Tíminn - 12.04.1979, Blaðsíða 3

Tíminn - 12.04.1979, Blaðsíða 3
Fimmtudagur 12, aprfl 1979 3 fyrravor og hrqjpti þá sllkt dýröarveöur, aö mér fannst ég ekki þurfa aö ganga á jökulinn oftar, en hann viröist nú samt ætla aö halda áfram aö toga mig til sín, og nú finnst mér sem ég þurfi aö koma þar á hverju vori. — Þú segir nokkuö. Veröa staöir ekki leiöigjarnir, ef menn sækja þá heim aftur og aftur, ár eftir ár? — Ég efast um þaö. Þótt ég komi á sama staöinn oft, þá eru aöstæöurekkialltaf hinar sömu. Þaö getur veriö, — og er — mis- munandi árstimi, mismunandi veöur, óllk birta, nýir litir og mismunandi leikur ljóss og skugga. Og sföast en ekki sist: ég er ekki alltaf 1 fylgd meö sömu feröafélögunum. Allt veldur þetta þvl,aö ég get séö sama staöinn I nýju og nýju ljósi, þótt ég komi þar margoft. Að kunna á skiðum — Viö höfum rætt hér um fjallgöngur. En er útivera nokk- uö einskoröuö viö aö ganga á fjöll? Má ekki alveg eins ganga fjörur, — eöa reyndar hvar annars staöar sem vera skal? — Þaö reynir meira á skrokk- inn og veitir þess vegna meiri llkamlega heilbrigöi aö ganga upp I móti. En fyrir sálina er öll útivera álfka holl og skiptir þá litlu máli hvort landiö er bratt eöa slétt. Ein ánægjulegasta gönguferö sem ég man eftir aö hafa tekiö þátt I, var þegar viö gengum frá Snæfelli og niöur f Fljótsdal, þar sem gróðurinn óx viö hvert fótmál. Þaö var einn af þessum góöu dögum, sem ekki er hægt aö gleyma, þótt ár- in lföi. — Svo hefur þú lika feröast of- an f móti á annan hátt og meö ólikt meiri hraöa — á skiöum. — Jú, borið hef ég þaö viö. Ég las I blaöi nýlega aö börn næöu jafngóöum árangri I skiöa- iþróttinni, hvort sem þau byrj- uðu f jögur ra á ra eöa átta á ra, — en þau heföu bara misst f jögur góö ár, ef þau létu þaö dragast til átta ára aldurs aö læra á skiöum. Þegar ég las þetta, varö mér aö oröi aö ég heföi þá glataö mörgum árum, þvi ég var oröin fertug, þegar ég fór aö stunda skiöaferöir. Ég álft neftiilega aö þaö sé einhver ánægjulegasti atburöurinn i lifi Feröagleöi. Eöa er veriö aö gera grin aö ljósmyndurunum? Ljósm. Bergþóra Siguröardóttir. hingaö heim sunnan frá Spáni sólbrunnu, þegar við vorum aö ganga upp f Hafnarskaröiö — og þótti i frásögur færandi. kom þangaö og þá haföi ekki sést þar snjór á jörö f f jörutíu ár. Eins var þegar ég feröaöist til Argentinu, þá var isjaki aö Hvönn i Stallaánni í Hólmatuneum. Ljósm. Bergþóra Siguröardóttir. skyldum nenna aö drasla tjöldunum svo hátt i brekkuna, sem viö geröum. Svo komu ein- hver ærsl I okkur, einhvern tima um kvöldið eöa nóttina og viö ákváöum aö ganga á Esju og sjá sólaruppkomuna þar. Viö lögö- um svo á staö og fyrr en varöi vorum viö komnar upp i skriöur og búnar aö týna slóöinni. Ekki leiö á löngu áöur en viö vorum komnar í hamrabelti og þá kallaöi hver sem betur gat: komdu oghjálpaöu mér. Og þaö stóö ekki á svarinu: Nei, ég á meira en nóg meö sjálfa mig! Um sföir komumst viö þó upp, og þaö voru fegnar manneskjur sem hvildu lúin bein viö vöröuna, þegar viö komum loks þangaösem hún sat róleg á sín- um staö. — Viö höföum fariö upp, þvi nær á réttum staö, en ekkialveg, —ogþaögeröi okkur förinaerfiöarienhúnheföi þurft aö vera. — Þiö hafiö nú fengiö erfiöiö velgoldiö meö þvf aö viröa fy rir ykkur sólaruppkomuna af brún Esjunnar. — Nei, öldungis ekki! Þaö geröi þoku um morguninn og viö sáum hvorki sólaruppkomu né sólskin yfirleitt á meöan viö vorum uppi á fjallinu. — Gekk ykkur ekki betur niður fjalliö en upp þaö, þar sem þiö voruö nú reynslunni rikari? — Viövorum satt aö segja dá- litiö hikandi við niöurgönguna fyrst I staö. Viö tindum saman dálitiö af mosa og vorum aö hugsa um aö láta fyrir berast á fjallinu þaö sem eftir var nætur, en ekkert varö þó af þvi. Þaö varö ekki nema stutt stund sem viö hvlldum okkur á mosanum, svo héldum við f áttina til byggða aftur og allt gekk vel. í sól og regni, frosti og fjúki — Þú sagöir aö veðriö hefði veriöeins og þaö gæti oröiö best i heiminum. Getur þá fslensk veörátta tekið öllu ööru veöri fram, svo mjög sem viö kvört- um þó oft undan umhleypingum og kulda hér noröurfrá? — Ég hef veriö þar, sem ekki var hægt aðhreyfa sig fyrir hita og þar sem fólk foröaðist aö vera utan dyra á meöan sól var á lofti. Þaö er alls ekki neitt þægilegt aö búa á slikum stööum. Nei, þá vil ég nú heldur okkar fslensku veöráttu, þótt hún sé oft dálitiö önug og óþægi- leg landsins börnum. Mig langaði oft út i blindbyl, á meöan ég bjó i New Orleans, en auðvitaö þýddi ekki aö láta sig langa til sliks þar. Þaö snjóaöi samt ofurlftiö, daginn sem ég lóna þar úti fyrir ströndinni, en slfkt er ákaflega sjaldgæft þar. — Þaö var eins og náttúruöflin vissu aö þarna var á feröinni einstaklingur noröan frá heim- skautsbaug — og aö þau vildu fagna þessum langt aö komna gesti. Gengið á Esju til þess að sjá sólaruppkomu — Nú skulum viö snúa talinu heim á leið: Hvenær gekkst þú I fýrsta skipti á Esjuna? — Þaö geröi ég þegar ég var átján eðanitjánára gömul. Þaö var i ágústmánuöi, viö tókum okkur saman, fimm skóla- systur, tjölduöum all-langt fyrir ofan Mógilsá, — og ég er satt aö segja hissa á þvi núna, aö viö ' • 4p .. á8 éhí í - " Snarrótarpuntur I snjó. „Þér hefur vfst á vetrum þrátt.verlö kalt á fótum,” kvaö Stephan G. um greniskóginn. Gróöur norrænna landa hefur fyrir löngu lært aö laga sig eftir aöstæöunum, — og þaö veröur mannfólkiö aö læra lika, ef ekki á illa aö fara. Ljósm. Bergþóra Siguröardóttir. Náttúran sjálf áhrifa- meiri en sagan — Hvaöa landsvæöi heldur þú að hafi komiö þér mest á óvart, þegar þú komst þar fyrst? — Ég hygg aö ég hafi haft minnsta hugmynd um Trölla- króka i Lónsöræfum, þegar ég kom þangað i fyrsta skipti. Ég var þar meö allstórum feröa- hópi, en skildist viö félaga mina á göngunni, fór dálltiö aöra leiö en hinir og kom aö Trölla- krókunum á svolitiö öörum staö en feröafélagar mfnir. Þaö er oftast áhrifameiraaö koma einn á ókunnan staö, heldur en meö öörum. Mér mun lika seint gleymast sú sjón sem viö mér blasti i Tröllakrókum daginn þann. — Þú hefur þá lika komiö I Viöidalinn, þar sem einu sinni var búiö, þótt nú sé sú byggö löngu komin i eyöi? — Jú, viö fórum þangaö þenn- an sama dag. Veöur var fagurt og dalurinn i sumarskrúöa og viö sem vorum þar á ferö ,,i sól og sumaryl”, gátum auövitað ekki gert okkur nema tak- markaöa hugmynd um þá harmsögu, sem haföi gerst þar og varö m.a. til þess aö byggö lagðist af á þessum staö. — Þaö vekur mörgum angur- værö að koma á staöi, þar sem var áöur lifaö og starfaö en nú grær grasiö yfir öll spor og verksummerki. Hvernig verkar þetta á þig? — Satt aö segja held ég aö náttúran sjálf orki miklu meiri á mig heldur en sagan. En þaö er ekki þar meö sagt, aö ég leiöi ekki lfka hugann aö liönum at- buröum. Þegar ég kem á staöi, Öergþóra Sigurðardóttir. þar sem ég veit aö búsetan hefúrfarið illa meö fólk, — þeg- ar ég veit aö staöhættirnir búa yfir hættum sem erfitt getur verið aö varast, — eins og til dæmis snjóflóöin i Viöidal — þá er ég aðeins fegin og anda létt- ara viö þá tilhugsun aö manneskjur skuli ekki enn vera aö slita kröftunum á stööum sem bjóöa fátt annað en strit og aftur strit. — Ég er alveg sammála þessu, enda nefndi ég oröiö „angurværö”, en ekki „söknuö” I spurningu minni áöan. Næst langar mig aö spyrja: Hvaöa staöi átt þú eftir aö skoöa á landi hér, eöa hefur þú þegar ferðast um allt Island? — Nei, langt i frá. Ég hef til dæmis ekkikomiö f Borgarfjörö eystra: þaö var þoka þegar ég fór um Vopiafjörö, og fleiri staöi hef ég aðeins heimsótt þegar veöur hefur veriö óhag- stætt, svo þá þarf ég aö koma þar aftur, þegar betur viörar. Svo eru aörir staöir ,og þeir ekki fáir, þar sem ég þreytist aldrei aö koma, — aftur og aftur. Ég gekk á Snæfellsjökul öðrusinni i Þetta er ekki mynd af málverki eftir Kjarvai. Vatn og vetrar- frost geröu myndina i samein- ingu en siöan kom Bergþóra Siguröardóttir meö myndavél- ina sina og listaverkiö glataöist ekki, þótt svelliö eyddist I næstu hláku. Ljósm. Bergþóra Siguröardóttir.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.