gullgreftri á tslandi og hann var
meöal þeirra fyrstu sem eign-
uöust bO og útvarp i Mosfells-
sveit. Auk annars er Tryggvi
gæddur dulrænum hæfUeikum.
Sögusvið bókarinnar sem
nefnist „tveiöihug” er aöaliega
Mosfellssveit, þó viöar sé komiö
viö.
C/i ft 1 kvölina***
eftir Harold Robbins
tilfinningahreim I rödd hans. — Hvern fjandan er Lonergan aö
brugga. Hann sagöi mér aö hann heföi úrvals viöskiptavini.
Rukkarinn horföi á hann og þagði.
Persky snéri sér aö mér. — Hefuröu áhuga eöa ekki?
— Kannski, en þaö fer eftir ýmsu. Ég v jI skoöa starfsemina áöur
en ég geri upp hug minn.
— Þaö er ekkert aö skoöa, þaö er allt hér.
— Mér heyrist þú ekki vera sérlega áfjáöur i aö selja. Kannski
ættum viö bara aö gleyma öllu saman.
— Hann hefur enga valkosti, sagöi rukkarinn. — Lonergan segir,
aö hann vilji selja.
Þaö var augnabliksþögn og reiöin virtist hjaöna i manninum. —
Hvaö viltu vita? spuröi hann.
— Þetta venjulega. Dreifingu, sölu, tekjur og útgjöld. Ef þú vildir
vera svo vænn aö sýna ungfrú Velasquez bókhaidiö, þá er ég viss um
aö viö komumst aö öllu sem viö viljum vita.
Maöurinn varö önugur. — Viö héldum aldrei neitt formlegt bók-
hald.
— Þú hlýtur aö hafa einhvers konar upplýsingar. Hvernig ættiröu
annars aö vita hvernig gengi?
— Ég hef aðallega starfaö á reiöufjárgrundvelli. Fé kom inn og ég
borgaði út. Þaö er allt og sumt.
Ég snéri mér aö rukkaranum. — Veit Lonergan þetta?
Rukkarinn yppti öxlum. Ég heföi átt aö vita betur en aö spyrja
hann. Auövitaö vissi Lonergan þetta. Ég sneri mér aö Persky. — Þú
hlýtur aö hafa einhverjar tölur. Þú hefur oröiö aö sýna skattinum
einhverjar tekjur.
— Einhver hlýtur aö hafa gögn I höndum. Hvaö ipeö bókhaldar-
ann?
— Ég haföi engan bókhaldara, ég geröi allt sjálfur. Ég stakk
meira aö segja blööunum sjálfur f póstkassana.
Nú var mælirinn fullur. Ef Lonergan hált aö ég ætlaöi aö blanda
mér f þennan hrærigraut, þá var hann vitlausari en ég hélt. Ég snéri
mér aö rukkaranum.
— Förum.
Rukkarinn hreyföi sig svo fljótt, aö ég sá varla hendina. Skyndi-
lega kastaöist Persky aftur aö skrifboröi. Hendur hans gripu um
magann og hann hallaöi sér fram og hálf kúgaðist. Rödd rukkarans
var sviplaus. — Láttu manninn hafa þær upplýsingar sem hann biö-
ur um!
Rödd Perskys var hás. — Hvernig veit ég aö þessi náungi og þessi
kvinna eru ekki frá skattalögreglunni?
— Þöngulhaus! Skattalögreglan gefur Lenergan peningana sfna
ekki til baka.
Persky rétti rólega úr sér og andlit hans náöi aftur eölilegum lit.
— Ég geymi bókhaldiö ekki hérna, þaö er í Ibúö minni.
— Viö förum þá þangaöog skoöum þaö, sagöiég. — Hvar er fbúöin
þín?
— Hérna á hæöinni fyrir ofan, sagöi hann.
Verita breiddi úr reikningsbókunum og hrúgu af alls kyns eyöu-
blööum yfir eldhúsboröiö. — Þaö tekur mig nokkurn tfma aö greiöa
úr þessu, sagöi hún.
— Hve langan? spuröi ég
— Kannski allan daginn. Þetta er allt I ruglingi. Hún snéri sér aö
Persky. — Attu skrifblokk meö fjögurra dálka blööum?
— Þaö sem þú sérö, er þaö sem ég hef.
— Ég ætla aö hlaupa út I ritfangaverslun og kaupa blokk, sagöi
hún.
Persky horföi á mig eftir aö hún var farin. — Langar þig I bjór?
— Já takk, sagöi ég.
Ég fylgdi honum inn i eldhús og hann tók tvo bjóra út úr isskápn-
um. Viö drukkum úr dósunum. — Hefuröu nokkurn tfma rekiö blaö?
spuröi hann.
— Nei. Ég renndi bjórnum hægt niöur. Hann var ekki heldur sval-
ur.
Hann sá svipinn á andliti minu. — Þaö er eitthvaö i ólagi meö
bölvaöan isskápinn. Hann gengur stundum og stundum ekki. —
Fyrst þú hefur aldrei rekiö blaö, hvaö veldur þá áhuga þinum á
þessu blaöi?
— Ég sagöist aldrei hafa áhuga. Lonergan átti hugmyndina.
— Hvaö kemur honum til aöhalda, aö þú ráöir viö þetta?
— Ég veit þaö ekki. Kannski er þaö vegna þess aö ég vann og
skrifaöi hjá nokkrum timaritum.
— Þaö er ekki þaö sama, sagöi hann. Hann horföi kænlega á mig.
— Svo Lonergan hefur klófest þig lika?
— Nei, ég er honum óháöur. Þaö var sannleikur, þvi aö i augna-
blikinu skuldaöi ég honum ekki neitt.
Hann þagöi smá stund. — Vertu varkár. Lonergan hefur hálfan
heiminn I hendi sér nú þegar og hann reynir örugglega aö klófesta
hinn helminginn lika.
Ég þagöi.
Ahugasvipur kom á andlit hans I fyrsta skipti. — Skrifaö, sagö-
iröu? Um hvers konar efni?
— Greinar, gagnrýni, ljóöog sogur. Ég reyndi þetta allt.
þu núiiti höföingi okkar,
Ttmbóka þræll þinn! ^
fenguö þiö
skipanir frá Ming?!
kemur meö mikiö Hann hafa augu eins f VERji, a
gull! ^/\ °8 fluga eitthvaö l Mongó?!
vaxa á haus hans
Já, og el
bú hefur
eitthvað vit i J
-i'^kollinum ^
gerir þú eins!
Éghefvit!
■'fÆj
iEg haföiekkiheyrti >
bátnum fyrr en hann var
kominn aölandi.
Tveir menn fóru meö
mig um borö. Báturinn
var hraöskreiöur, en þaö
skritna var, aö ég
heyröi ekkert véiarhljóö.
Nú, siöarTvar siglt hingaö~^@ [nvaö er
og kallinn kom með mig í
þetta, þetta...
>,,Gestaherbergi”
I eiginlega á V Þúveist’-
| seyöi hér um < meira en éj
sióöirsvaiu^ A SlggI.
/ Ég ætla að auglýsa
uppibúð: „Tilsölu er
ódýr rauður kassabilí,
sem á vantar eitt hjól/
K
Hver heldurðu að
kaupi bil sem vantar
\V hiól á? -
r I