Tíminn - 30.09.1979, Síða 10

10
Sunnudagur 30. september 197P,
Marilyn Monroe hafði í þjónustu sinni ítalska her-
bergisþernu, sem frá 1957 og allt til dauða Marilyn
árið 1962, stóð við hlið hennar. Nú hefur þessi kona
skrifað bók um samskipti þeirra og líf Marilyn
siðustu árin. Bera lýsingarnar vott um mikla hnign-
un Marilyn á þessum tíma og óhamingju hennar í
einkalífi. Marilyn var 36 ára þegar hún fannst látin i
eínbýlishúsi rétt fyrir utan Hollywood. Hér er gripið
niður i bókina og rakið upphafið að kynnum ítölsku
herbergisþernunnar Lenu Pepitone og Marilyn.
Aldrei i lifinu hef ég veriö eins
taugaóstyrk og októberdag
þennan áriö 1957. Astæöan var
stefnumót viö frægustu konu
heims, Marilyn Monroe. Ég átti
bágt meö aö trúa þvi, aö ef til
vill kæmist ég brátt i þjónustu
hennar og yröi þar meö stööugt
viö hlið hennar. Konan i
ráöningarþjónustunni haföi sagt
viö mig, aö Marilyn leitaöi aö
herbergisþernu, sem gæti ann-
ast klæönaö hennar, saumaö,
breytt og strokiö. Þaö fylgdi
sögunni, aö frú Monroe væri
erfiö i skapi og enn heföi engin
fundist, sem treysti sér til aö
uppfylla kröfur hennar. En ég
ætlaöi að reyna.
Dauðleiddist
Marilyn og Arthur Miller
bjuggu á Sutton Place i New
York á 13. hæö og var mér tekiö
þar kuldalega af þjónaliöinu.
Einkaritari Marilyn var aftur á
móti mjög viökunnanleg, en
sagöi fátt og spuröi einskis. Ég
var farin aö óttast, aö einhver
önnur heföi fengiö starfiö. Aöur
en ég fór alveg aö örvænta, opn-
uöust dyrnar skyndilega og
Marilyn stóö á þröskuldinum,
allsnakin. ,,0 fyrirgefiö”. Þessa
afsökun átti ég þúsund sinnum
eftir að heyra. Sannleikurinn
var sá, aö Marilyn gat ekki
hugsaö sér aö ganga f fötum
heima viö. „Veriö ekkert að af-
saka. Viö erum konur báöar
tvær.”
Einkaritarinn kynnti mig.
Marilyn settist afslöppuö í stól
og leit á mig undrandi. „0, ætliö
þér aö hjálpa mér? Komiö meö
mér”. Hún tók vingjarnlega I
hönd mina og leiddi mig inn i
dagstofuna án þess aö taka aug-
un af mér. Ljóst háriö var eins
og á hverri annarri herfu,
skitugt og reitt. Frægt andlitiö
var fölt og ófaröaö. Hún virtist
þreytt. Og likami hennar bar
frekar vott um gott viðurværi en
nautn. Samt stafaöi frá henni
mikill þokki, sem hlaut aö draga
karlmenn aö henni. Aöeins meö
þvi aö horfa á hana, haföi
maöur snert hana. Sakleysis-
svipurinn á andiitinu og barns-
leg augun stungu mann einnig.
Ég tók strax eftir þvi, aö
henni dauöleiddist. Stóra dag-
stofan minnti á hótelsal, hús-
gögnin hvit og speglar uppi um
allt. Gólfmottan haföi einhvern
tlma veriö hvit, en var brún-
blettótt. Marilyn lagöist I sófann
og kallaöi eftir 'einum „Bloody
Mary”. Hún hló tauga-
veiklunarlega, en brátt
smitaöist ég af hlátrinum. Mér
var ekki boöiö upp á drykk.
„Segiö mér, hvaö getiö þér gert
fyrir mig?”. Ég leit I kringum
mig og hvarvetna blasti viö
ringulreiö og drasl. „Ég gæti
hjálpáö yöur meö flest.” Mari-
lyn tók gúlsopa af hanastélinu
og sagöist elska Itali. Um leiö
byrjaöi hún aö muldra nafn
fyrra manns sins, Italans Joe Di
Maggio, base-ball hetjunnar.
Hún var eins og dáleidd. „Joe,
Joe...”. Er hún rankaöi viö sér
baö hún um annaö glas af
„Bloody Mary”. Hringaöi sig
siöan eins og væröarlegur kött-
ur I sófann. „Gætuö þér lika
eldaö? Gætuö þér staldraö svo-
litiö lengur?”. Mér duttu i hug
orö konunnar á ráöningarskrif-
stofunni. Hvers vegna haföi
engin viljaö ráöa sig til Mari-
lyn? Þarna mitt i draslinu liktist
hún miklum sóöa, hrlfandi sóöa
satt aö segja. Ég veit ekki hvers
vegna, en mig langaöi til þess aö
veröa vinkona hennar.
Þegar ég sagöist veröa aö
fara til fjölskyldu minnar, sem
ætti von á mér, rigndi spurning-
um yfir mig. Hvaö eru börnin
mörg? Hvaö gömul? Hún hló og
klappaöi saman lófunum. Hló,
en tár blikuðu i augum hennar.
Hún átti allt nema þaö sem allir
þrá: fjölskyldu — og hún þjáöist
þess vegna. „Ég heföi viljaö
eignast börn. Hvaö þér hafið
veriö heppnar!” Mig langaði
ekkert til þess aö tala um sjálfa
mig, en fann aö ég mátti til.
„Hvernig hafiö þér fariö aö þvi
aö veröa svo hamingjusöm?
Hvar bjugguö þér i uppvextin-
um? I New York?” — „Nei, á
ítaliu”. — „Mig hefur alltaf
langaö svo mikiö til þess aö
koma þangaö”. Og Marilyn,
bústin sem hún var, stökk til
min. „Ég biö yöur, taliö um Ita-
liu”. Ég sagöi henni frá æskuár-
um minum I Napóli, striðinu,
raunum og ómældum þjáning-
um. Talaði um manninn minn,
sem ég haföi kynnst I lok striös-
hörmunganna. Joe, Italsk-
ameriskur vélstjóri. „Maöurinn
yöar heitir Joe... alveg eins og
minn”.
En hvaö um Arthur Miller,
þáverandi eiginmann hennar?
Allt I einu tók ég eftir aö hann
virtist ekki leika nokkurt hlut-
verk á heimilinu. Marilyn
minntist ekki á hann. Sennilega
heföum viö setiö og rætt allan
daginn, ef einkaritarinn heföi
ekki komiö inn og minnt Mari-
lyn á stefnumót, sem hún átti.
„Lofið mér þvi aö koma á
morgun”. „Ég lofa þvi, frú
Monroe”. „Kalliö mig Mari-

en voldugar rasskinnarnar þoldi
hún ekki. „Þaö er sagt, aö menn
séu hrifnir af svona spiki. Þvi-
likir heimskingjar!” — „Nei
Marilyn, þaö er vist mest æs-
andi”. Hún skildi brandarann
hjá mér og viö hlógum báöar
innilega. „Ég dáist aö yöur”.
Svo tók hún til aö rusla til og
leita i klæöaskápnum, þar sem
siöbuxur og blússur lágu i tuga-
tali. „Ég þarf aö klæöa mig upp
á i dag”. Eftir aö hafa mátaö viö
sig einar tiu blússur, henti hún
þeim á gólfiö æst. „Ég er búin
aö fá nóg af þessu drasli”. En
loks fann hún tvær drapplitaöar
blússur og tvennar svartar
flauelsbuxur, sem hún gat sætt
sig viö. „Ég á tvö stefnumót og
kem heim til þess aö skipta um
föt milli þeirra”. Klukkustundu
siöar kom ég aö Marilyn stein-
sofandi, en einkaritarinn tekur
aö sér aö vekja hana upp. „Má
ég útbúa yöur baö?” leyföi ég
mér aö stinga upp á. „Nei, ég vil
heldur kampavin. Þaö er ein-
mitt þaö sem ég þarf. Spyrjiö
bara Hattie”. Hattie kinkar
kolli og nær i iskalda litla flösku
af Piper Heidseick kampavini.
Marilyn átti mánaöarbirgöir af
ýmsum vintegundum. Og nú
teygaöi hún i botn áöur en hún
klæddist niöþröngri blússunni
og buxunum. Nærföt notaöi hún
aldrei. „Of óþægilegt”.
„Fatastússið gerir mig
brjálaða"
Af hárinu skipti hún sér ekk-
ert. Engan farða notaöi hún og
sjaldan ilmvötn. Eina sem
skipti hana máli voru likams-
linurnar. Og viö fimmtu spegil-
skoðun komst hún aö þvi, aö út-
lit hennar væri i hinu mesta
ólagi. „Bölvað”, öskraöi hún
um leiö og hún reif frá sér blúss-
una, svo aö tölurnar fuku af. Ég
brást skjótt viö og fann drapp-
lita blússu sem ég rétti henni:
„Þessi verður fin”. Hún róaðist
á stundinni og lét sig falla á
rúmið. „Mér þykir fyrir þessu,
en þetta fatastúss gerir mig
brjálaða”. A meðan ég var aö
strjúka yfir blússuna fékk Mari-
lyn sér aöra litla kampavins-
flösku. Siöan hvarf hún burtu i
leigubil.
Mörgum timum siðar kom
Marilyn til baka til þess að hafa
fataskipti fyrir æfingu og hryll-
Levndarmál Marilyn
Besta vinkonan gefur út bók um
síðustu æviár stjörnunnar
lyn”. „Þá það, Marilyn”.
Kveöjustundin var löng og
einkaritarinn virtist óþolinmóö.
Marilyn baö hana um að fá mér
lykil aö ibúöinni og fékk hún
mér hann hikandi. „Nú hafiö
þér enga afsökun fyrir þvi aö
koma ekki á morgun”. Þaö létti
yfir Marilyn, eins og allar hætt-
ur væru úr sögunni.
//Þvílíkir heimskingjar"
— Þannig byrjuöu villtustu ár
ævi minnar og lærdómsrikustu.
Frá degi til dags fékk ég nánar
aö kynnast hinni stórkostlegu
konu, sem Marilyn haföi aö
geyma. Næsta dag opnaöi ég
sjálf og bak viö dyrnar reyndist
einkaritarinn i viöbragösstööu.
Hún visaöi mér leið inn I smá-
eldhúskytru, þar sem
svertingjakona var að starfi.
Hattie hét sú svarta og gæti ver-
iö persóna i „Húsbændum og
hjúum”. Hún var aö útbúa
morgunverö Marilyn, þrjú lin-
soöin egg, ristað brauð og einn
„Bloody Mary”. Við fengum aö
vita aö Marilyn væri vöknuö og
erég gekk fram ganginn, heyröi
ég syfjulega rödd hennar. Er ég
kom inn I herbergiö var þar
nærri aldimmt, en augu min
vöndust myrkrinu. Engin hús-
gögn voru þar inni nema kon-
unglegt rúm Marilyn, sem nærri
fyllti út I litiö herbergiö. Svartur
simi var á skökku náttborðinu.
Engin mynd á vegg, en speglar
um allt likt og I dagstofunni.
Gluggatjöldin voru tvöföld.
Marilyn var aö venju allsnakin
og bylti sér til og frá I rúminu.
Meö kolsvartan náttmaskann á
andlitinu llktist hún sérkenni-
legu dýri, niöursokknu I mikla
leit. „Lena, gætuö þér fært mér
drykkinn minn?”
— „Hann kemur rétt strax,
um morgunverðartimann”.
— „Gætuð þér fært mér hann
strax?” Þegar ég kom aftur inn
hafði Marilyn fjarlægt maskann
og sat upprétt i rúminu. Hún
drakk i botn og tók slðan til við
ristaöa brauðið sem hún muldi
út um allt rúm. Ég gekk að
glugganum og hugöist draga
þykk gluggatjöldin frá. „Nei,
geriö þetta ekki, ég kveiki á
lampanum”. Eftir morgunmat-
inn lagöist hún aftur á bak I
rúmið og ég varö dauöhrædd um
aö hún sofnaöi. „Hvaö viljiö þér
aö ég geri I dag?” spuröi ég,
eingöngu til þess aö vekja hana
upp. „Ég veit þaö ekki”,
svaraöi hún lágt.
Marilyn gretti sig, þrýsti and-
litinu niöur i koddann en stóö
svo á fætur. Fáein skref aö
klæðaskápnum virtust vera
henni ofraun. Ég skynjaði ein-
hvern veginn, aö hún hlyti aö
vera enn skltugri og reittari en
daginn áöur. Hún staðnæmdist
loks viö speglana lyfti brjóstun-
um upp og grandskoöaði sig frá
öllum hliöum.
„Þér eruö mjög vel vaxin”.
„0, þakka yöur fyrir”, stundi
hún feginsamlega. Hún hélt
skoöuninni áfram og fetti sig og
bretti, er hún sá bakhlutann. <Jt-
stæöur maginn virtist ekki
valda henni neinum áhyggjum,
ingurinn frá þvi um morguninn
endurtók sig. Ég mátti strjúka
yfir þrjár blússur, áöur en hún
varö fullkomlega ánægö. Eftir
þaö skrapp ég inn I eldhús og
skellti I mig brauösneiöum á
hlaupum, og þá var þaö sem ég
hitti Arthur Miller i fyrsta
skipti. Hann stakk höfðinu inn I
eldhús og baö um hamborgara.
Svo flýtti hann sér á braut.
Hann virtist alger andstæöa
Marilyn, kaldur, fáskiptinn og
frekar rólegur. Hattie sagði
mér, að hann ynni allan daginn
inni á skrifstofu sinni og yrti
ekki á Marilyn einu oröi. Þegar
ég svö færöi honum hamborgar-
ann, sat hann og horföi stjarfur
beint fram fyrir sig.
Ég beiö óþolinmóö komu
Marilyn, og á slaginu fimm
geystist hún inn, reif sig úr föt-
unum og henti sér upp I rúm.
„Kampavin”, hrópaöi hún. Ég
hirti fötin upp af gólfinu, nokkuö
sem henni fannst reyndar
óþarfi, og þannig liöu
mánuöirnir. Viö töluöum ekki