Tíminn - 18.10.1981, Blaðsíða 2

Sunnudagur 18. október 1981
Kerli
og
vídeó
inn á
hvert
heimili
■ 1 Dagblaöinu fimmtudaginn
15da október er rætt viö videónot-
endur i Breiöholtinu um vi'deó-
væöinguna, leitaö álits hins al-
menna notanda i staö misviturra
menningarstólpa. bessa notend-
ur, sem og alla tignendur videó-
draugsins um allt land, útnefnum
viö ljós vikunnar, enda timabært
aö þessi stóri þrýstihópur hljóti
einhverja viöurkenningu. Fyrst
tók Dagblaöiö hjónin Asgeir
Halldórsson og Erlu Jónsdóttur
tali:
,,Viö borgum 60 krónur á mán-
uði fyrir þessa þjónustu”, sögöu
þau,„og okkur finnst þaö ekkert
of dýrt fyrir þaö. Viö erum þó
ekki fylKlega ánægö meö mynda-
valiö, þvi flestar myndirnar sem
eru sýndar höfum viö áöur séö i
bfó. Þá eru þetta fyrirleitt saka-
mála-og kUrekamyndir og oft eru
þær endurteknar. Börnin okkar,
11 og 13 ára, horfa þó alltaf á þær.
Samtmætti vera meira efni fyrir
minni börn. Annars eru þessar
myndir ekkert verri en þaö sem
gengur og gerist i islenska sjón-
varpinu.”
„Auövitaö er þetta timaþjóf-
ur”,bættu þau við. „Alltaf giápir
maöur á þetta, sama hvaö er
sýnt. Viö förum ekki eins mikiö á
bió og áöur og eritm svo til alveg
hættaö hlusta á útvarpiö. Aöur en
videóiö kom til, hlustuöum viö
yfirlcitt á fimmtudagsleikritiö og
danslögin eftir dagskrárlok sjón-
varpsins á laugardögum. Nú
kveikjum viö varla á útvarpinu.”
Stefán Garöarsson, 17 ára i
Unufellinu segir m.a.:
„Yfirleitt eru þetta ágætis
amerískar myndir, sakamála- og
kúreka-, en engar pornómyndir.
bógrunar mig aö þær séu sýndar
klukkan fimm á nóttunni. En ég
hef þó aldrei athugaö þaö. Helst
vildi ég fleiri bilamyndir og þá
mætti gjarnan vera mynd á laug-
ardögum strax eftir sjónvarp og
svo aftur klukkan þrjú. Sumar
þessar myndir eru þó ekki viö
hæfi barna og ekki varaö viö þvi.
Satt aö segja var mér nú bara
ekki sama um daginn, þegar ég
horföi á eina hryllingsmynd þeg-
ar kona var brytjuö niöur. En
þetta gerist vist í RUV líka.”
Vídeónotendurnir i Unufellinu
sem Dagblaöiö tók tali kvarta
einkum yfir aö lftiö sé um barna-
efni I prógramminu sem kemur
frá Videósón hf. Ennfremur
finnst sumum myndirnar vera I
þyngra lagi, jafnvel yfirgengilega
hryllilegar. En öllum virðist þó
þykja þetta ódýr og á köflum góö
skemmtun.
Okkur Helgar-Timamönnum
þykirtimabært aö sá stóri minni-
hlutahópur sem nýtur videósend-
inga aö staöa dr hljóti viöur-
kenningu, þótt eidti væri nema
sýndarviðurkenningu. Þvi miöur
eigum viö ekki þjóölegu Antik
kertin frá Hreini handa öllum
videónotendum landiö um kring.
Þvi heitum viö á Geir Hallgrims-
son, einn af eigendum Hreins hf.,
að sjá sóma sinn i aö veita kerta-
ljósi inn á hvert videóheimili á
landinu, til áréttingar gömlum og
þjóölegum verömætum. Enn-
fremur væri þaö honum ekki bág-
borin innistæöa þegar liöur aö
kosningum.
■ island hefur fengiö góð-
an gest, þar sem er
Madame Irene Laure frá
Frakklandi. Hún hefur,
allt frá stríðslokum# starf-
að á vegum félagsskap-
arins Moral Rearmament
— eða Siðvæðingar-
hreyfingarinnar — og ver-
ið óþreytandi að þeytast
um heiminn og boða hug-
sjónir hreyfingarinnar:
frið og skilning manna í
milli. — Lítið hefur
borið á Siðvæðingarhreyf-
ingunni í fjölmiðlum hin
siðari ár en eins og fram
kemur hér að neðan er hún
enn i fullu fjöri og lætur
ekki bilbug á sér finna. Og
ekki við því að búast með-
án harðjaxlar eins og Irene
Laure Ijá hreyfingunni
starfskrafta sina.
Madame Laure er nú orðin
háöldruð/ 82ja ára gömul/
en hún kemur hingað til
lands í sömu erindum og
hún hefur farið allra sinna
ferða eftir stríð: að boða
friðinn.
Ég ræddi viö Madame Lapre i
Norræna húsinu fyrir fáum dög-
um en þar var hún ásamt þremur
fylgdarkonum sinum:
Marie-Claude Borel frá Sviss,
Gerd Dagsdotter Jonzon frá Svi-
þjóö og Ann Lone Uhrenholdt frá
Danmörku.
Stjórnaði verkfalli
gegn föður sínum
Madame Laure hefur iifaö tim-
ana tvenna og ég baö hana aö
segja frá ævi sinni.
„Það er löng saga” sagöi hún
og hló. Hún hefur bros i augunum,
þessi kona. „En ég skal reyna aö
vera stuttorö.
Ég fæddist í Sviss en var mjög
ung þegar fjölskylda min fluttist
Að byggja upp frið
— Rætt við Madame Irene Laure, friðar-
og alþjóðasinna
til Frakklands. Faöir minn var
vélfræöingur og rak stórt fyrir-
tæki, tók meöal annars aö sér að
byggja uppi i hæstu tindum Alp-
anna. Skilyröin þar voru svo
slæm aö hann gat ekki notast viö
venjulega verkamenn en flutti inn
menn frá héraöinu Piermont á
ttaliu en þar eru aöstæöur svipaö-
ar. Ég fór mjög snemma aö fylgj-
ast meö verkamönnunum, ég
kynntist þeim vel og þaö var
þarna sem ég varð mér meðvit-
andi um erfiö kjör og þjáningar
verkafólks, og ég ákvað aö helga
lif mitt baráttunni fyrir bættum
aöbúnaði þess.”
Hún hló. „Ég fór fljótlega aö
viöra þessi viöhorf við fööur
minn, og hann tók þvi ekkert vel.
Við tókumst oft á, á þessum ár-
um. Þegar ég var sextán ára
stýröi ég, ásamt nokkrum verka-
mannanna, verkfalli þarna i fjöll-
unum og faöir minn varö ofsa-
reiöur. „Hvers konar dóttir er
þaö sem ég á,” hrópaöi hann. Og
eins og alltaf þá var ómögulegt aö
nokkuö gæti veriö sök fööurins —
þetta var allt móöurinni aö kenna
og þvi aö hún kynni ekki aö ala
upp börn. Ég heyrði ennþá i móö-
ur minni þegar hún sagöi: „Ég
get ekkert aö þessu gert, hún er
fædd svona, stelpan!”
En sem sagt, æ siðan hefur lif
mitt snúist um að likna þeim
þjáöu og ég er enn aö, þótt aöferö-
irnar hafi breyst. Þaö var þessi
tilfinning sem réöi þvi aö ég fór aö
hjúkra særöum i fyrri heims-
styrjöldinni en eftir að striöinu
lauk kynntist ég manninum min-
um, sem var sjómaður. Hann var
vinstri sinnaöur eins og ég og
vildi gera sitt til aö verja verka-
mennina gegn þeirri kúgun sem
þeir sættu. Viö eignuöumst fimm
börn en ólum alls upp fjórtán, þvi
ég tók aö mér börn sem ég fann
umkomulaus I fátækrahverfum
Marseilles, þar sem viö bjuggum.
Þaö var dásamlegt aö þegar ég
kom meö þessi börn, þá tóku bæöi
maöurinn minn og börnin þeim
eins og þau væru óaöskiljanlegur
hluti fjölskyldunnar. Þessi siöur
hefur haldist i fjölskyldu minni
siöan og elsta dóttir min elur nú
upp fjögur slik börn.
Fjórar dyggðir
Mesta ævintýri lifs mins,”
heldur Madame Laure áfram,
„var þegar ég kynntist Sið-
væöingarhreyfingunni, Moral
Rearmament. Þaö var rétt eftir
siöariheimsstyrjöldina, áriö 1947,
og þar kynntist ég hugmyndum
sem voru eins og talaöar út úr
minu hjarta. Lif mitt öölaðist
nýja fullnægingu. Siðvæöingar-
hreyfingin haföi, og hefur enn,
aöalaðsetur I svissnesku Olpun-
um, þar hátt uppi I fjöllunum er
mikil miöstöö sem stjórnar starf-
inu um allan heim. Við trúöum
ekki á guö en trúöum því hins
vegar að finna þyrfti nýtt form
lifs á jöröinni. Til þess að ná þvi
héldum við i heiöri fjórar dyggð-
ir, sem eru i sjálfu sér einfaldar.
Algert hreinlyndi, alger hrein-
skilni, alger ósérhlifni og alger
ást.
Ég heillaðist af þessum kenn-
ingum og mér fannst aö þetta
væri það sem heimurinn þyrfti á
aö halda. Og einnig þaö sem
fjölskylda min þurfti á aö halda.
Þvi fjölskylda min var sundruö
um þetta leyti, eftir erfiöleika
styrjaldarinnar. Ég sjálf var
heldur ekki eins og ég átti aö
vera, þrátt fyrir allt. Ég féllst á
allt þaö sem hreyfingin baröist
fyrir en þegar ég komst að raun
um aö innan hreyfingarinnar
væru Þjóðverjar þá ætlaði ég aö
fara á brott og aldrei koma aftur.
Þvi ég hataði Þjóöverja.
1 heimsstyrjöldinni haföi ég
tekiö þátt i andspyrnuhreyfing-
unni gegn Þjóðverjum, ég hafði
komiö á fót mlnum eigin flokki
Sendiboöar Siövæðingarhreyfingarinnar ræöa viö blaöamann. Frá vinstri eru Ann Lone Uhrenholdt,
danskur blaöamaöur, Madame Irene Laure, Marie-Claude Borel frá Sviss og Gerd Dagsdotter Jonzon
Sviþjóö.